Dzikie Ziemie Kanisji
Dzikie Ziemie Kanisji | ||||||||||||||
|
Dzikie Ziemie Kanisji (ay. , Τοννο'ο υ Κεπορο υ Ιλο Κυνα Tonno'o i Keporo i Ilo Kuna /'tonːoʔo ʔi 'kepoɾo ʔi 'ʔiɫo 'kʉna/) - obszar ziemi w Kyonie zachodnim znajdujący się nad morzem sechtońskim pomiędzy Pinu i Buanią na południu oraz Sechtem na północy. Zamieszkana przez ludy z kontinuum pinusko-buańskiego, które nie były zorganizowane plemiennie przez Pinu w 8720 EK. Ludy te są skrajnie agresywne i znacznie bardziej przebiegłe niż te z Pinu. Ziemie Dzikie są bardzo niebezpieczne i ani Secht, ani Tangia nie posiadają tam większej obecności. Północną granicę oddziela tak zwana Wielka Ściana, mur wzniesiony przez Sechtończyków celem odseparowania się od plemion Dzikich Ziem.
Wskutek Trzeciej wojny w Kanisji, zakończonej pokojem w 14 dniu tangijskiego miesiąca Ra'anau w roku 9662 EK, pomiędzy Tangią i Buanią a Sechtem i Pinu, terytorium zostało zaanektowane przez państwo Tangijsko-Buańskie od południa i przez Secht od północy. Obszar południowy nazywany był "Terytorium Demarkacyjne Dzikich Ziem", ze stolicą w miasteczku portowym Mengu Oma'e i podzielony na dwie prowincje, Karere i Kal Kapora. W roku 9750 EK, w przedświcie rewolucji przemysłowej, postęp technologiczno-cywilizacyjny pozwalał na progresywne wyniszczanie ludności rdzennej (z częstymi przypadkami ludobójstw). Do rewolucji przemysłowej (ok. 10 tys. EK) ludność rdzenna zostaje w sporej części wymordowana, przez oba państwa.