Satyka

Typ:	a posteriori
Grupa:	przeróbka
Lista conlangów

Satyka, język satykański t. 2253 - pierwszy zabytek językotwórczości Miłego stworzony najpewniej w drugiej połowie 2001 roku, gdy autor miał 6 lat.

Stara satyka

Okładka DBR

Mityczny rysunek dotyczący satyki. Rzekomo przedstawia lingwolabialność.

Stara satyka to zestaw oryginalnych zapisów w zeszycie "DiREKCiONALNY BLOK RYSUNKOWY", złożonym ze sklejonych kartek bloku rysunkowego.

Alfabet

ALPHABET SATiE / ALFABET SATYKi

WYGLĄD: A Ṕ Č C T́ Á Ă G H H́ POLSKA L.: A B (C) C D E F G H G+H WYMOWA: AJ PI CZA CA DI I FI GIA HI GHE ALVE

É Ĕ Ǵ Ŭ Ł,U Ň Ń Ó Ú B̌ B́ B̌ Ǩ T I J K L Ł M N (U) O P R S T JE JA KI LE UU (ŁU) NME NE JU O BI R KUI ZI TE

Ł̌ V̄ V̌ Ḱ Ĭ Z Ž Ź Ř U V W X Y Z Ż Ź RZ U VI WU EKS Y (IGAX) Z ŻI ŹZ Ż

Słownictwo

Cytat:

KOBIETA - GŬÚB́(É)T[A] GUŁBETA

CHŁOP - ČH́Ú[B́] SZUUP (SZUUBE)
DZIECKO - T(É)Č(G)[Ú] DŻICZO

WYMOWA LITER SAATYKAŃSKIH JEST PRAWIE ZGODNA Z ICH WYGLĄDEM

Inne napisy

• ŇAǨĚÙ TÙ H̀ĚA (Masio to ja) - użycie satyki jako kryptoortografii, niejasne pochodzenie litery H̀
• ǴÉǨÁ (kise/kieki) - nieodszyfrowany napis czerwonym długopisem

Nowa satyka

RWHÔ napisał:

Jestem ciekawy, co by było, jakbyś go nadal kontynuował wraz ze wszystkimi bajerami, które obecnie widzimy, w sposób bardziej profesjonalny.

Nowa satyka jest projektem języka niemal apriorycznego, tworzonego tak, aby zachować większość cech oryginalnej satyki.

Alfabet

A [ä]	P [p]	P̌ [t̼]	C [ts]	Č [tʃ]	T́ [d]	Á [ï]	F [f]	G [g]	H [h]
H́ [ɣ]	E [ɛ]	É [ɪ̯e]	Ě [ɪ̯]	I [iː]	K [k]	L [l]	Ǔ [ʊ̯]	U [uː]	M [m]
Ň [n̼]	N [n]	O [ɔ]	Ó [ɪ̯o]	Ú [o]	B [b]	B̌ [d̼]	R [r]	Ǩ [x]	S [s]
T [t]	V [v]	V̌ [ð̼]	Ḱ [ks]	Ǐ [ɘ]	Z [z]	Ž [ʒ]

• Na żółto zaznaczono litery o zmienionym znaku.
• Na niebiesko zaznaczono litery o zmienionej wymowie.
• Na różowo zaznaczono nowe litery.

Uwagi:

• Litery É, Ě, I, Ó po spółgłosce powodują jej palatalizację.

Samogłoski
jasne	pochylone	jotowane
ä a	ï á	ɪ̯æ ěa
ɛ e	ɪ̯e é
ɘ ǐ		i i
ɔ o	o ú	ɪ̯o ó
u u		ɪ̯u ěu

Fonologia

Spółgł.	wargowe		wargojęz.		dziąsłowe		zadziąsłowe		podnieb.	tylnojęz.	krt.
nosowe	m	mʲ mě	n̼ ň	n̼ ňě	n				ɲ ně
zwarte	pʰ p b	pʰʲ pʲ bʲ phě pě bě	t̼ʰ t̼ d̼ p̌h p̌ b̌	t̼ʰʲ t̼ʲ d̼ʲ p̌hě p̌ě b̌ě	tʰ t d	tʰʲ tʲ dʲ thě tě dě			cʰ c ɟ khě kě gě	kʰ k g
afrykaty					tsʰ ts ch c	tsʰʲ tsʲ chě cě	tʃʰ tʃ čh č	tʃʰʲ tʃʲ čhě čě
szczel.	v f	vʲ fʲ vě fě	ð̼ v̌	ð̼ʲ v̌ě	s z	sʲ zʲ sě zě	ʒ ž	ʒʲ žě	ç ʝ ǩě ĥě	x ɣ ǩ ĥ	h
płynne					l r	lʲ rʲ			(ɪ̯) ě	(ʊ̯) ǔ

Składnia

Nowa satyka jest w większości językiem analitycznym, opartym o składnię.

Zdanie pojedyncze

Składnia zdania twierdzącego.

S V (O)

Ĥěa tú čhúb.

Składnia zdania pytającego.

V S (O)

Tús tĭ čhúb?

Składnia zdania przeczącego.

P V S (O)

Ná tú ĥěa čhúb.

Składnia zdania rozkazującego.

V (S) (O)

Tús čhúb!

Zdanie złożone

Składnia zdania współrzędnego.

S V (O), (C) S V (O)

Ĥěa tú čhúb, á tĭ tús čhúb.

Składnia zdania podrzędnego.

C V S (O), S V (O)

Nú tús tĭ čhúb, ĥěa v̌oru ti.

Składnia zdania nadrzędnego.

S V (O), C V S (O)

Ĥěa v̌oru ti, nú tús tĭ čhúb.

Gramatyka

W nowej satyce występuje ograniczona odmiana. Szczątkowo odmienia się czasownik tú (być):

1. ĥěa	tú	1. mu	tú
2. tĭ/vĭ	tús	2. vu/vĭ	tút
3. ni/na	tú	3. či/ča	sú

Uwagi:

1. Końcówkę -s w drugiej os. l. pojedynczej doczepia się również do innych czasowników, np. tĭ v̌orus (ty mówisz), tĭ ňis (ty myjesz).
2. Vĭ to forma grzecznościowa drugiej osoby. Rozróżnienie liczby odbywa się względem końcówki czasownika: vĭ ǩnés (Pan śpi), ale vĭ ǩné (Państwo śpią).
3. Ni, či to rodzaj męski, na, ča to rodzaj żeński.
4. Forma sú to relikt rozróżnienia na tú ("być" cechujące) i sú ("być" egzystencjalne).

Słownictwo

Nowa satyka zatrzymuje słownictwo starej satyki z dodanymi nowymi wartościami fonetycznymi. Proponuje się:

• gǔúb̌éta [gwod̼eta] - kobieta
• čhúb [tʃʰob] - mężczyzna
• téčú [tetʃo] - dziecko
• Ňaǩěú [n̼aço] - Masio, imię kocie
• tú [to] - być, jest, są
• ĥěa [ʝa] - ja