Tarykański

język tarykański Бахас тарыкане
Utworzenie:	Hapana Mtu w 2003?
Sposoby zapisu:	cyrylica
Lista conlangów

Dawna chorągiew królewska Tarykanii.

Zamek królewski w Tintrze (obecne Hasom Aszosi), rok 2766.

Widok na stolicę od strony Gangreny, rok 2766.

Język tarykański (nazwa własna Бахас тарыкане) - pół nooblang używany w świecie Odprysku przez Tarykańczyków. Drugi obok wajtulskiego urzędowy język Wajtulii Nadgangreńskiej, wcześniej do przełomu XXVIII i XXIX wieku urzędowy język Królestwa Tarykanii.

Alfabet

Litera w cyrylicy	Litera w łacince	Nazwa litery	Fonem	Przykładowe słowo	IPA	Znaczenie	Uwagi
Д д	D d	Де	d, ɟ, dʷ	Дух	dʷʊχ	kura
Е е	E e	Е	ə, ɘ, ɛ, ɵ, ɤ	Ентун	ɘntʷʊn	kaczka
Р р	R r	Ре	r~ɾ	Рапс	rapθ	wyjście	[ɾ] jest fakultatywnym alofonem [r]
Т т	T t	Те	t, c, tʷ	Тач	tas	szczur
Ԏ ԏ	F f	Ԏе	c, cʷ	Ԏун	cʷʊn	pies	nie używa się przed і
З з	Z z	Зе	z, zʷ	Зеітін	zəjcin	oliwka
У у	U u	Уе, У	w, ʷ, ʷʊ, wʊ	Удіш	wʊɟiʃ	chwast
Ш ш	Ş ş	Ше	ʃ, ʃʷ	ша	ʃa	już
І і	İ i	Іе, І	ʲi, ji, j	Іар	jær	rok
П п	P p	Пе	p	Прат	prat	świat
Ы ы	I ı	Ы	ɨ, ʏ, i, ʊ, ɯ	Ынах	ɨnaχ	dziecko
А а	A a	А, Ыта	a, æ, ɑ	Уакабы	wɑkabɨ	dziewczyna	nie występuje na początku wyrazu
Ц ц	X x	Це	ts, tsʷ	Цар	tsar	cebula
С с	S s	Се	θ, ð, s	Сер	θər	żołądź	wymawiane [s] w pozycji przed т, к i х, udźwięczniane do [ð] w sąsiedztwie dźwięcznych obstruentów, w niektórych rejestrach także w pozycji interwokalicznej
Ԍ ԍ	St st	Есте	st	ыстаіа ~ ыԍаіа	ɨstaja	stać	ligatura; w słowniku należy jej szukać pod ст; bywa też błędnie używana dla чт
Г г	G g	Ге	g, ŋ, gʷ	ыглада	ɨglada	mówić	wymawiane [ŋ] w pozycji interwokalicznej i w nagłosie przed samogłoską; ponadto dwuznak нг (z obocznym wariantem гн) wymawia się zawsze jak [ŋ]
Х х	H h	Хе	χ	Хаы	χɑɨ	grupa
К к	K k	Ке	k, kʷ	Кат	kat	słowo	nie występuje na końcu wyrazu
Ч ч	Ç ç	Че	s, sʷ	ЧантКыцаі	sant kɨtsaj	kangur
Ӵ ӵ	C c	Ӵе	ʧ, ʧʷ	Ӵых	ʧɨχ	grot
Ж ж	J j	Же	ʒ, ʒʷ	Жытр	ʒɨtr	życie
Б б	B b	Бе	b	Быт	bɨt	but
Л л	L l	Ле	l, ʎ	Ліуах	ʎiwɑχ	komar
Н н	N n	Не	n, ɲ	Немч	nəms	tchórz
Ң ң	Ğ ğ	Не лачаіе	n, ɲ	ыңерца	ɨnərtsa	przybywać	używane dla zaznaczenie [n] protetycznego
Ԋ ԋ	Q q	Ԋе	ɲ	Ԋені	ɲɛɲi	zasłona	nie używa się przed і
М м	M m	Ме	m	ымалпа	ɨmalpa	myśleć
Ҩ ҩ	W w	Ҩе	ɥʏ, ɥ	ҩн	ɥʏn	ona	w słowach rdzennych [ɥʏ], w obcych [ɥ]

Przy literowaniu słowa jeśli dwie takie same litery oznaczające spółgłoski stoją koło siebie, zmienia się ich schemat z CeCe na eCCe, np. wyraz уііа 'ogony' literuje się уе-еііе-а, a nie *уе-іе-іе-а. Podobnie zachowują się połączenia spółgłosek пш i бж, np. ууепше 'zły' należy literować еууе-е-епше-е nie *уе-уе-е-пе-ше-е. Połączenie ст ~ ԍ może być literowane zarówno jako сете, jak i есте, przy czym sposób literowania sugeruje sposób zapisu (z ligaturą bądź osobno).

Zapis głosek palatalnych

Palatalne fonemy /ɲ/, /c/, /ɟ/ i /ʎ/ w połączeniu z fonemem /ɨ/ zapisuje się jako нi, тi, дi, лi. W innych pozycjach z przyczyn historycznych pojawiają się wyłącznie /ɲ/ i /c/, które zapisuje się literami ԋ, ԏ. Ponadto litera i na początku słowa przed spółgłoską oznacza sekwencję /jɨ/ wymawianą [ji], a w innych pozycjach fonem /j/.

Zapis głosek labializowanych

Głoski labializowane w połączeniu z fonemami /ɨ/, /ə/, /a/ zapisuje się literą oznaczającą nielabializowany odpowiednik danej głoski i literami у, уе, уа, np. /kʷɨ/ ку, /kʷə/ куе, /kʷa/ куа. Ponadto litera у na początku słowa przed spółgłoską oraz między dwiema spółgłoskami oznacza sekwencję /wɨ/ wymawianą [wʊ], a w innych pozycjach fonem /w/. Labializacja może zachodzić w odmianie przed niektórymi morfemami. Produktem labializacji /j/ jest /ɥ/.

Interpunkcja

Zdania nie zaczyna się z dużej litery (chyba, że na początku stoi wyraz pisany z dużej), np. ыңерцу Ыбы 'przybyła matka', Ыбы ыңерцу 'matka przybyła'. Wykrzyknik i znak zapytania stoją na początku i na końcu zdania, chyba że intonacja zmienia się w jego trakcie, np. ¡мнаңерцар! 'Chodź! Podejdź!', ¿кы ыҩ іат? 'Kto to zrobił?', мнахадеҩ іаңет слі кыч ыҩ? 'Jeśli nie ty to zrobiłeś, to kto?'. Funkcję cudzysłowu pełnią gwiazdki, np. ¿іач ыра *йаарт*? 'Kto to jest "jaart"?'. Podwójny dwukropek oznacza, że następujące po nim wyliczenie będzie chronologiczne, np. уары Ынахха ду пп. ҩн:: Ыднын, Дымд, Удны 'miała troje dzieci: [najstarszego] Ydnyna, [średniego] Dymda i [najmłodszą] Wyndę'.

Fonetyka

Samogłoski

Język tarykański posiada 3 fonemy samogłoskowe wraz z alofonami.

		Wersja podstawowa	W nagłosie	Po /cʷ/ i /ɥ/	Po innych spółgł. palatalnych	Po innych spółgł. labializowanych i po /w/	Po /χ/
Przymknięta		ɨ		ʏ	i	ʊ	ɯ
Średnia		ə	ɘ	ɛ		ɵ	ɤ
Otwarta		a	æ			ɑ

Spółgłoski

		Dwuwargowe	Zębowe	Dziąsłowe	Zadziąsłowe	Podniebienne	Welarne	Języczkowe
Nosowe		m	n			ɲ	ŋ
Zwarte		p b	t tʷ d dʷ			c cʷ ɟ	k kʷ g gʷ
Afrykaty				ʦ ʦʷ	ʧ ʧʷ
Szczelinowe			θ (ð)	s sʷ z zʷ	ʃ ʃʷ ʒ ʒʷ			χ
Drżące lub uderzeniowe			r~ɾ
Półsamogłoski		w				j ɥ
Boczne			l			ʎ

Gramatyka

Rzeczownik

Rzeczowniki tarykańskie zapisywane są zawsze z dużej litery, jeśli zaś są to rzeczowniki złożone, kapitalizować należy wszystkie ich człony, np. ДіБыУдерЧыд 'zakochana para'. Tej zasady nie stosuje się, gdy człony złożenia ulegają deformacji na skutek zmian fonetycznych, np. Лакіажен 'małżeństwo' (zniekształcenie od dawnego tarykańskiego Лакі а Жен 'mąż i żona').
Rzeczowniki odmieniają się przez kategorie liczby oraz przypadka. Przyłączają też niektóre zredukowane zaimki i negację.

Liczba

W języku tarykańskim mamy trzy liczby: pojedynczą, mnogą ogólną i mnogą poszczególną. Liczba pojedyncza nie ma swojego morfemu. Liczbę mnogą ogólną tworzy się od form liczby pojedynczej na zasadach ujętych w tabeli. Liczbę mnogą poszczególną tworzy się od liczby mnogiej ogólnej regularną końcówką ма.

Typ wyrazu	Tworzenie l.m.ogólnej	Przykład w l.p.	Znaczenie	Przykład w l.m. ogólnej	Przykład w l.m. poszczególnej
zakończony na VC	C ulega geminacji, dodaje się а	Ынах	'dziecko'	Ынахха	Ынаххама
zakończony na więcej niż jedną spółgłoskę	dodaje się а	Плешт	'pchła'	Плешта	Плештама
zakończony na ы (historyczne і), е	dodaje się тта	Лакы	'mąż'	Лакытта	Лакыттама
zakończony na ы (historyczne у)	dodaje się а	Ыпшу	'meduza'	Ыпшуа	Ыпшуама
zakończony na ы (historyczne ы), а po kombinacji VC	końcowa samogłoska wypada, C ulega geminacji, dodaje się а	Духы	'kura'	Духха	Духхама
zakończony na ы (historyczne ы), а po innej kombinacji	końcowa samogłoska wypada, dodaje się а	Хаы	'grupa'	Хаа	Хаама

Istnieje też pewna liczba rzeczowników o nieregularnej liczbie mnogiej ogólnej, np. Уакабы (historycznie Ўакабу) 'dziewczyna' -> Уакабытта 'dziewczyny', Зерел 'kwadrat' -> Зерылла 'kwadraty'.

Przypadek

Przypadki wyraża się prefiksami. Wszystkie one z jednym wyjątkiem kończą się na samogłoski. Jeśli odmieniane słowo rozpoczyna się również samogłoską, pojawia się protetyczne ң. Prefiksów przypadków nigdy nie zapisuje się z dużej litery, zaś ich obecność nie wpływa na zapis dużych liter w rdzeniu.

Przypadek	Prefiks	Przykład	Użycia
mianownik	-	Быт, Ынах	podmiot zdania; po przyimkach
biernik	іа, іаң	іаБыт, іаңЫнах	dopełnienie bliższe
komitatyw	біе, біең	біеБыт, біеңЫнах	współwykonawca czynności
narzędnik	ме, мең	меБыт, меңЫнах	narzędzie czynności; wykonawca czynności w stronie biernej
celownik	ла, лаң	лаБыт, лаңЫнах	dopełnienie dalsze (odbiorca czynności); ruch ku czemuś, komuś
przeciwcelownik	мбе, мбең	меБыт, меңЫнах	dopełnienie dalsze (odbiorca czynności); ruch od czegoś, kogoś
miejscownik	нде, ндең	ндеБыт, ндеңЫнах	okolicznik miejsca, rzadziej czasu
zagadnik	пры, прың	прыБыт, прыңЫнах	temat czegoś (pytanie: o kim? o czym?)
łżeergatyw	м	мБут, мЫнах	dodatkowe podkreślenie wykonawcy czynności; wykonawca czynności w zdaniu łżeergatywnym

Sufigowane zaimki

W języku tarykańskim istnieje pewna grupa zaimków, które przejawiają tendencję do uniesamodzielniania się i przyłączania do poprzedzających je słów. Zaimki te zawarte są w poniższej tabeli.

Pełna forma zaimka	Forma sufigowana	Przykład pełnej formy	Przykład formy sufigowanej	Tłumaczenie przykładów	Znaczenie zaimka
треу	ет, ңет, т	Уеранг треу	Уерангет	ten człowiek	zaimek wskazujący (ten, ta itp.); określoność
шні	еш, ңеш, ш	Уеранг шні	Уерангеш	jakiś człowiek	zaimek nieokreślony (jakiś, jakaś itp.); nieokreśloność
кы	еч, ңеч, ч	¿Уеранг кы?	¿Уерангеч?	jaki człowiek? który człowiek?	zaimek pytajny (który? jaki? co za jeden?)

Wersje rozpoczęte od samogłoski pojawiają się po słowach zakończonych spółgłoską, wersje z protetycznym ң po słowach zakończonych samogłoską. Najkrótsze wersje współistnieją z wersjami z ң przy samodzielnej odmianie zaimków przez przypadki (np. іатреу = іаңет = уат 'tego'). Ponadto na identycznych zasadach ulegają sufigacji pierwsze człony złożonych zaimków шнікуеліуех 'jakikolwiek' i треудраге 'tamten'.
Uwaga! Zredukowane zaimki w odmianie samodzielniej jako wykładnika mianownika używają prefiksu кы, np. np. треу = кыңет = кыт 'ten'; кы = кыңеч = кыч 'kto'.

Negacja

Wykładnikiem negacji rzeczownika jest sufiks ха stawiany po rzeczowniku, np. Уерангха 'nie człowiek, nieczłowiek', ндеХаамаха 'nie w poszczególnych grupach'. Jeśli rzeczownik kończy się spółgłoską х, to sufiks przybiera formę ша i powoduje upodobnienie w rdzeniu, np. Ынашша 'nie dziecko, niedziecko'.

Przymiotnik i przysłówek

Przymiotniki tarykańskie niemal zawsze kończą się na е. Od przysłówków odróżnia je jedynie sposób użycia w zdaniu. Przymiotniki i przysłówki stoją zazwyczaj po elementach, które określają.

Liczba przymiotnika

Przymiotniki tarykańskie nie posiadają kategorii liczby. Jeśli zachodzi konieczność podkreślenia mnogości samodzielnie użytego przymiotnika, dostawia się po nim zaimek га 'oni', np. петле га 'jaśni, jasne'.

Przypadek przymiotnika

Przymiotnik przez przypadki odmienia się w dwóch sytuacjach: gdy użyty jest samodzielnie, np. мерапыде '(tym) szybkim'; oraz gdy dla celów stylistycznych przenosi się go przed rzeczownik - w takiej sytuacji odmieniają się oba człony, np. мерапыде меРеклет 'szybką kolejką'. W sytuacji użycia przymiotnika jako przydawki stojącej po rzeczowniku nie przyłącza on wykładnika przypadka (inkongruencja), np. меРеклет рапыде 'szybką kolejką'.

Sufigowane zaimki

Po przymiotnikach użytych samodzielnie zaimki mogą sufigować się na takiej samej zasadzie, jak po rzeczownikach. Jeśli przymiotnik opisuje rzeczownik, to sufigowany zaimek może przyczepić się do dowolnego członu, np. меРеклетет рапыде = меРеклет рапыдеңет 'tą szybką kolejką'.

Negacja przymiotnika

Odbywa się na takiej samej zasadzie, jak przy rzeczowniku.

Stopniowanie przymiotników i przysłówków

Przymiotniki i przysłówki posiadają cztery stopnie.

Stopień	Końcówka	Przykład	Tłumaczenie
równy	-	кубуе	duży
wyższy	і	кубуеі	większy
najwyższy względny	іка	кубуеіка	największy (z jakiejś grupy)
najwyższy bezwzględny	ікаіка	кубуеікаіка	największy (większy już być nie może)

Zaimek

Zaimki osobowe

System tarykańskich zaimków osobowych jest dość rozbudowany. Zaimki liczby pojedynczej nie pokrywają się znaczeniowo z zaimkami liczby mnogiej, a w przypadku zaimków drugiej osoby liczba w ogóle nie jest rozróżniana, stąd w tabeli wszystkie zaimki ułożone są w jednej kolumnie bez rozróżniania liczby.

Zaimek tarykański	Znaczenie	Oboczności
іех	ja neutralne	w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę іх, np. biernik іаіех~іаіх
геуа	ja uniżone (wobec rozmówcy)
іеуа	ja z dystansem do siebie
камы	my ekskluzywne
кыта	my inkluzywne
ында	ty, wy neutralne	ma też krótką formę нда używaną we wszystkich przypadkach, np. biernik іаңында~іанда
камы	ty, wy poufałe z odcieniem zaufania	ma też krótką formę у używaną we wszystkich przypadkach, np. biernik іакамы~іау
іен	on, ona, ono (nie precyzuje płci)	w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę ін, np. biernik іаіен~іаін
ҩн	ona (precyzuje płeć)	w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę ін, np. biernik іаҩн~іаін
іан	on (precyzuje płeć)	w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę ін, np. biernik іаіан~іаін
га	oni, one

Zaimki wskazujące

Do tej grupy należą takie słowa jak треу 'ten, ta, to', трыу 'to miejsce, tu' (ндетрыу 'w tym miejscu, tutaj', латрыу 'do tego miejsca, dotąd', мбетрыу 'stąd', мтрыу 'to miejsce'), таре 'teraz', куе 'tak, taki'. Często w znaczeniu zaimka wskazującego używa się wyrazów o znaczeniu ogólnym połączonych z треу, np. меЖжыіет 'tą drogą, tędy', Уерангет 'ten człowiek', ндеСграбет 'w tym czasie, wtedy'. Zaimki wskazujące na dalszy element tworzy się za pomocą sufiksu -драг(е), np. треудраг 'tamten, tamta, tamto', мбетрыудраг 'stamtąd', меЖжыіетдраг 'tamtą drogą, tamtędy'.

Zaimki pytające

Podstawowym zaimkiem pytającym jest кы 'co, kto, jaki, który', które może zawężać swoje znaczenie doczepiając się do innych słów, np. меЖжыіеч 'jaką drogą, którędy', Уерангеч 'co za człowiek, kto', Куезеч 'jaka rzecz, co', ндеІереч 'w jakim miejscu, gdzie'. Zachowało się archaiczne pytanie кепшрем 'skąd', obok młodszego мбеІереч 'z jakiego miejsca, skąd'.

Zaimki nieokreślone

Podstawowym zaimkiem z tej grupy jest шні 'któryś, jakiś', które tworzy pochodne na podobnej zasadzie jak pytajne кы, np. ндеІереш 'w jakimś miejscu, gdzieś', ндеСграбеш 'w jakimś czasie, kiedyś'.
Zaimki nieokreślone o znaczeniu dowolności tworzy się od zaimków pytających (oprócz кепшрем) za pomocą cząstki -куеліуех, np. Уерангечкуеліуех 'ktokolwiek', Куезечкуеліуех 'cokolwiek', ндеІеречкуеліуех 'gdziekolwiek'.

Zaimki przeczące

Jak wyżej, tyle że podstawowym zaimkiem jest хапан 'nikt, nic, zero'. W języku tarykańskim nie ma podwójnej negacji, toteż zaimki z tej grupy łączą się zwykle z niezanegowanym czasownikiem, np. ыңерцу хапан 'nikt nie przyszedł', nie *хаңерцу хапан; ніслеша іахапан 'nic nie słyszę', nie *ніхаслеша іахапан.

Zaimki upowszechniające

Jak wyżej, z użyciem кажԋ 'każdy, wszelki, wszyscy'.

Zaimki zwrotne

W języku tarykańskim nie ma osobnego zestawu zaimków zwrotnych. Zwykle wystarczy użycie odpowiednich zaimków osobowych, niestety zdania takie często są niejednoznaczne, np. нічыда іаіх 'lubię się (sam siebie)', ычыда Буанет іаін 'ten pan lubi się (sam siebie)' ale też 'ten pan lubi go (kogoś innego)'. Partykuła улаже 'właśnie' postawiona po zaimku osobowym nadaje mu jednoznacznie charakter zwrotny, np. нічыда іаіх улаже 'lubię się (sam siebie)', ычыда Буанет іаін улаже 'ten pan lubi się (sam siebie)'.

Zaimek czasownikowy

Jest to twór specyficznie tarykański. Posiada rdzeń =і= i podlega odmianie jak każdy czasownik, nie posiada jednak własnego znaczenia, a jedynie zastępuje inne czasowniki, stąd klasyfikowany jest jako zaimek. Jego najczęstsze użycia to:

• formułowanie krótkich odpowiedzi, np. -¿мналаЛібыдлізулі? 'czy poszedłeś do szkoły?', -ніҩ 'tak, poszedłem', -ніхаҩ 'nie, nie poszedłem';
• redukowanie powtórzeń, np. ніхагладу біеін, ніхаіа, кыі ніхаіе 'nie rozmawiałem z nim, nie rozmawiam i rozmawiać nie będę';
• omijanie słowa znanego z kontekstu;
• zapomnienie słowa w pośpiechu;
• niechlujna, potoczna mowa.

Liczebnik

Tarykańskie liczebniki główne dzielą się na trzy systemy. Ich cechą wspólną jest brak ustalonych zasad co do łącznej i rozdzielnej pisowni. Wyrazy określane przez liczebniki wyższe niż jeden przybierają formę liczby mnogiej. Liczebniki zwykle występują po wyrazie, którego dotyczą, np. Пыженна бы 'dwa krety'. Przeniesienie ich przed dany wyraz służy ich podkreśleniu i wymaga użycia przyimka те, przez gramatyki tarykańskie klasyfikowanego jako przyimek dzierżawczo-ilościowy, np. бы те Пыженна 'dwa krety, akurat dwa krety'.

System liczb prostych

System ten został opracowany przez tarykańską Królewską Akademię Nauk (obecnie Nowowyspiarską Akademię Nauk). Składa się z dwudziestu jeden liczebników podstawowych o jednolitej budowie spółgłoska+ы (historyczne у). System został zaprojektowany tak, by jednym zestawem liczebników można było "obsługiwać" różne systemy liczbowe (dalej zwane podsystemami). Do najpopularniejszych podsystemów należą dwójkowy, trójkowy, ósemkowy, dziesiętny, dwunastkowy, szesnastkowy i dwudziestkojedynkowy, przy czym popularność tego ostatniego wiąże się z panującym wśród naukowców przesądem o szczęśliwych właściwościach liczby 21. Każdy z grupy podstawowych liczebników może zostać użyty jako podstawa dla podsystemu, kolejne potęgi tejże podstawy zapisywane są wedle specjalnych wzorów, dla pierwszych sześciu potęg są to: P^1=мыL, P^2=мыLL, P^3=мыгуL, P^4=мыгугуL, P^5=мыгҩL, P^6=мыгҩгуL, gdzie P to podstawa podsystemu, a L to nazwa właściwego liczebnika. Najwyższą potęgą dla której opracowano wzór jest potęga sto pierwsza (P^101=мугргугаугуL). Dodatkową zaletą systemu jest możliwość używania liter jako liczebników - wystarczy pominąć w zapisie samogłoskę ы. Mimo swych licznych zalet system ten używany jest praktycznie tylko przez naukowców. Organizowane są też zawody w przeliczaniu liczb na różne podsystemy.
Poniżej znajduje się spis liczebników prostych i tabela z przykładowym zapisem liczb w wybranych podsystemach.

1. мы
2. бы
3. ду
4. ԏу
5. ні
6. зу
7. шу
8. жу
9. цу
10. лы
11. пы
12. ку
13. ры
14. ту
15. ӵу
16. у
17. сы
18. ны
19. хы
20. і
21. чу

Liczba	Dwójkowy	Ósemkowy	Dziesiętny	Szesnastkowy	Dwudziestkojedynkowy
5	мыбыбы мы / 1x2x2+1 / 101	ні / 5 / 5	ні / 5 / 5	ні / 5 / 5	ні / 5 / 5
13	мыгубы мыбыбы мы / 1x2^3+1x2x2+1 / 1101	мыжу ні / 1x8+5 / 15	мылы ду / 1x10+3 / 13	ры / 13 / D	ры / 13 / D
24	мыгугубы мыгубы / 1x2^4+1x2^8 / 11000	дужу / 3x8 / 30	дулыԏу / 2x10 + 4 / 24	мыу жу / 1x16+8 / 18	мычу ду / 1x21+3 / 13
100	мыгҩгубы мыгҩбы мыбыбы / 1x2^6+1x2^5+1x2x2 / 1100100	мыжужуԏужуԏу / 1x8x8+4x8+4 / 114	мылылы / 1x10x10 / 100	зууԏу / 6x16+4 / 64	ԏучу у / 4x21+16 / 4G
111	мыгҩгубы мыгҩбы мыгубы мыбыбы мыбы мы / 1x2^6+1x2^5+1x2^3+1x2x2+1x2+1 / 1101111	мыжужу ніжу шу / 1x8x8+5x8+7 / 157	мылылы мылы мы / 1x10x10+1x10+1 / 111	зуу ӵу / 6x16+15 / 6F	нічу зу / 5x21+6 / 56

Nowy system dziesiątkowy

Nowy system dziesiątkowy powstał z podsystemu dziesiątkowego liczebników prostych, gdy tarykańscy urzędnicy próbowali nauczyć się prostego systemu liczb, nie mogli jednak pokonać wcześniejszych przyzwyczajeń, więc używając nowych form liczb podstawiali je pod stary system dziesiętny. W Tarykanii często błędnie utożsamia się nowy system dziesiątkowy z prostym podsystemem dziesiątkowym, w rzeczywistości oba te systemy różnią się jednak między sobą. Używana w nowym systemie nazwa 'dziewiątki' - дуду przeszła do niego z podsystemu trójkowego prostego systemu, zaś nazwy potęg dziesięciu wyższych niż sto zostały poprzekręcane i dostosowane do wcześniejszego systemu liczenia - stąd мыгугу 'tysiąc' zamiast мыгулы, лы гыгы 'dziesięć tysięcy' zamiast мыгугулы, лылы гугу 'sto tysięcy' zamiast мыгҩлы, мыгуігу 'milion' zamiast мыгҩгулы, itd. Jest to najpopularniejszy obecnie system liczebników tarykańskich.
Podstawowe liczebniki w tym systemie:

1. мы
2. бы
3. ду
4. ԏу
5. ні
6. зу
7. шу
8. жу
9. дуду
10. лы

Stare liczby

Stary system dziesiątkowy to pierwotny system liczebników tarykańskich, obecnie używany rzadko.

1. мых
2. бы
3. дарԏ
4. ԏах
5. пшаб
6. саԏ
7. шеібр
8. ыжер
9. тужԋ
10. ԋепш

Liczebniki porządkowe

Tworzy się je od liczebników głównych (wszystkich systemów) końcówką -e, np. мыгҩгубымыгҩбымыгубымыбыбымыбымыe 'sto jedenasty [binarnie i naukowo]', мыдудуe 'dziewiąty [trójkowo i naukowo]', дудуe 'dziewiąty [potocznie]'.

Ułamki

W nazwie ułamka licznik wyrażany jest liczebnikiem głównym, a mianownik porządkowym, np. ду, лые 'trzy dziesiąte'. Granicę między licznikiem a mianownikiem zaznacza się w intonacji spacją, a w piśmie przecinkiem, co pomaga rozróżniać potencjalne homofony, np. мылылы былы,ԏуе 'sto dwadzieścia czwartych', мылылы, былыԏуе 'sto dwudziestych czwartych', мылылы былыԏуе 'sto dwudziesty czwarty'.

Czasownik

Odmiana

Odmiana czasownika odbywa się przy pomocy prefiksów i sufiksów, obowiązuje w niej następująca kolejność morfemów:

1. łącznik
2a. modyfikator rdzenia 
3. osoba podmiotu
4. negacja
5. inkorporowany okolicznik/dopełnienie
2b. rdzeń
6. czas
7. pytanie
8. znacznik niepewności
9. grupa modalności
10. rozkaz

Z tej listy do utworzenia osobowej formy czasownika potrzebne są elementy 2., 3., oraz 6.

Łącznik

Ma postać уа. Jego obecność wskazuje na to, że dany czasownik jest w jakiś sposób powiązany lub podporządkowany wcześniejszemu elementowi, zwykle też czasownikowi. Często w tłumaczeniu odpowiada on spójnikom że, żeby.
Przykłady: ніжжеду уауаңерце 'wiedziałem, że przyjdą'; -¿іач мнаглада? -уаніхаінбжелцабр. '-Co mówisz? -Że nie mogę go dojrzeć.; ніпра уамнахабіеінгладар 'chcę, abyś z nim nie rozmawiał'.

Modyfikator rdzenia

De facto stanowią integralną część rdzenia czasownika, w formach osobowych są jednak oddzielone od niego licznymi sufiksami. Mogą nieść informację o stronie czasownika lub, tak jak polskie przedrostki, modyfikować jego znaczenie.

• бы - modyfikator sprawczy, np =жр= 'jeść', бы=жр= 'karmić'
• ді - modyfikator bierno-zwrotny, np =жжелц= 'patrzyć, widzieć', ді=жжелц= 'wyglądać [jakoś]'
• бер - modyfikator o znaczeniu czegoś stałego, dokonanego lub o dużym natężeniu, np. =чыд= 'lubić, kochać', бер=чыд= '[nieodmiennie] lubić, kochać'
• кы - modyfikator nagłego lub dynamicznego ruchu, zmiany stanu, ruchu na zewnątrz lub ku górze, np. =тіі= 'recytować', кы=тіі= 'śpiewać'
• ыԏ - modyfikator o znaczeniu antonimu lub parodii, np. =чыд= 'lubić, kochać', ыԏ=чыд= 'nie cierpieć, nienawidzić'
• ыр - modyfikator niskiej intensywności, np. =жжелц= 'patrzeć, widzieć', ыр=жжелц= 'zerkać'

Jeden czasownik może posiadać tylko jeden modyfikator. Po modyfikatorach nigdy nie występuje protetyczne ң, jeśli modyfikator kończy się, zaś następny morfem zaczyna samogłoską, to samogłoski oddziela nienotowane zwarcie krtaniowe np. кыытііе 'zaśpiewa', nie *кыңытііе.
W rzeczownikach utworzonych od czasowników z rozszerzonym rdzeniem kapitalizuje się obie części rdzenia, a więc rdzeń taki traktowany jest jak złożenie, np. кыырыпа 'odbić się', КыРыпаітрат 'sprężyna'.

Osoba

Prefiksy osób odpowiadają zasadniczo osobom wyrażanym zaimkami osobowymi, mają jednak inną postać niż zaimki. Istnieje też prefiks form o nieokreślonej osobie wykonawcy.

Zaimek osobowy	Prefiks osoby
іех	ні
геуа	ге
іеуа	ы / і / brak
камы	мы
кыта	ту
ында	мна
камы	у
іен, ҩн, іан	ы / і / brak
га	уа
-	уе

Prefiks zdystansowanego 'ja' oraz trzeciej osoby l. poj. ma formę 'і' w przypadku, gdy przed stoi przed negacją a po łączniku, formę zerową przed negacją po innych morfemach, a w pozostałych przypadkach formę 'ы', np. ыглада 'mówi', хаглада 'nie mówi', уаіхаглада '[że] nie mówi'.
Jeżeli po prefiksach osoby występuje morfem rozpoczynający się samogłoską, pojawia się między nimi protetyczne ң, np. ніңерца 'przybywam'.

Negacja

Prefiksem negacji jest ха, np. нітахка 'proszę; dziękuję', ніхатахка 'nie proszę; nie dziękuję'.

Inkorporacja

Jest stosunkowo rzadkim zjawiskiem. Polega na wpleceniu do wnętrza czasownika na pozycję bezpośrednio przed rdzeniem pojedynczej frazy okolicznikowej lub dopełnieniowej, przy czym przy inkorporacji dopełnienia bliższego można pominąć wykładnik biernika. W zapisie inkorporowanej frazy zachowuje się wielkie litery, pomija się natomiast spacje. Przykład: нігладеур іаКатет ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = нііаКатетгладеур ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = ніКатетгладеур ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = ніндеңЕрценежгладеур іаКатет меБахас тарыкане = німеБахастарыканегладеур іаКатет ндеңЕрценеж 'w przyszłości będę umieć powiedzieć to słowo po tarykańsku'.

Rdzeń

Stanowi jądro czasownika. Rdzenie zaczynające się od sekwencji бж mają po samogłoskach oboczną postać жж, stąd np. czasownik o rdzeniu =бжелц= 'patrzyć, widzieć' ma w formie słownikowej postać ыжжелца. W praktyce w formach osobowych czasownika dominuje postać z жж, gdyż forma z бж może pojawić się tylko po inkorporacji do czasownika frazy zakończonej spółgłoską (np. нілаПрыцетбжелца 'patrzę na ten kwiat'), imiesłowy natomiast (oprócz imiesłowu czasownikowego) zaczynają się od бж (choć mogą przejść do жж pod wpływem sandhi).

Czas

Sufiksy czasu to а dla czasu teraźniejszego, е dla przyszłego i ы dla przeszłego, np. мнажра 'jesz', мнажре 'zjesz', мнажры 'jadłeś'. Sufiks ы może wywołać labializację, np. =деі= 'robić', нідеҩ 'robiłem', =глад= 'mówić', ыгладу 'mówił'.

Pytanie

Sufiks pytania ma postać лі, np. мнаіхчыда 'kochasz mnie', ¿мнаіхчыдалі? 'czy mnie kochasz?'.

Niepewność

Wykładnikiem niepewności jest sufiks ԏта, przy czym obecna w nim samogłoska а może - ale nie musi - upodabniać się do samogłoski w sufiksie czasu (a więc możliwe są formy oboczne ԏте w czasie przyszłym i ԏту w czasie przeszłym). Wykładnik niepewności oznacza, że mówiący do opisywanego zdarzenia odnosi się z dystansem, uważa je za mało możliwe lub niemożliwe; używany jest też do formułowania nienatarczywych, uprzejmych próśb, w znacznej mierze odpowiada polskiemu trybowi przypuszczającemu. Przykłady: нігладаԏта 'mówiłbym; chyba mówię', ыжжецеԏта~ыжжецеԏте 'widziałby; chyba zobaczy', мнапрыԏта~мнапрыԏту 'chciałbyś; chyba chciałeś'.

Modalność

Sufiksy modalne obejmują sobą grupę sześciu rdzeni czasownikowych o podobnym brzmieniu, które mogą się uniesamodzielnić i przyłączyć do innego czasownika. Te rdzenie to:

• =бр= 'móc'
• =пр= 'chcieć'
• =ур= 'potrafić'
• =др= 'próbować'
• =гр= 'musieć'
• =тр= 'potrzebować, być zobowiązanym'

Proces taki może zajść wtedy, gdy mowa o dwóch czasownikach o jednakim wykonawcy połączonych ze sobą łącznikiem, z których pierwszy jest czasownikiem modalnym z powyższej grupy, a drugi nie jest zanegowany. Otrzymana forma nie posiada łącznika, a jej wykładniki gramatyczne (czas, negacja, pytanie, osoba, rozkaz) odnoszą się się do czasownika modalnego (pewne informacje o drugim czasowniku mogą zostać utracone). Poniżej kilka przykładów dla zilustrowania zjawiska.

• німалпа уанікуелме 'myślę, że umrę' - pierwszy czasownik (=малп=) nie należy do powyższej grupy, nie może się więc uniesamodzielnić
• нітра уанілізе 'jestem zobowiązany, że pójdę; powinienem pójść' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do нілізатр 'powinienem pójść'
• ніхагра уаніжжелце 'nie muszę zobaczyć (bardziej dosłownie: nie muszę, że zobaczę)' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do ніхажжелцагр 'nie muszę zobaczyć'
• нідре уаніхагладе 'próbuję nie mówić (bardziej dosłownie: próbuję, że nie powiem)' - drugi czasownik jest zanegowany, przekształcenie nie jest możliwe
• ніхапра уаыпрета 'nie chcę, żeby on wrócił' - czasowniki mają różne podmioty, przekształcenie nie jest możliwe
• ¿ніуралі уанібенга? 'czy potrafię biec? (bardziej dosłownie: czy potrafię, że biegnę?)' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do ¿нібенгаліур? 'czy potrafię biec?'

Sufiksy modalne mogą się na siebie nakładać, choć zdarza się to bardzo rzadko. W takim przypadku rozdziela je protetyczne ы, a informacja gramatyczna odnosi się do ostatniego z nich, np. ¿ніпралі уаніура уанібенге? => ¿нібенгаліурыпр? 'czy chcę potrafić biec?', мнахагра уамнадре уамнапре уамнапрете => мнахапретапрыдрыгр 'nie musisz próbować chcieć wrócić'.

Rozkaz

Wykładnikiem rozkazu jest р, a po sufiksach modalnych ыр, np. мнаіхчыда 'kochasz mnie', ¡мнаіхчыдар! 'kochaj mnie!'; мнахапретапрыдрыгр 'nie musisz próbować chcieć wrócić', ¡мнахапретапрыдрыгрыр! 'nie bądź zmuszony próbować zechcieć wrócić!'.

Imiesłowy

Przymiotnikowe

Używane stosunkowo rzadko, stoją po obiekcie opisywanym, tworzone są od tematu czasownika. Należą do nich:

• imiesłów teraźniejszy czynny - o końcówce -аіе, np. Уеранг малпаіе 'myślący człowiek'.
• imiesłów przeszły czynny - o końcówce -ауе, np. Уакабы ерцауе лакамы 'kobieta, która przyszła do nas'.
• imiesłów przeszły bierny - ma końcówkę -ене, może przyłączać wykonawcę wyrażonej w nim czynności w narzędniku, np. Каз бжелцене меіх 'dom widziany przeze mnie'.

Przy tworzeniu tych imiesłowów rdzenie z zewnętrznymi modyfikatorami traktuje się jako jedną ciągłą całość, np. Ыбы чыдаіе 'kochająca matka', Ыбы берчыдаіе '[niezmiennie] kochająca matka'.

Czasownikowe

Tworzone są od form osobowych czasownika za pomocą postpozycji та. Podobnie jak imiesłowy przymiotnikowe stoją po obiekcie opisywanym. Zasadnicza różnica polega na tym, że opisywany obiekt nigdy nie jest podmiotem czynności wyrażonej w imiesłowie, a jego dokładna funkcja nie jest sprecyzowana i należy dopisać ją z kontekstu, np. Уерангет нігладу та 'ten człowiek, z którym rozmawiałem' albo' ten człowiek, o którym mówiłem', Іер мнахалізебр та 'miejsce, do którego nie będziesz mógł pójść' albo 'miejsce, gdzie nie będziesz mógł chodzić', Уакабы нічыда та 'dziewczyna, którą kocham' (przedstawiono tylko najprawdopodobniejsze interpretacje).

Przysłówkowe

Praktycznie już nie używane. Należą do nich:

• imiesłów równoczesny - o końcówce -аі, np. ыгладу жраі 'mówił jedząc';
• imiesłów uprzedni - o końcówce -ені, np. ылізу гладені іат 'to powiedziawszy wyszedł'.

Przy tworzeniu tych imiesłowów rdzenie z zewnętrznymi modyfikatorami traktuje się jako jedną ciągłą całość, np. ыгладу біжраі 'mówił karmiąc'.

Wyrażanie dzierżawczości

W języku tarykańskim istnieje kilka konstrukcji odpowiadających przydawce dzierżawczej.

• Przyimek дары wskazuje na pewną podległość posiadanego wobec posiadacza, sprawowaną pieczę, ponoszenie za coś odpowiedzialności, a także na miejsce pochodzenia, wytwórcę, np. Лешет дары іех 'mój niedźwiedź, niedźwiedź, którym się opiekuję', Мліх дары Мычаі 'mleko krowie, krowy, od krowy', Уеранга дары Уы 'ludzie króla [jego wysłannicy]';
• Przyimek дарыде lub даде jest używany gdy posiadany jest integralną częścią posiadacza, w praktyce najczęściej dotyczy to części ciała, np. Ԋалла дарыде ҩн 'jej oczy';
• Konstrukcja гуегуеттене + narzędnik oznacza posiadanie w sensie dosłownym, istnieje wiele jej skróconych wariantów, takich jak гуегуеме, гуетме, геме. Przykład: Кнег гуегуеттене меңЫнахет 'książka tego dziecka';
• Przyimek перпре, dosł. 'względem' używany jest, gdy posiadany pełni jakąś funkcję względem posiadanego, najczęściej jest to pokrewieństwo, np. Ыбы перпре Лахет 'matka tego mężczyzny', Ыб перпре камы 'nasz ojciec';
• Przyimki ытас, dosł. 'nad', i удр, dosł. 'pod' wskazują na stosunek nadrzędności lub podrzędności, np. Ыб ытас камі 'nasz ojciec [a przy tym pan i władca]', Крен ытас іех 'moja kraina [której jestem częścią]', Уеранга удр Уы 'ludzie króla [jego służba]';
• Przyimek бже używany jest przy patronacie, np. Бжыі бже Лац 'ulica zwycięstwa';
• Przyimek те pozwala tworzyć konstrukcje ilościowe z liczebnikiem w roli posiadanego, np. бу те га = га бу 'oni dwoje'.

Składnia

Zdanie czasownikowe

Zdanie nieprzechodnie ma szyk VS, przechodnie zaś VSO. Szyk nie jest bardzo sztywny. Przesunięcie elementu przed czasownik służy położeniu na niego nacisk. Podmiot zdania stoi w mianowniku (może być dodatkowo uwidoczniony przez łże-ergatyw), dopełnienie w bierniku, np. ыліза Лешет ~ ыліза мЛешет 'niedźwiedź idzie', ыжра Лешет іаМес ~ ыжра мЛешет іаМес 'niedźwiedź je mięso'. Możliwe jest pominięcie przedrostka biernika w zdaniu przechodnim (tzw. zdanie z biernikiem zerowym), ma to jednak wyraźnie potoczny wydźwięk i jest powszechnie uznawane za błąd, np. ыжра Лешет Мес 'niedźwiedź je mięso'. Jeśli w zdaniu z biernikiem zerowym oznaczy się podmiot łżeergatywem, powstaje zdanie łżeergatywne, które uznaje się za bardzo kunsztowne i wysublimowane stylistycznie, np. ыжра мЛешет Мес 'niedźwiedź je mięso'.

Zdanie imienne

Jest to podtyp zdania czasownikowego. W zdaniu imiennym rolę podmiotu pełni czasownik ыра ~ ыса 'być' lub inne, podobne czasowniki. Podmiot zawsze stoi w mianowniku (może być dodatkowo uwidoczniony przez łże-ergatyw), zaś orzecznik stoi w bierniku lub mianowniku. Konstrukcja z orzecznikiem w bierniku odpowiada znaczeniowo polskiej 'jest kimś, czymś, jakimś' np. ыра Кренет іаКрен тарыкане 'ten kraj to Tarykania', ыра Трыхет іашшареде 'ten użytkownik jest [tym] zmęczonym'. Odpowiednikiem polskiej konstrukcji 'jest jakiś' jest konstrukcja z mianownikowym orzecznikiem (w gramatykach tarykańskich uznaje się go za okolicznik sposobu), np. ыра Трыхет пшареде 'ten użytkownik jest zmęczony'. Na szczególną uwagę zasługują zdania imienne z imiesłowami przymiotnikowymi, np. ыра Іазенет іаіазене 'ten tekst jest [tym] [na]pisanym', ыра Іазенет іазене 'ten tekst jest [na]pisany', ыра Уерангет іазаіе 'ten człowiek jest piszący', ыра Уерангет іазауе 'ten człowiek jest pisawszy, jest tym, który [na]pisał'.

Zdanie współrzędne

Łączy się spójnikami (mogą być domyślne), np. німалпа жеу ніра 'myślę więc jestem', ыңерцу кыі ыгладу 'przyszedł i powiedział', нінерцу, ніжжелцу, нілацу 'przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem'.

Zdanie podrzędne

Łączy się spójnikami, łącznikiem lub zaimkami pytającymi, np. мнапра слі мнагладар 'powiedz, jeśli chcesz', ніпра уамнанерца 'chcę, żebyś [teraz] przyszedł', ніжжелца іаУеранг, іач ніхачыда 'widzę człowieka, którego nie lubię', ніжжелца іаУеранг, кы ыгладу уаніса бжепете 'widzę człowieka, który powiedział, że jestem głupi'. Zamiast zdań z zaimkami pytającymi można czasem użyć imiesłowów czasownikowych lub przymiotnikowych, tworząc zdania o identycznym lub podobnym znaczeniu, przy czym ze składniowego punktu widzenia są to zdania proste np. ніжжелца іаУеранг ніхачыда та 'widzę człowieka, którego nie lubię', ніжжелца іаУеранг гладауе уаніса бжепете 'widzę człowieka powiedziawszego, że jestem głupi; widzę człowieka, który powiedział, że jestem głupi'.

Słowotwórstwo

Złożenia

Jest to najczęstsza metoda w słowotwórstwie tarykańskim. W złożeniach zwykle drugi człon dominuje, np. Кукмаі 'żaba' + ыжра 'jeść' = КумкаіЖраі 'Francuz'; ыжра 'jeść' + Ынах 'dziecko' = ЖраіЫнах 'głodomór'. Osobnym typem złożenia jest inkorporacja dopełnienia lub okolicznika do czasownika - patrz rozdział o czasowniku.

Formanty słowotwórcze

Jest to druga najpopularniejsza metoda słowotwórcza.

• -ен tworzy od tematu czasownika nazwy czynności, efektów i narzędzi, np. ыіаза 'pisać', Іазен 'pisanie; tekst, praca pisemna';
• -аі tworzy od tematu czasownika nazwy wykonawców czynności, np. ыдудурыха 'piać', Дудурыхаі 'kogut';
• -трар tworzy od tematów imiennych lub czasownikowych nazwy wykonawców czynności, maszyn, narzędzi, pojęć, np. ыжжежжелца 'rozglądać się, szukać (wzrokiem)', Бжежжелцартрар 'radar';
• ыԏ- dodany do tematu imiennego lub czasownikowego tworzy jego antonim, np. ҩ 'dobry', ыԏҩ 'zły, niewłaściwy';
• ыр- dodany do tematu imiennego lub czasownikowego tworzy zdrobnienie lub zmniejsza intensywność czynności, np. Бжелц 'spojrzenie, patrzenie; widok', ЫрБжелц 'krótkie spojrzenie, rzucenie okiem; widoczek'; Ынах 'dziecko', ЫрЫнах 'dzieciątko';
• -ет rzadki sufiks tworzący rzeczowniki, np. Лачауен 'łączenie' Лачауенет 'wtyczka';
• -ніх tworzy od tematów imiennych nazwy pojęć, miejsc, stworzeń, maszyn, np. Іетеш 'ściółka', Іетешніх 'żuk';
• -еж tworzy od tematów imiennych rzeczowniki abstrakcyjne, nazwy miejsc i instytucji, np. Нірт 'magnes', Ніртеж 'magnetyzm';
• -е tworzy od tematów imiennych przymiotniki, np. Дерт 'alfabet', дерте 'alfabetyczny';
• -те tworzy od tematów imiennych przymiotniki, np. Уы 'król', уыте 'królewski';
• са- tworzy od tematów imiennych wyrazy o znaczeniu braku, np. Клід 'ubranie', сакліде 'nagi';
• -че- pierwotnie tworzył od tematów imiennych zdrobnienia, z czasem nabrał wydźwięku pogardliwego, np. Петл 'światło', Петчел 'światełko, nikłe światło (arch.)'; Лах 'mężczyzna', Лачех 'facecik';
• -ах, obocznie też -х i -ех tworzy od tematów imiennych zdrobnienia, np. Ледіб 'biedronka', Ледібах 'biedroneczka';
• -ау tworzy od tematów czasownikowych lub imiennych czasowniki, czasem jest opcjonalnym dodatkiem niezmieniającym znaczenia, np. Кат 'słowo', ыкатауа 'oświadczać'; ыженса 'bronić', ыженсауа 'bronić'.

Przedrostki rozszerzające rdzeń czasownika również są de facto formantami słowotwórczymi - ich lista znajduje się w rozdziale poświęconym czasownikowi. Przedrostki ыԏ- i ыр- są zarówno rozszerzaczami rdzenia czasownikowego jak i przedrostkami słowotwórczymi imion, stąd zostały uwzględnione na powyższej liście.
Jeśli przedrostek са-, ыԏ- bądź ыр- wchodzi w skład rzeczownika, to taki rzeczownik kapitalizuje się niczym złożenie, np. СаГнеш 'policjant'.

Reduplikacja

Jest to historyczny, obecnie nieproduktywny sposób tworzenia słów. Polegał na podwojeniu pierwszej sylaby rdzenia czasownikowego. Nowy czasownik miał znaczenie czynności zintensyfikowanej, dokonanej lub bardziej dynamicznej. Do słów stworzonych tą metodą należą m. in.: ыжжелца 'patrzeć, widzieć', ыжжежжелца 'rozglądać się, szukać wzrokiem'; ыгуетта 'łapać, zdobywać', ыгуегуетта 'posiadać, mieć'; ыра 'być' ырара 'stawać się'; ыглада 'mówić', ыглаглада 'rozmawiać'; ычапыта 'wałęsać się', ычачапыта 'odnaleźć, znaleźć, odkryć'; ыбера 'brać', ыбербера 'wybrać'; ымалпа 'myśleć', ымамалпа 'zastanawiać się, rozmyślać'.

Współczesny zasięg w Pokoście w świecie Odprysku języka tarykańskiego (11) oraz głównych źródeł zapożyczeń: karski (1), korsaryjski (2), mrojski (3), jasyrski (12), niwski (13), honkiski (22), wajtulski (23)

Pożyczki

Obce słowa są dostosowywane do fonologii języka tarykańskiego. W najświeższych pożyczkach występują m.in. takie procesy jak [v]->б (w starszych pożyczkach spotyka się w tej pozycji бж, жж, у), [f]->п (starsze пш, шш, ш, п), [o]->у, ы (starsze уе, е), początkowe [a]->е (starsze ы, е), końcowe [k]->х.

Klasyczne

Do tej grupy należą zapożyczenia ze starożytnych języków basenu Morza Trzcin, tj. z krakirskiego i hiundajskiego. Obejmują one słowa z licznych dziedzin życia, w tym pojęcia abstrakcyjne i związane z liczeniem czasu, w tym nazwy miesięcy i dni tygodnia. Mianownikowe końcówki z języków pierwotnych były albo odrzucane, albo włączane do rdzenia. Przykłady słów a) z hiundajskiego: Бехсет 'dewastacja' <- біучсесат 'zniszczenie', куіме 'dokładny' <- чөімаун, Уедбаі 'adwokat' <- өудбеід; b) z krakirskiego: Біарсет 'środa' <- b'gëarsternëa, БжеллыЗат 'niebyt' <- bëlluzata, Темал 'matematyk' <- tåmale.

Zaimkowe

Do tej grupy należą niemal wyłącznie zapożyczenia tamteńskie z okresu formowania się Tarykanii, wiele słów z tej grupy związanych jest z melioracją i uprawą roślin. Przykłady: Есдерт 'krużganek' <-*ezdortə 'podwórko', Снахл 'starorzecze' <- *zennaklani, ԋалуе 'stromy' <- *diləvəs. Również wiele nazw geograficznych w Tarykanii jest pochodzenia tamteńskiego, np. Сбыпх 'dopływ Gangreny' <- *zbepoki, Тінтр 'nazwa stolicy Tarykanii do XXVIII wieku' <- *tinitəra. Jednym z nielicznych słów pochodzenia ówskiego jest Тбыч 'twos, rodzaj słodkawego napoju' <- твос.

Pratyckie

Są to zapożyczenia z języków bliskich tarykańskiemu, stąd często trudno wskazać je spośród leksyki rodzimej. Najstarsze z nich pochodzą z czasów przed opuszczeniem Puszczy Poziomkowej, większość jednak pochodzi z czasów późniejszych. Warto też zauważyć, że wpływ tarykańskiego na inne języki pratyckie był silniejszy, niż wpływ odwrotny. Do ewidentnych pożyczek pratyckich należą m. in. a) niwskie: Чыжру 'rodzaj dzidy' <- чізара, Децу 'hańba' <- децон b) hojskie: Нігад 'czerwona tkanina' <- тегада, Быбытіш 'bękart' <- биби атиш 'bękart, dosł. ojcowski chwast' b/c) hojskie lub koszylijskie: Бакеԏ 'imię męskie' <- Бакит 'imię męskie, dosł. góra' c) koszylijskie: Ԏеӵуд 'przydupas' <- теджунт d) aerieńskie: Ҩгц 'imię żeńskie' <- Југец 'imię żeńskie, dosł. krokus', Ніӵу 'mistyk aeriański' <- тіджо e) jasyrskie: Паҩд 'pogoda' <- пығонт 'powietrze', Бычтех 'robota, męcząca praca' <- бычток 'praca'.

Kuńskie i nowohiundajskie

Wśród zapożyczeń kuńskich dominują wyrazy pochodzenia karskiego, mrosjkiego i korsaryjskiego, wynika to z intensywnych kontaktów handlowych jak i (za wyjątkiem Korsarii) z bliskości geograficznej. Najczęstsze obszary zapożyczeń to handel oraz żegluga morska. Do słów pochodzenia kuńskiego należą m. in. a) mrojskie Шабаі 'latarnia morska' <- Шабја, Ырнг 'srebrna moneta' <- арген 'srebrny', Ушуԏеп 'tawerna portowa' <- Ошьтеф b) korsaryjskie Ыхштух 'bójka' <- өчешточ, Шенш 'pałac' <- шонш, Іаншлес 'handlarz' <- яншлес c) karskie Сеірах 'kapitan' <- сарах, Жубыӵ 'nocnik' <- Зюбехе, Елбжыпаԏеж 'bunt marynarzy' <- елвӀіпарт. Języki kuńskie, zwłaszcza korsaryjski, często służą za pośredników przy zapożyczaniu słów z dalszych stron, np. Прыхн 'handlarz niewolników' pochodzi od kors. прохен, które pochodzi ze wschodniej Gluristy. Wyrazy nowohiundajskie są w języku tarykańskim dość rzadkie, a ich tematyką również jest często handel i żegluga. Nowohiundajskiego pochodzenia są m. in. Пызы 'żagiel' <- пюзи, Ежу 'łapówka [potocznie]' <- ьжу, Засх 'balast' <- засах.

Śniekrickie

Do tej grupy należą głównie zapożyczenia z języka honkiskiego. Dotyczą one głównie terminów związanych z magią, jak np. Ліпсын, Ліпс 'magia' <- Липиси^н, Жыбых 'peleryna' <- Жү^нбүқ, Пніжб 'uczeń czarnoksiężnika' <- пәниӝъ^нб, Цеп 'zły omen' <- тӧ^нсьп, Ыбыніх 'amulet ochronny' <- абу, Пазг 'chochlik' <- пъзга; przykłady niemagiczne: Чажжет 'ser kozi' <- чаҙиҙь, Ыш 'chata' <- ыфа 'dom'. Pożyczki z innych języków sniekrickich zdarzają się rzadko, np. Хысыж 'różowa muszla znad zatoki Brezji' <- snobeckie хућўш, Уадіз 'watażka' <- gażachskie гвъђүз 'wódz'.
Uwaga! Zapis V^н oznacza w ortografii honkiskiej samogłoskę nosową, w pozostałych językach śniekrickich uprościł się on do diakrytyki.

Wajtulskie

Wyrazy z języka wajtulskiego to głównie pojęcia religijne. Upowszechniły się one dopiero w XVIII wieku wraz z rozpowszechnianiem się seumuchstwa, wcześniej były znane przez nieliczne kręgi - głównie religioznawców i osoby mające styczność z Wajtułami. Przykłady pojęć religijnych: Уі 'Wach, bóg ognia' <- Вахй, Чеҩмыі, Чеҩмыіеж 'seumucha, seumuchstwo, religia ognia, dosł. droga płomienia' <- Сеҩҩ Муха, Дышеіп 'Deszejbi, mitologiczny skrzydlaty żółw o pięciu skorupach' <- Деӑѕеӑібй, Ныпеі, Непеі 'nopej, kapłan seumuchski' <- ноӑпеі.

Dialekty

Tarykański obszar dialektyczny dzieli się na trzy główne pasma - wschodnie, centralne i zachodnie. Osobne miejsce zajmuje żargon naukowy z Nowych Wysp (dawniej pod nazwą Nowa Tarykania). Język literacki opiera się głównie na stołecznej odmianie języka, która reprezentuje pasmo centralne.

Samogłoski

Systemy samogłoskowe

W dialektach tarykańskich występują trzy podstawowe systemy samogłosek nazywane od kształtów liter systemami I, У i Т oraz czwarty system Ԏ będący pochodną systemu Т.

• System samogłosek Т (inaczej zwany systemem pełnym) zachowuje pięć historycznych fonemów samogłoskowych: /ɨ/ /ə/ /a/ /i/ /u/. Występuje w zachodnich dialektach. Niektóre gwary (głównie na południowym zachodzie) uzupełniają ten system o dodatkowy fonem /e/ bądź /ɛ/, który zasadniczo odpowiada literackiemu /ə/. Taki rozszerzony system Т to system Ԏ (system przepełniony). Przykłady: wieś Сылау /risaj/ [risæj] 'beksa' wobec lit. Рычаі /rɨsaj/ [rɨsæj]; wieś БыБыкыт /bubukit/ [nubucit] 'Bybykit, nazwa wioski, dosł. Dwa Wzgórza' wobec lit. БыБыкыт /bɨbɨkɨt/ [bɨbɨkɨt]; wieś Ліуахха карле /kʷel/ [kʷeʎ] 'śmierć' wobec lit. Куелм /kʷəlm/ [kʷɵlm].
• System samogłosek I (inaczej zwany systemem pionowym) posiada trzy fonemy różniące się jedynie wysokością: /ɨ/ /ə/ /a/, przy czym fonemy te mają liczne alofony. System ten powstał przez zmieszanie się historycznych fonemów /ɨ/, /i/ i /u/. Występuje w centralnych i wschodnich dialektach, a także w języku literackim. Towarzyszy mu obecność licznych spółgłosek labializowanych powstałych z desynchronizacji /u/. Przykłady: przedmieścia stołecznego miasta Tintra /ədʷɨn/ [ɘdʷʊn] lub /nədʷɨn/ [nɘdʷʊn], wieś Пыпшаііа /nəntʷɨ/ [nɛntʷʊ], wieś Уркышен /nəntʷɨn/ [nentʷʉn], wieś Дунажет /jəntɨn/ [jəntɨn] 'kaczka' wobec lit. Ентун /əntʷɨn/ [ɘntʷʊn].
• System samogłosek У posiada cztery fonemy samogłoskowe: /ə/ /a/ /i/ /u/. Występuje jedynie na Nowych Wyspach. System ten powstał przez przejście historycznego fonemu /ɨ/ w /i/. Przykłady: му /mu/ [mu] 'jeden' wobec lit. мы /mɨ/ [mɨ]; Таріканна /tarikanna/ [tarikanna] 'Tarykańczycy' wobec lit. Тарыканна /tarɨkanna/ [tarɨkanna].

Samogłoski nosowe

Występują w niektórych zachodnich dialektach. Prawdopodobnie wytworzyły się pod wpływem honkiskim. Przykłady: wsie Сылау i Гуегуеніх /ə̃tũ/ [ə̃tũ], wieś Ліуахха карле /nẽtũ/ [nẽtũ] 'kaczka' wobec lit. Ентун /əntʷɨn/ [ɘntʷʊn].

Spółgłoski

Prejotacja

Polega na poprzedzeniu wyrazu zaczynającego się od /ə/ dodatkowym /j/. Występuje sporadycznie na całym tarykańskim obszarze dialektycznym, stosunkowo najczęściej w dialektach wschodznich. Przykład: wieś Дунажет /jəntɨn/ [jəntɨn] 'kaczka' wobec lit. Ентун /əntʷɨn/ [ɘntʷʊn]

Prenazalizacja

Jest częstym zjawiskiem na całym tarykańskim obszarze dialektycznym. Polega na dodawaniu /n/ do słów zaczynających się od samogłosek w wyniku włączania do tematu o protetycznego -ң-. Przykłady: przedmieścia stołecznego miasta Tintra /nədʷɨn/ [nɘdʷʊn] obok /ədʷɨn/ [ɘdʷʊn], wieś Пыпшаііа /nəntʷɨ/ [nɛntʷʊ], wieś Уркышен /nəntʷɨn/ [nentʷʉn], wieś Ліуахха карле /nẽtũ/ [nẽtũ] 'kaczka' wobec lit. Ентун /əntʷɨn/ [ɘntʷʊn].

Gramatyka

Biernik ң

Jest to nowowyspiarska innowacja polegająca na redukcji literackiej przedsamogłoskowej postaci biernika іаң- do ң-. Zmiana ta została wprowadzona przez nowowyspiarskich naukowców umyślnie i miała na celu zwiększenie ekonomii języka. Przykład: ңЕнтун /nəntun/ [nɘntun] 'kaczkę' wobec lit. іаңЕнтун /janəntʷɨn/ [jænɘntʷʊn ~ jænəntʷʊn].

Teksty

ЕрцКат дары РеХаы - Motto zespołu R

Oryginał

¡ыра бы га...
...іаТрыбл ланда!
¡міженсауер іаПрат ытас Бехсет!
¡ырер Уеранга куенну удер БарбжЛапс мы!
¡ырер Себалеж ытас Чыд кыі Ҩ!
¡мыжжелцер іаСеід бже Ынтумет!
¡Мычачы!
¡Куедіры!
¡мыса іаРеХаы іертіхе кыі ууепше!
¡мнахалаце ытас камы, мнажжелце!
¡ніачу, куе улаже!

Ҩдіт - Judyta

діызеба Уакабы зангареңет Ҩдіт. уантыра Ԋалла зангаре, жаԋуе даде ҩн іаӴыхыж кубуе, іаӴыхыж ыіде куе, уаыдаінабр іаНыі ытас Прат. ыра Харц даде Ҩдіт себале, хажжера ҩн прыДыр.

Ікатрын - Katiusza (zwrotki I i II)

Oryginał

ша уапрыцу Ылмапша кыі Перра,
ша ыапрыну Ніԋԋаңет мбеРен;
кыылізу лаБерег Ікатрын,
лаБерег магаше кыі ԋалуе.

кыылізу, ыңеінехлы іаңЕінех
прымбеСтепТурылет сызауе,
прымыңет, іач ҩн берычыду,
прымыңет, мбеч іаЛуеіла ыженсы.

Клепан ыдыстрахе - Litania przeciw strachowi

Oryginał

ніхачауагр іаСтрах, мСтрах берымердауа іаДеш.
ыра мСтрах іаКуелм чпышыхе кыі іаХапанДеіен кубуе.
ніжжелце лаСтрах ытас іех.
кыыңерцар меңытас іех кыі меңынпра іех.
кыі ндеСкрабет берылізе та ніжжелце меԊал бжыіжете лаЖжыі ыҩ та.
ылізу лаСтранеч мСтрах, ыре ндетрыу мХапан.
іех ыре берніре.

Zobacz też

• Słownik języka tarykańskiego
• Prawdziwa historia języka tarykańskiego
• Język tyrakański - troll-przeróbka tarykańskiego
• Tekst po tarykańsku w ramach VII edycji PJS
• Alternatywne możliwości zapisu języka