Wersja z 11:06, 26 lut 2021

język starobornholmski Va Aplunð Szan

Typologia:	SOV, język fleksyjny
Utworzenie:	Terrus (w 2021)
Używany w :	Księstwo Bornholmskie
Sposoby zapisu:	łacinka, czasem runy nordyckie
Klasyfikacja:	Wiwaryjskie praindoeuropejski (†) prawiwaryjski (†) grupa południowowiwaryjska starobornholmski (†)
Kody
Conlanger–1	`sbh.`
Lista conlangów

Język starobornholmski - język z grupy południowej rodziny wiwaryjskiej, najstarsze stadium języka bornholmskiego jako takiego. Istniało od XI w. do mniej więcej połowy XVI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres średniobornholmski (trwający do mniej więcej schyłku XVIII stulecia).

Fonetyka

Fonologia ma trochę innowacji względem prawiwaryjskiej, jednak nie jest jakaś bardzo od niej inna.

Spółgłoski

	Dwuwargowe	Wargowo-zębowe	Zębowe	Laminalne	Apikalne	Retrofleksyjne	Palatalne	Welarne
Nosowe	m			n				ŋ <ng>
Zwarte	p b				t d		c <kj>	k g
Afrykaty		p͡f <pf> b͡v <bv>
Frykatywne	ɸ <hf> β <hv>	f v	ð	s	s̺ <sz>	ʐ <ƶ>		x <ch>
Aproksymanty							j <і>	w
Drżące				r*
Lateralne				ɬ <ll>	l

+ prawiwaryjskie *ʍ po spółgłosce daje jej przydech, romanizowany literką "h" - "daunha" /dɐu̯nʰɐ/

wymowa /r/ wahała się: [ɾ~r~ʀ]

Samogłoski

	Przednie	Centralne	Tylne
Przymknięte	i	ʉ <ù>	u
Półprzymknięte	e		o
Średnie podwyższone		ə̝ <è>
Prawie otwarte		ɐ <a>

Akcent

Akcent pada na pierwszą sylabę.

Gramatyka

@@ Linia 20: / Linia 20: @@
 '''Język starobornholmski''' - język z grupy południowej [[języki wiwaryjskie|rodziny wiwaryjskiej]], najstarsze stadium języka bornholmskiego jako takiego. Istniało od XI w. do mniej więcej połowy XVI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres [[język średniobornholmski|średniobornholmski]] (trwający do mniej więcej schyłku XVIII stulecia).
-=Fonologia=
+=Fonetyka=
 Fonologia ma trochę innowacji względem prawiwaryjskiej, jednak nie jest jakaś bardzo od niej inna.
@@ Linia 67: / Linia 67: @@
 |  || ɐ <a> ||
 |}
+==Akcent==
+Akcent pada na pierwszą sylabę.
+=Gramatyka=