Republika Alduryncka

Aldurinsk Luntland Rzeczpospolita Alduryncka Języki urzędowe alduryncki, łacina Języki nieoficjalne niemiecki, fryzyjski, holenderski Stolica Oldenburg System rządów demokracja Typ państwa republika federalna, de facto monarchia elekcyjna Głowa państwa (ostatnia) Stadhalder Haimrīk van Tulpberg (książę Oldenburga) Parlament Stany Generalne Waluta Gulden Alduryncki (1 gulden=5 szylingów=100 centów) Powołanie • Pokój westfalski • 24 października 1648 Włączenie do Francji • wrzesień 1805 • Cesarstwo Francuskie Religia panująca bergramizm (Kościół Alduryncji)

Aldurinsk Luntland, oficjalnie Fijf Forgijen Aldurinsk Prowinzen (Pięć Zjednoczonych Prowincji Aldurynckich) – republika założona przez zawiązanie unii 5 bergramskich prowincji , dnia 24 grudnia 1640. Oficjalnie powołana i uznana przez państwa europejskie w pokoju westfalskim, 24 października 1648

Historia

Powstanie

W Wigilię Bożego Narodzenia 1640 na zamku w Oldenburgu zebrali się przedstawiciele Prowincji Oldenburga, Prow. Bremy, Prow. Jadebusen i Holsztynu Zachodniego, Prow. Fryzji Wschodniej oraz Prowincji Amizy. Książęta podpisali Unię między prowincjami, powołując nieoficjalnie Republikę Zjednoczonych Prowincji Aldurynckich. Według nich, intelektualistów, oraz rządów prowincji, potrzebne było utworzenie wspólnego państwa dla wszystkich alduryncjan. Ostatnim państwem aldurynckim, było Księstwo Alduryncji (785-1088), zajęte przez Henryka IV Salickiego, po śmierci antykróla - Hermana z Salm - wspieranego przez książąt Aldurynckich.

28 grudnia tego roku do Fryderyka Henryka Orańskiego wyruszył wysłannik (przedstawiciel Rady Pięciu). Po audiencji i uzgodnieniu ze Stanami Generalnymi, Stadhouder podjął decyzję o uznaniu i wsparciu Rady Pięciu. Od Niderlandów Powstańcza Armia Alduryncka uzyskała wsparcie kadrowe i pieniężne. Przez osiem lat Armia Alduryncka walczyła przy wojskach Niderlandzkich i Duńskich . Podczas obrad pokoju westfalskiego Rep. Zjednoczonych Prowincji opowiedziała się za niepodległością dla Alduryncji (zrobiła to również Szwecja). Rzeczpospolita Alduryncka została ogłoszona niepodległym państwem na mocy tego układu (24 października 1648). Dzień później Rada Pięciu na czele Armii Aldurynckiej wjechała do Oldenburga witana kwiatami i pieśniami w j. aldurynckim. O godzinie 18.00 tego dnia w katedrze Bergramskiej w Oldenburgu odprawiono mszę za pomyślność dla nowego państwa i całego narodu.

Struktura

Na czele państwa aldrynckiego stał obieralny dożywotnio Stadhalder - wybierany przez Stany Generalne spośród członków Rady Pięciu. Stadhalder miał władzę taką jak pozostali członkowie Rady i Stanów Generalnych (choć czasem Stadhalderzy wprowadzali dyktaturę), a jego funkcja ograniczała się do przedstawicielstwa na arenie międzynarodowej, reprezentowania rządu i parlamentu przed narodem oraz mniejszych lub większych przywilejów, np. możliwości obserwowania obrad Parlamentu Niderlandzkiego i Sejmu Rzeszy od wewnątrz. Stadhalder przez większość historii był zwierzchnikiem armii.
Stany Generalne były parlamentem liczącym 255 posłów.
Każde większe miasto miało swoją Radę.

Parlament Republiki Aldurynckiej, mający władzę ustawodawczą. Zasiadało w nim 255 posłów:
Stadhalder
200 Świeckich

• 75 stanu kupieckiego
• 75 stanu arystokratycznego
• 50 stanu mieszczańskiego i niższej arystokracji

50 duchownych

• 30 księży bergramskich
• 10 pastorów kalwińskich
• 10 księży rzymskokatolickich

Rada Pięciu

• Książę Elektor Oldenburski
• Książę Elektor Bremeński
• Książę Elektor Wschodniofryzyjski
• Książę Elektor Amizy
• Książę Elektor Jadebusen i Holsztynu Zachodniego

Lista Stadhalderów

1. Rada Pięciu (1648-1649)
2. Cornelis van Tulpberg (1649-1661 - x. elektor Oldenburga)
3. Johann Cornelis van Tulpberg (1661-1672 - x. elektor Oldenburga)
4. Wilhelm van Damstad Starszy (1672-1684 - x. elektor Holsztynu)
5. Interrex Johannes van Langmist (1684-1686 - arcybiskup Oldenburga)
6. Karl Otto van Rødblomm (1686-1690 - x. elektor Fryzji)
7. Karl Wilhelm van Rødblomm (1690-1703 - x. elektor Fryzji)
8. Fridurīk van Kerkdam (1703-1707 - x. elektor Amizy)
9. Wilhelm van Tulpberg Starszy (1707-1717 - x. elektor Oldenburga)
10. Wilhelm II van Tulpberg Młodszy (1717-1721 - x. elektor Oldenburga)
11. Haimrīk van Witstrom (1721-1735 - x. elektor Bremy)
12. Wilhelm van Damstad Młodszy (1735-1762 - x. elektor Holsztynu)
13. August Cornelis van Witstrom (1762-1779 - x. elektor Bremy)
14. Johannes August van Kerkdam (1779-1781) - x. elektor Amizy)
15. Wilhelm van Witstrom (1781-1789) x. elektor Bremy)
16. Haimrīk van Tulpberg (1789-1805 - x. elektor Oldenburga)
17. Napoleon Bonaparte (przez część stronnictw uznawany za Stadhaldera w roku 1805)