Ogólna charakterystyka języka znajdzie się w tym artykule, zaś szczegóły zostaną wydzielone.
== Wymowa i pisownia ==
Język ahtialański charakteryzuje się barwnym inwentarzem głosek. W kreatywny sposób używane są różne mechanizmy ludzkiego aparatu mowy do produkcji fonemów: fonacja dysząca, ejektywy, mlaski. Występuje podział na dwa inwentarze, zwykły i nacechowany emocjonalnie, dźwięki z tego drugiego zawsze nadają słowom silny wydźwięk.
Posiada własną formę pisma, będącą alfabetem wspomaganym ideogramami. Używa się go podczas pisania odręcznie, ma ono długą tradycję, o wiele starszą niż obecne wersje języka. Podczas redakcji komputerowej wykorzystuje się wyłącznie zmodyfikowaną cyrylicę.
== Leksykologia ==
Jest to język a priori. Posiada słownik zawierający obecnie około półtora tysiąca słów. Są to jednostki leksykalne o różnym stopniu dostosowania do obecnej wersji. Podczas tłumaczeń i redagowania tekstów niejednokrotnie szukanie słowa w słowniku jest bardzo powierzchowne i, nie znalazłszy odpowiedniego, tworzy się kilka słów na to samo pojęcie. Skutkuje to dużą liczbą synonimów, które w późniejszych okresach różnią się użyciem. Słowniki są organizowane chronologicznie, a nie alfabetycznie, a więc o kolejności artykułów hasłowych decyduje data dodania słowa do słownika.
Słowa różnią się od siebie wydźwiękiem, który (oprócz neutralnego) zasadniczo opiera się na dwóch biegunach zwanych pięknym i silnym, lub też żeńskim i męskim, strukturą gramatyczną, użyciem i pochodzeniem. Zapożyczane są słowa z innych języków bez dbałości o realizm historyczny czy adaptację fonetyczną. Zapożyczenia stanowią nikły procent słownika.
== Morfologia i procesy słowotwórcze ==
Rzeczowniki odmieniane są przez liczbę, która może być pojedyncza lub mnoga. Przymiotniki, przysłówki, zaimki i liczebniki nie są odmieniane wcale, choć sufiks tych pierwszych różni się w zależności od stylu wypowiedzi. Przymiotniki i przysłówki mają ten sam sufiks, odróżnia je część mowy określanego słowa.
== Składnia ==
== Stylistyka ==
= Patrz też =
= Patrz też =
Wersja z 21:42, 13 paź 2012
Nazewnictwo
Egzonim "ahtialański" został utworzony od nazwy języka w nim samym, «ahtialidai». Ta nazwa pochodzi od słowa «ahtiawume» (współcześnie «aŝtiawume») czyli pancernika, narodowy symbol Ahtialii. Taka nazwa, "ahtialański", może być używany wobec dowolnego języka powstałego z pierwotnego tworu - wobec tego język alaktedzki również jest ahtialańskim. Ustandaryzowana przez Canisa wersja nazywana jest «aylláwai», co podobno pochodzi od staroahtialańskiego "zapach kwiatów" («ayllá» "zapach" lub "podmuch" oraz «wai» czyli "kwiat" lub "płatek"[1]).
Dawniej to słowo było potoczne, współcześnie jest oficjalne. W okresie średnioahtialańskim (wczesny 2006 - późny 2009) znany był w dzisiejszej formie, potem do 2012 roku jako «aŝtialidai». "Uliczna" wersja ahtialańskiego, która bardzo często się zmienia, nosi nazwę «invars».
Język można wykorzystać na wszelkie sposoby, byleby to nie miało charakteru komercyjnego. Można go modyfikować wedle woli, ale nowy twór musi posiada własną nazwę (będzie wciąż nazywany ahtialańskim" jako część rodziny, ale nie "ajlałai"). Używanie tego języka w jakikolwiek sposób w celu zdobycia pieniędzy jest surowo zabronione.
Opis języka
Ogólna charakterystyka języka znajdzie się w tym artykule, zaś szczegóły zostaną wydzielone.
Wymowa i pisownia
Język ahtialański charakteryzuje się barwnym inwentarzem głosek. W kreatywny sposób używane są różne mechanizmy ludzkiego aparatu mowy do produkcji fonemów: fonacja dysząca, ejektywy, mlaski. Występuje podział na dwa inwentarze, zwykły i nacechowany emocjonalnie, dźwięki z tego drugiego zawsze nadają słowom silny wydźwięk.
Posiada własną formę pisma, będącą alfabetem wspomaganym ideogramami. Używa się go podczas pisania odręcznie, ma ono długą tradycję, o wiele starszą niż obecne wersje języka. Podczas redakcji komputerowej wykorzystuje się wyłącznie zmodyfikowaną cyrylicę.
Leksykologia
Jest to język a priori. Posiada słownik zawierający obecnie około półtora tysiąca słów. Są to jednostki leksykalne o różnym stopniu dostosowania do obecnej wersji. Podczas tłumaczeń i redagowania tekstów niejednokrotnie szukanie słowa w słowniku jest bardzo powierzchowne i, nie znalazłszy odpowiedniego, tworzy się kilka słów na to samo pojęcie. Skutkuje to dużą liczbą synonimów, które w późniejszych okresach różnią się użyciem. Słowniki są organizowane chronologicznie, a nie alfabetycznie, a więc o kolejności artykułów hasłowych decyduje data dodania słowa do słownika.
Słowa różnią się od siebie wydźwiękiem, który (oprócz neutralnego) zasadniczo opiera się na dwóch biegunach zwanych pięknym i silnym, lub też żeńskim i męskim, strukturą gramatyczną, użyciem i pochodzeniem. Zapożyczane są słowa z innych języków bez dbałości o realizm historyczny czy adaptację fonetyczną. Zapożyczenia stanowią nikły procent słownika.
Morfologia i procesy słowotwórcze
Rzeczowniki odmieniane są przez liczbę, która może być pojedyncza lub mnoga. Przymiotniki, przysłówki, zaimki i liczebniki nie są odmieniane wcale, choć sufiks tych pierwszych różni się w zależności od stylu wypowiedzi. Przymiotniki i przysłówki mają ten sam sufiks, odróżnia je część mowy określanego słowa.
