Sepet Północny

Shebad Féxani Nāurem Sephet Sepet Północny {{{flaga}}} {{{herb}}} 𐦪𐦩𐦰𐦬𐦨 𐦥 𐦥𐦲𐦥𐦧𐦶 "Bakthunet ta Mhasālah" Brama do Mhasalu Sepet Północny na tle Mhasalu Język urzędowy: ajdyniriański, mhasalski Języki używane: mhasalski, matalski, mnaryjski, nahradżyjski, inne Stolica Zaekhan Ustrój prowincja imperialna Namiestnik Rhavanis Dashérakhishaīr Farxiryahaīr Likhāri {{{szef rządu}}} {{{premier}}} Powierzchnia - całkowita -% wody {{{powierzchnia całkowita}}} km² {{{procent wody}}}% Ludność na rok 5360 CE - całkowita do oszacowania Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR) Strefa czasowa {{{czas}}} Powstanie: {{{utworzenie}}} Hymn {{{hymn}}} Przynależność do organizacji {{{organizacje}}} Domena internetowa {{{internet}}} Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Sepet Północny (ajd. Shebad Féxani [ʂɛ'bad fɛj'ksaɲi], mhs. 𐦥𐦢𐦬 𐦨𐦾𐦠𐦲 Nāurem Sephet [nɒ:'ɾem se'pʰet]) — jeden z sepetów (prowincji) składających się na Mhasal, znajdujący się na północy krainy, od czego bierze swoją nazwę. Skupia się przede wszystkim wzdłuż brzegów rzeki Ehwatri, w jej środkowo-dolnym biegu, chociaż obejmuje również tereny położone zdala od niej, szczególnie na północy i zachodzie. Sepet Północny jest najbogatszym regionem kraju, a zarazem jednym z bogatszych obszarów Imperium Ajdyniriańskiego, pełni bowiem kluczową rolę w handlu rzecznym między położonymi dalej na południe centralnymi obszarami Mhasalu a międzynarodowym handlem morskim operującym na basenie Morza Słonego. Z tego powodu Sepet Północny nazywany jest często "Bramą do Mhasalu" (ajd. Gilghan Māsaliridh [gil'gʰan ma:sali'ɾidʰ], mhs. 𐦪𐦩𐦰𐦬𐦨 𐦥 𐦥𐦲𐦥𐦧𐦶 Bakthunet ta Mhasālah [baktʰu'net ta mʰasa:'lah]).

Kynografia

W Sepecie Północnym znajdują się najbardziej wilgotne części Mhasalu, między innymi jedyne całoroczne lasy deszczowe.

Sepet Północny jest dość zróżnicowany geograficznie oraz klimatycznie. Tereny północni-wschodnie otrzymują najwięcej opadów w ciągu roku ze wszystkich części Mhasalu, co skutkuje żyzną ziemią, sprzyjającym klimatem oraz najmniejszymi różnicami względem pór roku. Szczególnie znane są lasy deszczowe w okolicy stolicy prowincji, miasta Sēqhahan, rozciągające się także na wschodnim brzegu rzeki Ehwatri, aż do podnóży Białych Wzgórz.

Od północy granicę sepetu (a zarazem Mhasalu) wyznacza pas Gór Haczorim (ajd. Nāxridiya Haćara [na:ksridi'ja xat͡ɕa'ɾa], mhs. Baroqeti Hachorrim [baɾoqe'ti hat͡ʃʰo'ɾim]), stanowiących połączenie między Wyżyną Nahryjską a Białymi Wzgórzami. Są pochodzenia tektoniczno-wulkanicznego. Tam właśnie znajdują się jedyne wulkany na terytorium Mhasalu. Większość z nich nie przekracza 2km wysokości. Wyjątkiem jest największy wulkan Mhasalu, Góra Kaszrak (ajd. Nāxrid Kaśrag [na:'ksrid kaɕ'rag], mhs. Baret Kašrak [ba'ɾet kaʃ'rak]). Ma ona prawie 3km wysokości, jest także bliźniaczą górą do znajdującej się na terenie Mtalu Góry Rantull. W okolicy Góry Kaszrak bierze swe źródła rzeka Naptis.

W Górach Haczorim powstaje luka, wyżłobiona biegiem Ehwatri, przez którą wiatry z północy niosą wilgoć nad Sēqhahan, powstrzymują go jednak przed dotarciem na tereny położone w głębi lądu, na zachodnim brzegu Ehwatri oraz na południe od jej dopływu, rzeki Naptis. Klimat staje się znacznie surowszy, tworząc Pustynię Tekryjską (ajd. Nambhat Teqrani [nam'bʰat tɛ'qraɲi], mhs. Samhar Tēqrāht [sa'mʰaɾ te:q'ɾa:ht]). Bierze ona swoją nazwę od znajdującej się na jej środku oazy Tēqra. Przez większość roku pustynia pokryta jest piaskiem, w lato jednak, w raz z nadejściem opadów gwałtownie zarasta lasem, oaza Tēqra natomiast powiększa się, tworząc ogromne jezioro. Dalej na północnym-zachodzie znajduje się Wyżyna Nahryjska.

Populacja

Sepet Północny jest najbardziej różnorodnym etnicznie regionem Mhasalu. Większość populacji stanową Mhasalowie (Rybacy oraz Tekryci), jednak bardzo dużą mniejszość stanowią także Mtalowie, nieco mniejszą zaś Mnaryjczycy, zamieszkujące zwłaszcza północną część prowincji. Na wschodzie można natrafić na Sarnatów, na zachodzie natomiast na Nahradżytów. W miastach znajdują się także znaczne kupieckie społeczności Ajdyniriańczyków, a także Qin oraz Pojtów. Skupione są one przede wszystkim w największym porcie regionu, a zarazem stolicy prowincji, Sēqhahanie.

Kluczowe miejsca

Na północnym brzegu rzeki Nepris stoi sieć monumentalnych, chociaż zrujnowanych matalskich twierdz, strzegących dawnej granicy między Mhasalem a Mtalem.

• Port i wielki bazar Sēqhahanu
• Wielka Świątynia Lišēmhiy w Anhkhatiš
• Matalskie twierdze nad rzeką Neptis
• Oaza Tēqra
• Góra Kaszrak, wulkan

Stereotypy

W dawnych czasach obszar dolnego biegu Ehwatri stanowił domenę rybactwa, czym trudniła się większość populacji. Stąd też pochodzi zwyczajowa nazwa tutejszych Mhasalów - 𐦥𐦪𐦥𐦢𐧇𐦲 Nhōptahuti, dosłownie "Rybacy". Populacja Północnego Sepetu wciąż jest więc kojarzona z tym własnie zawodem. Z drugiej strony jednak Sepet Północny, uważany za "Bramę do Mhasalu", kojarzy się powszechnie przede wszystkim z handlem, zwłaszcza gdy mowa o terenach położonych nad brzegami Ehwatri oraz o tamtejszych miastach. Spośród nich zaś najważniejsza jest stolica sepetu, a więc miasto Sēqhahan (ajd. Zaekhan). Jego mieszkańcy uchodzą za chciwych a jednocześnie sprawnych negocjatorów. Gotowi są oni targować się zawsze, wszędzie i o wszystko, choćby dla czystej przyjemności oraz satysfakcji - traktują oni bowiem targowanie się jak sport. Ich rybackie korzenie oraz współczesne bogactwo sprawia, że postrzegani są przez mhasalską arystokrację za typowych nowobogackich. Stereotypy mieszkańców stolicy często stają się udziałem reszty sepetu. Uchodzą oni za dość dobrze zintegrowanych z resztą Imperium Ajdyniriańskiego, zapewnia ono bowiem spokój i ład, sprzyjając handlowi oraz pozwalając na zdobycie przez prostego kupca imponującego bogactwa. Z tego powodu spora część co bardziej patriotycznie nastawionych Mhasalów odnosi się negatywnie do kupieckiej elity Północnego Sepetu, uznając ich za kolaboratorów i zdrajców. W ajdyniriańskich oczach uchodzą zaś za najbardziej rozsądnych spośród Mhasalów.

Inaczej sprawa ma się w kontekście zachodnich części Sepetu Północnego, a więc Pustyni Tekryjskiej oraz znajdującej się w jej środku oazie. Uchodzą one za tereny owiane tajemnicą oraz dość odludne, populacja miejscowych Tekrytów jest bowiem relatywnie niewielka. Tyczy się to zwłaszcza miasta Tēqra, od którego zarówno oaza jak i pustynia wzięły swoją nazwę, będącego siedzibą pradawnej wyroczni, a zarazem centrum religijnym. Obszar ten kulturowo różni się nieco od reszty Mhasalu, jawi się więc jako tajemniczy, pradawny, częściowo obcy lub inny. Wzbudza jednocześnie obawę i respekt. Podobne odczucia, chociaż ze znacznie silniejszą domieszką strachu i niechęci, wzbudzają położone na północnym brzegu rzeki Nepris starożytne ruiny matalskich twierdz, oraz położone dalej obszary zamieszkałe przez ludność matalską.