Język ayu

Język ayu άγιυ αγιανέο, άγιυ χοά
Utworzenie:	Canis w 2011
Najnowsza wersja:	1.19
Sposoby zapisu:	grecki uproszczony
Typologia:	SVO
Klasyfikacja:	Ob. 17A
Status urzędowy
Oficjalna regulacja:	Canis
Kody
Conlanger–1	ayu
Przykład
Esej o Związku Ahtialańskim Αχιτίαρα φειτειράτιγια-ινγιομευρατόα κου Αχιτίαρα - τέιλε ο Μικύι ματόρια ο Χαιφόρι λάμπα, ι ό τά ματόρια χα φεορύ αρία κορέε τα ι αρία υ ανατλείμο κύνα φα άραμο; ύτλα χαρά φάνι ευχιτοί έον Χαγιανόρι υ Μακράτι ο ορεό-ορίε γι Ιτικορέερο υ Αμύλτι ο αυρό-ορίε. Φιελάγια κονόμο υ Υλάτλα υ Φαεχομειμ, ρέ αταραρά εόν χα φεορύ ακάνκα υ άραμο ο Χαιφόρι.
Lista conlangów

        Język ayu (ay. άγιυ αγιανέο ['äɥy äjä'neːɔ] albo άγιυ χοά ['äɥy xo'ä]) - nieskomplikowany język, który miał, wymówiony, ładnie brzmieć i, zapisany, ładnie wyglądać. Jest aprioryczny, choć inspiracji niektórymi słowami greckimi (nie całą greką) nie można nie zauważyć.

Nazwa i klasyfikacja

Jedyna funkcjonująca nazwa to ayu. Stanowi ona nazwę własną języka i jego kultury, i nie tłumaczy się jej.

Język nosi oznaczenie ogólne prototypu obiekt 17, a oznaczenie szczegółowe obiekt 17A. Oznaczenie obiekt 17B oznacza język mahan.

Wymowa

Język ayu posiada bardzo mało fonemów, ponadto te fonemy mają bardzo nieostry status. Z tego powodu niemożliwe jest wyznaczenie dokładnej ich ilości. Zapis jest mało obiektywny i nie ma charakteru regulującego wymowę.

Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej. Warto też zauważyć, że fonem /e/ nie istnieje samodzielnie, występuje wyłącznie w dyftongach, które często się pojawiają. Możliwe są też tryftongi.

Sylaba κι jest wymawiana [ci].

Samogłoski

	Przednie		Centralne		Tylne
Przymknięte	i u o e (ə) ä
Prawie przymknięte
Półprzymknięte
Średnie
Półotwarte
Prawie otwarte
Otwarte

Spółgłoski

	Wargowe	Około- zębowe	Około- dziąsłowe	Podniebienne	Welarne
Nosowe	m~ p	n			ŋ~ k
Zwarto- wybuchowe		t
Szczelinowe	f				x~h
Uderzeniowe/ drżące			ɾ~r
Boczne			l
Aproksymanty	w			j

Dopuszczalne zbitki spółgłosek

Dopuszczalne są następujące zbitki spółgłosek: /mp/, /np/, /nt/, /nl~ŋl/, /tl/, /ft/, /ŋh/, /ŋk/.

Akcent

Akcent może padać na dowolną sylabę w słowie. Reguła, która głosi, że akcentowana jest pierwsza sylaba w słowach dwusylabowych i ostatnia w posiadających trzy lub więcej sylab, jest rzadko przestrzegana. Umiejscowienie akcentu, proponowane przez słowniki, często ma się nijak do wymowy i bywa mylone.

Zapis

        Stosuje się uproszczony alfabet grecki z tej przyczyny, że obecnie łatwo w nim się oznacza akcent.

/ä/ Α α	/o/ Ο ο	/e/ Ε ε	/i/ Ι ι	/u/ Υ υ	/ei/ Η η
/m/ Μ μ	/m/ Π π	/n/ Ν ν	/t/ Τ τ	/k/ Κ κ	/ŋ/ Κ κ
/f/ Φ φ	/x/ Χ χ	/j/ Ι ι	/r/ Ρ ρ	/l/ Λ λ	/w/ Υ υ
		/j/ Γι γι

Czasami można spotkać literę η, to wariant zapisu ει, dość licznie występującego dyftongu.

Gramatyka

        Składniowo ayu to język analityczny i izolujący, składniowo nominatywno-ergatywny, o szyku zdania SVO. Nie występuje żadna trwała afiksacja. Słowotwórstwo stosuje czasem łączenie słów.

Występują określenia emocjonalne, przed lub po czasowniku, które zabarwiają wypowiedź. Gramatycznie są to wykrzykniki, których się częściej używa niż w języku polskim. Dzieli je się na osiem grup, w zależności od wydźwięku, i na dwie grupy, w zależności od osoby, razem szesnaście słów.