Polish Conlanging Relay III/Pfer

Tekst

ɛʊ̯ t͡ɕakθ ðit pɫɔjn

'wɛsɛ libɫ 'ðafrə 'vɔjən 'sluʒba ɛʊ̯ nə ɫaskθ 'fəkʰat 'tawgɫən prɔ'pɔzːa 'asːiʔa

pɛj alf 'asːi ðə əʊ̯ nə ɫaskθ tal, ət frə'kwɛ 'xabuka

ɛʊ̯ ɫɜtθ 'kɔpʲat prɔ'pɔzːa 'səmʲɔna

Gramatyka

Fonologia nie jest jeszcze wyraźnie zarysowana, najważniejszą rzeczą jest obecność zwartych przydechowych, welarnego l, retrofleksyjnych frykatywów. Między dwoma samogłoskami pojawia się zwarcie krtaniowe, sekwencje zwarta-niezwarta-niezwarta na końcu wyrazu nie są dozwolone, od razu przechodzą w niezwarta-zwarta-niezwarta. Objawia się to zwłaszcza w liczbie mnogiej. Najpopularniejsze wyrazy mają częsty formy słabe, gdzie samogłoski redukują się, albo znikają całkowicie i przyklejają się do innych. Trzeba się więc przyglądać, czy aby jeden wyraz nie składa się z dwóch (albo i więcej). Akcent jest stały, nie przejmuj się nim tu.

Odmiana czasownika jest prosta: osoby się nie oznacza, w liczbie mnogiej do czasownika dodaje się /n/, o ile jest to możliwe (kwestie fonetyczne). Do tego dochodzi oznaczenie czasu, dla teraźniejszego brak go, w przeszłym dodajemy -d (bądź -t) dla czasu przeszłego dokonanego, a -ð (bądź -θ), które dodajemy po ewentualnej końcówce liczby. Bezokolicznik lub orzeczenie „lekkie” (czyli takie, które moglibyśmy wyrazić bez formy osobowej tracąc informację o czasie, bez straty sensu, np. „Pojechał do Berlina, który jest stolicą Niemiec” = „Pojechał do Berlina, stolicy Niemiec” albo „Bał się, że sąsiedzi go zauważą”; to trochę jak conjunctivus) pozostaje bez zmian, ale w przypadku czasowników zakończonych na -a, dodaje się im -t. Takie relikty.

Odmiana rzeczownika jest przejęta z polskiego. Dopełniacz i biernik są oznaczane przez -a, jeśli pojawia się ono po samogłosce, to między nie wchodzi zwarcie krtaniowe. -a często też asymiluje się do poprzedniej samogłoski (co widać zwłaszcza w zaimkach). Biernik pojawia się wtedy, kiedy czasownik ma wyraźne znaczenie przechodnie, coś jest obiektem działania. Dlatego np. po być jest mianownik. Do tego dochodzi miejscownik o końcówce -ʲe, który nie potrzebuje przyimka, sam może oznaczać miejsce, jeśli relacja miejsca jest jasna z kontekstu. Do tego dochodzi rzadko używany celownik, o końcówce -u. Rzeczownik odmienia się też przez liczby, mnoga powstaje przez dodanie -s (bądź -z); wstawia się to przed marker przypadku. Rzeczowniki ni przymiotniki nie mają rodzaju, przymiotniki nie mają też liczby.

Pojawiają się różne partykuły i konstrukcje. Jedną z ważniejszych jest enklityka -sɛ, wzięta z pol. się. Tworzy ona zdanie pozbawione podmiotu, tak jak np. w „jest ciemno” czy „żyje się”. Trochę trzeba się domyśleć, jak działa w określonym kontekście.

Zapisu się język nie dorobił, jest IPĄ:

(Samogłoskom w nawiasach zdarza się znikać, gdy mają ku temu sposobność)

Słownictwo

• afrə – po; od czasu, kiedy (łączy się z biernikiem)
• alf – według (łączy się z mianownikiem)
• assi – imię własne, Assi
• ð(ə) – cognat ang. that; służy i do łączenia zdań jak „że”, albo samo znaczy „to, że”.
• ɛw – ona
• fəkʰa – dyskutować; rozmawiać na poważne tematy
• frə'kwɛ - powód
• i - on
• 'xabuk – zamieszanie
• 'kɔpʲa – przyjąć
• libɫ – prawda
• ɫask - chcieć
• ɫɜt – woleć
• nə – nie
• t͡ɕak – uważać; sądzić
• (ə)t – być; jest
• wɛ – był
• pɛj – ale; lecz
• pɫɔjn – pojebany
• prɔpɔz – propozycja
• 'səmʲɔn – imię własne, Semion
• sluʒb – służba wojskowa; etat w urzędzie; wyjazd do pracy
• tal - rozmawiać
• tawgɫ – ślub
• tawgɫən – ślubny
• vɔjən – wojskowy; wojenny