Pytania różne (polszczyzna)

[poloniok]

Ale podatawą w systemie duodecymalnym jest 12 a nie 6. Forma *dwieszeście (dobra jak każda inna, chociaż podejrzewałbym późniejsze skrócenie do ,,dwieście", a to już rodzi problem) sugeruje, że system jest szóstkowy. Duodecymalne liczebniki maja germańskie (11, 12 i historycznie 120) - nie są one pochodnymi innych liczebników.

A czemu teraz właśnie skasowałem to co napisałem w ostatnim moim wpisie?

- Bo się sam tego kapnąłem 

Tak tylko offtopic: Szkoda że nie da się praktycznie stworzyć liczebniki duo-decymalne w językach słowiańskich (i zatem trzeba zapożyczać "tuzina" z obcych języków - 11 mogłoby być "podziesiątką"?), ponieważ ma matematycznie patrząc więcej sensu ów system używać niż dzisiejszy decymalny

[Widsið]

To jest tylko metoda zapisywania tych samych danych. Środowiska informatyczne być może uznałyby, że system dwójkowy albo ósemkowy byłby lepszy. System dziesiętny jest względnie łatwy do nauczenia się, bo łatwo go przełożyć na liczenie na palcach.

[poloniok]

To jest tylko metoda zapisywania tych samych danych. Środowiska informatyczne być może uznałyby, że system dwójkowy albo ósemkowy byłby lepszy. System dziesiętny jest względnie łatwy do nauczenia się, bo łatwo go przełożyć na liczenie na palcach.

Ciekawe wideo zrobił kanał "Numberphile", liczyć to można w inny sposób niż znamy, tam też jest pokazane jak można z bazą 12 na ręce liczyć. Co pamiętam to tak się w Turcji/Bliskim Wschodzie liczy

[Jajeczko]

...

[Todsmer]

Więcej, jeśli liczysz też palce stóp

Jeszcze więcej, gdy dziewczyny

[Henryk Pruthenia]

120?

[Widsið]

120?

Tak. Tutaj sobie możesz poczytać.

[Henryk Pruthenia]

Danke sjøn!

[Towarzysz Mauzer]

Sześć nie ma i nigdy nie miało też odmiany przez rodzaje i przypadki

Hejże, nigdy nie mów nigdy, z tymi przypadkami to nieprawda - N. šestь - G. šesti, o czym świadczy rosyjski. Tyle że nie mamy chyba żadnych rozsądnych przykładów na odmianę przez liczby, ani z żywych, ani z martwych języków. Zwyczajnie rzeczywistość pozajęzykowa czyniła ją zbędną.

[Dynozaur]

Warmia to /warmja/ czy /warḿa/? Ja wymawiam bez joty, ale tak samo wymawiam też słowo armia, więc raczej nie świadczy to o takim zapisie fonemicznym. Zauważyłem, że nie wymawiam joty w zbitkach spółgłoskowych, chyba że występują tam takie głoki jak [lʲ] czy [t͡sʲ], które w mojej wymowie nie mogą wystąpić same przed samogłoską inną niż /i/.

/varɲa/

Właściwie /varɲijɔ/, co w sumie potwierdza wersję z jotą (potwierdza ją także przedreformowa pisownia).

To, co jest dla mnie dziś niepojęte, to dlaczego przymiotnik od Warmji brzmi "warmiński". Ta forma, z tego co widzę zrobiła karjerę po wojnie (u przedwojennych autorów spotykałem praktycznie wyłącznie "warmijski"), ale nie wiem na jakiej zasadzie...

[Τόλας]

Nie wiem, na ile to słuszne, ale intuicja mi podpowiada, że to ń, które właściwie jest unosowioną jotą, zastąpiło tam ustną jotę z powodu sąsiedztwa spółgłoski nosowej m u osób, które używały tego słowa bardziej w mowie niż w piśmie. O ile się orientuję, po wojnie nazwa Warmia i jej derywaty nie były urzędowo używane aż do utworzenia powiatu warmińskiego w 1999 roku. Istniejący uzus wywarł wpływ na język formalny.

[Widsið]

Nie ma takiego powiatu, a przymiotnik był używany w nazwie miasta Lidzbark Warmiński.

[Wedyowisz]

Nie wiem, na ile to słuszne, ale intuicja mi podpowiada, że to ń, które właściwie jest unosowioną jotą, zastąpiło tam ustną jotę z powodu sąsiedztwa spółgłoski nosowej m u osób, które używały tego słowa bardziej w mowie niż w piśmie.

Ciekawy pomysł!

[Τόλας]

Nie ma takiego powiatu, a przymiotnik był używany w nazwie miasta Lidzbark Warmiński.

No masz rację. Nie powinienem pisać postów późno w nocy. Inwencja wtedy góruje nad rzetelnością.

[Kazimierz]

A ktoś z was wymawia w takich słowach jotę? Bo w słownikach armia jest podawana jako przykład "słowa, w którym słyszy się j". Toż to najgorszy przykład jaki mogli wybrać! Tego się praktycznie nie da w ten sposób wymówić i nigdy takiej wymowy nie słyszałem. W przypadkach zależnych też nie słychać joty. Co innego Anglia, gdzie mimo skomplikowanej zbitki spółgłoskowej jota musi być, bo [lʲ] nie może występować zaraz przed samogłoską inną niż /i/. Co chyba oznacza, że [lʲ] nie jest osobnym fonemem, tylko allofonem [l].