Przejdź do zawartości

Język surandralski

Z Conlanger
Czytasz artykuł z serii: Surandral

वेटौ षोहोङ्
Wecó Šooñ

Języki:

Główne miasta: Nawatal · Talszkawan · Waliha · Meã · Holask · Pinkut · Žoin

Religie: Ngelizm · Suryzm · Pharhi · Rümayi
Historia Surandralu:

język surandralski
hean wecóšooñ
हेरन् वेटौषोहोन्ङ᳭
Typologia: aktywny
izolujący/aglutynacyjny
Utworzenie: Emil (w 2024)
Cel utworzenia: Kyon
Sposoby zapisu: Pismo surandralskie, dewanagari, łacińskie
Klasyfikacja: języki Gór Żelaznych
Kody
Conlanger–1 sur.
Lista conlangów

        

Zobacz też słownik tego języka.
Zasięg używania języka surandralskiego w 8973 EK:
ciemny niebieski — pierwszy język
jasny niebieski — język dodatkowy

Język surandalski (sur. hean wecóšooñ / हेरन् वेटौषोहोन्ङ᳭ [ˈhɛan ˈvɛt͡soʃɔːn]) — język urzędowy Surandralu, pełniący też rolę krajowej lingua franca. Wywodzi się z starosurandralskiego, który nadal jest językiem religii talszkawanistycznej (porównaj np. łacinę i włoski).

Język ten wykazuje się takimi cechami jak system aktywny fluid-S, bycie w trakcie przechodzenia z typu izolującego na aglutynacyjny, brak rozróżnienia rzeczownik-przymiotnik. Inspirowany głównie językiem tybetańskim oraz newarskim.

Fonologia

Samogłoski

Przednie Centralne Tylne
Przymknięte i <i> u <u>
Półprzymknięte e <é> ə <ë> o <ó>
Półotwarte ɛ <e> ɐ <á> ɔ <o>
Otwarte a <a>

Rozróżnienie między á i ë nie występowało w niektórych akcentach.

Samogłoski nosowe

Przednia Centralna Tylna
ɛ̃ <ẽ> ɐ̃ <ã> ɔ̃ <õ>

Spółgłoski

Wargowe Przedniojęzykowe Podniebienne Welarne Gardłowe
Nosowe m <m> n <n> ɲ <ň> ŋ <ñ>
Zwarte przydechowe pʰ <ph> tʰ <th> kʰ <kh>
bezdźwięczne p <p> t <t> k <k> (ʔ)
dźwięczne b <b> d <d> g <g>
Afrykaty przydechowe t͡sʰ <ch> t͡ʃʰ <čh>
bezdźwięczne t͡s <c> t͡ʃ <č>
dźwięczne d͡ʒ <dž>
Szczelinowe bezdźwięczne s <s> ʃ <š> x <x> ɦ <h>
dźwięczne v <v, w> z <z> ʒ <ž>
Sonanty bezdźwięczne l̥~ɬ <lh> ʎ̥~ʎ̝ <ľh>
dźwięczne l <l> ʎ <ľ>, j <j>

Fonotaktyka

Struktura sylaby współczesnego surandralskiego jest dość prosta: (C)(j)V(K)

  • C — dowolna spółgłoska
  • V — dowolna samogłoska
  • K — koda sylaby, w której mogą się pojawić dźwięki ʔ, s, š, x, h, l, ľ, m, n, ň, ñ, j oraz w.

Niektóre nazwy własne są zapisane z kombinacjami, które nie są współcześnie wymawiane, np. Talš Kaván [ˈtaʎkavɐn].

Samogłoska nie może rozpocząć słowa. Słowa zapisane przez I- są tak naprawdę wymawiane przez [ji]-.

Akcent

W odróżnieniu od starosurandralskiego, surandralski posiada akcent wyrazowy. Pada on na pierwszą sylabę zestroju akcentowanego.

Mówi się, że to właśnie pojawienie się akcentu doprowadziło do przekształcenia się w język aglutynacyjny.

Gramatyka

Szyk i aktywność

Szyk odgrywa znaczną rolę. Niemal zawsze jest to SOV, rzadko historycznie sie pojawiał VSO.

Rzeczownik i przymiotnik

Surandralski posiadał dość nietypową cechę, mianowicie nie odróżniał przymiotników i rzeczowników. Ich funkcję decydowało położenie. Miało to szyk prawogłowny — pierwsze słowo było rzeczownikiem, po czym kolejne słowa określały, np.:

  • në — bóg;
  • lhoes — wielkość;
  • në lhoes — wielki bóg;
  • lhoes në — boska wielkość.

W ten sposób można określić też posesywność:

  • lhoes në — wielkość boga;

aczkolwiek jest to dość archaiczne. Współcześnie najczęściej stosuje się końcówkę –bã na posiadanym obiekcie, np.:

  • lhoesbã në — wielkość boga.

Można z tego tworzyć dłuższe ciągi:

  • nëbã hakbã Wecóšooñ — bóg Haka Surandralu.

Liczbę mnogą tworzyło się za pomocą końcówki –(h)ën na ostatnim członie:

  • në lhoesën — wielcy bogowie;
  • lhoes nëën — boskie wielkości.

Istnieją cztery przypadki: mianownik, absolutyw, celownik i wołacz. Wszystkie te przypadki występują tylko na rzeczowniku i zaimkach:

  • mianownik: —Ø
  • absolutyw: —on
  • celownik: —si
  • wołacz: —da

Przykład odmiany: lhóm, lhómon, lhómsi, lhómda.

Stopniowanie

Stopniowanie przymiotników odbywa się w skali niższy, równy, wyższy i przebiega w sposób analityczny. Stopień niższy tworzy się za pomocą partykuły náj, wyższy zaś za pomocą partykuły čhe. Na przykład:

  • mól ňok čhe — (naj)żelaźniejszy król
  • piñ zajën náj — (naj)mniej nowe miasta

Czasownik

Czasownik podlegał odmianie przez osoby:

l. poj. l. mn.
1. os. –thë –ok (ink.)
–lët (eks.)
2. os. –šá –hát
3. os. — –(h)ën

Końcówki te pochodzą z starosurandralskich zaimków osobowych.

Przykład odmienionego czasownika koolmë "mordować" z zaimkami:

l. poj. l. mn.
1. os. tho koolthë ľhok koolok (ink.)
lut koolët (eks.)
2. os. zañ koolšá zeň kool'hát
3. os. pjés kool sën koolhën

Zapis za pomocą dewanagari

Dewanagari reprezentuje pismo surandralskie.

Forma niezależna Transkrypcja Jako diakrytyk na प Forma niezależna Transkrypcja Jako diakrytyk na प
अ a प आ á पा
इ ë पि ई i पी
उ ë पु ऊ u पू
ए e पे ऐ é पै
ओ o पो औ ó पौ
अं ˜ (dla ã ẽ õ) (पं) (अः) (h) (पः)
Bezdźwięczne Przydechowe Dźwięczne Dźwięczne przydechowe Nosowe Płynne Boczne szczelinowe Szczelinowe Krtaniowe
Welarne क ka ख kha ग ga घ ha ङ ña र ja, ra*[1] ह़ xa ह ha
Welarne palatalizowane च ča छ čha ज dža झ ža ञ ňa य ja श ša
Przedniojęzykowe palatalizowane ट ca ठ cha ड za ढ ľa ण ňa ळ ľa ऴ ľha ष ša
Przedniojęzykowe त ta थ tha द da ध la न na ल la ल़ lha स sa
Wargowe प pa फ pha ब ba भ va म ma व wa
  1. ↑ Tylko w nazwach własnych
Źródło: „https://jezykotw.webd.pl/w/index.php?title=Język_surandralski&oldid=58594”