Qasnimista: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 27: | Linia 27: | ||
Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik ''gig'' w języku [[siboli]]. | Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik ''gig'' w języku [[siboli]]. | ||
==Fonologia== | |||
Spółgłoski szczelinowe zostają udźwięczniane po dźwięcznych spółgłoskach: ''bs'' [bz], ''bś'' [bʑ], ''bh'' [bʕ]. | |||
Akcent wyrazowy pada najczęściej na ostatnią (zamkniętą, np. ''uśmír, araśmín'') albo przedostatnią (otwartą lub zamkniętą, np. ''mínćik, śerténe'') sylabę od końca. Jest czasem zaznaczany symbolem akutu. | |||
Struktura sylaby: <tt>(s/t)(C)V(C)(C)(h/s/ś/t) </tt>. | |||
: C - każda spółgłoska | |||
: V - każda samogłoska | |||
[[Kategoria:Języki Miłego]] | [[Kategoria:Języki Miłego]] | ||
Wersja z 18:06, 13 sty 2011
Qasnimista (qaśnimiśta iskan [ʕɑɕniˈmiɕtɑ ˌiskɑn], również raimuiśta iskan [rɑimuˈiɕtɑ ˌiskɑn] "język powszechny"), czasem gaśnimiski, haśnimiski, to język a priori stworzony przez Milyamda w listopadzie 2010 na Unilangowy Konkurs Językotwórczy.
Historia
Qasnimista i niektóre inne języki Mautery Południowej (świat, w którym używa się nowogaśnimiskiego) pochodzą od rekonstruowanego wspólnego przodka - prapołudniowozachodniomauterańskiego (PPZM; ang. Proto-Southwest-Mauteran language, PSWM).
Pochodzenie niektórych form czasownika nieregularnego ag- "być".
ga. źi "bycie" | < stga. dji | < PPZM *ăg-i |
ga. zu "mający być" | < stga. dsu | < PPZM *ăg-su |
ga. aqa "będący" | < stga. æghæ | < PPZM *ăg-hă |
ga. gara "jestem" | < stga. gæra | < PPZM *ăg-ăla |
ga. zura "będę" | < stga. dsura, śc. gæra dsu | < PPZM *ăg-ăla ăg-su |
ga. aza "byłem" | < stga. ædsæ | < PPZM *ăg-să |
ga. zuza "żebym był" | < stga. dsudsæ, śc. ædsæ dsu | < PPZM *ăg-să-(ăla) ăg-su |
ga. qera "byłbym" | < stga. ghera | < PPZM *ăg-hĕ-ăla |
ga. zera "bądźmy" | < stga. dsera | < PPZM *ăg-sĕ-ăla |
Prawdopodobnie ten sam rdzeń wyewoluował w czasownik gig w języku siboli.
Fonologia
Spółgłoski szczelinowe zostają udźwięczniane po dźwięcznych spółgłoskach: bs [bz], bś [bʑ], bh [bʕ].
Akcent wyrazowy pada najczęściej na ostatnią (zamkniętą, np. uśmír, araśmín) albo przedostatnią (otwartą lub zamkniętą, np. mínćik, śerténe) sylabę od końca. Jest czasem zaznaczany symbolem akutu.
Struktura sylaby: (s/t)(C)V(C)(C)(h/s/ś/t) .
- C - każda spółgłoska
- V - każda samogłoska