Przejdź do zawartości

Język starozałabski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Conlanger
Terrus38 (dyskusja | edycje)
mNie podano opisu zmian
Terrus38 (dyskusja | edycje)
mNie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika)
Linia 34: Linia 34:

Amen.

Amen.
}}
}}
'''Język starozałabski''' (skn. ''konotopska říč'') – stadium [[Język załabski|języka załabskiego]] należącego do grupy zachodniosłowiańskiej. Używano go od północno-wschodniej Fryzji do części Austrii Górnej, jednak największymi ośrodkami były Brema (skn. ''Čmeľno'') i Nordhausen (skn. ''Nardázej''). Języka używano od X w. do XVI w., razem z reformacją przeszedł w stadium [[Język średniozałabski|średniozałabskie]].
'''Język starozałabski''' (skn. ''konotopska říč'') – stadium [[Język załabski|języka załabskiego]] należącego do grupy zachodniosłowiańskiej. Używano go od północno-wschodniej Fryzji do okolic Frankfurtu nad Menem, jednak największymi ośrodkami były Brema (skn. ''Čmeľno'') i Nordhausen (skn. ''Nardúsej''). Języka używano od X w. do XVI w., razem z reformacją przeszedł w stadium [[Język średniozałabski|średniozałabskie]].


[[Kategoria:Języki sztuczne]]
[[Kategoria:Języki sztuczne]]

Aktualna wersja na dzień 19:30, 22 lip 2022

język starozałabski
konotopska říč

konotopesk jįzejk

Typologia: SVO, język fleksyjny
Utworzenie: Terrus (w 2022)
Sposoby zapisu: łacinka
Klasyfikacja: Słowiańskie
  • praindoeuropejski (†)
    • prasłowiański (†)
      • grupa zachodniosłowiańska
        • starozałabski (†)
Kody
Conlanger–1 skn.
Przykład
Ojcze Nasz
Náš Očče, këj jeś v Nebesech,


Svįto będe Tvoje jmį,


Přijď Tvoje Kárlevstvo,


Będe Tvoja Voľa, kako v Nebesech, tako a na Zemi.


Našeho jemzícha chlíbca daď nam siodne,


A pusť nam naši sundej, ibo mej takže pustiví našim dlžnikom.


Ale jarloś náj ot licha.


Amen.

Lista conlangów

Język starozałabski (skn. konotopska říč) – stadium języka załabskiego należącego do grupy zachodniosłowiańskiej. Używano go od północno-wschodniej Fryzji do okolic Frankfurtu nad Menem, jednak największymi ośrodkami były Brema (skn. Čmeľno) i Nordhausen (skn. Nardúsej). Języka używano od X w. do XVI w., razem z reformacją przeszedł w stadium średniozałabskie.