Głoski skompresowane: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 15:10, 31 sie 2011

Głoski skompresowane (szczytowe dziąsłowo-podniebienne; ang. apical alveolo-palatal) - głoski właściwe językowi ahtialańskiemu. Kompresja polega na tym, że są wymawiane przez naprężenie języka (utrzymywany skurcz) i przyduszenie danej jego części do podniebienia, tworząc dźwięk. Ahtialański używa zarówno spółgłosek, jak i samogłosek skompresowanych:

«l» - przód języka kurczy się, środkiem naciskając na podniebienie twarde zaraz za łukiem dziąsłowym. Czubek dotyka podniebienie, jest wycelowany w łuk dziąsłowy. Powietrze uchodzi bokiem.
«y» - samogłoska, język silnie naciska na dziąsła po bokach, tworząc z przodem łuku dziąsłowego szczelinę, przez którą powietrze swobodnie przepływa. Dźwięk przypomina brzmieniem [y], ale domyślnie bez udziału ust.
«j» - rzadka spółgłoska, polega na dość silnym napięciu języka, którego czubek naciska na dolne zęby. Powietrze przepływa górą, jak przy [j].
«t|» - mlask skompresowany, polega na napięciu środkowej części języka, którego przód blokuje część podniebienia twardego zaraz za łukiem dziąsłowym. Mlask powstaje przez ściągnięcie napiętej części języka prostopadle ku dołowi.
«t|w» - podobnie jak wyżej, tylko dźwięk z przymkniętymi ustami i nieco cofnięty.

W innych conlangach Canisa w miarę powszechne było jeszcze wymawianie w ten sposób [x͡ʂ].

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
-'''Głoski skompresowane''' - głoski właściwe językowi [[Ahtialański|ahtialańskiemu]]. Kompresja polega na tym, że są wymawiane przez naprężenie języka (utrzymywany skurcz) i przyduszenie danej jego części do podniebienia, tworząc dźwięk. Ahtialański używa zarówno spółgłosek, jak i samogłosek skompresowanych:
+'''Głoski skompresowane''' (szczytowe dziąsłowo-podniebienne; ang. ''apical alveolo-palatal'') - głoski właściwe językowi [[Ahtialański|ahtialańskiemu]]. Kompresja polega na tym, że są wymawiane przez naprężenie języka (utrzymywany skurcz) i przyduszenie danej jego części do podniebienia, tworząc dźwięk. Ahtialański używa zarówno spółgłosek, jak i samogłosek skompresowanych:
-* «l» - przód języka kurczy się, środkiem naciskając na podniebienie twarde zaraz za łukiem dziąsłowym. Czubek nie dotyka podniebienia, jest wycelowany w łuk dziąsłowy. Powietrze uchodzi bokiem.
+* «l» - przód języka kurczy się, środkiem naciskając na podniebienie twarde zaraz za łukiem dziąsłowym. Czubek dotyka podniebienie, jest wycelowany w łuk dziąsłowy. Powietrze uchodzi bokiem.
 * «y» - samogłoska, język silnie naciska na dziąsła po bokach, tworząc z przodem łuku dziąsłowego szczelinę, przez którą powietrze swobodnie przepływa. Dźwięk przypomina brzmieniem [y], ale domyślnie bez udziału ust.
 * «j» - rzadka spółgłoska, polega na dość silnym napięciu języka, którego czubek naciska na dolne zęby. Powietrze przepływa górą, jak przy [j].
 * «t|» - mlask skompresowany, polega na napięciu środkowej części języka, którego przód blokuje część podniebienia twardego zaraz za łukiem dziąsłowym. Mlask powstaje przez ściągnięcie napiętej części języka prostopadle ku dołowi.
-* «t|w» - podobnie jak wyżej, tylko z przymkniętymi ustami.
+* «t|w» - podobnie jak wyżej, tylko dźwięk z przymkniętymi ustami i nieco cofnięty.
 W innych conlangach [[Użytkownik:Canis|Canisa]] w miarę powszechne było jeszcze wymawianie w ten sposób [x͡ʂ].
 [[kategoria:Ahtialański]]