Sepet Południowy

Shebad Qaishani Sūbekh Sephet Sepet Południowy {{{flaga}}} {{{herb}}} Sepet Południowy na tle Mhasalu Język urzędowy: ajdyniriański, mhasalski Języki używane: mhasalski, inne Stolica Myarbān Ustrój prowincja imperialna Namiestnik Akhefarus Xiryariyushaīr Fraecifeshaīr Kaiyani {{{szef rządu}}} {{{premier}}} Powierzchnia - całkowita -% wody {{{powierzchnia całkowita}}} km² {{{procent wody}}}% Ludność na rok 5360 CE - całkowita do oszacowania Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR) Strefa czasowa {{{czas}}} Powstanie: {{{utworzenie}}} Hymn {{{hymn}}} Przynależność do organizacji {{{organizacje}}} Domena internetowa {{{internet}}} Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Sepet Południowy (ajd. Shebad Qaishani [ʂɛ'bad qaɪ'ʂaɲi], mhs. 𐦥𐦢𐦬 𐦧𐦶𐦤𐦬 Sūbekh Sephet [su:'bekʰ se'pʰet]) — jeden z sepetów (prowincji) składających się na Mhasal, znajdujący się na samym południu krainy, od czego bierze swoją nazwę. Obejmuje tereny w większości równinne, z niewielkimi pasmami wzgórz na południu. Równiny pokryte są niemal w całości przez piaski pustyni, poprzecinane okazjonalnymi oazami oraz rzekami okresowymi, północną granicę pustyni wyznaczają rzeki Naqadah oraz Ehwatri. Nad ich brzegami skupia się przeważająca większość populacji. Tereny nadrzeczne należą do najgęściej zaludnionych części Mhasalu, podczas gdy tereny pustynne, położone w głębi lądu, do najmniej zaludnionych. Osadnictwo na terenach pustynnych skupia się przede wszystkim na oazach, które latem przeistaczają się w ogromne pustynne jeziora, oraz w górniczych osadach położonych pośród wzgórz. Z uwagi na znaczne odległości oraz odizolowanie od rdzenia ziem mhasalskich, populacja oaz w zauważalny sposób różni się w kwestiach kultury i religii od głównego nurtu mhasalskiej cywilizacji. Mimo to, uznają się oni za Mhasalów, i tak są też postrzegani przez obcokrajowców.

Kynografia

Pustynia Tałejska pokrywa większość obszaru Sepetu Południowego.

Sepet Południowy składa się w z terenów nizinno-równninnych oraz pasm niskich wzgórz, skupionych w większości na południowych terenach sepetu. Pokrywa ją piaszczysto-kamienna Pustynia Tałejska (mhs. 𐦥𐦪𐦳𐦤𐦥 𐦾𐦨𐦬 Samhar Thawešaht [sa'mʰaɾ tawe'ʃaht]), rozciągająca się także dalej na wschód, na tereny Pierwszego Sepetu. Jest to największa pustynia, a zarazem najtrudniejsza i najbardziej sroga klimatycznie część Mhasalu. Życie na obszarze Sepetu Południowego jeszcze wyraźniej niż w innych sepetach skupia się przy źródłach wody. Największym z nich jest rzeka Naqadah, tworząca rozległe równiny aluwialne, a tym samym pas zieleni wyznaczający północną granicę prowincji. Sepet Południowy cieszy się także niewielką częścią biegu głównej rzeki Mhasalu, Ehwatri, w okolicach Gaurakah, gdzie Naqadah łączy się z Ehwatri. Innymi rzekami są okresowe dopływy Naqadah, przede wszystkim 𐦧𐧇𐦾𐦳 𐦪𐦤𐦮𐦥𐦬𐦶 Basteqhiwah Širrōk [basteqʰi'wah ʃi'ro:k] oraz 𐦧𐧇𐦾𐦳 𐦧𐦶𐦤𐦬 Sūbekh Širrōk [su:'bekʰ ʃi'ro:k].

Z głównym pasem życia, skupionym nad brzegami Naqadah oraz Ehwatri, łączą się okresowe jeziora Gaurakah Caqt oraz Šedīt. Gaurakah Caqt tworzy się latem, w miejscu w którym Naqadah wpływa do Ehwatri, na południe od stolicy Mhasalu, Gaurakah. Šedīt znajduje się nieco dalej na południe. Osobną krainę tworzą trzy duże jeziora położone na południowym-zachodzie, noszące wspólną nazwę Sephterīšaun. Największym jeziorem okresowym jest znajdujące się na południe od Naqadah Caqt Wadya. Połączone jest ono kanałami irygacyjnymi ze znajdującą się nieopodal Ukrytą Oazą. Kolejnym ważnym jeziorem okresowym jest znajdujące się na zachodzie, w górnym biegu Sūbekh Širrōk Tarrunaht. Znajduje się ono w otoczeniu wzgórz bogatych w pokłady metali, przede wszystkim cyny. Z tego powodu już w czasach Starożytnej Ajdyniriany Tarrunaht stanowił istotny ośrodek górnictwa oraz handlu, jako ważny ośrodek zaopatrujący ten region świata w materiały niezbędne do produkcji brązu.

Populacja

Szkło pustynne jest jednym z najbardziej charakterystycznych dla tego regionu towarów, chętnie wykorzystywanym przy wyrobie biżuterii oraz innych ozdób.

Populacja Sepetu Południowego w niemal całości składa się z Mhasalów. Inne ludy stanowią jedynie niewielki procent populacji, skupiając się głównie w stolicy prowincji, Tengah Bēsantu oraz większych miastach nad Ehwatri. Populację oaz i pustynnych jezior okresowych można podzielić na 3 główne grupy, wyraźnie różniące się od siebie nawzajem i od Mhasalów zamieszkujących brzegi Ehwatri, Koradżytów. Są to: mieszkańcy Sephterīšaun (Czorenowie), mieszkańcy Caqt Wadya i Ukrytej Oazy (Iszyci), oraz mieszkańcy Tarrunaht (Tarunowie). Mimo wszelkich różnic, nie uznaje się ich za osobne ludy lecz za podgrupy Mhasalów.

Kluczowe miejsca

• Wielki Obelisk, stare miasto i Kocia Świątynia w Tengah Bēsantu
• Wielka Świątynia Yatina (Septerysza) w Sephterīšaun
• Brama Wanakha w Ukrytej Oazie
• Ruiny w Tarrunaht
• Pokłady zielonego szkła pustynnego na granicy Sepetu Południowego oraz Pierwszego Sepetu, najprawdopodobniej pochodzenia meteorytowego

Stereotypy

Sepet Południowy posiada najciekawszy i najbardziej różnorodny zestaw stereotypów ze wszystkich mhasalskich sepetów. Generalnie postrzegany jest jako pustynia, która przez pół roku nie nadaje się do życia, by wraz z nadejściem deszczy nagle zamienić się w zielony i bujny ogród. Pustynia Tałejska jest więc symbolem dualizmu oraz cyklicznej natury świata. Pustynię i oazy Sepetu Południowego uważa się powszechnie za ostoję mhasalskiego nacjonalizmu, oraz jeden z regionów najbardziej opornych imperialnej władzy. Zimą wśród wydm, latem zaś wśród drzew, kryć się mają rozbójnicy, rabusie i buntownicy. Stereotyp ten utrzymuje się pomimo tego, że zbrojny opór mhasalski został już dawno temu niemal praktycznie wyeliminowany. Wszelkie organizacje patriotyczne lub nacjonalistyczne zostały rozbite lub zmuszone zejść do podziemia. Jedną z nich jest Šuketi, według ajdyniriańskich raportów wciąż aktywna i operująca w ukryciu na terytorium Sepetu Południowego.

Ponadto, każda z głównych grup populacji ma przypisany do siebie swój własny zestaw stereotypów. W ramach grupy Koradżytów, mieszkańcy brzegów Naqadah uznawani są za beztroskich i leniwych. Mieszkańcy Tengah Bēsantu, stolicy prowincji, utożsamiani są z czczonymi przez nich kotami. Przedstawiani są więc jednocześnie jako wyniośli i figlarni, kobiety z tego miasta zaś jako świetne i namiętne kochanki. O wiele mniej poetycki stereotyp padł natomiast udziałem mieszkańców Šedīt, którzy znani są reszcie Mhasalu jako miłośnicy wielbłądów. Rzeczywiście, w tradycyjnej poezji z regionu Šedīt wielbłąd jest często używany jako synonim piękna a sami mieszkańcy znani są jako przewodnicy karawan. Stereotyp popularny wśród reszty Mhasalu głosi jednak, że mieszkańcy oazy lubują się także w intymnych kontaktach seksualnych ze swoimi wielbłądami, czemu mieszkańcy Šedīt stanowczo zaprzeczają. Czorenowie, mieszkańcy trzech oaz Sephterīšaun uznawani są za fanatycznych wyznawców Boga Słońca, do tego stopnia, że część Mhasalów oskarża ich o tendencje monoteistyczne i chęć odrzucenia pozostałych mhasalskich bóstw. Plotki takie są jedną z przyczyn nieufności imperialnej władzy, która bardzo podejrzliwie podchodzi do wszelkich monoteizmów. Wspomniane wcześniej wyobrażenie bujnego i pięknego ogrodu tyczy się zwłaszcza Ukrytej Oazy, mieszkańcy której, Iszyci, mają skrywać sekrety i wiedzę starożytnych mhasalskich faraonów. Tarrunowie żyją zaś na uboczu, w cieniu swych pradawnych ruin - nie występują na ich temat żadne bardziej rozpowszechnione stereotypy, co tylko dodaje im tajemniczości.