Język starowertyński

Język starowertyński Wāròtóŋūroką

Faktycznie
Utworzenie:	Wirczę w 2024
Najnowsza wersja:	1.0
Kody
Conlanger–1	`stw.`
W
Lista conlangów

Język starowertyński —

Głosownia

Samogłoski

W języku starowertyńskim występowało 14 samogłosek, w tym 8 krótkich i 6 długich.

	Przednie		Środkowe		Tylne
	Krótkie	Długie	Krótkie	Długie	Krótkie	Długie
Przymknięte	i	iː			ɯ • u	uː
Prawie przymknięte			ɘ
Półotwarte	ɛ	ɛ̃ː		ɞː	ɔ	ɔ̃ː
Otwarte			ä • ã	äː

/ɛ/, /ɛ̃ː/, /ɔ/, /ɔ̃ː/ często wymawiane były jako [e̞], [ẽ̞ː], [o̞] oraz [õ̞ː].

Dwugłoski

W języku starowertyńskim występowały 4 dwugłoski zakończonych na <-i>, <-u>, oraz 2 dwugłoski zakończone na <-a> i <-ò>, czyli łącznie 6 dwugłosek.

ai - [äi̯] jak w...
òi - [e̞i̯] jak w...
au - [äu̯] jak w...
òu - [e̞u̯] jak w...
ua - [uä̯] jak w...
uò - [uɛ̯] jak w...

Spółgłoski

W języku starowertyńskim występowało 37 spółgłosek.

		Wargowe	Zębowo-dziąsłowe		Podniebienne	Miękkopodniebienne	Krtaniowe
Nosowe		m	n			ŋ • ŋ͡m
Zwarte	krótkie	p	t • tʲ		c	k • kʲ	ʔ
Zwarte	długie	pː	tː			kː
Szczelinowe	krótkie	f	θ	s	ç	x • xʲ	h
Szczelinowe	długie		sː			xː
Zwarto-szczelinowe		p͡f	t͡θ • t͡s • t͡ɬ		c͡͡ç	k͡x	ʔ͡h
Drżące		ʙ	r • rʲ
Półotwarte			ɬ • ɬː		j	w

Pismo

Zapis łaciński

a

ā

ã

ą

b

c

cć

ć

f

h

i

ī

j

[ä]

[äː]

[õ̞ː]

[ã]

[ʙ]

[c]

[c͡͡ç]

[ç]

[p͡f]

[h]

[i]

[iː]

[j]

k

kh

ki

kȝ

l

lh

m

n

ŋ

ŋw

o

ō

õ

[k]

[kː]

[kʲ]

[k͡x]

[ɬ]

[ɬː]

[m]

[n]

[ŋ]

[ŋ͡m]

[ʷo̞]

[ɞː]

[ẽ̞ː]

ò

ó

p

ph

r

ri

s

sh

t

th

ti

tl

ts

[e̞]

[ɘ]

[pʰ]

[pː]

[r]

[rʲ]

[s]

[sː]

[tʰ]

[tː]

[tʲ]

[t͡ɬ]

[t͡s]

tþ

þ

u

ū

ù

v

w

ȝ

ȝh

ȝi

y

'h

[t͡θ]

[θ]

[u]

[uː]

[ɯ]

[f]

[w]

[x]

[xː]

[xʲ]

[ʔ]

[ʔ͡h]

Mownia

Rzeczownik

Liczba

Przypadki

Przypadek		Przyrostek	Znaczenie	Przykład
I.	Mianownik	—	kto? co? Ogólny podmiot	ŋūroką
II.	Biernik	a- / -to	kogo? co? Wyraża dopełnienie bliższe	aŋūrokąto
III.	Dopełniacz	-fu	kogo? czego? Wyraża posiadanie	ŋūrokąfu
IV.	Celownik	o- / -ko	komu? czemu? Wyraża dopełnienie dalsze	oŋūrokąko
V.	Narzędnik	-ća	kim? czym? Wyraża narzędzie i sposób wykonania czynności	ŋūrokąća

Czasownik

Odmiana przez osoby

Odmiana czasowników w języku starowertyńskim następuje poprzez dodanie do rdzenia czasownika odpowiedniego przyrostka.

Odmiana
Osoba		Przyrostek	Przykład
Liczba pojedyncza
I.	wāno ja	-ãsù	ŋūròwãsù mówię
II.	riasą ty	-oȝā	ŋūròwoȝā mówisz
III.	morò on	-akią	ŋūròwakią mówi
Liczba podwójna
I.	kóna my dwoje	-óno	ŋūròwóno mówimy
II.-III.	hòtu wy dwoje	-òiþò	ŋūròwòiþò mówicie
Liczba mnoga
I.-III.	tamò my	-õka	ŋūròwõka mówimy