Tangia (złoty wiek)

Historia Tangii

Starożytność: prehistoria « Cywilizacja Marajska (1900-2600 « 2600-2900 « 2900-3300), państwa: Pongre · Lausza · Szok Su · Rangersze « Wieki Ciemne «  Średniowiecze: « okres Kaori: [NA][TO][LU][NO][OU][RE][KN][MA][TK][AK][HI][TI] « WWKK «  Nowożytność: « 6911-8843 « Rewolucja Kauczukowa « WS1 8843-8845 « Plan 30-letni « WS2 8877-8891 « 8891-8973 « 9000-9600 « 9600-9564 « WS3 9654-9662 « 9662-9750 « 9750-9867 « Impakt 9867 « ZWN 9867-9900 « WoN 9901-9999 (A) Nowoczesność: Akioka (1"00-1"59) « WNK 1"59-1"64 « Okupacja (1"59 - 1'319) « FTI (10.6k) « FTI (11k)

N1   Państwo conworldu KYON.   6
Imperium Wielkiej Tangii
ΤΑΥ·ΤΑΝΓΥΑΝΑ·ΤΗΛΑΝΛΕΡΑ
LATA 9654 - 9750
Flaga Tangii	Imperialny Emblemat Tangii
{{{jedna flaga}}}
Mapa administracyjna Tangii Tangia na świecie
Polityka
Stolica	Kun Atla
Cesarz	Yul-Yoa Aku Olo'o (Γιυλ-γιοα Ακυ Ολο'ο)
Ustrój	monarchia absolutna
Porządek prawny	prawo kazusowe
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	ayu, buański (Buania)
Początek	umowa tang.-secht. z Magnis z 14 Ra'anau 9662
Koniec państwa	niepokoje społeczne 9751 EK
Demografia
Ludność (rok 9750 EK)	74 544 874 - 36 526 988 Kaori - 19 381 667 Buania - 7 752 667 Pinu - 4 472 692 Wyspy Zach. - 1 863 622 Atirai - 446 897 Ma'uri - 373 Dom. Antarkt. - 2 981 795 Ter. demark. Dz. Ziem - 1 118 173 Samodz. Takatoa
Narodowości	Tangijczycy (19 narodów, w tym Buańczycy i Atyrajczycy), Pinusi, Sechtońcycy, narody dewijskie, Szurowie, Neszowie, Murowie
Języki używane:	ayu, buański, inne
Średnia dł. życia	60 lat
Wiara
Religia państwowa	karaizm (~70%)
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	system filozoficzno-religijny
Siła wyższa lub panteon	karai (energia wody)
Najważniejsze ośrodki kultu	Świątynia Naratajska, Talanga, Pięć Mędrców Inne: Świątynia pięciu aspektów w Taka'o (KNA), drewniana świątynia w Tirameng (KLU), Wielka Świątynia w Tau Rao (KKN)
Poziom wolności wyznania	znacznie ograniczona
Inne religie	Buae (YO), szamanizm tangijski (KMA, KTK), rdzenne animistyczne, pinuskie, atyrajskie, kērosutoccu
Geografia i natura
Położenie na świecie	Kanisja: wyspa Kaori, Pinu, wyspy zachodnie, Buania Dewia: Atirai Sfeniscja: Ma'uri, nowoces.
Powierzchnia	3 620 604 km² - 1 014 748 km² wyspa Kaori - 900 087 km² Buania - 1 058 701 km² Pinu - 109 tys. km² wyspa Atirai - 38,9 tys. km² wyspa Ma'uri - 7,6 tys. km² wyspa nowocesarska
Stefy klimatyczne	wybrzeża, lasy deszczowe, lasy umiarkowane, wysokie góry, pustynie
Gospodarka
Kraje eksportu	Secht, Szur, Państwo Neszów, Ajdynir
Towary eksportowe	szkło, papier, mapy, perły i biżuteria perłowa, okręty, kauczuk, heban tangijski, ruda żelaza, miedzi
Kraje importu	Secht, Szur, Państwo Neszów, Ajdynir
Towary importowe	żywność, drewno okrętowe i budowlane (mahoń, cedr), pasza, komponenty metalowe, złoto
System monetarny	oparty na parytecie złota (1 AOT = bulion 7,78g złota)
Waluta	aotai
Kod waluty	AOT
"ΛΥΤΑ ΝΙ ΦΑΡΙ - ΜΑ'Α ΧΑΤΥΑ ΧΑΡΙ"
Ewolucja
◀ Tangia rok 9640 Tangia rok 9866 ▶

        Tangia (ay. "Τανγυα" Tangua, bu. "Tañu", mhn. "Τανὲμά" Tanèmá), oficjalnie Cesarstwo Wielkiej Tangii (klinowo: ; ay. "Ταυ Τανγυανα Τηλανλερα" Tau Tanguana Teilanlera, bu. "Tañusy", mhn. "μα Τήλάν-μὰλι Τήλεά υ Τάο Τανὲμά" ma Teélán-màli Teéleá iu Táo Tanèmá) - państwo znajdujące się w większości w Kyonie zachodnim oraz na wyspach wszechoceanu i Sfeniscji, o powierzchni 3 620 604 km², sąsiadujące z Sechtem na wschodzie, Państwem Neszów i Dewią na północy, Szurem na południu oraz Murią i Ajdynirem na zachodzie. Składa się z dużej wyspy Kaori, wysp zachodnich Akeira i Hiranea, półwyspu Pinu, terytorium demarkacyjnego Dzikich Ziem Kanisji, południowodewijskiej wyspy Atirai, wyspy Ma'uri oraz sfeniscjańskiej wyspy nowocesarskiej oraz znacznej liczby małych wysp wszechoceanu. Stolicą państwa jest Kun Atla. Głową państwa jest cesarz, a rządzący pod Koroną Kaori, władcami poszczególnych regionów są kaoritanu. Religią państwową jest karaizm, obowiązująca na wszystkich terytoriach oprócz pustyń Marao i Takangari, gdzie dopuszczany jest także szamanizm tangijski, oraz Buania, gdzie wyznawana jest religia Buae. Symbolem państwa jest księżyc Lykaon na tle krzyża buańskiego, w Buanii flaga jest pomarańczowa, na pozostałych terytoriach granatowoniebieska. W 9700 EK populacja wynosiła 74 544 874, a średnia wieku 60 lat.

Opisywane tu lata 9654 - 9750 EK były złotym wiekiem w dziejach Tangii. Technologicznie imperium tangijskie odpowiadało poziomowi ziemskiego imperium brytyjskiego w późnym XVIII i wczesnym XIX wieku, przy czym w pewnych aspektach wyprzedzając rozwój technologii na Ziemi (taśmy przesyłowe, guma i obicia kół, optyka katadioptryczna, mikroskop), a w innych spóźniając się (brak osiągnięć humanitarnych takich jak konstytucja czy prawa człowieka, brak rewolucji przemysłowej). Imperium tangijskie było mocarstwem gospodarczym i militarnym, szczególnie sławiąc się największą i najbardziej nowoczesną marynarką wojenną na ówczesnym świecie. Jako jedno z pierwszych większych mocarstw szeroko wykorzystywało broń palną z zamkiem skałkowym u armii lądowej na dużą skalę, z dobrze dopasowanymi do niej taktykami. Gospodarczo, Tangia utraciła swoje znaczenie jako historycznego monopolisty na produkcję tropikalnego kauczuku, gdzie recepturę produkcji wtórnie odkryto bądź wykradziono i powtórzono w Sechcie, ale stała się lokalną potęgą tekstylną, eksportu przypraw, elementów okrętowych, a także transportu kruszcu i kamieni szlachetnych od potęg tych złóż z antarktycznych regionów świata. Imperium konsekwentnie prowadziło politykę importu dóbr surowych (materiałów, surowców) i eksportu towarów już przetworzonych (ubrań, naczyń, dekoracji, broni), wymagających specjalistycznej wiedzy rzemieślniczej. Była także potęgą w usługach, wpierw dzięki wprowadzeniu i unowocześnieniu sechtońskiej myśli finansowej, a później wskutek naturalnego rozwoju sektora usługowego przy bardzo pomyślnej koniunkturze makroekonomicznej. Tania siła robocza, zasilana nieludzko wykorzystywanymi niewolnikami, głównie o pochodzeniu pinuskim, sprawiła, że Tangia lat 9654 - 9750 posiadała potężny surplus eksportu nad importem.

Sukces imperium tangijskiego w złotym wieku pod kątem politycznym był efektem trzech ważnych czynników:

1. pokojowego i owocnego wstąpienia Buanii do Unii Tangijskiej;
2. skutecznych reform państwa: scalono politycznie i ideologicznie prowincje kaoryjskie, w tym na drodze rewolucji religijnej usunięto ich własne, lokalne systemy monarsze i demokratyczne, zastępując je wydajnym systemem imperialnym z cesarzem na czele i podległymi jemu kaoritanu, oraz dzięki zunifikowaniu systemu monetarnego na przestrzeni prawie całego imperium, a także dzięki metodycznym przemianom kulturowym skutkującym powstaniem kultu cesarza i wykształcenia się wydatnej warstwy arystokratycznej i zarazem kultury posłuszeństwa i dyscypliny w warstwach średniej i niższej, i zwiększeniu wykorzystania niewolnictwa w celach odniesienia korzyści finansowych;
3. dobrym traktowaniem Buanii i bardzo pomyślnym na dłuższą metę wynikiem Trzeciej Wojny o Saakę lat 9654 - 9662, która doprowadziła do upadku ekonomiczną i cywilizacyjną dominację Sechtu w regionie.

Uważa się, że złoty wiek Tangii zakończył się po 9750 roku, kiedy system imperialno-feudalny w połączeniu z dobrze już rozwiniętym kapitalizmem epoki nowożytnej, z nieprawidłowym zarządzaniem krajem przez kosztowną i arogancką klasę arystokratyczną, potężną magnaterię bez praw szlacheckich, z nieludzkim wykorzystywaniem tangijskich niewolników oraz klasy robotniczej, i fal nieurodzaju, doprowadził kraj do utraty stabilności. Gwoździem do trumny imperium był upadek meteorytu na Kun Atla w 9867 EK i następnie Tangijska Wojna Domowa lat 9900-9905 EK, która ostatecznie położyła kres imperium i dzięki której powstała Republika Tangii.

Tangię jako projekt prowadzi Canis. Jest jednym z pierwszych państw projektu Kyon. Jest najbardziej rozwiniętym projektem tego autora, nie tylko z uwagi na ilość tekstu i dbałość o szczegóły, ale także na matematyczne podejście do demografii i gospodarki, z zależnością statystyk od siebie. Demografia jest rozbijana "od góry do dołu" na coraz drobniejsze grupy społeczne, do których dopisywane jest wynagrodzenie. Na podstawie tych działań udaje się ustalić wiele szczegółów, które do tej pory przy takich projektach były tylko mglistymi domysłami. Za prowincję Buania odpowiada Kazimierz.

Uwaga: Niniejszy artykuł traktuje o czasach wybiegających daleko w przyszłość od roku 8973 EK. Należy traktować go jako apokryf, a treść jako spekulację.

Nazwa kraju

Słowo "Tangia" (język ayu) czy "Tanema" (język mahan) są niejasnego pochodzenia. W czasach unitarnych spekulowano związek ze słowem "τανγα" tanga oznaczającym "mistrzostwo" albo "władzę" (por. "τανυ" tanu - władca), ale nawet w tych czasach powszechnie akceptowano pogląd, że jest to znacznie późniejsza interpretacja. Słowo "Tangia" pojawia się pierwszy raz podczas okresu Kaori w ośmiu tekstach lutafaryjskich, gdzie tym określeniem nazywano "ciepłe kraje mórz". Prawdopodobnie przez najstarszą część historii słowo "Tangia" oznaczało po prostu "świat", a potem wyspę Kaori. Po przyłączeniu Buanii do unii tangijskiej, wyspę Tangię nazwano wyspą Kaori, a słowem "Tangia" określano polityczny ustrój podległy cesarzowi.

Kraj nazywano też innymi określeniami:

• "Ταυαν υ λουρη" tawan i lourei - kraina szkła,
• "Τηλεα υ ομα'ε" teilea i oma'e - państwo kuszy,
• "Ρανγνα ταυαν" rangna tawan - świetlisty kraj.

Buańczycy nazywają kraj "Tañusy" /taŋusɯ/, gdzie człon "-sy" dotyczy państwa. W Sechcie nazywa się go w nscht. ܬܐܵܢܘ݅ Tānū. Ajdynir nazywa Tangię "Tāzhvanir" /ta:ʐvaˈɲir/.

Nazwy w różnych językach

Poniższa tabela przedstawia nazwy Tangii w różnych językach.

język	nazwa państwa	pełna nazwa państwa	nazwa mieszkańca
języki ziemskie
Polski	Tangia	Cesarstwo Wielkiej Tangii	Tangijczyk
English	Tangia	Empire of Great Tangia	Tangian
języki kyońskie
Ayu	Τανγυα Tangua ['taŋ(g)wa]	Ταυ Τανγυανα Τηλανλερα Tau Tanguana Teilanlera /tœː 'taŋgwana 'tejɫanɫeɾa/	Τανγυαραι Tanguarai /tœː 'taŋgwaɾai/
Buański	Tañu /taŋu/	Tañusy /taŋusɯ/	Tañuiro /taŋuiro/
Mahan	Τανὲμά [tane˨ma˦]	Τήλάν-μὰλι Τήλεά υ Τάο Τανὲμά /ma teː˦la˦n ma˨li teː˦lea˦ ɥy ta˦ɔ tane˨ma˦/	Ραί υ Τανὲμά /rai˦ ɥy tane˨ma˦/

Symbole narodowe

Symbole narodowe tangijskie to imperialna flaga kaoryjska, imperialna flaga buańska, flaga takatoa oraz emblemat cesarski. Poszczególne prowincje posiadają swoje symbole narodowe wyrażone hieroglifami klinowymi. Do insygniów państwowych należy także Korona Kaori. Podstawowymi symbolami całego państwa są hieroglify klinowe "Tangia" oraz hieroglif "Teilan" (cesarz):

Hieroglif "Τανγυα" Tangua - Tangia	Hieroglif "Τηλαν" Teilan - cesarz

Romboidalny symbol klinowy Tangii z przecięciem w środku miał symbolizować jedność wyspy Kaori, reprezentując istotny historycznie związek jego części wschodniej i zachodniej. Później nabrał w ogóle znaczenia "unia", "związek". W Sechcie symbol jest nazywany obelżywie "kozie oko".

Flaga

Imperialna flaga Tangii występuje w dwóch wariantach kolorystycznych:

Flaga imperialna, wariant kaoryjski	Flaga imperialna, wariant buański

Charakterystyczny, pomarańczowy wariant buański jest używany wyłącznie przez Buańczyków. Pozostała część imperium wykorzystuje granatowy kolor.

W centrum flagi znajduje się Lykaon, księżyc, symbol narodowy Tangijczyków. Jest używany jako symbol jedności narodów tangijskich i symbol misji karajskiej, której celem jest rozprzestrzenienie religii wody na cały świat. Związek wody z naturalnym satelitą jest silny na Ziemi, ale jeszcze silniejszy na Kyonie, ponieważ Lykaon krąży o wiele bliżej swojej planety niż Księżyc.

Za księżycem znajduje się krzyż buański symbolizujący znaczną więź Tangijczyków z Buanią. W wariancie buańskim jest widoczny z charakterystycznymi okręgami występującymi w parach, na fladze kaoryjskiej te okręgi są blade i ledwie widoczne. Po lewej stronie znajduje się symbol klinowy wyspy Atirai. Po prawej stronie znajduje się symbol klinowy terytorium Pinu.

Pozostałe

Ohuż (keha) jest symbolem Buanii.

Z fizycznych (namacalnych) symboli Tangii możemy wyszczególnić poniższe:

• Kusza - choć w 9700 EK dominuje już broń palna, to kusza jest wciąż używana jako narodowy symbol łowców tangijskich
• Szkło i wszelka optyka - Tangia wykonuje soczewki i lunety, peryskopy, teleskopy, a także powszechnie wykorzystywane są ozdoby i narzędzia szklane.
• Orka (ay. "Τανγυανα αραταο") jest symbolem całej morskiej Tangii.
• Glyptodon - symbol Tangii lądowej.
• Lasy i zarośla - zdecydowana większość terytoriów imperium ma ciepły, wilgotny klimat i bujną roślinność. Dotyczy to przede wszystkim terytorium Pinu.
• Ohuż (bu. "Keha") jest symbolem Buanii. O sproszkowaną substancję o świetnych właściwościach smakowych, konserwujących, ale też psychodelicznych, toczono wojny.

Zaćmienie słońca nad Tangią. Noc jest częstym motywem kultury tangijskiej.

Slogany

✦ “ΛΥΤΑ·ΝΙ·ΦΑΡΙ-ΜΑ'Α·ΧΑΤΥΑ·ΧΑΡΙ” /'ɫʉta ni 'faɾi 'maʔa 'ɦatwa 'ɦaɾi/ język ayu   ⌑ "Luta ni Fari, wpisz mnie do kronik!"

Tangijskie władze stosują kilka sloganów. Są one ponumerowane. W roku 9700 był to "Καραι χο'υμ λοα νατλα φορονο" Karai ho'um loa natla forono /'kaɾai 'ɦoʔʉm 'ɫoa 'natɫa 'foɾono/, co oznacza "Noc karajska nad całym światem". W roku 9750 był to "Φαι τηλανλερα - τατλανευι τηλανλερα" fai teilanlera - tatlaneui teilanlera /'fai 'tejɫanɫeɾa 'tatɫanœʉ̯i 'tejɫanɫeɾa/, czyli "silne cesarstwo - piękne cesarstwo".

Oprócz sloganów przypisywanych konkretnemu cesarzowi, stosowane są ogólne slogany. Wiele z nich ma długą historię.

1. "Λυτα νι Φαρι - μα'α χατυα χαρι" Luta ni Fari - ma'a hatua hari /'ɫʉta ni 'faɾi 'maʔa 'ɦatwa 'ɦaɾi/. Najstarszy slogan, pochodzący z początków okresu Kaori. Jego słów nie da się dopasować do języka ayu, prawdopodobnie było to obcojęzyczne, być może przedtangijskie wyrażenie, które zostało przystosowane do ubogiej fonetyki ayu i przekształcone przez wieki. Hasło interpretuje się jako starożytny okrzyk bojowy "Luta ni Fari - wpisz mnie do kronik". Używany też jako okrzyk bojowy.
2. "Ιχη φινεο υ'ιτα" Ihei fineo u'ita /'iɦej 'fineo 'wʉʔita/ - "tylko pierwszy zaszczyt". Pierwsze hasło okresu unitarnego, przyjęte w 6911 EK (0 ET) wraz z ustanowienie cesarstwa.
3. "Χο'υμ! Χο'υμ! Τανγυα χο'υμ!" Ho'um! Ho'um! Tangua ho'um! /'ɦoʔʉm 'ɦoʔʉm 'taŋgwa 'ɦoʔʉm/ - "noc! noc! tangijska noc!" Okrzyk bojowy przyjęty do 9509 EK podczas karajskiej rewolucji sekty yul-yoa. Oznacza rozwój ideologii karajskiej w taki sposób, aby była wyznawana przez cały świat, tak, że zawsze nad jakimiś karaistami świeci noc z gwiazdami.

"Λυτα νι Φαρι - μα'α χατυα χαρι", to rytmiczny okrzyk bojowy z czasów okresu Kaori.
Znaczenie słów "Luta ni Fari, wpisz mnie do kronik!" zdaje się być dopisane znacznie później, a język oryginalnych słów pozostaje nieznany.

Historia

Główny artykuł: Historia Tangii

Historia Tangii to historia sporej części regionu Kanisji, tak wyspy Kaori, jak i pozostałych regionów, z których część jest tak oddalona od Kaori, że do czasów nowożytnych historia biegła zupełnie odrębnym tokiem i należy ją rozpatrywać osobno. Jednak według znanej historii to właśnie na Kaori wybudowano najstarsze po sąsiednim Sechcie cywilizacje w regionie i to tam używano pisma, zatem choć dzieje ludzi w obszarze Buanii czy Pinu są starsze, to spisana historia i wynikające z niej szczegóły są najdłuższe na Kaori, zatem o dziejach tej wyspy wiadomo najwięcej. Historia Kaori i później samej Tangii, wraz z innymi obszarami, dzieli się na następujące okresy:

• Neolit;
• Cywilizacja Marajska;
• Tangijskie Wieki Ciemne, podczas których Tangijczycy przybyli na Kaori;
• Okres Królestw Tangijskich, tzw. Kaoryjski, który był rozbiciem dzielnicowym z politycznymi zmaganiami o Koronę Kaori;
• Okres Unitarny wczesny, oznaczający okres współpracy regionów z wieloma bogatymi tradycjami demokratycznymi;
• Okres Unitarny późny, kiedy system demokratyczny istniał formalnie, ale władza już od dawna skupiała się w rękach marszałka rady państwa, tzw. cesarza tangijskiego, lub organizacji religijnej Yul-Yoa;
• Okres Imperialny, kiedy wszelkie instytucje demokratyczne były rozmontowane, którego dotyczy niniejszy artykuł.

Od	Do	Okres	Epoka	Więzi administr.	Religia	System polityczny	System ekonomiczny	Komentarz
Neolit				Homo sapiens, odmiany oceanicznej, przez tysiące lat migruje do Szuru, Buanii i następnie zasiedla Pinu.
1500 EK	2500 EK	Marajska	Cywilizacja Marajska (wczesna)	Państwa-miasta	Religia Marajska	Polis z centrum w świątyniach	Agrarny z handlem barterowym	Ludność marajska przybywa na Kaori z półwyspu sechtońskiego, przynosząc m.in. pismo hieroglificzne.
2501 EK	3000 EK		Cywilizacja Marajska (złoty wiek)	Imperium Marajskie	Religia Marajska	Zhołdowane polis dominowane przez jedną z frakcji	Agrarny z handlem barterowym, pierścienie srebrne jako waluta	Ludność marajska tworzy własną cywilizację, bogatą w pałace, toczy wewnętrzne i zewnętrzne wojny, zakłada biblioteki bogate w tabliczki klinowe
3001 EK	3300EK		Cywilizacja Marajska (późna)	Imperium Marajskie	Religia Marajska	Zhołdowane polis dominowane przez jedną z frakcji, niestabilne	Agrarny z handlem barterowym, pierścienie srebrne jako waluta	Cywilizacja marajska zaczyna zapadać się pod wpływem napływu ludności z kontynentu i własnym ciężarem, w połączeniu z katastrofami naturalnymi
3301 EK	5516 EK	Tangijskie Wieki Ciemne		regres do systemu plemiennego	Religia Marajska, szamanizm tangijski	Brak państwowości, zanik sztuk pisania, liczny bandytyzm	Agrarny z handlem barterowym, zbieractwo-łowiectwo	Napływ ludności typowo tangijskiej w 3404 EK. Podczas tego okresu na wyspie znalazła się Korona Kaori.
5517 EK	6910 EK	Kaoryjski	Okres Królestw Tangijskich	Żadne, wiele królestw	Szamanizm tangijski	Feudalny, z władcami rządzącymi swoimi prowincjami	Agrarny z handlem barterowym, monety miedziane, srebne i złote, wiele walut	Założenie Luta ni Fari w 5517 EK, inspiracja inskrypcjami marajskimi zapoczątkowała piśmiennictwo tangijskie, liczne walki o Koronę Kaori, chaos w regionie
6911 EK	8875 EK	Unitarny	Unia Tangijska (wczesna)	Unia ekonomiczna, poza tym rozdzielność	Szamanizm tangijski, karaizm	Feudalny, monarchie w jednych prowincjach, demokracja szlachecka w innych, Rada Państwa z Cesarzem (marszałkiem rady) na czele	Feudalny, agrarny, oparty o własność ziemską panów (tanu) i chłopstwo pracujące na nich
8876 EK	9200 EK		Unia Tangijska (średnia)	Unia ekonomiczna, poza tym rozdzielność	Karaizm	Monarchie w jednych prowincjach, demokracja szlachecka w innych, Rada Państwa z Cesarzem (marszałkiem rady) na czele	Pierwsze oznaki lekkiego kapitalizmu, merkantylizm, zelżenie pańszczyzny, nakłady na zwiększenie wydajności, odkrycia oceaniczne, handel	Wstąpienie Buanii do Unii Tangijskiej. Kolonizacja Atirai.
9201 EK	9550 EK		Unia Tangijska (późna)	Scentralizowanie prowincji na gruncie religijnym, upadek znaczenia Rady Państwa, wzrost znaczenia cesarza	Karaizm	Monarchie w jednych prowincjach, demokracja szlachecka w innych, Cesarz samodzielnie rządzący Radą Państwa	Wzrost znaczenia niewolnictwa, kolonizacje zagraniczne, znaczne inwestycje w Buanię, poprawa dobrobytu, ale spadek swobód obywatelskich
9551 EK	9699 EK	Imperialny	Imperium Tangijskie (wczesne)	Obalenie monarchii i sabotaż systemów demokratycznych w Tangii, potężna konsolidacja kraju, rozrost propagandy, eksploracje oceaniczne	Karaizm	Neofeudalna z potężnym rozwarstwieniem społecznym i wydatną warstwą arystokratyczną, zmiany kulturowe, polityczne, administracyjne, pierwsi kaoritanu	Inwestycje w okręty i handel, merkantylizm, jednolita polityka monetarna
9700 EK	9750 EK		Imperium Tangijskie (złoty wiek) Niniejszy artykuł	Pełne scalenie administracyjne	Karaizm	Neofeudalny z cesarzem, arystokracją, mieszczaństwem i chłopstwem, z potężnym rozwarstwieniem społecznym i wydatną warstwą arystokratyczną.	Mieszany feudalno-kapitalistyczny z kompaniami handlowymi o własnym kapitale, kwantyfikacja wartości ziemi i pracy, w późniejszym czasie w tym chłopskiej, olbrzymi skok znaczenia niewolnictwa w gospodarce.
9751 EK	9904 EK		Imperium Tangijskie (późne)	Pełne scalenie administracyjne	Karaizm	Neofeudalny z cesarzem, arystokracją, mieszczaństwem i chłopstwem.	Kolizja magnatów kapitalistycznych z ubożejącą, ale politycznie ważną warstwą arystokratyczną.	Liczne powstania niewolników, niepokoje społeczne. Impakt Kunatlyjski i Tangijska Wojna Domowa całkowicie kończą dzieje imperium.

Powstanie cywilizacji

Cywilizacja powstaje tam, gdzie istnieją warunki geoklimatyczne, które dają szansę społeczeństwu istnieć, pod warunkiem wykształcenia przez niego umiejętności gromadzenia surplusu, a także tam, gdzie klimat jest wystarczająco spójny na większej przestrzeni, żeby zaistniała możliwość rozszerzenia zasięgu geograficznego tej samej rośliny i tych samych zwierząt wykorzystywanych do produkcji żywności, która utrzyma populację. Na Ziemi, cztery pory roku z zimą na czele w Europie oraz dwa sezony z porą suchą w Azji dały Europejczykom i Azjatom potrzebę gromadzenia na zimę/porę suchą surplusu produkowanego w korzystnych porach roku. Ponadto, w Australii jednostajny klimat powodował, że nie było potrzeby gromadzenia surplusu i zarazem rozwoju państwowości, a Afryka oprócz niekorzystnego klimatu pustyń i dżungli jest większa od Aleksandrii po Kapsztad niż od Senegalu po Etiopię, więc ta sama roślina rosnąca w Zimbabwe nie była w stanie rosnąć dużo bardziej na północ czy południe. Tymczasem, przykładowo pszenicę można było uprawiać od Lizbony po Szanghaj. Należy pamiętać, że gromadzenie surplusu w Europie i Azji dało potrzebę magazynowania, a zatem spichlerzy, które musiały być bronione przez żołnierzy, którzy nie produkowali żywności, ale mieli do niej dostęp. Powstające nierówności społeczne wymagały istnienia usystematyzowanej religii, a ta bez połączenia z państwowością byłaby zbyt niestabilna i ulotna, aby utrzymać państwo, stąd powstało i państwo. Ponadto, bliski fizyczny kontakt bydła, psów, zwierząt, grzybów, i wielu roślin, którego nie było w małych i odizolowanych od siebie społeczeństwach plemiennych, dał mieszankę biologiczną, przez którą powstały i ewoluowały drobnoustroje i wraz z nimi choroby, które pierwotnie pochłonęły wiele istnień, ale przez co populacje neolityczne wykształciły w sobie z czasem pewną odporność biologiczną. To głównie dlatego przede wszystkim Europejczycy i Azjaci, choć nie tylko oni, rozwinęli zaawansowane cywilizacje, i tak odpowiada się na pytanie dlaczego to nie Aborygeni podbijali Londyn, tylko odwrotnie - przy czym choć więcej ofiar pochłonęły zawleczone choroby niż kule strzelb, to ludy pierwotne musiały mierzyć się z jednym i z drugim.

W przypadki tropikalnych terenów Tangii widzimy jednostajny klimat na wybrzeżach oraz jednostajny klimat górski i wysokogórski oraz pustynny w centrum, ale klimat wyspy Kaori powodował, że wyspa średnio co dwa lata znajdowała się pod wpływem to wiatru zachodniego, to wschodniego. Z uwagi na wspomniane wysokie góry i duży rozmiar wyspy, powodowało to, że na przemian to wschodnia, to zachodnia część wyspy zarastała bujną roślinnością, która dawała żywność człowiekowi i zwierzętom. To dawało warunki odpowiednie do stworzenia potrzeby gromadzenia i obrony surplusu, a ponadto do zawiązywania mechanizmów państwowych i do handlu. To właśnie odróżnia Pinu od Kaori. Płaski, nadmorski półwysep Pinu, porośnięty dżunglami nieustannie dającymi owoce i warzywa w małej ilości, wspierał model plemienny społeczeństw, podczas gdy wyspa Kaori wspierała model wysoce cywilizacyjny, rozpoczynając od cywilizacji marajskiej.

Cywilizacja Marajska

Główny artykuł: Cywilizacja Marajska (wczesna)

Główny artykuł: Cywilizacja Marajska (złoty wiek)

Główny artykuł: Cywilizacja Marajska (późna)

Cywilizacja Marajska istniała na wyspie Kaori orientacyjnie w latach 1500 EK - 3300 EK. Przed 1500 EK, wyspa Kaori była okazjonalnie zamieszkiwana przez ludy zbieracko-łowieckie, ale dopiero od 1500 EK zaczynają się pojawiać oznaki cywilizacyjne, przede wszystkim w postaci pisma. Ludność marajska przyszła na wyspę z półwyspu sechtońskiego i to z niego przyniosła pismo klinowe, hieroglificzne.

Kultura obfitowała w piętrowe pałace i zdobione naczynia gliniane, poza tym generalnie pasowała do innych kultur epoki miedzi i potem brązu w obszarze Kanisji. Szczyt epoki przypadał na lata około 2501 EK - 3000 EK.

Upadek cywilizacji marajskiej nastąpił w około 3300 EK, ale nie był punktowy i zajął prawie 400 lat. Był spowodowany prawdopodobnie kombinacją wielu czynników naraz, od najazdów obcych ludów (prawdopodobnie przybyłych z półwyspu Pinu przodków Tangijczyków), przez klęski naturalne (susze, głód), po zapaść systemu handlowego w całym regionie.

Tangijskie Wieki Ciemne

Główny artykuł: Tangijskie Wieki Ciemne

Tangijskie Wieki Ciemne oddzielają czasy marajskie od czasów kaoryjskich i trwały orientacyjnie od 3301 EK do 5516 EK. W tym czasie, sztuka pisma zanikła całkowicie, stąd nazwa "wieki ciemne". W tych czasach ludność marajska gwałtownie zmniejszyła swoją populację, zastąpili ją Tangijczycy, ludność przybyła z półwyspu Pinu o antropologicznie oceanicznej odmianie. W tym czasie również prawdopodobnie Korona Kaori przewędrowała nieznanym sposobem i z nieznanego powodu z głęboko starożytnej Nuarii przez Szur, Buanię i Pinu aż na Kaori.

Okres Królestw Tangijskich

Główny artykuł: Okres Królestw Tangijskich

Okres Królestw Tangijskich rozpoczyna się od powstania Królestwa Lutafaryjskiego w 5517 EK (-1394 ET), a kończy wraz ze wspomnianym założeniem cesarstwa w 6911 EK (0 ET). W tym czasie powstały państwa, które do czasów imperialnych były wyraźnie odrębnymi jednostkami administracyjnymi. Wszystkie te państwa były w początkowym okresie zarządzane przez króli, później część z nich była monarchiami elekcyjnymi z funkcjonującymi parlamentami.

W tym okresie państwa wchodzące w skład rozbicia dzielnicowego toczyły ze sobą wojny o Koronę Kaori. Frakcje walczące w konfliktach odbierały sobie prawo do rządzenia pod koroną, co miało im dać władzę nad całym państwem, jednak skrajnie rzadko miało to miejsce, zazwyczaj otwierało to kolejny epizod wiecznych wojen. Wraz z postępem technologicznym i organizacyjnym doszło do poważnej wojny zwanej Wielką Wojną o Koronę Kaori, która doprowadziła do tak znacznych zniszczeń i wyludnienia, że przeklęto Koronę i zawiązano współpracę na poziomie gospodarczym w 6911 roku, otwierając okres Unitarny.

Okres Unitarny

Główny artykuł: Tangia (6911 EK)

Okres unitarny rozpoczął się w 6911 EK, kiedy wybudowano fortecę w Tau Atla, a w niej grafitową komnatę, gdzie złożono ku przestrodze wieków Koronę Kaori. Zawiązano jednocześnie unię gospodarczą wschodu wyspy z zachodem i założono Radę Państwa na czele z cesarzem ("τηλαν" teilan), dla którego w Luta ni Fari wybudowano ogromny pałac, i którego utrzymywano z podatków wszystkich prowincji wraz z całą świtą. Cesarz posiadał funkcję marszałka rady/spikera izby i pozostali członkowie rady nie byli mu podlegli, był dziedziczny, reprezentował wszystkie kraje naraz, dbał o porządek obrad, i posiadał jeden głos. Okres unitarny definiowało zachowanie takiego właśnie stanu rzeczy, szczególnie we wczesnym i średnim etapie.

Rewolucja Kauczukowa

Główny artykuł: Rewolucja Kauczukowa

W roku 7200 EK rozpowszechniono uprawy kauczukowca, endemicznego dla Akeiry, a w roku 7340 EK odkryto proces wulkanizacji naturalnego kauczuku. Otrzymaną w ten sposób gumę wykorzystywano do obicia obuwia żołnierzy, kół, taśm przesyłowych, uszczelek kontenerowych i zderzaków, do bielizny, produkcji kaloszy i gumek zaciskowych. Tajemnicę tego procesu natychmiast zabezpieczono tajemnicą rządową. Guma tangijska nie była eksportowana, natomiast eksportowano z Tangii gotowe, wyprodukowane produkty, na które był ogromny popyt. To zapewniło Tangii ogromny przychód, regulowany jednak przez Secht, który był bramą do bogatych potęg centrum i wschodu Kyonu, takich jak Ajdynir, Państwo Truskie, Siedmiomieście, Muria czy Olsenia. Tajemnicę produkcji gumy skutecznie utrzymano aż do 9681 EK, przez 2341 lat kyońskich, czyli 873 lat ziemskich, ponad połowę mniej, niż na Ziemi utrzymano tajemnicę produkcji jedwabiu. Eksport tych produktów był największym sukcesem komercyjnym w historii Tangii, scalił prowincje tangijskie, szczególnie przeciwko Sechtowi, wykorzystującemu swoją pozycję.

Pierwsza Wojna o Saakę

Główny artykuł: Pierwsza Wojna o Saakę

Sechtońsko-tangijskie starcia w 8844 EK.

Tangijskie prowincje porozumiały się w sprawie konieczności przerwania kontroli Sechtu nad eksportem gumy na wschód. Co prawda jakakolwiek wojna kompletnie zamknęłaby możliwości eksportu, ale z powodu cła marże na tak pożądanym produkcie zaczynały i tak ograniczać jego wartość. W 8843 zarząd Sechtu otrzymał wypowiedzenie wojny, które zignorowano - Tangijczycy uchodzili wtedy za wywyższających się dzikusów, za jakich uważano na przykład Pinusów. Tangijczycy odebrali to jako obelgę.

W 8843 siły tangijskie zaatakowały Secht w miejscowościach Afair (Tangijczyków po 3 dniach zepchnięto z powrotem do morza z minimalnymi stratami sechtońskimi), Magnis (tysiąc Tangijczyków napotkało piętnaście tysięcy Sechtończyków i po zabiciu 150, porozumiało się z wrogiem i wykonało odwrót) i Saaką, gdzie jednak starły się armie równej wielkości, a walczący tam Tangijczycy byli silniejszego sortu. Zamieszanie w szeregach Sechtu wprowadziło sprawne wykorzystywanie zatrutych strzał przez Tangijczyków, i Sechtończycy wycofali się za mury.

Tangia była na niższym poziomie od Sechtu pod każdym możliwym względem, militarnym, infrastrukturalnym, ekonomicznym, populacyjnym, moralnym, strategicznym, technologicznym czy rekonesansu. W 8845 dowódca hetyński Hazad Tabad dar Masmadōr oraz arad Konfederacji Sechtu Kazim Ya-Szalef zaatakowali Tangijczyków, zabili 1500, resztę wzięli do niewoli, z cesarzem Hari Koe na czele. Statki tangijskie pod Sechtem została zatopione co do jednego, a okręty sechtońskie ruszył na Orumilo, Reitikę i Kun Atla i zatopiły 60% floty nie stoczywszy bitwy z nikim. Secht nie żądał niczego od Tangijczyków - nie wzięto ich poważnie.

Plan trzydziestoletni

Główny artykuł: Tangijski Plan Trzydziestoletni

Z perspektywy historii, Hari Koe rozegrał swoją sytuację najlepiej jak mógł: po powrocie z niewoli sechtońskiej udowodnił tangijskim przywódcom, jak głębokie błędy popełniono i że nie ma żadnych szans na odwet zanim Tangia faktycznie nie wyjdzie z poziomu "dzikusów" za jakich brał ich Secht do poziomu cywilizacji. Argumenty cesarza były potężne, bo Hari Koe upozorował przyjaźń z aradem Sechtu Kazimem Ya-Szalefem, który lubił chwalić się dzikim plemionom jak bardzo lepsze jest jego państwo, i błyskawicznie uczył się rozwiązań cywilizacyjnych. Sechtończycy, których straty w wojnie były minimalne, a którzy nie chcieli pozbawiać się cennego dostawcy, uznali to za inwestycję, i uczyli cesarza.

Trzydziestoletni plan budowy cywilizacji Tangii cesarza Hari Koe trwał od końca wojny w 8845 EK do 8875 EK. W tym czasie zbudowano setki kilometrów dróg, flotę handlową i wojenną, wzmocniono handel z Pinu, plemionami buańskimi i Szurem, wprowadzono księgowość sechtońską opartą o przychody i rozchody, bank centralny, walutę aotai, usprawniono rynek kredytu, poprawiono produktywność rolnictwa, poprawiono uzbrojenie, wprowadzono wywiad wojskowy i zaczęto szpiegowanie Sechtu, wprowadzono rozwiniętą hierarchię wojskową i dyscyplinę żołnierską oraz departament propagandy państwowej z użyciem ulicznych nawoływaczy i mówców głoszących hasła pankaoryjskie, progresywne i narodowościowe.

Kazim Ya-Szalef do samej śmierci w 8871 roku nie podejrzewał nastrojów Sechtońskich. Jego następca Lərev Farsan dar 'urn nie był tak naiwny i wyrzucił Tangijczyków ze struktur znaczenia szczególnego, zniósł ulgi podatkowe. Tangijscy podżegacze podburzyli część społeczeństwa sechtońskiego do ataków na karawany i sklepy tangijskie, ich seria w 8875 EK przerosła oczekiwania tangijskie, stosunki tangijsko-sechtońskie stały się mocno napięte. Arad Sechtu Lərev Farsan dar 'urn po spaleniu wielkiego magazynu w Ha Agav domyślił się, że Hari Koe pociąga za sznurki w jego społeczeństwie, i przedstawił plan przeciwdziałania liderom swoich krain, ale został przez nich wyśmiany, ponieważ pamiętali oni Tangijczyków jako nieinteligentne, dzikie plemiona, niezdolne do naruszenia takiej siły jak Secht - nawet po tym jak ewakuowano Tangijczyków z Sechtu i zerwano stosunki dyplomatyczne.

Druga Wojna o Saakę

Główny artykuł: Druga Wojna o Saakę

Pożar wywołany w 8879 przez Sechtończyków w Orumilo wywołał burzę ogniową, która strawiła 80% miasta.

Południowoniemieckie bełty zapalające do kusz (Germanisches Nationalmuseum, XV wiek), podobne były wykorzystywane przez Sechtończyków do podpalania strzech w Orumilo.

Tangia z 8877 była już zupełnie innym państwem niż w 8843. Atak tangijczyków rozpoczął się w nocy 14 fo'onau 8877 EK zmasowanym atakiem na magańskie porty w Surrāt, Haden, Saace, Hasin, hetyńskie miasta Ha Agav, Haq Kabot, 'er, oraz porty Afair i Bašar w kraju urańskim. Charakterystycznie dla tej wojny, w wielu z nich użyto gazów bojowych, szczególnie raelgaru i arsenu. Atak na hetyńską stolicę Ha Agav był szczególnie olbrzymi, zużyto prawie 10 tys. kanistrów z trującą substancję, a pogoda sprzyjała atakowi, co zabiło kilkadziesiąt tysięcy cywilnych osób, w tym kobiet i dzieci. Skutki i sens ataku były szokiem dla samej Tangii i doprowadził do poważnych zaburzeń w dyscyplinie floty, ale na przeprosiny było już za późno, obie strony wiedziały, że stoją w obliczu wojny totalnej.

W 8879 roku flota sechtońska rozgromiła resztki floty tangijskiej i uderzyła na Kun Atla, Reitikę i Orumilo. W bitwie o Orumilo użyto dużej ilości substancji zapalających, co rozpętało burzę ogniową, unicestwiło 80% miasta i zabiło prawie sto tysięcy ludzi. Sechtończycy i Tangijczycy równo opisali potworności z Ha Agav i Orumilo, powoli opuszczając wzajemne animozje i obwiniając bogów wojny o zmącenie umysłów ludzi, w których zaczęto się zastanawiać nad wpływem rozwoju technologii i jego użycia przez człowieka przeciwko drugiemu człowiekowi. Po wojnie, to wywołało charakterystyczny etap humanizmu w historii zachodniego Kyonu.

Natarcie sił zachodniotangijskich (Naratajczyków, Tongamijczyków, Lutafaryjczyków i Nomeurajczyków), zmobilizowanych zagładą Orumilo, unicestwiło resztki floty przeciwnika i Tangijczycy skierowali się na Secht, który po kilku bitwach został okupowany. Ponownie oblężono Saakę, tym razem porządnie. W 8883 roku skarbce obu krajów były opustoszałe, a gospodarki w ruinie. Saakę oblegano siedem lat (2,6 roku ziemskiego) i w roku 8888 wojska tangijskie katapultowały za mury miasta zwłoki osób zmarłych na dżumę i ich przedmioty. Wywołana tym epidemia pochłonęła w 8888 - 8890 EK w sumie 57 000 osób, zanim ją wygaszono, ale miasto się nie poddało.

W 8890 roku społeczeństwa obu krajów uznały, że wojna była tak bezsensowna i z tak wielkimi stratami, że w Tangii cesarz Hari Koe został aresztowany i pozbawiony tronu, a w Sechcie Lərev Farsan dar 'urn został dekapitowany w przewrocie. Oba narody szukały już sposobu na porozumienie się, a obie armie miały dość walki w okopach. Uzgodniono winnych, przyczyny wojny, i skorzystano z Pinusów do zabezpieczania handlu między oboma stronami do czasu wygaszenia animozji.

Tangia unitarna okresu średniego

Główny artykuł: Tangia (8973 EK)

Ponieważ odbudowanie pełnych kontaktów handlowych z Sechtem od razu po tak krwawej wojnie było niemożliwe, Tangia zwróciła się do innych państw celem zdywersyfikowania rynków. Rozwinęły się kontakty z Pinu i szczególnie intensywnie komunikowano się z Buanią, gdzie budowano manufaktury i osiedla, handlowano drewnem i ohużem, tytoniem, cukrem, kuszami, pancerzami, wyrobami szklanymi (np. okularami), obuwiem gumowym, wyciągi linowe. Buańczycy wzbogacili tangijską sztukę teatralną, kulinarną i filozofię.

Tangia założyła flotę państwową, nazwaną Takatoa, i opracowała galeon, inspirowana innowacjami neszyjskimi. Prześcignęła w 9353 państwo Neszów w kolonizacji Atirai, gdzie wojska aranu starły się z dewijskiego pochodzenia tubylcami. W 8973 EK, roku wspólnym Kyonu, polityka Tangii była stadium pośrednim pomiędzy niezależną unią gospodarczą z 6911 EK, a okresem imperialnym.

Tangia unitarna okresu późnego

Główny artykuł: Tangia (9509 EK)

Do roku 9495 EK karajska sekta "Gwiezdna Droga", Yul-Yoa, scalała społeczeństwo tangijskie ponad regionalnymi podziałami. Dołączyła do niej Kalia, cesarzowa, która następnie dokonała w 9495 EK przewrotu nad Radą Państwa, czyniąc jej członków swoimi marionetkami. Oficjalnie Rada jeszcze istniała, ale doradzała cesarzowej, zupełnie tracąc prawo weta.

Tymczasem Buania, nie mogąc porozumieć się wewnętrznie między swoimi plemionami, i tocząc ze sobą wojny, wreszcie od 9266 EK stopniowo zaczynała integrować się z Tangijczykami. Ostatecznie, do roku 9509 EK Buania była pełnoprawnym członkiem Unii Tangijskiej, wielu Buańczyków przyjęło karaizm, a jej wódz formalnie miał stanowisko przy Radzie.

Okres imperialny

Przejście od okresu unitarnego do imperialnego było płynne. W późnym okresie unitarnym, np. 9509 EK, Rada Państwa i tak straciła prawo weta, ale jeszcze istniała, doradzając cesarzowi. Maksymalnie do 9640 EK doszło do znacznie dalszych, głębokich przemian politycznych. Przede wszystkim zasabotowano systemy demokratyczne, tj. republiki Tongami, Lutafaryjską i Nomeurajską. We wszystkich trzech uznano, że cesarska partia Yul-Yoa jest jedyną dopuszczalną i z czasem odwołano wybory. W kilku dalszych prowincjach doszło do przewrotów procesarskich przeciwko lokalnym monarchiom. Z początku w dwóch dawnych republikach i jednej dawnej monarchii w miejsce prezydentów czy króli powołano tzw. kaoritanu, czyli władców, którzy podlegali tylko pod cesarza, ale formalnie rządzili pod słynną Koroną Kaori, którą wydobyto z grafitowej komnaty, i pod którą zaczęli na powrót rządzić cesarzowie. Jeden system polityczny po drugim upadał i powoływano nowych kaoritanu. System też wyjątkowo dobrze przyjął się w Buanii, gdzie uznano go za usprawnienie dotychczasowej buańsko-tangijskiej administracji.

Okres imperialny nawiązywał mocno do okresu kaoryjskiego i był antagonizmem okresu unitarnego. Tradycje demokratyczne zostały zarzucone. Doszło do przemian kulturowych, gdzie propaganda państwowa promowała posłuszeństwo u obywateli. Z czasem, nazwiska rodowe nabrały autorytetu. W środkowym etapie, zwanym złotym wiekiem Tangii, zarządzanie jeszcze było na tyle wydajne, że w kraju zapanował pokój, dobrobyt, a Tangia wyprzedziła inne państwa w poziomie cywilizacyjnym. Ten czas trwał około pięćdziesięciu lat: od ok. 9700 EK do 9750 EK. Ten system nie mógł istnieć długo, ponieważ kraju zapanował neofeudalizm, będący mieszanką systemu feudalnego przemieszanego z potężniejącymi praktykami kapitalistycznymi. To właśnie one sprowadziły na kraj szereg kryzysów, do tego wstrząsnęły nim powstania coraz to mocniej uciskanych niewolników oraz klęski naturalne. Ostatecznie, w stolicę kraju uderzył duży meteoryt, który zaburzył żniwa na całym świecie i wprowadził chaos w Tangii, kończący się wojną domową, która położyła kres Imperium.

Polityka Tangii złotego wieku

Kwadratowy emblemat używany w niektórych dokumentach.

Polityka cesarstwa tangijskiego w jej Złotym Wieku jest skomplikowana. Z uwagi na historię państwa, należące do niego tereny należy rozdzielić na tereny tangijskie (Kaorytów), buańskie, tereny podbite, kolonie zamorskie (np. Ma'uri), działania terytorialne Takatoa, i wyspę Atirai. W każdym z tych regionów zasięg władzy cesarskiej jest nieco inny i samo prawo jest inne, zatem w znaczeniu administracyjno-legislacyjnym Tangia pozostała federacją.

Jednocześnie należy odróżnić Imperium z lat 9654-9750 EK, które opisuje niniejszy artykuł, od tego z 9751-9866 EK, które opisuje odpowiedni artykuł. Tangia lat 9654-9750 EK miała najsilniejszy wizerunek monarchistyczno-arystokratyczny, z niemal boskim kultem cesarza (ay. "τηλαν" teilan) i podległych mu kaoritanu (ay. "καοριτανυ" kaoritanu) i świetnie rozwiniętą arystokracją, która początkowo zarządzała handlarzami i zezwalała niezależnym kompaniom handlowym na działania kolonialne, przede wszystkim na terytorium Pinu, Atirai i którym pozwoliła na zarządzanie nawet istotnymi międzynarodowymi trasami handlowymi (Tangia-Secht, Tangia-Dewia, Tangia-Ajdynir, Tangia-Szur, Tangia-Nuaria). W tym okresie kraj zatem wycofał się z merkantylnego zarządzania na pół-merkantylne, pół-feudalne. W późniejszych latach, 9751-9866 EK, niezależni handlarze przekształcili się w magnatów bez wstępu do pałaców, bez sztandaru, bez tytułów szlacheckich, ale zdobyli taką potęgę (faktyczną, ekonomiczno-społeczną potęgę), że nabywali faktyczną władzę polityczną pomimo braku tytułów szlacheckich i dzięki rynkowi kredytu, który udzielali arystokracji, zupełnie zakłócili istniejący ład społeczny. Niedoświadczony kapitalizm doprowadził też wtedy do kilku kryzysów gospodarczych, co w połączeniu z gospodarką kolonialno-wyzyskową opartą w coraz większej mierze o nieludzkie wykorzystywanie niewolników, uderzenie meteorytu w Kunatla w 9867 EK, z coraz silniejszymi ruchami socjalistycznym i komunistycznym wśród warstw chłopskiej i robotniczej, i fatalnymi plonami doprowadziło ostatecznie do wojny domowej i powstania republiki.

Istotnym faktem odróżniającym Imperium Tangijskie od wcześniejszych okresów (np. 8973 EK czy 9509 EK) było też zejście religii (karaizmu) na drugi plan. Odłam juljoański (ay. "γιυλ-γιοα καράιγιομι " yul-yoa karaiyomi, dosł. "religia karai gwiezdnej rzeki") stabilnie opanował cały kraj i, co ważniejsze, przeniknął wszystkie struktury polityczne. I choć Buania posiadała bardzo wysoką autonomię i specjalny status, pozwalający jej wyznawać własną religię rodzimą (Buae), to karaizm wyznawało tam 40%, w tym wiele elit społecznych. Ponadto karaizm był kompatybilny z wieloma wierzeniami Buae, ponadto karaizm był ze swojej specyficznej definicji stworzony dla wyspiarskich organizmów politycznych, nie obszarów kontynentalnych, więc i sama religia uległa przemianie. Ostatecznie doprowadziło to do odmian karaizmu zwanych "buańskim karaizmem" i "pinuskim karaizmem", które były uznane oficjalnie w Imperium epoki 9866 EK, ale w tu opisywanym okresie 9654-9750 jeszcze nie zawsze i nie wszędzie. Faktem jest, że w 9654-9750 religia była już oczywistym narzędziem państwa tangijskiego w rękach cesarza.

Struktury władzy

Na najwyższym poziomie władzy znajduje się suweren, którym jest cesarz Tangii. Cesarz jest dziedziczny, domyślnie, albo wybierany przez urzędujących kaoritanu przy wsparciu rady nadzwyczajnej. Zasiada on na tronie w Luta ni Fari albo w Kun Atla (późniejszy okres) pod legendarną Koroną Kaori, z której wyjęto piętnaście klejnotów. Rozkazy cesarskie są wdrażane poprzez przekazanie ich przedstawicielom cesarza najwyższej możliwej rangi, nazywanym kaoritanu, którzy noszą pierścień z jednym z klejnotów Kaori lub z jego repliką. Kaoritanu jest mianowany przez cesarza osobiście i występuje tylko jeden na region. Cesarz posiada władzę odwołania kaoritanu, czasowego lub trwałego pozbawienia go władzy, albo skazania go na śmierć. W większości dominiów panuje zasada "wasal mojego wasala nie jest moim wasalem", co oznacza, że cesarz nie może wydawać poleceń np. tanu, i musi przekazać kaoritanu stosowne polecenie wydania rozkazu, i dopiero to zobowiązuje do czegokolwiek kaoritanu. Ta zasada była jednak niepisana i w praktyce usłyszenie rozkazu od stanowiska wyższego bardzo rzadko powodowało sprzeciw.

Dominium (tonno'o) jest rządzone przez cesarza i jego kaoritanu. Dominia dzielą się na prowincje (mau), na czele każdej prowincji stoi kaoritanu. Prowincje dzielą się na hrabstwa (huon), rządzone przez hrabich (huontanu). Hrabstwa dalej dzielą się na dystrykty (mei'i), rządzone przez zarządców (mouri). Strukturę władzy na najwyższym poziomie w latach 9654 - 9750 odzwierciedla poniższy spis, przedstawiający spis władców tangijskich, cesarza i jego kaoritanu, na rok 9750 EK.

Cesarz Yul-Yoa Aku Olo'o (Τηλαν Γιυλ-Γιοα ΑΚΥ ΟΛΟ'Ο)

1. Dominium Kaori (Καορι Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Naratai: lord Nato'era Maku (Νατο'ερα Μακυ, Ναραταινα Καοριτανυ)
   2. Kaoritanu prowincji Tongami: lord Katu Atori (Κατυ Ατορι, Τονγαμινε Καοριτανυ)
   3. Kaoritanu prowincji Luta ni Fari: lord Hatei Utlamari (Χανη Υτλαμαρι, Καοριτανυ υ Λυτα νι Φαρι)
   4. Kaoritanu prowincji Nomeurai: lord Kao Kapori (Καο Καπορι, Νομευραινε Καοριτανυ)
   5. Kaoritanu prowincji Marao: lord Tane'ane Apori (Τανε'ανε Απορι, Μαραονα Καοριτανυ)
   6. Kaoritanu prowincji Orumilo i Rejtika: lady Kalia Warine (Καλια Υαρινε, Καοριτανυ υ Ορυμιλο νι Ρητικα)
   7. Kaoritanu prowincji Takangari: lord Takakori Harani (Τακακορι Χαρανι, Τακανγαρινε Καοριτανυ)
   8. Kaoritanu prowincji Kun Atla: lord Matu Matei (Ματυ Ματη, Κυν Ατλανα Καοριτανυ)
2. Dominium Buania (Busy, Πυ-Γιο Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Saboem: lord nieznany
   2. Kaoritanu prowincji Kehaem: lord nieznany
   3. Kaoritanu prowincji Uriikem: lord nieznany
   4. Kaoritanu prowincji Ahoem: lord nieznany
   5. Kaoritanu prowincji Unem: lord nieznany
   6. Kaoritanu prowincji Pobeem: lord nieznany
   7. Kaoritanu prowincji Feutsyem: lord nieznany
   8. Kaoritanu prowincji Ykenbegá: lord nieznany
   9. Kaoritanu prowincji Ñyem: lord nieznany
   10. Kaoritanu prowincji Laisyem: lord nieznany
3. Dominium Pinu (Πινυ Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Atla Apori: lord Kanu Kaluli (Κανυ Καλυλι, Ατλα Απορινε Καοριτανυ)
   2. Kaoritanu prowincji : lord Kakari Mari (Κακαρι Μαρι, Ταυ Φυνυνα Καοριτανυ)
   3. Kaoritanu prowincji Pinu Lau: lord Ron Kut Keri (Ρον Κυτ Κερι, Πινυ Λαυνα Καοριτανυ)
   4. Kaoritanu prowincji Kaputu Au: lady Ao Karoni (Αο Καρονι, Καπυτυ Αυνα Καοριτανυ)
   5. Kaoritanu prowincji Opila Muli: lord (Χαρα Μαραι, Οπιλα Μυλινε Καοριτανυ)
   6. Kaoritanu prowincji Yo'ati Muli: lady Sakoma Neluli (Σακομα Νελυλι, Γιο'ατι Μυλινε Καοριτανυ)
   7. Kaoritanu prowincji Komipuli: lady Kalasi Kuli (Καλασι Κυλι, Κομιπυλινε Καοριτανυ)
4. Dominium Wysp Zachodnich (Οκιτα Νημιλυν Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Akeira: lord Matatu Futlari (Ματατυ Φυτλαρ, Ακηρα Καοριτανυ)
   2. Kaoritanu prowincji Hiranea: lord Kal Fanglari (Καλ Φανγλαρι, Χιρανεα Καοριτανυ)
5. Dominium Atirai (Ατιραι Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Atirai: lord Konnari Ma'ohea (Κονναρι Μα'οχεα, Ατιραι Καοριτανυ)
6. Dominium Ma'uri (Μα'υρι Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Ma'uri: lord Tane'ane Nui-Kao (Τανε'ανε Νϋι-Καο, Μα'υρι Καοριτανυ)
7. Dominium Antarktyczne (Μενγιοα Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Wyspa Nowocesarska: lord Larimena Karifoe (Λαριμενα Καριφοε, Τηλαν Αχαρι Καοριτανυ)
8. Dominium Demarkacyjne Dzikich Ziem (Κεπορο υ Ιλο Κυνα Τοννο'ο):
   1. Kaoritanu prowincji Karere: lord Uminaro Karui (Υμιναρο Καρυι, Καρερε Καοριτανυ)
   2. Kaoritanu prowincji Kal Kapora: lord (Καλ Κυλι, Καλ Καπορα Καοριτανυ)
9. Samodzierżawstwo Takatoa (Υρα Τακατοα):
   1. Kaoritanu prowincji Samodzierżawstwa Takatoa: admirał Ariano Tonu (Αριανο Τονυ, Τακατοα Ταυτανυ)

Cesarz Tangii

Główny artykuł: Cesarz Tangii

Cesarz Tangii (ideogram klinowy: , ay. "Τηλαν" Teilan /'teĭɫan/, mhn. "Τήλαν" Téilan /tej˦lan/) - tytuł monarszy władcy Tangii. Zakres władzy cesarza ideologicznie jest absolutny, ale zgodnie z regułą "wasal mojego wasala nie jest moim wasalem" (ay. "Κανμαλονα κανμα ραόν κανμαλο" kanmalona kanma raon kanmalo) bezpośrednie polecenia wydaje wyłącznie kaoritanu. Cesarz jednak ma instrumenty politycznego nacisku na kaoritanu: może ich do woli odwoływać i mianować. Oprócz tego, z uwagi na kult jednostki cesarza w tej epoce, sprzeciwienie się cesarzowi miało bardzo niebezpieczne skutki polityczne dla kaoritanu. Wierzono, że taki system jest najlepszy, ponieważ cesarz zachowywał kontrolę nad ogółem kraju, ale nie wdawał się w szczegóły, nad którymi nie byłby w stanie zapanować z uwagi na wielkość imperium. Z tego powodu od cesarzy oczekiwano, że ich polecenia będą wydawane tam, gdzie jest to konieczne. Podpisane rozkazy cesarskie, zwane mutai ("μυται") miały moc prawną.

Pierwotnie instytucja cesarza była eksperymentem politycznym mającym za zadanie utworzenie członka rady państw Tangii, którego podstawowym celem byłoby bycie bezspornym i bezstronnym, elementem spajającym cały kraj, utrzymanym z podatków wszystkich państw podległych oraz prowincji, i odpowiedzialnym zarówno za porządek obrad poprzez sztucznie wymagany szacunek wobec jego osoby, jak i za proponowanie inicjatyw pod głosowanie. Praktyka ta wychodziła różnie i najczęściej cesarz był marionetką albo pewnych prowincji, albo całej rady. W nowszych czasach powiązania religijne z fanatykami karaistycznymi nadały cesarzowi realną władzę, która zniosła radę jako najwyższą instancję, jako niewydajną, i ustanowiła cesarza jedynym, najwyższym władcą tak w aspekcie ustawodawczym i wykonawczym, jak i sądowym i religijnym. Cesarz zasiadał na początku epoki (9640 EK) w Luta ni Fari, tradycyjnej stolicy wyspy. Potem zasiadał w ogromnym kompleksie pałacowym w Kun Atla, wydając zazwyczaj rozkazy zasiadając pod wielokrotnie restaurowaną Koroną Kaori.

Kaoritanu

Główny artykuł: Kaoritanu

Kaoritanu (ay. "Καοριτανυ") sprawowali nad poszczególnymi regionami kraju takimi jak Naratai czy Tongami. Zastąpili oni królów i prezydentów republik oraz wodzów regionów plemiennych. Początkowo było 10 kaoritanu, rządzących wyspami Kaori, Atirai i Hiranea. W 9750 roku każdy region posiadał swojego kaoritanu, było ich aż 32 plus zarządca marynarki wojennej.

Kaoritanu byli mianowani i odwoływani przez cesarza i przyjmowali od niego rozkazy. W przypadku braku rozkazów, rządzili samodzielnie. Zdarzało się, że władcy mniej istotnych regionów nie otrzymywali rozkazów od cesarza wcale (np. Pinu Lau).

Takatoa

Główny artykuł: Takatoa

Takatoa jest marynarką państwową Tangii. W latach największej ekspansji oceanicznej, Takatoa z formalnego punktu widzenia posiadała własny kodeks działania i musiała funkcjonować w dużej mierze jak oddzielna formacja administracyjna z cesarzem tangijskim jako seniorem. Ponieważ odległości geograficzne pomiędzy poszczególnymi częściami imperium były olbrzymie, terytoria, którym nie nadano własnych praw administracyjnych były zarządzane oddzielnie przez Takatoa i na podstawie praw ustanowionych przez admiralicję. Współzależność okrętów od administracji lądowej powodowała, że hierarchia polityczna generalnie była zachowywana. Takatoa w 9700 i 9750 roku zajmowała się administracją całych tysięcy mniejszych wysp Wszechoceanu oraz różnych czasowych lub permanentnych kolonii kontynentalnych ustanawianych w różnych częściach globu. To nie administracja cesarska lub najbliższego dominium miała dbać o te kolonie, ale Takatoa w zależności od ekonomicznej opłacalności kolonii lub celów politycznych.

Istniało prawo pierwszeństwa dekretu cesarskiego. W związku z nim, terytorium, któremu nadano własne prawa administracyjne ze skutkiem natychmiastowym i bez prawa do sprzeciwu przechodziło z władzy Takatoa na władzę ustanowionych dekretem organów, wpierw wchodząc w okres przejściowy, a następnie całkowicie. Nie zawsze jednak było to egzekwowane, ponieważ nie zawsze kolonie - a niektóre z nich były oddalone od innych ziem o całe tysiące kilometrów żeglugi - miały szansę dowiedzieć się o nadaniu im praw. Z tego względu głównie prawa nadawano tym obszarom, które, po pierwsze, były dostatecznie rozwinięte, a po drugie, gdzie nie dało się ukryć faktu zaistnienia dekretu, na przykład poprzez intensywne kursowanie wielu okrętów na ten teren.

Polityka zagraniczna

Tangijska polityka zagraniczna jest nastawiona na wyzysk w krajach, które można podbić, i handel w krajach, których podbić się nie da lub się nie opłaca. Podbito Pinu i Dzikie Ziemie i wchłonięto tysiące wysp od Atirai po wyspę Nowocesarską - rdzenną ludność zazwyczaj wywieziono siłą na okrętach i rozproszono po imperium, masowo wcielając w szeregi niewolników, szczególnie rdzenną ludność pinuską i atyrajską. Kilkadziesiąt czy odnośnie niektóry miejsc nawet kilkaset lat po tych działaniach podbite tereny nabrały charakteru całkowicie tangijskiego. Inaczej jest z Buanią, która zachowała bardzo wysoką autonomię, jednocześnie masowo czerpiąc z rozwiązań tangijskich i stopniowo mieszając się z Tangijczykami.

Polityka prawdziwie zagraniczna jest prowadzona przede wszystkim z Sechtem, Państwem Neszów, Szurem, ale w Złotym Wieku zasięg kontaktu bezpośredniego został rozszerzony i objął olseńską Nuarię, a także Murię i Ajdynir. Te bliższe relacje są handlowe, ale napięte i na zasadzie rywalizacji z przymuszoną współpracą. Tangijska doktryna Złotego Wieku zakłada pokaz potęgi, ale imperium nie dążyło do starcia. Relacje z dalszymi państwami takimi jak Muria, Nuaria czy Ajdynir są przyjaźniejsze i stricte nastawione na handel. Relacje z innymi państwami są głównie pośrednie i dotyczą uprzejmej wymiany korespondencji.

Geografia, klimat i podział administracyjny

Wyższy podział administracyjny posiada poniższą strukturę. Poniższa lista je przedstawia wraz z przyjętym tłumaczeniem:

1. τοννο'ο tonno'o /'tonnoʔo/ - dominium, rządzone przez cesarza za pośrednictwem kaoritanu,
2. μαυ mau /mœː/ - region, rządzony przez kaoritanu /'kaoɾitanʉ/ (wielkich lordów) i podległych im tanu /'tanʉ/ (lordów),
3. χυον huon /ɦuon/ - hrabstwo (τανυκυνα tanukuna /'tanʉkʉna/, tzw. "ziemia pańska") rządzone przez huontanu /'ɦuontanu/ (hrabich),
4. μη'ι mei'i /'mejʔi/ - dystrykt, rządzony przez mouri /'mœʉ̯ɾi/ (zarządzców).

Zatem podział administracyjny najwyższego szczebla (dominiów) jest widoczny na mapie poniżej, z zaznaczeniem, że jest to mapa na rok 9750 EK:

Dominium Kaori

✦ “Τοννο'ο·υ·Καορι·Νημι” /'tonnoʔo ʔi 'kœːɾi 'nejmi/ język ayu   ⌑ Dominium Kaori

Dominium Kaori (ay. Καορι /'kœːɾi/) znajduje się na wyspie Kaori, dużej wyspie na zachód od kontynentu. Posiada znaczne terytorium (drugie pod względem powierzchni po Pinu) oraz największą populację z całego cesarstwa. Jest centrum politycznym, militarnym i handlowym. Stolicą jest miasto Kun Atla.

Strefy wysokościowe na Kaori.

Geograficznie i klimatycznie jest to teren mocno zróżnicowany. Wyspa ma pochodzenie tektoniczne i znajduje się na zderzeniu kilku płyt kontynentalnych. W jej centrum znajduje się sześć potężnych łańcuchów górskich o przewyższeniach przekraczających 10 tys. metrów nad poziomem morza. Te łańcuchy górskie, jak również wiele łańcuchów mniejszej wysokości, rozdzielają wyspę i tworzą wyraźne pustkowie pośrodku. Z tego względu na Kaori stosuje się czasami podział wysokościowy:

• Lanakuna (ΛΑΝΑΚΥΝΑ /'ɫanakʉna/) to strefa nizin. Obejmuje obszary od poziomu morza i 1020 hPa do wysokości ciśnienia 794 hPa, to jest do około 2000 metrów.
• Lanameira (ΛΑΝΑΜΗΡΑ /'ɫanamejɾa/) to strefa wyżyn i gór mniejszych. Są to wszystkie obszary górskie zdolne do normalnego, stałego zamieszkania, wraz z prowadzeniem życia, włączając w to takie elementy życia jak przebieg ciąży, przechodzenie chorób czy dorastanie dzieci. Jest to obszar od 2000 metrów do 6000 metrów. Kończy się tam, gdzie ciśnienie atmosferyczne spada poniżej 50%, tj. 471 hPa.
• Tang-lana (ΤΑΝΓΛΑΝΑ /'taŋ(g)ɫana/) to strefa wysokościowa rozciągająca się od 6000 metrów do 8000 metrów. To obszar gór, w którym wytrenowane osoby są w stanie przebywać przez dłuższy czas, ale gdzie prowadzenie normalnego życia jest już wykluczone. To obszary do 355 hPa ciśnienia atmosferycznego.
• Tautang-lana (ΤΑΥΤΑΝΓ-ΛΑΝΑ /'tœːtaŋ(g)ɫana/) to strefa śmierci. Rozciąga się od 8000 metrów do 10000 metrów lub do spadku ciśnienia 264 hPa. W tym obszarze osoby wybitnie wytrenowane są w stanie spędzić kilka-kilkanaście godzin. Te wysokości są przekroczeniem granicy powyżej której człowiek nie jest w stanie się już zaadaptować, rany przestają się goić, a człowiek bardzo powoli zaczyna umierać. Dłuższy postój w tej części spowoduje śmierć.
• Aralang-lana (ΑΡΑΛΑΝΓ-ΛΑΝΑ /'aɾaɫaŋ(g)ɫana/) to strefa przyspieszonej śmierci. Oznacza wszystkie stratosferyczne terytoria górskie powyżej 10 000 metrów nad poziomem morza lub poniżej 264 hPa. Przebywanie na tych wysokościach wymaga pełnego kombinezonu pod przynajmniej częściowym ciśnieniem. W przeciwnym wypadku dochodzi do utraty przytomności w ciągu 60 sekund i zgonu w ciągu 30 minut.

Grafika w rozdz. 6144 x 4260 px

Historycznie, Kaori przede wszystkim dzieliła się na wschód i zachód. Z uwagi na klimat tej części Kyonu, średnio co około dwa lata (ale z możliwością wychyleń od 1 do 10 lat) to wschód, to zachód był na zmianę żyzny lub pustynniał. Kiedy jedna część kraju była wilgotna, a ziemia wydawała plony, to druga pustynniała. To dostrzeżenie właśnie tego faktu doprowadziło po wielu latach wewnętrznych konfliktów do zawiązania Unii Tangijskiej w 6911 roku.

Podział administracyjny

W 9640 roku Tangia finalnie rozwiązała stanowiska monarsze i demokratyczne. Zarządcami poszczególnych regionów zostali kaoritanu. W 9688 roku wydzielono administracyjnie Wyspy Zachodnie do osobnego dominium, a wyspa Kaori była oddzielnym dominium. Zatem, w 9700 roku, na wyspie Kaori było osiem prowincji i ośmiu kaoritanu.

Dominium		Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Mapa
DOMINIUM KAORI		Καορι Τοννο'ο Kaori Tonno'o	Kun Atla Κυν Ατλα	36 526 988	829 379 km²
Zdjęcie	Jednostka	Nazwa/klin	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Naratai	Μαυ Ναραται mau Naratai	Naratai Ναραται	8 985 639	123 834 km²	lasy deszczowe, bagna, trawy, wybrzeża	KNA
	Region Tongami	Μαυ Τονγαμι mau Tongami	Tounarao Τουναραο	5 040 724	92 493 km²	lasy deszczowe, równiny, stepy, wyżyny, wysokie góry, wybrzeża	KTO
	Region Luta ni Fari	Μαυ Λυτα νι Φαρι mau Luta ni Fari	Luta ni Fari Λυτα νι Φαρι	3 272 818	45 482 km²	lasy deszczowe, sawanna, góry, step	KLU
	Region Nomeurai	Μαυ Νομευραι mau Nomeurai	Hatlangao Χατλανγαο	2 228 146	45 864 km²	lasy deszczowe, sawanna, góry, step	KNO
	Region Marao	Μαυ Μαραο mau Marao	Tungu i Marao Τυνγυ υ Μαραο	336 048	92 875 km²	stepy, pustynia, równiny, wyżyny, wysokie góry, wybrzeża	KMA
	Region Orumilo i Reitika	Μαυ Ορυμιλο νι Ρητικα mau Orumilo ni Reitika	Orumilo, Reitika Ορυμιλο, Ρητικα	7 013 182	78 734 km²	sawanna, równiny, lasy deszczowe, góry, wybrzeża	KOR
	Region Takangari	Μαυ Τακανγαρι mau Takangari	Tungu i Takangari Τυνγυ υ Τακανγαρι	737 845	186 897 km²	pustynia, lasy deszczowe, lasy, stepy, wyżyny, wysokie góry	KTK
	Region Kun Atla	Μαυ Κυν Ατλα mau Kun Atla	Kun Atla Κυν Ατλα	8 912 585	163 200 km²	wybrzeża, lasy, lasy leszczowe, równiny, stepy, góry	KKN

Ukształtowanie terenu

Główny artykuł: Mapa wyspy Kaori

Dominium Buania

✦ “Busy” /busɯ/ język buański   ⌑ Buania

✦ “Τοννο'ο·υ·Πυ-Γιο” /'tonnoʔo ʔi 'pujo/ język ayu   ⌑ Dominium Buania

Buania to duża kraina kontynentalna na zachodzie Kyonu znajdująca się na południe od Pinu, ale na północ od Szuru. Posiada łagodny klimat ze znaczną liczbą rzek i bujną roślinność. Posiada bardziej urodzajne gleby niż pozostałe krainy i ciepły, łagodny klimat. Bogata w ohuż. Prowincje w Buanii nazywane są "em", jest ich dziesięć, zatem i występuje dziesięciu kaoritanu.

Dominium		Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Mapa
DOMINIUM BUANIA		Busy Πινυ Τοννο'ο Pinu Tonno'o	Saboat Saboat / Σαποατι	19 381 667	900 115 km²
Zdjęcie	Jednostka	Nazwa/klin	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Saboacki	Saboem	Saboat	6 977 400	135 013 km²	wybrzeża, lasy, równiny, pola, pagórki	BSB
	Region Kehacki	Kehaem	Kehaseat	4 651 600	101 312 km²	wybrzeża, dżungla, lasy deszczowe, bagna	BKS
	Region Urycki	Uriikem	Feketaba	3 488 700	88 929 km²	wybrzeża, wzgórza, góry, jeziora, bagna, las liściasty, las iglasty	BUM
	Region Ahoacki	Ahoem	Ahoat	290 725	64 471 km²	wybrzeża, bagna, dżungle	BAT
	Region Unacki	Unem	Migába	872 175	95 409 km²	wybrzeża, jeziora, bagna, góry, wzgórza	BUN
	Region Pobecki	Pobeem	Rýul	678 358	46 888 km²	wybrzeża, dżungla, lasy liściaste, jeziora	BPM
	Region Feucki	Feutsyem	Feutsyat	775 267	107 110 km²	wybrzeża, bagna, dżungle, lasy liściaste, lasy iglaste	BFC
	Region Ykenbecki	Ykenbegá	Begárýat	387 633	104 410 km²	góry, bardzo wysokie góry, wzgórza, kotliny, lasy iglaste, pustynia	BYB
	Region Niecki	Ñyem	Ñybeul	290 725	96 707 km²	góry, wzgórza, dżungle, jeziora, bagna, rwące rzeki	BNM
	Region Laisujecki	Laisyem	Isrobeul	969 083	59 866 km²	wybrzeża, lasy iglaste, lasy cedrowe	BLS

Dominium Pinu

✦ “Τοννο'ο·υ·Πινυ” /'tonnoʔo ʔi 'pinu/ język ayu   ⌑ Dominium Pinu

Dominium Pinu znajduje się w Kanisji, jest dużym półwyspem bezpośrednio na południe od wyspy Kaori. Posiada granicę lądową z Buanią i Terytorium Demarkacyjnym Dzikich Ziem. Największa prowincja Imperium, ale o najmniejszej gęstości zaludnienia. Do Trzeciej Wojny o Saakę w latach 9654-9662 EK stanowiła niepodległe państwo o nazwie Pinu, w wojnie większość ludności autochtonicznej albo została wywieziona z półwyspu w charakterze niewolników, albo zginęła (wskutek działań wojennych, zbiorowych mordów, od chorób). Obecnie autochtoni stanowią 9% populacji, głównie wymieszanej z Tangijczykami i Buańczykami i akceptujących ich zwyczaje i religie, dodatkowe 2% wciąż żyje w dżunglach prowadząc tradycyjny tryb życia. Półwysep jest relatywnie płaski, z łagodnym wzniesieniem w jego centrum, i jest niemal w całości porośnięty gęstymi lasami deszczowymi. Posiada najłagodniejszy klimat ze wszystkich terytoriów i umiarkowanie żyzne gleby. Stolicą jest Atla Apori, młode miasto założone przez Tangijczyków w 9655 EK.

Dominium		Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Mapa
DOMINIUM PINU		Πινυ Τοννο'ο Pinu Tonno'o	Atla Apori Ατλα Απορι	7 752 667	1 058 701 km²
Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Atla Apori	Μαυ Ατλα Απορι mau Atla Apori	Atla Apori Ατλα Απορι	4 031 387	102 614 km²	wybrzeża, dżungle, wodospady, rwiste rzeki	PAA
	Region Tau Funu	Μαυ Ταυ Φυνυ mau Tau Funu	Kulai Κυλαι	775 267	463 207 km²	wybrzeża, dżungle, wzgórza, wodospady, rwiste rzeki, bagna	PTF
	Region Pinu Lau	Μαυ Πινυ Λαυ mau Pinu Lau	Oañiat bu. Oañiat / ay. Οανιατι	155 053	93 960 km²	bardzo gęste dżungle, rwiste rzeki, wodospady, bagna	PPL
	Region Kaputu Au	Μαυ Καπυτυ Αυ mau Kaputu Au	Nyaluli Mauk Νιαλυλι Μαυκι	1 046 610	124 044 km²	wybrzeża, dżungle, wzgórza, wodospady, rwiste rzeki, bagna	PKA
	Region Opila Muli	Μαυ Οπιλα Μυλι mau Opila Muli	Opilapu Οπιλαπυ	426 397	90 251 km²	wybrzeża, bagna, dżungle, rwiste rzeki	POM
	Region Yo'ati Muli	Μαυ Γιοατι Μυλι mau Yo'ati Muli	Feutaoiat bu. Feutaoiat, ay. Φευταογιατι	503 923	107 148 km²	bagna, gęste dżungle, wybrzeża, urwiska	PYM
	Region Komipuli	Μαυ Κομιπυλι mau Komipuli	Komi Κομι	814 030	77 476 km²	wybrzeża, dżungle, wzgórza	PKP

Dominium Wysp Zachodnich

✦ “Τοννο'ο·Οκιτα·Νημιλυν”/'tonnoʔo ʔi 'ʔokita 'nejmiɫʉn/ język ayu   ⌑ Dominium Wysp Zachodnich

Wyspy Zachodnie odnoszą się do dwóch wysp bezpośrednio na zachód od wyspy Kaori. Są to większa Akeira na północy ze stolicą w porcie Uruna i mniejsza wyspa Hiranea na południu ze stolicą w mieście Yatlomea. Obie wyspy mają istotne znaczenie handlowe, są ważnym punktem tranzytowym w handlu towarami tak dalej na zachód do Atirai i dalej z Murią i Ajdynirem, jak i z Neszami na północy. Ponadto, mają znaczenie produkcyjne, ponieważ wytwarza się tam cukier. Historycznie, Akeira jest wyspą, z której pochodzi kauczukowiec. Wyspy mają też bardziej urodzajne ziemie i produkują więcej żywności niż zużywają, dzięki czemu sprzedają zapasy okrętom. Specjalizują się w imporcie narzędzi stoczniowych i materiałów zamiennych, i naprawiają okręty.

Dominium		Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Mapa
DOMINIUM WYSP ZACHODNICH		Τοννο'ο Οκιτα Νημιλυν Tonno'o i Okita Neimilun	Atla Apori Ατλα Απορι	4 472 692	135 682 km²
Zdjęcie	Jednostka	Nazwa/klin	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Akeira	Μαυ Ακηρα mau Akeira	Uruna Υρυνα	2 683 615	97 844 km²	lasy deszczowe, wybrzeża	OAK
	Region Hiranea	Μαυ Χιρανεα mau Hiranea	Yatlomea Γιατλομεα	1 789 077	37 838 km²	lasy deszczowe, wybrzeża	OHI

Dominium Atirai

✦ “Τοννο'ο·υ·Ατιραι·Νημι” /'tonnoʔo ʔi 'ʔatiɾaj 'nejmi/ język ayu   ⌑ Dominium Atirai

Atirai jest obszarem państwa Tangijskiego o statusie kolonii dojrzałej i należała pierwotnie do tangijskiej grupy wysp odległych, a w złotym wieku Tangii stanowi niepodległe dominium. Ta jednostka administracyjna jest położona na równikowej wyspie o rozmiarach 391 km na 411 km o powierzchni 109 692 km², w olbrzymiej odległości 6 901 km od północnych skrajów Akejry i 8 641 km na wschód od zachodnich wybrzeży wyspy Tangia, znajduje się w regionie Dewii bardziej niż Kanisji, do której dzieli ją odległość "zaledwie" 4 379 km. Jest wyspą wulkaniczną o złożach siarki i złota, egzotycznych przypraw, jest kolonią karną i miejscem badań naukowych, stanowi jako baza tangijska poważny punkt handlowy z Dewią. Wyspą zarządza jeden kaoritanu. Atirai przecina równik.

Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Atirai	Μαυ Ατιραι mau Atirai	Alai Ara Αλαι Αρα	1 863 622	109 692 km²	wybrzeża, równiny, wulkany	ATI

Tangia napadła na wyspę w 9401 EK, pokonała miejscowe statki, a lokalną ludność zabrała w niewolę. Atirai znajduje się w tak ogromnej odległości od Tangii, że posiada autonomię w dosłownie wszystkim, czyniąc ją de facto niepodległym państwem w zaawansowanej unii z Tangią. Ważny punkt na szlakach eksploracyjnych tangijskiej floty handlowej, żegluga w te strony stała się szczególnie intensywna w złotym wieku Tangii z uwagi na szlak wody, nie tylko dalej na zachód w celach handlowych z Murią i Ajdynirem, ale też na północ z Dewijczykami Państwa Neszów.

Dominium Ma'uri

✦ “Τοννο'ο·υ·Μα'υρι·Νημι” /'tonnoʔo ʔi 'maʔʉɾi 'nejmi/ język ayu   ⌑ Dominium Ma'uri

Wyspa Ma'uri znajduje się na oceanie, daleko na zachód i południe. Jest to najbardziej oddalony punkt, gdzie sięga cesarstwo tangijskie. Wyspa została odkryta przypadkiem przez okręt T.K.T. Nuilau w 9562 EK, którego zniosły utrzymujące się wiatry. Wyspę stanowi dawno wygasły wulkan, posiada ona morsko-umiarkowany klimat, który jest w stanie utrzymać zupełnie inną roślinność niż Tangia. Przede wszystkim jednak są na niej znaczne pokłady surowców, w tym złota. Kolonia w formalnym sensie istnieje od 9594 EK. W 9700 - 9750 EK jest zdolna do samodzielnego utrzymania się. Zamieszkują ją głównie Tangijczycy.

Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod	Położenie
	Region Ma'uri	Μαυ Μα'υρι mau Ma'uri	Ako Lea Ακο Λεα	446 897	38 985 km²	wybrzeża, równiny, lasy umiarkowane, góry	MUI

Dominium Antarktyczne

✦ “Τοννο'ο·υ·Μενγιοα” /'tonnoʔo ʔi 'menjoa/ język ayu   ⌑ Dominium Antarktyczne

Tak zwane "Dominium Antarktyczne" to twór administracyjny z 9684 EK. Ekspedycje buańsko-tangijskie poszukujące nowych terenów eksploracyjnych w morzach południowych natrafiły w 9660 EK tylko na jedną większą wyspę, którą pierwotnie nazwano "Αχαρι Ταυριαν-Τα'ο" Ahari Taurian-Ta'o, tj. "nowe obserwatorium Tauriana", po czym zmieniono nazwę na "Τηλαν Αχαρι" Teilan Ahari, tj. "Nowocesarska". Działania cywilizacyjne na wyspie są bardzo utrudnione z powodu potężnych wiatrów antarktycznych i ponieważ sama wyspa składa się prawie w całości z gołych skał i jest agrarnie nieurodzajna. Nie znaleziono tam interesujących surowców naturalnych. Terytorium stworzono jako kolonię karną, obóz pracy o wyjątkowo ciężkim rygorze z więzieniem obliczonym na śmierć skazanych. Wyspa jest miejscem odpoczynku wielu ptaków. Znajdują się tam kolonie pingwinów. Wyspa doświadcza zjawiska dnia i nocy polarnej. Czasami zimą ocean potrafi zamarznąć.

Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod
	Region Wyspy Nowocesarskiej	Μαυ Τηλαν Αχαρι mau Teilan Ahari	brak stałej załogi	373	7 644 km²	skały, porosty, tundra	NTA

Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem

✦ “Τοννο'ο·υ·Κεπορο·υ·Ιλο·Κυνα” /'tonnoʔo ʔi 'kepoɾo ʔi 'ʔiɫo 'kʉna/ język ayu   ⌑ Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem

Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem powstało na bazie traktatu pokojowego z Trzeciej Wojny o Saakę w 14 Ra'anau 9662. Przyczyną wybuchu wojny były napady plemion z terytorium Pinu na Buanię. Terytoria tzw. Dzikich Ziem Kanisji zamieszkują plemiona o jeszcze wyższej agresywności niż pinuskie, co było między innymi przyczyną powstania południowego muru sechtońskiego, tzw. Małego Muru. Zatem i traktat pokojowy, oprócz tangijskiej aneksji Pinu, obejmował podzielenie pozostałego terytorium rozdzielającego Tangię i Secht na pół i, słowami propagandy, "ucywilizowanie" terytorium celem otwarcia bezpośrednich szlaków handlowych, pokojowo lub siłą.

Dominium		Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Mapa
TERYTORIUM DEMARKACYJNE DZIKICH ZIEM		Τοννο'ο υ Κεπορο υ Ιλο Κυνα Tonno'o Keporo i Ilo Kuna	Mengu Oma'e Μενγυ Ομα'ε	2 981 795	342 454 km²
Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod
	Region Karere	Μαυ Καρερε mau Karere	Mengu Oma'e Μενγυ Ομα'ε	894 538	189 955 km²	dżungle, wybrzeża, wulkany, rozpadliny, kaniony, sawanna, pustynia	IK1
	Region Kal Kapora	Μαυ Καλ Καπορα mau Kal Kapora	Muan Nui Μυαν Νϋι	2 087 256	152 499 km²	dżungle, wybrzeża, wulkany, rozpadliny, kaniony	IK2

Samodzierżawstwo Takatoa

✦ “Τοννο'ο·υ·Υρα·Τακατοα” /'tonnoʔo ʔi 'ʔʉɾa 'takatoa/ język ayu   ⌑ Samodzierżawstwo Takatoa

Jednostka samodzierżawstwa Takatoa odnosi się do domyślnego stanu terytoriów morskich, wyspiarskich i oceanicznych zarządzanych przez Takatoa, czyli marynarkę państwową Tangii. Są to wszystkie tereny, którym aparat państwowy Tangii nie nadał praw administracyjnych i nie uznał za jednostkę terytorialną, na bazie swoich praw lub na bazie uznania terytorium zagranicznego (tj. nie są uznawane przez państwo Tangia jako obce państwo). Takatoa zarządza tymi terytoriami według swoich praw i odpowiada bezpośrednio przed cesarzem. Władza Takatoa jest z definicji tymczasowa i może zostać natychmiastowo ograniczona po uznaniu wniosku dowolnej prowincji o rozszerzenie na jej korzyść terytorium, ponieważ o ile nie ma roszczeń innych prowincji ani istotnych konfliktów prawa międzynarodowego, to Takatoa natychmiast traci prawa samodzierżawy i wchodzi w okres przejściowy przekazania władzy, podczas którego zmieniany jest ustrój danego terytorium.

Siedzibą samodzierżawstwa jest miasto Alai Lele położone na mniejszej w pobliżu zatoki naratajskiej na wyspie Kaori.

Zdjęcie	Jednostka	Nazwa	Stolica	Populacja	Powierzchnia	Klimat/teren	Kod
	Samodzierżawstwo Takatoa	Μαυ Υρα Τακατοα mau Ura Takatoa	Alai Lele Αλαι Λελε	1 118 173	-	wyspy, osady nabrzeżne	TKT

Flaga Takatoa, czyli marynarki wojennej o kwazi-państwowym ustroju, przedstawia pysk orki tangijskiej widziany od przodu z księżycem Lykaonem w charakterze "trzeciego oka". Wariant buański jest pomarańczowy i posiada krzyż buański.

Flaga Takatoa, wariant kaoryjski	Flaga Takatoa, wariant buański

Społeczeństwo

Religia

Lykaon wschodzący nad Tangią. Moc Lykaona w sterowaniu falami jest od dawna elementem wiary karajskiej, a sam księżyc występuje na fladze Tangijczków.

Większość imperium wyznaje karaizm, akwatyczną religię skodyfikowaną przed 6911 EK przez Pięciu Mędrców karajskich. Religia ta jest systemem filozoficzno-religijnym i zasadniczo nie zakłada bóstw, pozostając generalnie kompatybilna z wierzeniami teistycznymi, ale stawia w centrum świata wodę jako centralny pierwiastek życia. Energia życia, zwana karai, bierze swoją moc z wody. Stąd Tangijczycy starają się zamieszkiwać te tereny, gdzie wody jest pod dostatkiem. Buańczycy wyznają swoją wiarę, zwaną Buae. Te dwie religie stanowią większość w cesarstwie. Z pozostałych religii, spotyka się rdzenne religie takie jak szamanizm tangijski, głównie wyznawany na pustyniach (Marao i Takangari), wierzenia rodzime Pinusów i plemion Dzikich Ziem, oraz dewijsko-oceaniczne wierzenia Atyrajczyków.

Religia	Opis	Typ	Założyciel	Główne centrum kultu	Lider
Karaizm Yul Yoa	Odłam cesarski, gwiezdny	System filozoficzno-religijny	Pięciu Mędrców, cesarzowa Kalia	Świątynia Naratajska	Narataine TauKuiru
Karaizm Rang Ku	Odłam świetlny, obserwatoriów	System filozoficzno-religijny	Pięciu Mędrców, cesarz Taurian	Saktuarium Rangfen w Tenfarai 4 Ta'o	Rangfenne TauTanu TauKuiru
Karaizm Om Yoa	Odłam morski, głównie marynarzy	System filozoficzno-religijny	Pięciu Mędrców, admirał Weleke	Świątynia Patori w Urunie	TauTanu TauKuiru i Alai Lele
Buae	Religia Buańczyków
Szamanizm tangijski	Religia prastara Tangijczyków, spirytystyczna	Spirytyzm-animizm	Tradycyjna religia	Świątynia Mirażu w Tungu i Takangari	TauKuiru i Takangari
Wierzenia pinuskie	Religie rdzenne ludzi Pinu i Dzikich Ziem	Wielobóstwo, spirytyzm	Tradycyjna religia	Zdecentralizowana	Brak
Wierzenia atyrajskie	Religie rdzenne wyspy Atirai	Wielobóstwo, spirytyzm	Tradycyjna religia	Zdecentralizowana	Brak

Karaizm

Główny artykuł: Karaizm

Religią państwową Tangijczyków jest karaizm (ay. καραιγιομι /'karai 'jomi/), obowiązującą wszędzie oprócz Buanii. Karaizm wywodzi się z rdzennej religii kaoryjskiej, stawiając za swój centralny aspekt wodę. Woda jest uznawana za centralne źródło wszelkiego życia, a energia życiowa pobudzona przez wodę, nazywa się "karai" (ay. καραι /'karai/), skąd nazwa religii. System jest filozoficzny i z zasady nie zakłada bóstw, zatem pozostaje do pewnego stopnia kompatybilny z wierzeniami teistycznymi, ale uważa się powszechnie, że należy zachować czystość karaizmu, czyli nie mieszać go z innymi wierzeniami. Karaiści wierzą w to, że wszystko w świecie jest płynne, z różnym tempem, i głoszą, że świat należy rozpatrywać według sześciu aspektów, które opisują świat i zachowanie zmian w nim:

Kolor	Nazwa ayu	Aspekt	Opis
czerwony	ΠΥΡΟ puro /pʉrɔ/	pozytywny wartości dodane	Wszelkie wartości dodane, przybycie, pojawienie się, narodziny, zysk, otrzymanie choroby, nowe przekleństwo, upał, zalety
niebieski	ΝΕΥ neu /nɛʉ/	negatywny wartości ujemne	Wszelkie wartości ujemne, odejście, zanik, śmierć, strata, wyleczenie choroby, oczyszczenie z przekleństwa, oczyszczenie, chłód, wady
żółty	ΦΟ'Ο fo'o /'fɔʔɔ/	świadomość wiedza	Zbiór wiedzy pozwalający na podjęcie dobrej decyzji lub sprawiedliwej oceny
zielony	ΝΥ nu /nʉ/	sposób metoda	Techniczny sposób, albo plan, albo zestaw czynności, które w zamierzeniu osiągną cel
biały	ΡΑ'Α ra'a /'raʔa/	kontekst tło sprawy i konsekwencje	Szerokotorowe i długofalowe myślenie oraz analiza łańcucha konsekwencji podjętych akcji
czarny	ΝΟΡΑ nora /'nɔra/	brak niestnienie	Stan pierwotny myśli abstrakcyjnej, stan sprzed powstania myśli

Te aspekty podlegają czci same w sobie i nierzadko bywają personifikowane, choć formalnie uważa się to za dziedzinę sztuki, a nie dogmat. Życie Tangijczyka ma być prowadzone poprzez manewrowanie pomiędzy puro a neu, aspektami przybytku i utraty. Należy to robić zachowując fo'o, czyli wiedzę, świadomość, które pozwalają na rozumienie sytuacji. Należy to robić poprzez prawidłowe zadbanie o nu, czyli metodę, sposób, którym przyjmuje się działanie. Ostatecznie, należy tak planować działania, aby nie zignorować ra'a, czyli kontekstu, tła sprawy, aspektu odpowiadającego za długofalowe konsekwencje każdego działania.

Aspekty przedstawia się na diagramie z centralnym kwiatem o pięciu płatkach. Wokoło diagramu, na czubkach płatków, wpisuje się hieroglify mające na celu ukazania tego samego konceptu w pięciu aspektach, czasami szósty dorzuca się u dołu. Takie heksagramy mają słowo fonetycznie wpisane w środek, słowo jest umieszczone w okręgu, umieszcza się przecięcia w NW, NE, SW, SE, N okręgu, i za przecięciami wskazującymi rysuje się hieroglify.

Karaiści głoszą głęboką więź człowieczeństwa z wodą, szczególnie morską, wierzą w pochodzenie człowieka z morza, i wielką misję przyznaną ludziom na świecie. Kosmologia karajska zakłada, że człowiek pochodzi z Wielkiego Wiru na kosmicznym morzu (chodzi o Drogę Mleczną, widziana na jednej stronie nocnego nieba na Kyonie), i że kiedy jako całość spełni swoje zadanie na świecie, będzie mógł tam wrócić.

Ta szczególnie potężna więź człowieka z wodą ma przejawiać się w większej zależności ludzi od wód niż u zwierząt (καποι), do których nie zaliczano istot morskich (φευται). Aby sprostać Misji, ludziom dano umysł, dzięki któremu są oni w stanie dokonywać rzeczy, jakich zwierzęta nie potrafią i nie będą potrafiły: manipulować otoczeniem na szeroką skalę, celem dostawy wody. Stąd o ludziach mówi się lau (λαυ) - serce, ponieważ irygacyjne działania ludzi wpompowują wodę w martwy ląd, przynosząc życie roślinności i następnie zwierzętom i ludziom.

Karaizmowi stawia się świątynie i sanktuaria, gdzie dokonuje się medytacji i filozoficznej analizy podjętych działań, które mają zapewnić człowiekowi szczęście. Na czele świątyń zazwyczaj stoi duchowny zwany kuiru (κυιρυ /'kujru/). Lider kompleksu świątynnego nazywany jest taukuiru, czyli wielkim duchownym. Osoby święte w religii karajskiej noszą tytuł otoayate, czyli "ci, którzy znaleźli siłę".

Karaizm juljoański

Karaizm yul-yoa (z ayu γιυλ-γοα /jyl-joa/ "potok gwiazd") to pierwotnie sekta karajska, a od 9505 EK oficjalny, państwowy odłam karaizmu. Jest radykalnym ruchem, który wzmacnia teorię, że karaiści są zesłani na świat celem niesienia swojej misji, głosi, że wszyscy Tangijczycy mają tę samą misję i tak ostre wewnętrzne podziały, jak stosowane wcześniej (królestwa/republiki czasów unitarnych czy kaoryjskich) są tylko osłabieniem ich misji na powietrzu i przyczynią się do konfliktów wewnętrznych, które zdewastuje ich cel "wyjścia z wody". Tangia ma być silna i podbijać inne ludy, aby te mogły przejść przez Wielki Wir na niebie, i już tamtejsze oryginalne królestwo, niejako "po drugiej stronie", ma postanowić co dalej. Wariant silnie forsowany przez cesarzową Kalię w 9500 EK, łączy religię i państwowość, i bezpośrednio jest odpowiedzialny za koniec federacji tangijskiej i upadek demokracji.

Karaizm rangku

Karaiści Rang Ku (ρανγ κυ /'ɾaŋ kʉ/ "fala światła") uważają, że nie tylko woda jest centralna dla życia, ale powietrze także. Wskazują na związek jednego z drugim w perspektywie karaistycznej, wykazując, że powietrze też jest płynem i podlega prawom wody, i że służy wielu istotom, podkreślając, że nawet ryby, delfiny i wieloryby pobierają powietrze. Stąd uważają oni, że człowiek nie tylko musi być blisko wody, ale też blisko powietrza, dlatego rankuizm jest uważany za religię górali i obserwatoriów.

Karaizm om joa

Karaizm Om Yoa (ομ γιοα /om 'joa/ "głęboka woda") to odłam wiary wyznawany głównie przez marynarzy. Rozszerza wiarę o zjawiska i legendy powstałe przez długotrwałe przebywanie na morzu, bogaty w charakterystyczne tradycje.

Buae

Główny artykuł: Buae

Szamanizm tangijski

Główny artykuł: Szamanizm tangijski

Dane demograficzne

Wszystkie statystyki demograficzne przedstawiane poniżej odnoszą się do roku 9750 EK. Demograficzny podział dominiów (tonno'o) imperium przedstawiono w tabeli poniżej.

Poziom dominium

Dominium	Populacja	Procent
Kaori	36 526 988	49,0%
Buania	19 381 667	26,0%
Pinu	7 752 667	10,4%
Wyspy Zachodnie	4 472 692	6,0%
Ter. Dem. Dzikich Ziem	2 981 795	4,0%
Samodz. Takatoa	1 118 173	1,5%
Atirai	1 863 622	2,5%
Ma'uri	446 897	0,6%
Antarktyka	373	0,0%

Poziom mau

Dominium	Prowincja	Nazwa stolicy	Ludność całkowita	Stolica populacja	Miasta	Pozamiejskie
Kaori	Naratai	Naratai	8 985 639	1 567 994	1 202 400	6 215 245
Kaori	Tongami	Tounarao	5 040 724	677 977	449 363	3 913 384
Kaori	Luta ni Fari	Luta ni Fari	3 272 818	1 029 301	328 675	1 914 842
Kaori	Nomeurai	Hatlangao	2 228 146	546 787	261 956	1 419 403
Kaori	Marao	Tungu i Marao	336 048	52 894	22 935	260 219
Kaori	Orumilo i Reitika	Orumilo	7 013 182	2 044 342	682 719	4 286 121
Kaori	Takangari	Tungu i Takangari	737 845	549 990	46 663	141 192
Kaori	Kun Atla	Kun Atla	8 912 585	2 383 225	977 445	5 551 915
Buania	Saboem	Saboat	6 977 400	1 496 652	1 027 092	4 453 656
Buania	Kehaem	Kehaseat	4 651 600	380 966	289 549	3 981 085
Buania	Uriikem	Feketaba	3 488 700	566 565	217 699	2 704 436
Buania	Ahoem	Ahoat	290 725	36 195	13 872	240 658
Buania	Unem	Migába	872 175	123 413	53 349	695 413
Buania	Pobeem	Rýul	678 358	121 019	69 389	487 950
Buania	Feutsyem	Feutsyat	775 267	129 780	60 805	584 682
Buania	Ykenbegá	Begárýat	387 633	102 529	16 964	268 141
Buania	Ñyem	Ñybeul	290 725	37 155	15 316	238 255
Buania	Laisyem	Isrobeul	969 083	151 662	60 571	756 851
Pinu	Atla Apori	Atla Apori	4 031 387	477 316	204 004	3 350 067
Pinu	Tau Funu	Kulai	775 267	121 329	10 071	643 867
Pinu	Pinu Lau	Oañiat	155 053	27 832	1 234	125 987
Pinu	Kaputu Au	Nyaluli Mauk	1 046 610	173 109	23 934	849 567
Pinu	Opila Muli	Opilapu	426 397	67 285	10 666	348 446
Pinu	Yo'ati Muli	Feutaoiat	503 923	78 310	12 854	412 760
Pinu	Komipuli	Komi	814 030	308 110	45 887	460 033
Dominium Wysp Zachodnich	Akeira	Uruna	2 683 615	1 018 432	206 649	1 458 534
Dominium Wysp Zachodnich	Hiranea	Yatlomea	1 789 077	696 845	121 128	971 103
Dominium Atirai	Atirai	Alai Ara	1 863 622	744 331	299 298	819 993
Dominium Ma'uri	Ma'uri	Ako Lea	446 897	301 834	17 509	127 554
Dominium Antarktyczne	Nowocesarska	Teilan Ahari	373	373	-	-
Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem	Karere	Mengu Oma'e	894 538	490 923	5 893	397 723
Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem	Kal Kapora	Muan Nui	2 087 256	866 003	23 570	1 197 684
Samodzierżawstwo Takatoa	Samodzierżawstwo Takatoa	Alai Lele	1 118 173	75 365	310 131	732 677

Poziom urbanizacji

Średni poziom urbanizacji to 9,9%, przy czym:

• Dominium Kaori: 14,80%,
• Dominium Buania: 8,68%,
• Dominium Pinu: 3,72%,
• Dominium Wysp Zachodnich: 11,75%,
• Dominium Atirai: 26,74%,
• Dominium Ma'uri: 12,07%,
• Dominium Antarktyczne: 0%,
• Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem: 1,70%,
• Samodzierżawstwo Takatoa: 29,74%.

Dominium	Prowincja	Nazwa stolicy	Urbanizacja %
Kaori	Naratai	Naratai	16,21%
Kaori	Tongami	Tounarao	10,30%
Kaori	Luta ni Fari	Luta ni Fari	14,65%
Kaori	Nomeurai	Hatlangao	15,58%
Kaori	Marao	Tungu i Marao	8,10%
Kaori	Orumilo i Reitika	Orumilo	13,74%
Kaori	Takangari	Tungu i Takangari	24,84%
Kaori	Kun Atla	Kun Atla	14,97%
Buania	Saboem	Saboat	18,74%
Buania	Kehaem	Kehaseat	6,78%
Buania	Uriikem	Feketaba	7,45%
Buania	Ahoem	Ahoat	5,45%
Buania	Unem	Migába	7,13%
Buania	Pobeem	Rýul	12,45%
Buania	Feutsyem	Feutsyat	9,42%
Buania	Ykenbegá	Begárýat	5,95%
Buania	Ñyem	Ñybeul	6,04%
Buania	Laisyem	Isrobeul	7,41%
Pinu	Atla Apori	Atla Apori	5,74%
Pinu	Tau Funu	Kulai	1,54%
Pinu	Pinu Lau	Oañiat	0,97%
Pinu	Kaputu Au	Nyaluli Mauk	2,74%
Pinu	Opila Muli	Opilapu	2,97%
Pinu	Yo'ati Muli	Feutaoiat	3,02%
Pinu	Komipuli	Komi	9,07%
Dominium Wysp Zachodnich	Akeira	Uruna	12,41%
Dominium Wysp Zachodnich	Hiranea	Yatlomea	11,09%
Dominium Atirai	Atirai	Alai Ara	26,74%
Dominium Ma'uri	Ma'uri	Ako Lea	12,07%
Dominium Antarktyczne	Nowocesarska	Teilan Ahari	0,00%
Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem	Karere	Mengu Oma'e	1,46%
Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem	Kal Kapora	Muan Nui	1,93%
Samodzierżawstwo Takatoa	Samodzierżawstwo Takatoa	Alai Lele	29,74%

Lingwistyka

Wyspy Kaori, Akeira, Hiranea, Atirai oraz Pinu w zdecydowanej większości posługują się językiem ayu. Obszar Nomeurai i w znacznie mniejszej części Orumilo i Reitika posługują się w pewnej cześci językiem mahan. Terytorium Buanii w zdecydowanej większości posługuje się językiem buańskim i pokrewnymi językami, ale ayu jest znany. Narodowe, dewijskie języki Atirai są niemal na wymarciu, ale rozpoczęto program odbudowy języka atyrajskiego, co podniosło liczbę jego rdzennych użytkowników do około 150 osób i liczbę osób posługujących się nim wtórnie do około 2000 do roku 9750 EK. Plemiona zamieszkujące dżungle Pinu posługują się swoimi językami, ale najczęściej znają też język ayu, tworząc z nim pinuskie kreole. Podobnie z plemionami zamieszkującymi Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem, niemniej kontakt tych plemion z Tangijczykami jest słaby lub oparty o działania wojenne.

Język ayu

Główny artykuł: Język ayu

Język ayu pochodzi z centralnej grupy języków kaoryjskich i jest spokrewniony z językiem mahan. Ayu posiada ubogą fonetykę pozbawioną iloczasu czy politonii, ze stałym, inicjalnym akcentem, jest nominatywno-akuzatywny w czasie teraźniejszym i ergatywno-absolutywny w czasie przeszłym, aglutynacyjny, i posiada bogatą odmianę posesywną rzeczowników oraz komitatywną czasowników. Używany jest z pewnymi różnicami dialektalnymi na terenie całej wyspy Kaori, Akeiry, Hiranei, Pinu, Ma'uri i Atirai, jest znany w Buanii, na Dzikich Ziemiach jest używany wzdłuż linii brzegowej oraz linii demarkacyjnej tangijsko-sechtońskiej.

Split [-ŋa] vs [-ŋga]

Split regionalny wymowy [-ŋa] vs [-ŋga] dotyczy realizacji fonemu /ŋ/, kiedy bezpośrednio po nim występuje samogłoska. W językach ayu i mahan słowa zaczynają się zawsze spółgłoską, choćby zwarciem krtaniowym /ʔ/. Split prawdopodobnie rozszerzył się przez wzrost znaczenia miasta Fang Apori. Frazy tego typu, gdzie jedno słowo kończy się na /ŋ/, a drugie zaczyna na /ʔ/, powodują trudną do wymówienia zbitkę /ŋʔ/. Ta uległa uproszczeniu z normatywnego niegdyś Φανγ 'Απορι /faŋ 'ʔapoɾi/ do /faŋ 'gapoɾi/. Z czasem zaczęto też analogicznie wymawiać inne słowa, np. Τονγαμι "Tongami" /'toŋgami/ czy Χατλανγαο "Hatlangao" /'hatɫaŋgao/, nawet, jeżeli po /ŋ/ nie ma /ʔ/. Identyczny proces zaszedł w języku mahan. Wschodnia część wyspy, szczególnie Pustynia Takangaryjska oraz Kun Atla oparły się tej różnicy.

Split [ɦ] vs [h]

Realizacja /h/ różni się regionalnie. Generalnie Naratai, Luta ni Fari, część Marao, cześć pustyń i Kun Atla wymawia /h/ dźwięcznie, jako [ɦ]. Pozostała część kraju wymawia fonem jako [h].

Chronografia

Rok ma 5 miesięcy (ναυ nau) po 15 dni każdy, nazwany na cześć jednego z Pięciu Mędrców, kluczowych dla karaizmu. Miesiące nie zależą od księżyca, jak na Ziemi, zamiast tego, okres piętnastu dni został arbitralnie wyznaczony z powodów religijnych. Każdy z mędrców opowiada o zależności wody i człowieka z pozostałymi przedwiecznymi żywiołami λαυ lau, które rozgraniczono: puro, neu, fo'o, nu, ra'a. Kalendarz został przedstawiony w tabeli poniżej.

	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	22	23	24	25	26	27	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59	60	61	62	63	64	65	66	67	68	69	70	71	72	73	74	75
Puronau	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15
Neunau																1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15
Fo'onau																															1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15
Nunau																																														1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15
Ra'anau																																																													1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15

Pionowe, żółte dni oznaczają punkty astronomiczne:

• Przesilenie letnie w 1 Puronau;
• Równonoc jesienna w 4 Neunau;
• Przesilenie zimowe w 8 Fo'onau;
• Równonoc wiosenna w 12 Nunau.

W miesiącu Ra'anau nie ma żadnych takich zjawisk.

Rytm dnia i nocy - doba

Doba tangijska (dt) składa się z 29 godzin (ht), z których każda godzina trwa 90 minut ziemskich. Godziny, tak się składa, że podzielono na 90 minut, co wyrównuje minutę tangijską z minutą ziemską. Minuta tangijska podzielona jest na 60 sekund, ale sekunda jest podzielona na 30 podsekund, tymczasem na Ziemi stosuje się raczej podział na 100 setnych sekundy.

Nazwa lokalna pory doby	Pora doby	Godzina startowa	Godzina zakończenia	Czas trwania (ht)	Czas trwania (hz)	Średnia temperatura¹
Χο'υμ /'ɦoʔʉm/	Noc	28:00	5:89	7	10,5	22°C
Γιαο /'jao/	Poranek	6:00	11:89	7	10,5	18°C
Ραμι /'ɾami/	Dzień	12:00	20:89	9	13,5	31°C
Μαλυ /'maɫʉ/	Wieczór	21:00	26:89	6	9	31°C

¹Dla Naratai.
Te pory dnia wyznaczają rytm pracy, snu i aktywności dla Tangijczyków zamieszkujących regiony nadmorskie.

Przeciętny Tangijczyk śpi stosunkowo długo, przez 8 osiem godzin tangijskich (12 ziemskich) w nocy, zazwyczaj w godzinach od północy do 8 rano, a następnie zasypia znowu w godzinach upalnych, w godzinach od 15 w południe do 23 wieczorem, o zachodzie słońca. Następnie czas aktywności przypada na noc, pod warunkiem, że jest dostępna dostateczna ilość światła.

Siły zbrojne

Marynarka wojenna

Główny artykuł: Takatoa

Siły lądowe

Główny artykuł: Aranu