Język staroeneski
| język staroeneski Ébus áusy | |
|---|---|
| Typologia: | SOV, język fleksyjny |
| Utworzenie: | Terrus (w 2022) |
| Sposoby zapisu: | oghamiczny eneski, łacinka |
| Klasyfikacja: | Eneskie
|
| Kody | |
| Conlanger–1 | sau. |
| Przykład | |
| Ojcze Nasz Méum Yhæt, pæhœr ens Evr oi, Býhœ Tos Nóunn okr, Béu Tos Ychætœsy, Býhœ Tu Véili, pær o no Déu stoi, arpé ens Evr Oihu nucæd mboi mæmé náuhim péscidim Hoi mboihóihu mboi mæmé méumans óiltœs, Or wéu mboi méumans ilanséns mboihóihu Hoi ma-láwe mboi mæmé stoi frísu, Stóir nuhæmbœ mæmé áud ædutis. Ámen. | |
| Lista conlangów | |
Język archaiczny eneski (sau. ébus áusy /ˈɛ.bʊs ˈaʊ̯.sy/) - język indoeuropejski z grupy eneskiej, okres języka eneskiego po stadium archaicznym. Istniało od XII w. do połowy XVI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres średnioeneski (trwający do początku XIX stulecia).