Wersja z dnia 23:33, 18 sie 2025 autorstwa Todsmer(dyskusja | edycje)(Utworzono nową stronę "'''Laùgrád I''' (ur. {{RokEryKyonu|7373}}, zm. {{RokEryKyonu|7458}}) – HegemonPaństwa Truskiego z dynastii Tárolaùgrydów, panujący w latach {{RokEryKyonu|7416}}–{{RokEryKyonu|7458}}. Syn Tárolaùgra I. Nie zasłynął wielkimi wojnami, lecz uporządkowaniem państwa zdobytego przez ojca oraz nadaniem mu trwałej ramy ideologiczno-ustrojowej, która legitymizowała dalszą ekspa…")
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Laùgrád I (ur. 7373EK , zm. 7458EK ) – HegemonPaństwa Truskiego z dynastii Tárolaùgrydów, panujący w latach 7416EK –7458EK . Syn Tárolaùgra I. Nie zasłynął wielkimi wojnami, lecz uporządkowaniem państwa zdobytego przez ojca oraz nadaniem mu trwałej ramy ideologiczno-ustrojowej, która legitymizowała dalszą ekspansję zrealizowaną przez jego następcę, Tárolaùgra II.
Pochodzenie i droga do władzy
Urodził się już w dojrzałym, trusko-liktyjskim porządku politycznym ukształtowanym po podbojach Założyciela. Po śmierci Tárolaùgra I w 7416EK został wybrany Hegemonem – aklamowany przez wojsko i zatwierdzony przez instytucje związkowe. Początek panowania upłynął na konsolidacji, uspójnieniu administracji i ograniczaniu faktycznej dwuwładzy pomiędzy miastami Związku Truskiego a domeną Hegemona.
Panowanie
Laùgrád I dokończył kampanie rozpoczęte przez ojca, utrzymując zdobycze bez podejmowania wielkich wypraw zaczepnych. Klucz jego rządów stanowiła reorganizacja państwa: uśpienie samodzielności Związku, podporządkowanie aparatu miejskiego i wojskowego władzy centralnej oraz nowy podział administracyjny terenów spoza Związku. Równolegle umacniał zależności lenne – Kraj Północny (Liktowie), Kraj Zachodni (Broci) i niewielki Kraj Południowy na północ od Wielkiej Rzeki – przygotowując grunt pod ich rozszerzenie w kolejnym panowaniu.
Formalnie autonomiczne polis Związku zachowały tytularną niezależność, lecz po zajęciu gmachu Rady i urzędów (7433EK ) realna władza przeszła w ręce Hegemona. Tereny poza Związkiem zostały de iure poddane bezpośredniemu zwierzchnictwu Laùgráda i podzielone na trzy prowincje: Północno-Zachodnią, Południowo-Zachodnią i Północno-Wschodnią; obszar Zimowej Stolicy wydzielono jako osobną Oś. Reforma opierała się na kadrach wojskowych kosztem patrycjatu polis i praktycznie sparaliżowała obrady Związku aż do jego likwidacji za Meleína II.
Polityka zewnętrzna i bezpieczeństwo
Laùgrád I utrzymywał presję administracyjną i fiskalną na lennach, dbał o garnizony, flotę rzeczno-morską i komunikację, ale unikał wielkich ofensyw. Rozbudowa Kraju Południowego i projekty ekspansji morskiej miały zostać rozwinięte przez jego następcę.
Ideologia „niepełności”
Zamysł reformy celowo pozostawiał „puste” elementy układanki: brakującą Prowincję Południowo-Wschodnią (domyślnie do wykrojenia z ziem Pojtów) oraz Kraj Wschodni, dla którego naturalnym kandydatem było Siedmiomieście. W państwowej propagandzie późniejszych epok przedstawiano to jako program koniecznej ekspansji; choć Laùgrád sam nie przekraczał Wielkiej Rzeki, to jego ustrój „zaprogramował” przyszłe wojny, których kulminacją było zwycięstwo Tárolaùgra II nad Pojtami.
Następstwo i rodzina
Był synem Tárolaùgra I. Z małżeństwa (imię żony niepewne w przekazach) miał co najmniej jednego syna, Tárolaùgra II, który objął tron w 7458EK .
Śmierć
Zmarł w 7458EK . Jego śmierć domknęła etap gruntownej konsolidacji i otworzyła fazę ekspansji zewnętrznej.
Dziedzictwo
W pamięci potomnych uchodził za „prawodawcę-wojownika”: nie zdobywcę pól bitew, lecz architekta ustroju, który przekształcił korsarską hegemonię Założyciela w programowe imperium. Zapoczątkowana centralizacja i militaryzacja aparatu rządów znalazły dopełnienie dopiero za Tárolaùgra IV Starego.
