Wersja z 21:22, 21 kwi 2013

Język ayu άγιυ αγιανέο, άγιυ χοά

Utworzenie:	Canis w 2011
Najnowsza wersja:	1.19
Sposoby zapisu:	grecki uproszczony
Typologia:	SVO
Klasyfikacja:	Ob. 17A
Status urzędowy
Oficjalna regulacja:	Canis
Kody
Conlanger–1	`ayu`
Przykład
Esej o Związku Ahtialańskim Αχιτίαρα φειτειράτιγια-ινγιομευρατόα κου Αχιτίαρα - τέιλε ο Μικύι ματόρια ο Χαιφόρι λάμπα, ι ό τά ματόρια χα φεορύ αρία κορέε τα ι αρία υ ανατλείμο κύνα φα άραμο; ύτλα χαρά φάνι ευχιτοί έον Χαγιανόρι υ Μακράτι ο ορεό-ορίε γι Ιτικορέερο υ Αμύλτι ο αυρό-ορίε. Φιελάγια κονόμο υ Υλάτλα υ Φαεχομειμ, ρέ αταραρά εόν χα φεορύ ακάνκα υ άραμο ο Χαιφόρι.
Lista conlangów

Język ayu (ay. άγιυ αγιανέο ['äɥy äjä'neːɔ] albo άγιυ χοά ['äɥy xo'ä]) - nieskomplikowany język, który miał, wymówiony, ładnie brzmieć i, zapisany, ładnie wyglądać. Jest aprioryczny, choć inspiracji niektórymi słowami greckimi (nie całą greką) nie można nie zauważyć.

Nazwa i klasyfikacja

Jedyna funkcjonująca nazwa to ayu. Stanowi ona nazwę własną języka i jego kultury, i nie tłumaczy się jej.

Język nosi oznaczenie ogólne prototypu obiekt 17, a oznaczenie szczegółowe obiekt 17A. Oznaczenie obiekt 17B oznacza język mahan.

Wymowa

Język ayu posiada bardzo mało fonemów, ponadto te fonemy mają bardzo nieostry status. Z tego powodu niemożliwe jest wyznaczenie dokładnej ich ilości. Zapis jest mało obiektywny i nie ma charakteru regulującego wymowę.

Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej. Warto też zauważyć, że fonem /e/ nie istnieje samodzielnie, występuje wyłącznie w dyftongach, które często się pojawiają. Możliwe są też tryftongi.

Sylaba κι jest wymawiana [ci].

Samogłoski

Przednie

Centralne

Tylne

Przymknięte

i

u

o

e

(ə)

ä

Prawie przymknięte

Półprzymknięte

Średnie

Półotwarte

Prawie otwarte

Otwarte

Spółgłoski

	Wargowe	Około- zębowe	Około- dziąsłowe	Podniebienne	Welarne
Nosowe	m~ p	n			ŋ~ k
Zwarto- wybuchowe	m~ p	t			ŋ~ k
Szczelinowe	f				x~h
Uderzeniowe/ drżące			ɾ~r
Boczne			l
Aproksymanty	w			j

Dopuszczalne zbitki spółgłosek

Dopuszczalne są następujące zbitki spółgłosek: /mp/, /np/, /nt/, /nl~ŋl/, /tl/, /ft/, /ŋh/, /ŋk/.

Akcent

Akcent może padać na dowolną sylabę w słowie. Reguła, która głosi, że akcentowana jest pierwsza sylaba w słowach dwusylabowych i ostatnia w posiadających trzy lub więcej sylab, jest rzadko przestrzegana. Umiejscowienie akcentu, proponowane przez słowniki, często ma się nijak do wymowy i bywa mylone.

Zapis

Stosuje się uproszczony alfabet grecki z tej przyczyny, że obecnie łatwo w nim się oznacza akcent.

/ä/

Α α

/o/

Ο ο

/e/

Ε ε

/i/

Ι ι

/u/

Υ υ

/ei/

Η η

/m/

Μ μ

/m/

Π π

/n/

Ν ν

/t/

Τ τ

/k/

Κ κ

/ŋ/

Κ κ

/f/

Φ φ

/x/

Χ χ

/j/

Ι ι

/r/

Ρ ρ

/l/

Λ λ

/w/

Υ υ

/j/

Γι γι

@@ Linia 16: / Linia 16: @@
 }}
 {{sp}}'''Język ayu''' (ay. ''άγιυ αγιανέο'' ['äɥy äjä'neːɔ] albo ''άγιυ χοά'' ['äɥy xo'ä]) - nieskomplikowany język, który miał, wymówiony, ładnie brzmieć i, zapisany, ładnie wyglądać. Jest aprioryczny, choć inspiracji niektórymi słowami greckimi (nie całą greką) nie można nie zauważyć.
+=Nazwa i klasyfikacja=
+Jedyna funkcjonująca nazwa to ''ayu''. Stanowi ona nazwę własną języka i jego kultury, i nie tłumaczy się jej.
+Język nosi oznaczenie ogólne prototypu ''obiekt 17'', a oznaczenie szczegółowe ''obiekt 17A''. Oznaczenie ''obiekt 17B'' oznacza [[Obj-17|język mahan]].
 =Wymowa=
 Język ayu posiada bardzo mało fonemów, ponadto te fonemy mają bardzo nieostry status. Z tego powodu niemożliwe jest wyznaczenie dokładnej ich ilości. Zapis jest mało obiektywny i nie ma charakteru regulującego wymowę.
-Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej.
+Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej. Warto też zauważyć, że fonem /e/ nie istnieje samodzielnie, występuje wyłącznie w dyftongach, które często się pojawiają. Możliwe są też tryftongi.
+Sylaba ''κι'' jest wymawiana [ci].
 ===Samogłoski===
 <div style="background:transparent;">
@@ Linia 115: / Linia 121: @@
 |
 |}
+====Dopuszczalne zbitki spółgłosek====
+Dopuszczalne są następujące zbitki spółgłosek: /mp/, /np/, /nt/, /nl~ŋl/, /tl/, /ft/, /ŋh/, /ŋk/.
+==Akcent==
+Akcent może padać na dowolną sylabę w słowie. Reguła, która głosi, że akcentowana jest pierwsza sylaba w słowach dwusylabowych i ostatnia w posiadających trzy lub więcej sylab, jest rzadko przestrzegana. Umiejscowienie akcentu, proponowane przez słowniki, często ma się nijak do wymowy i bywa mylone.
 =Zapis=
+{{sp}}Stosuje się uproszczony alfabet grecki z tej przyczyny, że obecnie łatwo w nim się oznacza akcent.
+<center>
+{|
+|{{subnetbox|{{IPA|/ä/}}|Α α}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/o/}}|Ο ο}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/e/}}|Ε ε}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/i/}}|Ι ι}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/u/}}|Υ υ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|''/ei/''}}|''Η η''}}
+|-
+|{{subnetbox|{{IPA|/m/}}|Μ μ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/m/}}|Π π}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/n/}}|Ν ν}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/t/}}|Τ τ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/k/}}|Κ κ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/ŋ/}}|Κ κ}}
+|-
+|{{subnetbox|{{IPA|/f/}}|Φ φ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/x/}}|Χ χ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/j/}}|Ι ι}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/r/}}|Ρ ρ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/l/}}|Λ λ}}
+|{{subnetbox|{{IPA|/w/}}|Υ υ}}
+|-
+|
+|
+|{{subnetbox|{{IPA|/j/}}|Γι γι}}
+|
+|
+|}