Język salladorski

⚒️	Ten artykuł jest aktywnie rozwijany i autor prosi o cierpliwość. Jest to część projektu Kyon.

Język salladorski Táughor Sallâdhore Dáum âss-Sallâdhor Sallâdhor
Utworzenie:	Raceg między 2022 – 2024
Używany w (Kyon):	Królestwo Salladoru†
Regiony (Kyon):	Harensuran†
Liczba użytkowników (Kyon)	Język liturgiczny i literacki ~6 mln
Sposoby zapisu:	Néttor Sardhâno
Typologia:	fleksyjny VSO/SVO
Klasyfikacja:	Języki edeneńskie Praedeneński (synkarski) Salladorski
Przykład
Przemówienie péna Néldhâina Ardhéminana (tymczasowo jeszcze z Lŷthmenu): Ar'âldhâchor Dhâinm ‘bésŷriúnt! Ar'âldhâchor ŶNË véâssént áu véélbhranáuth! Âtt’ ássil s’lënenânni hŷlfrâth! Câ’l thûr échi hŷlfrë mâth… Âph lëghârâth, Âghnasân! áu Âghnâl! Ássil s’mâth thûr fâr’dho ménel! Ménel nû, nŷ âisârdhno morrâgh-nâr úrath Thâlghoram Âr-Vélemû! Ménel dháulthennû Dhâinu! A’varghorâm: âtt’ âi jurânni ghâbhrâ aph ént, áu ârri aph jûrwént! Aph úrath jorráncnû — fâch! Aph úrath jormissândnû! Aph úrath nafándenu! Aph úrath chlântâth fâram! Lârë! Lârë aph vâith! S’rimânni-bhë thŷrúnt! S’morrânni-bh’ aph phûrtháth! Váurath hâ Pûrthŷmë! A’lârath Pûrthŷmë!!!
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język salladorski to język narodu Salladorców: żyjącego przez wiele lat w diasporze ludu wywodzącego się z dalekiej Północy Kyonu. Pierwowzór języka należy do sąświatu Lŷthmen. Dla niego jest osobny artykuł.

Fonologia

W języku salladorskim występuje 35 fonemów

Spółgłoski

Spółgłoski	Dwuwargowe	Wargowo-Zębowe	Zębowe	Dziąsłowe	Podniebieniowe	Miękkopodniebieniowe	Języczkowe	Krtaniowe
Zwarte	p b	(p̪) (b̪)	t̪ d̪			k ɡ
Szczelinowe	(ɸ) (β)	f	(θ) (ð)	s̠		(x) (ɣ)	(h̘)	h
Nosowe	m	(ɱ)	n̪			(ŋ)
Półotwarte	ʋ			l̺ r (ɾ)	j

Łącznie 15 fonemów.

Samogłoski

Samogłoski	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	i 'iː		u 'uː
Prawie przymknięte	(ɪ)	ɨ̽ 'ɨ̽ː	(ʊ)
Półprzymknięte	e 'eː		o 'oː
Centralne		ə
Otwarte	'æː ('aː)		ɑ (ɒ) 'ɑː ('ɒː)

Dyftongi
'ɨ̽ɪ	'ʊw
'æi	'ɑu
'eo	'eu
'ui

Łącznie 20 fonemów

Samogłoski nosowe

Samogłoski nosowe pojawiają się gdy spółgłoskę szczelinowa niepochodzącą od spółgłoski zwarted poprzedza spółgłoska nosowa. W takim przypadku spółgłoska nosowa zanika, unasawiając poprzedzająca samogłoskę. Ten mechanizm wystepuje jedynie między słowami.

..VN# #S.. > ..Ṽ# #S..

Akcent

W języku salladorskim akcent jest specyficznie zbudowany. Sylaby akcentowane nie są wyznaczone po jedną na słowo (lub po dwa na długie słowo), ale są kompletnie niezależne od granic słów. W języku salladorskim samogłoski akcentowane działają jak osobne fonemy. Formy akcentowane zwykle również odznaczają się dłuższą ich wymową. Również wszystkie dyfftongi są akcentowane. Akcent oznacza się akutem lub cyrkumfleksem. W efekcie takiej formy akcentu, samogłoski nieakcentowane są bardzo słabe i często ulegają elizji. W kulturze salladorskiej elizje są wyznacznikiem niestarannej wymowy, a co za tym idzie: niskiego rejestru wypowiedzi. Wyjątek stanowią niektóre słowa, które dawno uległy elizji i utarły się w słowniku. Jednak i w przypadku słów w formie kompletnie wysokorejestrowej spotyka się hiperpoprawność. Przykład:

• vârmâ (stać, zatrzymywać się) > vârumâ, przez skojarzenie ze słowem vârum (zamek)

Stary akcent

Istnieje jednak w języku salladorskim również pojęcie „starego akcentu”, zwanego również głównym. Akcent główny w przeciwieństwie do akcentu fonemicznego oznacza akcent postawiony w danym słowie we wcześniejszych etapach rozwoju języka, co niesie ze sobą konsekwencje w postaci przegłosu głoski akcentowanej. W przeciwieństwie do akutu, który oznacza akcentowany wariant głoski, cyrkumfleks dodatkowo oznacza efekt tegoż przegłosu bądź głoskę, która zlała się w brzmieniu z głoską, która przeszła przegłos. Przykłady:

• *gabarannior > gabhrânnior (walczymy)
• câmben (wiedza) > caneniâssâr (wiedzom — Celownik l.mn.)

W języku będącym przodkiem języka salladorskiego, przed pojawieniem się przegłosów, akcent uregulował się do pozycji trzeciej sylaby od końca bądź drugiej od końca, jesli po niej następuje zbitka spółgłoskowa.

Wymiany głosek

Stary akcent, czyli akcent pierwotny pozostawił więc przegłosy. Z drugiej strony, w wyniku innego procesu dyftongi stały się akcentowane — pojawił się u nich akcent wtórny. Wymiany głosek według zmiennego na sposób penultymatywno-antepenultymatywny akcentu ilustruje poniższa tabela:

Pochodzenie	Akcentowane pierwotnie	Akcentowane wtórnie	Nieakcentowane
*a	â	—	a
*e	é	—	e
*i	ŷ	—	i
*o	û	—	o
*u	ú	—	u
*y	û	—	y
*ą *ę (*y̨)	âN	—	ëN
*į	iâN	—	iëN
*ą *ǫ *ų	áN	—	aN
*ae, *ea	â	â	—
*ai	â	é	—
*ei	âi	âi	—
*ou	û	ú	—
*oa	ó	ó	—
*ao	áu	áu	—
*oe, *oi	ŷ	ŷ	—
*au	áu	á, áu	—
*eo	éo	éo	—
*eu	éu	éo, éu	—
*ui	úi	úi	—

Fonotaktyka

• W języku salladorskim wystepuje bardzo silny system lenicji. Każda spółgłoska zwarta staje się spółgłoską szczelinową po samogłoskach lub spółgłoskach płynnych. Lenicję blokują spółgłoski nosowe, asymilujac się do miejsca artykulacji spółgłoski zwartej oraz geminatyzacja tejże spółgłoski zwartej.
• Geminatyzacja zwartych pojawia się gdy dwie spółgłoski zwarte stoją obok siebie. Geminatyzacja jest bowiem skutkiem asymilacji tychże spółgłosek, gdy różnią sie one dźwięcznością i miejscem artykulacji. Wyrównanie miejsca artykulacji zachodzi do pierwszej spółgłoski, a wyrównanie dźwięczności do drugiej. Przykłady: *dt > tt, *db > dd, sin. *otgah > sal. ûttach.
• Fortycja dotyka spółgłoskę szczelinową /f/ oraz półsamogłoskę /ʋ/, po spółgłoskach nosowych między wyrazami (a /f/ w niektórych idiolektach nawet początkach zdań) wyrównując ją do postaci zwartej /p̪/, /b̪/. W niektórych dialektach te głoski mają postać kompletnie wargową w takich warunkach /p/, /b/.
• Zachodzą upodobnienia głosek wwnątrz słów: ns, sn > ss

Alofony

• Głoski szczelinowe /ɸ/ /β/ /θ/ /ð/ /x/ /ɣ/ są alofonami głosek zwartych /p/ /b/ /t̪/ /d̪/ /k/ /g/ w wyniku mechanizmu lenicji
• Głoska zwarta /p̪/ jest alofonem głoski szczelinowej /f/ w wyniku mechanizmu fortycji
• Głoska /h̘/ jest alofonem /h/
• Głoska /ɾ/ jest alofonem /r/
• Głoska /ɱ/ jest alofonem /m/ lub /n̪/ przed spółgłoską /f/
• Głoska /ŋ/ jest alofonem /m/ lub /n̪/ przed spółgłoskami miękkopodniebiennymi

(wë ma wymowę ʊ w niektórych dialektach)

Zapis

Celtoidalna łacinka

a	á	â	b	bh	c	ch	d	dh
/ɑ/	/'ɑː/	/'æː/ ~ /'aː/	/b/	/β/	/k/	/x/	/d̪/	/ð/
e	é	f	g	gh	h	i	í	ŷ
/e/	/'eː/	/f/	/g/	/ɣ/	/h/ ~ /h̘/	/i/	/'iː/	/'ɨ̽ɪ/
j	l	m	n	o	ó	û	p	ph
/j/	/l̺/	/m/	/n̪/	/o/	/'oː/	/'ʊw/	/p/	/ɸ/
r	s	t	th	u	ú	v, w	y	ý
/r/	/s̠/	/t̪/	/θ/	/u/	/'uː/	/ʋ/	/ɨ/	/'ɨː/
ë
/ə/

Inne dyftongi

• âi wymawia się jak 'æi
• áu wymawia się jak 'ɑu
• éo wymawia się jak 'eo
• éu wymawia się jak 'eu
• úi wymawia się jak 'ui

Dwuznaki finalne

• mn — na końcu słow czyta się jak n
• nm — na końcu słow czyta się jak m
• Vns, Vnr, Vnh — na końcu słow czyta się jak Ṽ