Język ayu
| Język ayu άγιυ αγιανέο, άγιυ χοά | |
|---|---|
| Utworzenie: | Canis w 2011 |
| Najnowsza wersja: | 1.19 |
| Sposoby zapisu: | grecki uproszczony |
| Typologia: | SVO |
| Klasyfikacja: | Ob. 17A |
| Status urzędowy | |
| Oficjalna regulacja: | Canis |
| Kody | |
| Conlanger–1 | ayu |
| Przykład | |
| Esej o Związku Ahtialańskim Αχιτίαρα φειτειράτιγια-ινγιομευρατόα κου Αχιτίαρα - τέιλε ο Μικύι ματόρια ο Χαιφόρι λάμπα, ι ό τά ματόρια χα φεορύ αρία κορέε τα ι αρία υ ανατλείμο κύνα φα άραμο; ύτλα χαρά φάνι ευχιτοί έον Χαγιανόρι υ Μακράτι ο ορεό-ορίε γι Ιτικορέερο υ Αμύλτι ο αυρό-ορίε. Φιελάγια κονόμο υ Υλάτλα υ Φαεχομειμ, ρέ αταραρά εόν χα φεορύ ακάνκα υ άραμο ο Χαιφόρι. | |
| Lista conlangów | |
Język ayu (ay. άγιυ αγιανέο ['äɥy äjä'neːɔ] albo άγιυ χοά ['äɥy xo'ä]) - nieskomplikowany język, który miał, wymówiony, ładnie brzmieć i, zapisany, ładnie wyglądać. Jest aprioryczny, choć inspiracji niektórymi słowami greckimi (nie całą greką) nie można nie zauważyć.
Wymowa
Język ayu posiada bardzo mało fonemów, ponadto te fonemy mają bardzo nieostry status. Z tego powodu niemożliwe jest wyznaczenie dokładnej ich ilości. Zapis jest mało obiektywny i nie ma charakteru regulującego wymowę.
Wśród wyróżniających się zjawisk wymowy można wymienić zmienny, wyraźnie dynamiczny akcent, zlewanie się głosek [m] i [p], [ŋ] i [k], a także wahań [x] do [h]. Głoski typowo dźwięczne nie pojawiają się w ogóle. Wśród spółgłosek sonornych wyraźnie rozróżnia się [l] or [ɾ]/[r]. Nie występuje nigdzie głoska [s] ani nic podobnego do niej.
Samogłoski
| Przednie | Centralne | Tylne | ||||
| Przymknięte | 
| |||||
| Prawie przymknięte | ||||||
| Półprzymknięte | ||||||
| Średnie | ||||||
| Półotwarte | ||||||
| Prawie otwarte | ||||||
| Otwarte | ||||||
Spółgłoski
| Wargowe | Około- zębowe |
Około- dziąsłowe |
Podniebienne | Welarne | |
|---|---|---|---|---|---|
| Nosowe | m~ p |
n | ŋ~ k | ||
| Zwarto- wybuchowe |
t | ||||
| Szczelinowe | f | x~h | |||
| Uderzeniowe/ drżące |
ɾ~r | ||||
| Boczne | l | ||||
| Aproksymanty | w | j |