Alfabet i ortografia języka angielskiego 2.0
| Język angielski 2.0 |
|---|
Alfabet języka angielskiego jest oparty na alfabecie łacińskim i składa się z następujących 34 liter:
- A Á B D Ð E É F G H I Í J K L M N O Ó P R S T U Ú V W Y Ý Þ Ä Â Ö Ô
Ze standardowych liter łacińskich, C, Q, X i Z nie są używane w słowach rodzimych i zastępowane (zwykle odpowiednio przez K, KU, KS i S) w zapożyczeniach. Dodatkowo znak eth Ðð i runiczny symbol thorn Þþ, a także seria samogłosek kreskowanych i umlautowanych traktowane są jako oddzielne litery i mają znaczenie w sortowaniu alfabetycznym. W języku występują także dwuznaki gh, ch, dg, dj, gj i sh, które nie mają statusu oddzielnej litery.
Alfabet angielski wywodzi się bezpośrednio z wariantu alfabetu łacińskiego stosowanego dla zapisywania staroangielszczyzny. W serii reform unormowane zostało użycie niektórych znaków, które stosowano wymiennie, np. ð i þ, które służyły do zapisywania dźwięków niebędących w opozycji fonemicznej. Stosunkową nowością jest oznaczanie samogłosek długich za pomocą kreski (dawniej nie były oznaczane), a także wprowadzenie symboli Ä i Ö w miejsce Æ i Œ.
Obecna ortografia w miarę odpowiada wymowie. Dla oznaczenia dźwięków niewystępujących w standardowej wymowie państwowej (forbundsmál), ale obecnych w dialektach, stosuje się następujące symbole:
- å dla [ɔ]
- ç dla [ç]
- ģ dla [ʝ]
- Ł dla [ɫ]
- ņ' dla [ɲ]
- R dla [ʀ]
- sj dla [ɕ]
- tr dr shr dla [ʈ ɖ ʂ]
