Wielbłąd i Rekin/Olsenia

K Y O N Czytasz artykuł z serii Wielbłąd i Rekin - o klimacie Kyonu.

I. WSTĘP: 1.1 Wprowadzenie · 1.2 Założenia, metodologia, oznaczenia · 1.3 Zalety i wady II. WYBRANE TEMATY: 2.1 Wielka oscylacja oceaniczna · 2.2 Prądy morskie · 2.3 Krainy geograficzne · 2.4 Rozszerzenia Kyonu · 2.5 Życzenia i wyzwania III. REGION PO REGIONIE: 3.1 Ajdynir · 3.2 Muria i Siedmiomieście · 3.3 Olsenia · 3.4 Nuaria · 3.5 Buania i Szur · 3.6 Tangia i Pinu · 3.7 Secht i Wielka Pustynia · 3.8 Państwo Neszów · 3.9 Dewia IV. PODSUMOWANIE GLOBALNE: 4.1 Podsumowanie

Model klimatyczny Wielbłąd i Rekin świata Kyon.
OLSENIA
Dane ogólne
Świat:	Kyon
Region:	Kyon wschodni, Kyon południowy
Państwa:	Olsenia, Surd
Klimat
Opisowo:	zróżnicowany, od gorącego pustynnego, przez arktyczny morski, po polarny
Ekstrema:	silne wiatry, skrajne ciepło, skrajny mróz, zlodowacenie akwenów, opady śniegu
Rating:	średni

Region Olsenii zawiera w sobie stosunkowo rozległy teren na południowo-wschodnim krańcu kontynentu, archipelag wysp olseńskich (poza Dewią, największych na świecie), aż po Surd do samego Tsiqaxusu. Dzielony na Olsenię Kontynentalną, Wyspy Olseńskie i Olseńskie Południe. Jest to jeden z bardziej wietrznych regionów świata, położony bezpośrednio na południe globalnego prądu antarktycznego. Wyspy są stosunkowo płaskie i mają klimat umiarkowany, nieco chłodny, morski. Kontynentalna Olsenia może być bardzo gorąca.

Opis regionu

Olsenia znajduje się na południowym wschodzie Kyonu. Obejmuje część kontynentu, gdzie Wielka Pustynia Południowa Kyonu kończy się na morzu, na którym znajduje się archipelag wysp olseńskich.

Charakterystyka klimatu

Klimat należy podzielić na trzy regiony, Olsenię Kontynentalną, Wyspy Olseńskie i Olseńskie Południe.

Olsenia Kontynentalna

Olsenia Kontynentalna znajduje się na wylocie powietrza z Wielkiej Pustyni w stronę morza. Jest to w tej części świata jedyna przestrzeń nieodgrodzona od oceanu żadnymi istotnymi górami. Obszar ten charakteryzuje się klimatem skrajnie kontynentalnym, z bardzo gorącym latem i bardzo zimnymi zimami, przechodzącym stopniowo w morski klimat wybrzeża. Wiatry najczęściej wieją od strony pustyni nad morze, czasami po skosie. Przez to klimat większości tego obszaru jest raczej suchy i niezdatny do zamieszkania, z wyjątkiem terenów bezpośrednio nadmorskich.

Wyspy Olseńskie

Wyspy olseńskie, dzieląc je na część północną i południową, mają dość odmienne klimaty. Północ jest ciepła, deszczowa, i bardzo urodzajna. Południowa wyspa posiada taką charakterystykę tylko w swojej północnej części, południowa doświadcza różnych klimatów - zimą wieją wiatry antarktyczne, wpuszczające dość obficie mróz i śniegi, z zamarzaniem akwenów włącznie, zaś lato potrafi być miejscami bardzo gorące. Wyspy olseńskie są dostatecznie duże, aby nawet bez większych gór doświadczać klimatu kontynentalnego.

Olseńskie Południe

Olseńskie południe rozpoczyna się tajgą, która przechodzi stopniowo w tundrę. To jest region chłodny, antarktyczny, aczkolwiek w odróżnieniu od regionu Nuarii, odbijający ciepłe powietrze morskie latem o właściwe sobie góry, przyjmując niemal całe ciepło. Powoduje to, że region latem potrafi być stosunkowo żyzny, zwłaszcza, że zatoka Surdu przynosi wilgoć na półwysp surdski.

Faza wielbłąda

Podczas fazy wielbłąda, przy równonocy większość wiatrów na pustyni południowej jest skierowana bezpośrednio na wschód i jest dość słaba. Południe pozostaje zamarznięte. Nad Olsenią kontynentalną znajduje się potężne centrum wyżowe, które zdąży się szybko ogrzać, i które wtłacza powietrze przez ocean na archipelag olseński. To powietrze, zanim tam dotrze, kierując się na niż antarktyczny dalej na południe, ogrzewa masy morskie i przynosi już na cały region wysp opady deszczu.

Kiedy dzieje się to na wiosnę, jest to dla Olseńczyków pomyślne, bowiem w tym czasie rośliny zaczynają bardzo intensywnie wzrastać, a do lata ten wyż kieruje się na południe i zawisa nad południową Olsenią, przynosząc tym roślinom dużo słońca i okazjonalny deszcz. Podczas lata, kontynentalna Olsenia zaczyna być dotkliwie gorąca, z bardzo wysokimi, niebezpiecznymi dla wszelkiego życia temperaturami, charakterystycznymi dla Wielkiej Pustyni. To, co tam potęguje niebezpieczeństwo, fakt potężnego wyżu nad niemal całym regionem, który powoduje ustanie jakiegokolwiek wiatru. Surd i południe Olsenii w tym czasie otrzymuje wiatr północnowschodni, który przechodzi przez zatokę surdską zanim znajdzie się nad samym Surdem, przynosząc tam zarówno regularne opady, jak i ciepłą pogodę i słońce.

Jesienna równonoc ponownie przesuwa wyż na północ i na Olsenię nadchodzą opady. Rośliny z tego korzystają, ale w miarę zbliżania się do zimy, niż polarny przesunie się nad Olsenię i, kiedy tam się zatrzyma, wpuści zimne, arktyczne powietrze, pełne dodatkowej wilgoci, zasypując południową wyspę śniegiem. Na wielu obszarach wyspy istnieją w tym momencie znaczne ilości wody, które zaczynają na całym tym obszarze zamarzać, powodując bardzo niebezpieczne warunki. Potem, cały południowy akwen zamarza, a Surd łączy się z główną wyspą. Surd w tym czasie doświadcza bardzo niskich temperatur, ale nie tak niskich jak kontynentalna część, która w nieodpowiednich miejscach potrafi osiągnąć -70°C.

Faza rekina

Faza rekina nie ma bezpośredniego wpływu na klimat Olsenii i rozkład wiatrów, chociaż podczas lata centrum wyżowe nad Wielką Pustynią jest jeszcze większe - wilgotny, bardzo gorący równik podczas fazy rekina paruje intensywniej, zwiększając moc wyżu na styku komórek Hadleya i Ferrela. Jest to okres, w którym pożary lasów - nieraz katastrofalne - mogą nawiedzić Olsenię, szczególnie południową.

Zimy potrafią być chłodniejsze, ale ponieważ morski ośrodek wyżowy nad brzegiem morza bliżej równika staje się znacznie słabszy od kontynentalnego, to lodowate powietrze wtarga tak od północy jak i od południa w niemal całą Olsenię z wyjątkiem wysp północnowschodnich. Wyspa południowa może przymarznąć do kontynentu i przestać być wyspą w ogóle w tym okresie. Zanim to nastąpi, na region spadają znaczne ilości śniegu, które potem ustają.

Spekulacje temperaturowe

Bez rozróżnienia na fazy.

1. Podczas równonocy:
   1. Olsenia kontynentalna osiąga do +35°C za dnia i wilgotność jest bardzo niska.
   2. Wyspy olseńskie osiągają do +25°C. Wilgotność jest wysoka.
   3. Olsenia południowa osiąga od -10°C do +5°C. Wilgotność jest umiarkowanie niska, możliwy śnieg. Akweny na południe rozmarzają/zamarzają.
2. Podczas lata:
   1. Olsenia kontynentalna osiąga do +70°C za dnia i wilgotność jest skrajnie niska. Tereny nabrzeżne mogą mieć do +50°C.
   2. Wyspy olseńskie osiągają do +35°C. W interiorze może skoczyć do +60°C. Wilgotność jest umiarkowana, poza interiorem opady deszczu są miarowe, sporadyczne, wywoływane przez burze.
   3. Olsenia południowa osiąga do +30°C. Możliwe, ale rzadkie są skoki temperatur do +40°C. Deszcze są częste, wilgotność miarkowanie wysoka.
3. Podczas zimy:
   1. Olsenia kontynentalna osiąga do -70°C i wilgotność jest znikoma. Tereny wybrzeżne osiągają od -20°C do -10°C, temperatura spada szybko wraz z odległością od morza.
   2. Wyspy olseńskie osiągają od -30°C na południu do +20°C na północy. Wilgotność jest umiarkowanie-wysoka, z obfitymi opadami śniegu, dopóki ocean południowy nie zamarza całkowicie, potem opady ustają.