Przejdź do zawartości

Qasnimista: Różnice pomiędzy wersjami

Z Conlanger
Nie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 27: Linia 27:


Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik ''gig'' w języku [[siboli]].
Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik ''gig'' w języku [[siboli]].
==Fonologia==
Spółgłoski szczelinowe zostają udźwięczniane po dźwięcznych spółgłoskach: ''bs'' [bz], ''bś'' [bʑ], ''bh'' [bʕ].
Akcent wyrazowy pada najczęściej na ostatnią (zamkniętą, np. ''uśmír, araśmín'') albo przedostatnią (otwartą lub zamkniętą, np. ''mínćik, śerténe'') sylabę od końca. Jest czasem zaznaczany symbolem akutu.
Struktura sylaby: <tt>(s/t)(C)V(C)(C)(h/s/ś/t) </tt>.
: C - każda spółgłoska
: V - każda samogłoska


[[Kategoria:Języki Miłego]]
[[Kategoria:Języki Miłego]]
[[ang:Qasnimista]] <!-- A może by ten interwik skierować na conlang.wikia.com Zelosa? -->

Wersja z 18:06, 13 sty 2011

Qasnimista (qaśnimiśta iskan [ʕɑɕniˈmiɕtɑ ˌiskɑn], również raimuiśta iskan [rɑimuˈiɕtɑ ˌiskɑn] "język powszechny"), czasem gaśnimiski, haśnimiski, to język a priori stworzony przez Milyamda w listopadzie 2010 na Unilangowy Konkurs Językotwórczy.

Historia

Qasnimista i niektóre inne języki Mautery Południowej (świat, w którym używa się nowogaśnimiskiego) pochodzą od rekonstruowanego wspólnego przodka - prapołudniowozachodniomauterańskiego (PPZM; ang. Proto-Southwest-Mauteran language, PSWM).

Pochodzenie niektórych form czasownika nieregularnego ag- "być".

ga. źi "bycie" < stga. dji < PPZM *ăg-i
ga. zu "mający być" < stga. dsu < PPZM *ăg-su
ga. aqa "będący" < stga. æghæ < PPZM *ăg-hă
ga. gara "jestem" < stga. gæra < PPZM *ăg-ăla
ga. zura "będę" < stga. dsura, śc. gæra dsu < PPZM *ăg-ăla ăg-su
ga. aza "byłem" < stga. ædsæ < PPZM *ăg-să
ga. zuza "żebym był" < stga. dsudsæ, śc. ædsæ dsu < PPZM *ăg-să-(ăla) ăg-su
ga. qera "byłbym" < stga. ghera < PPZM *ăg-hĕ-ăla
ga. zera "bądźmy" < stga. dsera < PPZM *ăg-sĕ-ăla

Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik gig w języku siboli.

Fonologia

Spółgłoski szczelinowe zostają udźwięczniane po dźwięcznych spółgłoskach: bs [bz], [bʑ], bh [bʕ].

Akcent wyrazowy pada najczęściej na ostatnią (zamkniętą, np. uśmír, araśmín) albo przedostatnią (otwartą lub zamkniętą, np. mínćik, śerténe) sylabę od końca. Jest czasem zaznaczany symbolem akutu.

Struktura sylaby: (s/t)(C)V(C)(C)(h/s/ś/t) .

C - każda spółgłoska
V - każda samogłoska