Język archaiczny eneski
| język archaiczny eneski Hébōs ā́msy | |
|---|---|
| Typologia: | SOV, język fleksyjny |
| Utworzenie: | Terrus (w 2022) |
| Sposoby zapisu: | oghamiczny |
| Klasyfikacja: | Eneskie
|
| Kody | |
| Conlanger–1 | aau. |
| Przykład | |
| Ojcze Nasz Hæha ḗ, pæhoir ens Évr oi, Býhoi Gývō Tos okr, Bē Yšætoisy Tos, Býhoi Veili Tu, pær ó no Dē stoi, harpé éns Évr Hóihōh nucæd rṓhoi ôsmé péscidim nāhim Mbôihoihōhpé rṓhoi ôsmé oiltôis ḗans, Énēs wḗ rṓhoi ôlanséns ḗans mbôihoihōm. Hoi ma lūe rṓhoi ôsmé stoi frísōh, Ôstóir nōhæmboi ôsmé ād ædōtiôs. Æmen. | |
| Lista conlangów | |
Język archaiczny eneski (aau. hébōs ā́msy /ˈhɛ.bɔːs ˈaːm.sy/) - język indoeuropejski z grupy eneskiej, najstarsze stadium języka eneskiego jako takiego. Istniało od VI w. do drugiej połowy XI w., od kiedy już raczej zaczyna się okres staroeneski (trwający do mniej więcej schyłku XIV stulecia).