Deklinacja
Rzeczownik może kończyć się na spółgłoskę (np. Et - koń) lub samogłoskę (np. Deí - pan/władca), wtedy pomiędzy temat a końcówkę wstawiamy ,,protezę'',,ŭ''.
Odmiana rzeczownika o rodzaju nieokreślonym zakończonym na spółgłoskę bądź ,,protezę'':

Odmiana rzeczownika o rodzaju nieokreślonym zakończonym na zbitkę spółgłosek:

Odmiana rzeczownika o rodzaju nieżywotnym zakończonym na spółgłoskę bądź ,,protezę'':

Odmiana rzeczownika o rodzaju nieżywotnym mającym dziwną odmianę:

Odmiana rzeczownika o rodzaju męskim:

Odmiana rzeczownika o rodzaju żeńskim (jedyne regularne rzeczowniki posiadające końcówkę w mianowniku):

Tworzenie przymiotników:

I jeszcze zaimki osobowe:

I ,,Owca i konie''
Øíŧ y etı
Za oru øíŧ aí łaj aíxaň ketsa nozíałaň etı ys uňaň orrođíø kaxa jek pǝïłaň orrojíe giza piaŭ ĵoxaň orrogoŭ voxo.
Øíŧ múeŭaň fø etoj: /díǝđ ĵo gevio đyk zíałio houp vox dja tuny etave/.
Etı nomúeŭyo: /øíŧy dja đøızïo díǝđ oïl gevoı đyk zíałoid ňu vox hoĵı-deí piŭı đepu joïŧia za joïŧerrıa ja ŀǝ. Y øíŧ łaj aíxı joïŧa./
Øíŧ đøızaň y nojuŀaň dı mohir.
[œiθ ɯ ɛti]
[zä ɔru œiθ äi ɮäj äihäŋ kɛtsä nɔziäɮäŋ ɛty ɯŋäŋ ɔrrɔðiœ kähä jɛk pʌyɮäŋ ɔrrɔjiɛ gyzä pj̩ʷäw jʷɔhäŋ ɔrrɔgɔw vɔhɔ]
[œiθ muɛwäŋ fœ ɛtɔj diʌð jʷo gɛvj̩ʷɔ ðɯk ziäɮj̩ʷɔ xɔw̩p vɔh djä tunɯ ɛtävɛ]
[ɛti nomuɛwj̩ʷɔ œiθɯ djä ðœj̩zyɔ diʌð ɔyl gɛvɔj̩ ðɯk ziäɮoj̩ʷd ŋu vɔh xɔjʷi‿dɛi pywi ðɛpu jɔyθj̩ä zä jɔyθɛrrj̩ä jä ɬʌ ɯ œiθ ɮäj äihi jɔyθä]
[œiθ ðœj̩zäŋ ɯ nɔjuɬäŋ di mɔxir]