|
|
Język ayu
άγιυ αγιανέο, άγιυ χοά
|
| Utworzenie:
|
Canis w 2011
|
| Najnowsza wersja:
|
1.19
|
| Sposoby zapisu:
|
grecki uproszczony
|
| Typologia:
|
SVO
|
| Klasyfikacja:
|
Ob. 17A
|
| Status urzędowy
|
| Oficjalna regulacja:
|
Canis
|
| Kody
|
| Conlanger–1
|
ayu
|
| Przykład
|
Esej o Związku Ahtialańskim
Αχιτίαρα φειτειράτιγια-ινγιομευρατόα κου Αχιτίαρα - τέιλε ο Μικύι ματόρια ο Χαιφόρι λάμπα, ι ό τά ματόρια χα φεορύ αρία κορέε τα ι αρία υ ανατλείμο κύνα φα άραμο; ύτλα χαρά φάνι ευχιτοί έον Χαγιανόρι υ Μακράτι ο ορεό-ορίε γι Ιτικορέερο υ Αμύλτι ο αυρό-ορίε. Φιελάγια κονόμο υ Υλάτλα υ Φαεχομειμ, ρέ αταραρά εόν χα φεορύ ακάνκα υ άραμο ο Χαιφόρι.
|
| Lista conlangów
|
Język ayu (ay. άγιυ αγιανέο ['äɥy äjä'neːɔ] albo άγιυ χοά ['äɥy xo'ä]) - nieskomplikowany język, który miał, wymówiony, ładnie brzmieć i, zapisany, ładnie wyglądać. Jest aprioryczny, choć inspiracji niektórymi słowami greckimi (nie całą greką) nie można nie zauważyć.
Nazwa i klasyfikacja
Jedyna funkcjonująca nazwa to ayu. Stanowi ona nazwę własną języka i jego kultury, i nie tłumaczy się jej.
Język nosi oznaczenie ogólne prototypu obiekt 17, a oznaczenie szczegółowe obiekt 17A. Oznaczenie obiekt 17B oznacza język mahan.
Wymowa
Język ayu posiada bardzo mało fonemów, ponadto te fonemy mają bardzo nieostry status. Z tego powodu niemożliwe jest wyznaczenie dokładnej ich ilości. Zapis jest mało obiektywny i nie ma charakteru regulującego wymowę.
Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej. Warto też zauważyć, że fonem /e/ nie istnieje samodzielnie, występuje wyłącznie w dyftongach, które często się pojawiają. Możliwe są też tryftongi.
Sylaba κι jest wymawiana [ci].
Samogłoski
|
|
Przednie
|
|
Centralne
|
|
Tylne
|
| Przymknięte
|
|
| Prawie przymknięte
|
| Półprzymknięte
|
| Średnie
|
| Półotwarte
|
| Prawie otwarte
|
| Otwarte
|
Spółgłoski
|
|
Wargowe
|
Około-
zębowe
|
Około-
dziąsłowe
|
Podniebienne
|
Welarne
|
| Nosowe
|
m~
p
|
n
|
|
|
ŋ~
k
|
Zwarto-
wybuchowe
|
t
|
|
|
| Szczelinowe
|
f
|
|
|
|
x~h
|
Uderzeniowe/
drżące
|
|
|
ɾ~r
|
|
|
| Boczne
|
|
|
l
|
|
|
| Aproksymanty
|
w
|
|
|
j
|
|
Dopuszczalne zbitki spółgłosek
Dopuszczalne są następujące zbitki spółgłosek: /mp/, /np/, /nt/, /nl~ŋl/, /tl/, /ft/, /ŋh/, /ŋk/.
Akcent
Akcent może padać na dowolną sylabę w słowie. Reguła, która głosi, że akcentowana jest pierwsza sylaba w słowach dwusylabowych i ostatnia w posiadających trzy lub więcej sylab, jest rzadko przestrzegana. Umiejscowienie akcentu, proponowane przez słowniki, często ma się nijak do wymowy i bywa mylone.
Zapis
Stosuje się uproszczony alfabet grecki z tej przyczyny, że obecnie łatwo w nim się oznacza akcent.
Czasami można spotkać literę η, to wariant zapisu ει, dość licznie występującego dyftongu.
