Polski Kąłądzerski Rilej VIII/trodencki

Tekst powyżej jest w języku trodenckim z grupy romańskiej i jest zaczerpnięty z ostatniej strony okładki książki autorstwa pana imieniem Tariei Vesaas. W razie wątpliwości oczywiście pytaj.

Słowniczek

acada I - wodospad

cómiś - tak (że)

cónd - kiedy

cónt - przeciw, przeciwko

ćlatif IV - twórczy, kreatywny

ćlesial - dorastać

ćma I - szczyt, wierzchołek

dol - zbyt, nazbyt, za bardzo

e - i

el I - ona

exăncial - doświadczać, przeżywać

excial - tłumaczyć

făl - iść

flid III - zimno, chłód, mróz

fortia II - siła

funicia II - więź

i - w, wewnątrz, także przez

itia II - myśl

ja II - dziewczyna

jăl III - zima

jura I - książka

lacial - marznąć, chłodzić

luchtal - walczyć

mitia II - przyjaźń

nă - nie

nofăla I - powieść

óral - opowiadać

pă - przez

presăntal - przedstawiać, pokazywać, prezentować

pri - pierwszy

profónd - głęboki

que - że, co

ścil - wiedzieć, umieć, rozumieć

tăl - między

tăm - czas, raz

to - wszystko

Gramatyka, składnia i fonotaktyka

Trodencki ma szyk SVO. Występują trzy rodzajniki określone – le, la i li (męski, żeński, mnogi), które w połączeniu z przyimkiem dă ( z łac. dē) ściągają się do form del/de, dal/da, dil/di. Oczywiście jest to uzaleźnione od następnego słowa, ale tym nie będziemy się w tym tekście specjalnie przejmować. Dor jest formą nieregularnego liczebnika dó, oznaczającego dwa. Ważna jest też sprawa r i l, ponieważ dyskusyjne jest, czy są one dwoma fonemami, czy tylko allofonami jednego fonemu. W nagłosie, wygłosie i w zbitkach ze spółgłoskami szczelinowymi występuje l, natomiast pomiędzy samogłoskami oraz w zbitkach ze spółgłoskami zwartymi występuje r, a w innych połączeniu z spółgłoskami płynnymi i nosowymi pojawia się ă. Ma to też znaczenie przy przyimkach, bo na przykład taki przyimek, akurat nie występujący w tym tekście, sur (na) w połączeniu z np. słowem saca (damska torebka) da nam sul sace. To samo tyczy się rodzajników i zaimków. Ponieważ w tekście występuje w czasownikach tylko trzecia osoba, powiem, że jej końcówkami jest –a (pojedyncza) i –ó (mnoga) dla czasowników I koniugacji (bezokolicznik –al/–ăl) oraz –ia, –ió dla III koniugacji (bezokolicznik –il). Występujące tu także czasowniki z sufiksami –ies[…] lub –it[…] to imiesłowy czynne i bierne, które odmieniają się jak przymiotniki.