Język buański

Język buański Buol

Sposoby zapisu:	łaciński, pismo buańskie
Typologia:	analityczny SVO
Faktycznie
Utworzenie:	Kazimierz w 2017
W Kyonie
Używany w :	Buania
Klasyfikacja:	J. buańskie (?)
Lista conlangów

Język buański (bu. Buol) jest używany przez plemiona Bu w Buanii w południowo wschodniej części głównego kontynentu Kyonu oraz w należącym do Kotsowiszczji kraju Bu na Żibie. Jest tworzony przez Kazimierza.

Fonologia

Spółgłoski

m n ŋ
p t k
b d g
f s h
v z
t͡s
d͡z
j w

Samogłoski

i ɯ u
e o
a

Fonotaktyka

Na początku sylaby mogą występować wszystkie spółgłoski i samogłoski. Na końcu zaś nie mogą znaleźć się spółgłoski dźwięczne (oprócz m, n, ŋ i l, które są traktowane jak bezdźwięczne) oraz h i r. Sylaba może mieć postać CV, wtedy jest to sylaba otwarta, albo VC, wtedy jest zamknięta. Dwa słowa o różnym znaczeniu mogą różnić się jedynie podziałem na sylaby, który jest zazwyczaj etymologiczny. Uwaga! Ten opis nie dotyczy buańskiego z Żiby.

Zapis

Do zapisu języka buańskiego służy pismo buańskie, ale na komputerach stosuje się transkrypcję. Obecnie zamiast litery ŋ używa się ñ.

Działanie pisma buańskiego

Wygląd symboli spółgłoskowych zależy od ich wymowy. Pionowe kreski oznaczają miejsce artykulacji: 1 kreska dla wargowych, 2 dla zębowych/dziąsłowych i 3 dla tylnojęzykowych. Ze schematu wyłamują się afrykaty, płynne, h i nosowe, które mają własne symbole (j i w pochodzą od i i u). Pochylona kreska oznacza, że spółgłoska jest dźwięczna. Symbole samogłosek nie mają związku z ich wymową.

Słowotwórstwo

Język buański jest konsekwentnie prawogłowowy. Nowe słowa tworzy się łącząc podstawowe pojęcia w bardziej złożone umieszczając z przodu dookreślenie, a dopiero później główny człon. Słowa są łączone bez jakichkolwiek spójek, są po prostu "sklejane" ze sobą. Z tego powodu oraz dlatego, że w piśmie buańskim (na Kyonie) nie używa się żadnych separatorów między słowami, trudno jest zdecydować czy dane wyrażenie napisać w transkrypcji łącznie czy rozdzielnie. Przyjęto następujące rozwiązanie:

nazwy państw pisze się łącznie
w pozostałych złożeniach decyduje kryterium długości - do trzech członów łącznie, następne przydawki pisze się oddzielnie.

Buańskie słowotwórstwo można zilustrować na nazwach trzech największych miast Buanii:

Saboat - sa oznacza króla, bo siedzibę, bazę; razem te słowa tworzą wyraz sabo o znaczeniu "siedzibę króla", aby uzyskać nazwę miasta należy cząstkę at znaczącą dosłownie "miasto". Cała nazwa oznacza zatem " Miasto stanowiące siedzibę króla".

Kehaseat - słowo keha oznacza ohuż, czyli cenną przyprawę pochodzącą z Buanii, se port; słowo to w połączeniu z cząstką at tworzy wyraz seat, czyli "miasto portowe". Znaczenie nazwy: "miasto portowe będące głównym eksporterem ohużu"

Feketaba - feke oznacza las, ta wolny, a ba miejsce. Nazwa tego miasta oznacza więc: "miejsce wolne od lasu