Tekst źródłowy strony Język pinuski klasyczny

{{Język
| kolor = #ffc2e0
| kolor2 = darkblue
| nazwa = Język pinu (klasyczny)
| nazwa własna = 𐑐𐑦𐑯𐑫 𐑥𐑦𐑮𐑮𐑫 :: ᥙᥥᥢᥨ ᥙᥬᥟᥨ 
| państwa f = '''[[Kyon]]:''' [[Dominium Pinu|Pinu]] ([[Tangia (złoty wiek)]]
| mówiący f = '''[[Kyon]]:''' ok. 50 tys. ludzi
| kraje = ''brak''
| twórca = [[Użytkownik:Canis|Canis]]
| rok = 2013
| alfabet = grecki, koptyjski, łacina
| typologia = SVO
| klasyfikacja = Języki kaoryjsko-pinuskie<br/>- Kontinuum pinu-myami (klasyczne)<br/>-- pinuskie<br/>--- pinu
| conlanger1 = kl.pin.
}}
'''Język pinu (klasyczny)''' (kl. pin. 𐑐𐑦𐑯𐑫 𐑥𐑦𐑮𐑮𐑫 lub ᥙᥥᥢᥨ ᥙᥬᥟᥨ, /'pi̝ːnu̥ mʲrːu/) - język z makrorodziny [[Wyspa Kaori|kaoryjsko]]-pinuskich, z rodziny pinu-myami, z grupy języków pinuskich. Stanowi snapshot kontinuum dialektalnego o bardzo szerokiej i rozmytej gamie języków sztucznych (pin., mym., etas-sai, vt-nui, kyn.), sam zresztą posiadał jeszcze w 2015 dwa silne dialekty (''Pinu aya mirru'', tzw. Pinu aktywowany) i ''Pinu imari'' lub ''imai'' (Pinu "krystalicznie" czysty). Posiadał oznaczenie kodowe objekt 630. Skodyfikowany kilkakrotnie, z czego 90% zapisków uległo zniszczeniu w 2019 roku. Znany z szeregu inskrypcji i jednego ubogiego słownika, opisywał rzeczywistość prostą, przyrodniczą, był najsilniej wykorzystywany w literaturze erotycznej, opisywał topografię, zwyczaje ludzi, skupiał się mocno na kolorach, choć nie do takiego stopnia jak [[Tajemnica]].

Pinu klasyczny jest językiem apriorycznym, izolującym, o szyku nominatywno-akuzatywnym. Posiadał stosunkowo prostą fonetykę zawierającą też zwarcie krtaniowe /ʔ/ i w późniejszym etapie palatalizację. Szkice, które się zachowały, posiadają ślady spółgłosek prenazalizowanych, ale nie istnieje żadne słowo, które by to odzwierciedlało. Wiele dialektów rozróżniało długie i krótkie samogłoski, natomiast ani Pinu Aya ani Pinu Imari nie posiadało fonemicznego iloczasu.

Istnieje szereg śladów odległego związku między językami grupy kaoryjskiej, przede wszystkim [[Język ayu|ayu]] i [[Język mahan|mahan]], a językami pinuskimi. Na przykład słowo "ma" w języku pinu jest przedimkiem dla rzeczowników nieżywotnych, podczas gdy w mahan jest to przedimek określony w ogóle, podobnie jak w ayu, gdzie występuje w ograniczonym stopniu. Tak samo "na" ("jest") jest czasownikiem posiłkowym w pinu, w ayu "no" oznacza tryb wysokiego priorytetu dla czasowników.

Zapisywany pierwotnie łacinką i Tai Le. W nieco późniejszych czasach zapisywano [https://en.wikipedia.org/wiki/Shavian_alphabet alfabetem Shavian].

Na [[Projekt Kyon|Kyonie]] wykorzystywany przez potomków ludów [[Pinu]]. Dokonano tu inwersji, gdzie później zaprojektowany (przez [[Użytkownik:Henryk Pruthenia|Henryka Pruthenię]]) [[język pinu]] jest uznany za istniejący wcześniej, język pinuski klasyczny jest formą, która przetrwała tangijskie ludobójstwo na ludności autochtonicznej półwyspu Pinu.

Był także wykorzystany w pewnych celach artystycznych, gdzie kilka słów przetrwało do dzisiaj:
* -'ni najwyraźniej tworzyło dopełniacz
* ''sarangwao'' oznaczało "rewolucja"
* ''fenrang'' oznaczało "miasto"
* ''fensim'' oznaczało "wieś"

[[Kategoria:Języki Kyonu|p]][[Kategoria:Języki sztuczne a priori]]