Salladorczycy

⚒️	Ten artykuł jest aktywnie rozwijany i autor prosi o cierpliwość. Jest to część projektu Kyon.

Salladorczycy (zwani również Salladorcami) to wspólnota etniczno-kulturowa posługująca się językiem salladorskim.

Część conworldu Kyon.
Salladorczycy, Salladorcy Sallâdhorel, Âssor Sallâdhore, Sallâdhorân áu Sallâdhorâl
Artystyczna interpretacja salladorskiego wojownika z epoki rodzącego się królestwa. Broda nie ostrzyżona z powodu długiego okresu nieustannych walk.
Populacja
W okresie szczytowym Królestwa kilka milionów W czasie diaspory kilkanaście milionów
Regiony z istotną populacją
Języki
Język salladorski
Religie
Kult Âthonéna (dominująca)
Bliskie narody
Oryginalnie: Qin, Ludy nuweńskie, Zhok-Ha† W diasporze: Wiele

Historia

Początki

Lud ten wywodzi się z Kyonu Północnego, skąd przywędrował w wieku [potrzebna data] na tereny północno-wschodniego Harensuranu, gdzie powstała w tamtym czasie luźna konfederacja plemion. Podania salladorskie, (między innymi księga Edhéntra) mówią o żyjących w tamtym okresie przodkach, zwanych Edenenami, z których wydzielały się trzy plemiona: Maranowie, Kyranowie i Geranowie. Z czasem Kyranowie podporządkowali sobie resztę plemion, tworząc jednolitą strukturę — pierwsze królestwo zwane Starym Salladorem.

Pierwszym udokumentowanym władcą Starego Salladoru był Ántar Âssothan, starszy syn władcy Kyranów, Âssotha Hirélinana, który jednak zginął wcześnie w walkach z narodem ościennym, nazywanym przez Salladorców Âghren. Jako, że nie ustalono wtedy spójnego systemu dziedziczenia, wodzem został jego młodszy brat, Vârin I Âssothan. Historycy przypuszczają, że to właśnie Vârin I odpowiedzialny jest w dużej mierze za salladorski monoteizm. Nazwał się on tytułem Vélemin (król) i zakazał czcić jakiekolwiek inne bóstwa, niż Âthonén, którego utożsamiano z boskim władcą nieba i ciał niebieskich. Uznaje się, że to Vârin I Âssothan rozpoczął reorganizację całego systemu religijnego i ustanowił hierarchię kapłanów we współpracy z Âlem Vermissândanem, którego mianował arcykapłanem. Niedogmatyczne legendy salladorskie podają, że sam Âle jest nieśmiertelny i żyje po dziś dzień w ukryciu. Reformy Vârina nie przyjęły się jednak bez sprzeciwu. Stronnictwo skupione wokół syna Ántara — Célego Ántarana nadal czciło dawne bóstwa. Wszystko to jednak było związane z konfliktem o koronę salladorską. Do wojny domowej jednak nie doszło z powodu ciągłych zagrożeń z zewnątrz, co zacementowało pozycję dynastii Vârinanów w tamtym okresie.

Stolicą Starego Salladoru został gród Elghérwel, którego dokładnego położenia archeologicznie do tej pory nie zidentyfikowano.

Cechy charakterystyczne

Salladorczycy mają tradycyjnie jasną karnację oraz niebieskie oczy. Można wśród nich spotkać różne odcienie włosów: od blondu po ciemnobrązowe. Struktura włosów waha się od prostych, do lekko kręconych. Charakteryzują się również bujnym owłosieniem na ciele. Nie wyróżniają się skrajnymi odchyleniami w kwestii wzrostu czy proporcji ciała. Mają tendencję do akumulacji tkanki tłuszczowej.

Kultura i tradycja

Kultura salladorska ewoluowała z biegiem lat. Do roku wspólnego jednak ukształtwał się jej charakterystyczny obraz.

Pozdrowienie salladorskie

Salut salladorski (sal. hŷum) to forma pozdrowienia wykonywanego w sposób zamaszysty otwartą dłonią obok czoła, z ręką zgiętą pod kątem 50° stopni. Pochodzenie tego gestu jest nieznane.

Kruki

Tradycyjnym zwierzęciem, zakorzeninym mocno w kulturze salladorskiej jest kruk. Kruki bowiem od dawna hodowano w Salladorze i bardzo ceniono ich inteligencję.

Symbole

Do symboli salladorskich należą:

• Kruk
• Swastyka prosta, czteroramienna, zagięta pod kątem 45°
• Gwiazda ośmioramienna. Ma dwa warianty: prostą i kryształową. Prosta ma formę asterysku, a kryształowa przypomina różę wiatrów.
• Ârneth — litera tradycyjnego pisma salladorskiego néttor, przypominająca krzyż z belkami zagiętymi w dół (Ⰰ), często z jeszcze jedną dodatkową belką (中), co daje inną, acz podobną głoskę.

Akcesoria

Salladorcy często noszą różnego rodzaj elementy biżuterii, jak naszyjniki, tatuaże, opaski, diademy, kolczyki czy bransolety związane głownie z wyznawaną przez nich religią. Kolczyki zastrzeżone są jednak kobietom, a diademy możnowładcom. Salladorczycy mniej religijni, a bardziej patriotyczni preferują zaś noszenie symboli ludowych.

Włosy

Jedną z bardziej charakteystycznych cech Salladorczyków jest ich zwyczaj związany z włosami i brodą. W czasie pokoju bowiem mężczyźni zapuszczają długie włosy i brody, często zaplatając jedne i drugie w warkocze. W czasie zaś wojny lub ćwiczeń wojskowych ścinają je. Tradycyjnie po to, aby nie przeszkadzały w walce. Wraz z rozwojem sportu włosy ścinać zaczęli również sportowcy, aby podkreślić ducha rywalizcji. Według dawnych podań zdarzało się, iż włosy na ciele u niektórych mężczyzn bywały na tyle długie, że pozwalało to na ich zaplatanie. U kobiet tradycyjnie fryzury mają tendencje do bycia wymyślnymi i skomplikowanymi.

Religia

Bóg

Współcześni Salladorczycy są monoteistami, utożsamiając czczonego przez nich Boga, którego nazywają Âthonén, z Absolutem Bytu, Jednym Przedwiecznym (sâl. Échin Cethánto). Innymi jego tytułami, podkreślanymi przez wyznawców są Stwórca Ciał Niebieskich (sâl. Sâllelin) oraz Stwórca Świata (sâl. Tûrelin).

Przez oddawanie czci boskiej Salladorczycy rozumieją składanie ofiar (sâl. swéthum) oraz ślubów świętych (sâl. archethŷë). Składanie ich istotom innym, niż Âthonén, określane jest jako bałwochwalstwo (sâl. cémben).

Duchy

W religii salladorskiej oprócz jedynego Boga występują również pośrednie istoty duchowe, zwane Gân. Patronują one różnym sprawom w świecie wiary. Dzielą się one na cztery grupy:

• Synowie Boży (Dâinân), istoty najbliższe Âthonénowi, określane przez niektórych jako echa dawnego panteonu. Najczęściej z nich wymieniani są Gâbharand — obrońca przed złymi duchami (jego atrybutami są miecz i włócznia), Jârwë — posłannica rozkazów Âthonéna (jej atrybutem jest trąba i gołąb) oraz Éra — duch dający siłę wojownikom (jego atrybutami są buzdygan i proporzec).
• Duchy dobre (Âren), słudzy Âthonéna i Jego pośrednicy. Ich imiona spotkać można jedynie w niekanonicznych legendach.
• Duchy złe (Últharen), duchy zbuntowane, agresywne i wrogie człowiekowi. Najpotężniejszym z nich jest Âichelin, chociaż nacznie mniej potężny, niż Gâbharand.
• Duchy szare (Hŷltharen), zbuntowane, mniej agresywne, ale nie mniej negatywne. Określa się je jako duchy wędrujące po pustkowiach. Występują w legendach, w których wykorzystują ludzi do swoich celów. Niektórzy wierzą, że duch szary może kiedyś stać się dobry lub zły.

Gânom często przypisywana jest płeć, jednak jest to dla nich jedynie zewnętrzna charakterystyka. Często jednak występują one w parach, przypominających małżeństwa. Posiadanie przez nich potomstwa uznawane jest jednak za absurd i herezję, gdyż nie mają one ciał. Ofiary Centralnym elementem religii salladorskiej jest składanie ofiar. Ofiara Âthonénowi uznawana jest za najwyższą oznakę czci. Typy ofiar:

• Ofiary świąteczne. Służą oddawaniu czci podczas świąt. Zwykle są to symboliczne fragmenty najlepszych pokarmów.
• Ofiary przebłagalne. Mają za zadanie wynagrodzić Âthonénowi popełnione przez wiernych zło. Zwykle są to symboliczne elementy najlepszych pokarmów.
• Ofiay losu. Mają wyrazić dziękczynienie za odniesiony sukces. Przy odniesionym zwycięstwie w walce są to najczęściej palce poległych wrogów.

Składanie ofiar polega na spalaniu bądź na rytualnej konsumpcji przez kapłana.

Kapłani

Kapłaństwo salladorskie zwykle jest dziedziczne, choć nie jest to wymóg. Wyższy rangą kapłan może naznaczyć swojego następcę spośród ludu, jednak tradycyjnie kapłanem zwykle zostaje syn kapłana. Święcenia podobne do kapłańskich mogą otrzymać również kobiety, jednak nie mogą one składać ofiar, a jedynie pomagać w przygotowaniu i odprawieniu służby. Zwykle jednak ich rola ogranicza się do trzymania porządku w miejscach kultu, pracy na rzecz ubogich i narodu oraz odprawiania pomniejszych modlitw.