Język buański
Język buański (bu. buol) jest używany przez plemiona Bu w Buanii w południowo wschodniej części głównego kontynentu Kyonu oraz w należącym do Kotsowiszczji kraju Bu na Żibie. Jest tworzony przez Kazimierza.
Fonologia
Spółgłoski
- m n ŋ
- p t k
- b d g
- f s h
- v z
- t͡s
- d͡z
- j w
Samogłoski
- i ɯ u
- e o
- a
Fonotaktyka
Na początku sylaby mogą występować wszystkie spółgłoski i samogłoski. Na końcu zaś nie mogą znaleźć się spółgłoski dźwięczne (oprócz m, n, ŋ i l, które są traktowane jak bezdźwięczne) oraz h i r. Sylaba może mieć postać CV, wtedy jest to sylaba otwarta, albo VC, wtedy jest zamknięta. Dwa słowa o różnym znaczeniu mogą różnić się jedynie podziałem na sylaby, który jest zazwyczaj etymologiczny. Uwaga! Ten opis nie dotyczy buańskiego z Żiby.
Zapis
Do zapisu języka buańskiego służy pismo buańskie, ale na komputerach używa się transkrypcji.
Działanie pisma buańskiego
Wygląd symboli spółgłoskowych zależy od ich wymowy. Pionowe kreski oznaczają miejsce artykulacji: 1 kreska dla wargowych, 2 dla zębowych/dziąsłowych i 3 dla tylnojęzykowych. Ze schematu wyłamują się afrykaty, płynne, h i nosowe, które mają własne symbole (j i w pochodzą od i i u). Pochylona kreska oznacza, że spółgłoska jest dźwięczna. Symbole samogłosek nie mają związku z ich wymową.