Państwo Lecajskie
| ⚒️ | Ten artykuł jest aktywnie rozwijany i autor prosi o cierpliwość. Jest to część projektu Kyon. |
Czytasz artykuł z serii: Surandral वेटौ षोहोङ् Wecó Šooñ |
Języki:
Główne miasta: Nawatal · Talszkawan · Waliha · Meã · Holask · Pinkut · Žoin
Religie: Ngelizm · Suryzm · Pharhi · Rümayi
|
Państwo Lecajskie (sur. खापा ळैठा Khápá Ľécá [ˈkʰɐpɐ ˈʎet͡sɐ], lec. खोप लुठठ Hopa Łucaca [ˈxɔpʰa ˈɫut͡sʰat͡sʰa]) — istniejące w okresie 5711 EK do 6297 EK , kiedy to zostało podbite przez Arewa Wielkiego. Państwo powstało z siłowego zjednoczenia plemion lecajskich przez plemię फुद्दशे Fuddaše i opanowaniu później innych terenów. Obejmowało krainy roku wspólnego Mewat i Waňaem, potem także Bamgan, Banzë, Kãs oraz Žoini.
Państwo to opierało się na orężu i wojnie, co sprawiło, że było mniej rozwinięte kulturowo od chociażby Państwa Gjõów, niemniej nie było całkowicie zacofane – stworzono wydajny system administracyjny, dobre wojsko oraz przyjęto pismo (oparte na surandralskim). W późniejszym okresie było najpotężniejszym militarnie organizmem tej części Gór Żelaznych, jednak nie było w stanie przeciwstawić się wojskom kejreńskim.
Pierwszą stolicą było miasto Fudda (sur. Phodá). Z czasem stolica została przeniesiona do Pinkutu (lec. Peñhut, sur. Piñkhut), a następnie do Jetawy (lec. Zetowa, sur. Jetáwá). W ostatnich latach stolicą ponownie został Pinkut.
Po podboju kejreńskim odrębność Państwa Lecajskiego została wymazana, a obecnie dawny twór jest jedną z dwóch części współczesnego Surandralu. Lecajowie niewątpliwie wpłynęli na rozwój kulturowy Wecoszonów, a Ngelizm ma dużo elementów wiary lecajskiej – Pharhi.