Co was wkurza w kwestiach językowych [s/z/wi/]

[Towarzysz Mauzer]

Albo co nazywanie H2O z domieszką masy soli mineralnych i bógwiéczego water. No ale zawsze możemy mówić węgl.

Dylemat wpisany w istotę każdego systemu znakowego - intuicyjność czy trafność nazewnictwa.

[Noqa]

Widzę jednak różnicę. Woda to jednak związek chemiczny, nie pierwiastek, więc nie powoduje to aż takiej konfuzji. Do tego woda jaką widzimy rzeczywiście składa się w znacznej większości z wody chemicznej. Zgadzam się, że nie jest to precyzyjnie rozróżniane, ale nie jest też bardzo szkodliwe. Możemy powiedzieć o (chemicznie) czystej wodzie i będzie wiadomo, że chodzi nam o czyste H₂O.

Przy węglu to nie ma sensu, bo węgiel/coal nie jest żadną odmianą alotropową węgla/carbonu. Nie jest też wcale odmianą alotropową z różnymi dodatkami. To skomplikowana mieszanina związków węgla/carbonu o procentowej zawartości węgla/carbonu ok. 65%, zbliżonej do nafalenu, podtlenku węgla czy heksafenylobenzenu. Mniej niż azotu w powietrzu.

Jest ten moment, gdy z trafnością rozmijasz się tak bardzo, że żaden poziom intuicyjności tego nie uratuje.
Nie narzekałbym, gdyby węgiel/carbon nazywać grafitem. Albo diamentem. To byłoby takie totum pro parte.
Ale nazywanie go od skomplikowanej mieszaniny związków go zawierających, tylko dlatego, że związki węgla/carbonu pozyskuje się z węgla/coalu i że węgla/coalu używa się tam, gdzie ma reagować elementarny węgiel/carbon jest po prostu doszczętnie głupie.

[spitygniew]

Jeśli kogoś o to obwiniać, to nie chemików (w końcu to ci od "tlenu", nie odmówiliby sobie stworzenia nowego neologizmu gdyby był niezbędny), a głupią rzeszę Polaczków, którym nie chce się mówić "znoszę węgiel kamienny do piwnicy".

A tak poważnie, to jest tu podobna rozbieżność między językiem fachowym a potocznym (bo w tym pierwszym gdy chce się powiedzieć o konkretnym minerale, używa się określeń "węgiel kamienny" czy "brunatny", więc homonimii nie ma) co w przypadku "ekologii". A w codziennym języku nie mówi się zbyt często o C, więc i problem nie jest wielki.

[Noqa]

Ale w języku chemicznym fachowym i tak używa się węgla w znaczeniu węgla kamiennego/brunatnego/antracytu. Problem leży właśnie w języku chemii i tego, jak głupio jest tam nazwany szósty pierwiastek.

W podręcznikach akademickich mówi się o redukowaniu, np. tlenku niklu węglem i za chuja nie wiadomo, co właściwie należy przez to rozumieć.

[Noqa]

"pół tuzina".

Najlepszy przykład jak nie opisywać ilości.

[Silmethúlë]

Co jest nie tak w połowie tuzina?

[spitygniew]

Ale w języku chemicznym fachowym i tak używa się węgla w znaczeniu węgla kamiennego/brunatnego/antracytu. Problem leży właśnie w języku chemii i tego, jak głupio jest tam nazwany szósty pierwiastek.

W podręcznikach akademickich mówi się o redukowaniu, np. tlenku niklu węglem i za chuja nie wiadomo, co właściwie należy przez to rozumieć.

Fakt, można było stworzyć "karbon" (niebezpieczeństwa pomyłki z okresem geologicznym byłyby minimalne), ale i tak wiekszośc winy leży po stronie dzisiejszych chemików, którym nie chce się mówić o węglu kamiennym.

Denerwuje mnie nieco brak jednego określenia na "to coś", co sprawia, że nie możemy się oderwać od książki czy filmu, a czego nie da się określić nawet jako wiązkę konkretnych elementów - zwłaszcza, że od dawna odpowiednie pojęcie funkcjonuje w żargonie gier komputerowych ("grywalność"; "czytalność" byłaby jak najoczywistsza, z filmami dużo gorzej, bo "oglądalność" ma już swoje znaczenie). Zastanawiałem się, czemu akurat w tej dziedzinie dorobiono się takiego określenia, i wydaje mi się to efektem tego, że od gier najwięcej ze wszystkich dzieł oczekujemy czystej rozrywki (choć są oczywiście takie tytuły, które niosą ze sobą dużo więcej, z Planscape: Torment na czele), natomiast mimo iż większość czytelników (w tym ja, przyznaję) nie szuka wcale w książkach intelektualnych uniesień a podobnie zwykłej przyjemności z czytania, dla wszelkiej maści inteligientów "czytalnosć Dostojewskiego" byłaby świętokradztwem.

[Ghoster]

[...........]

[Noqa]

Jeśli przez "pół tuzina" mamy na myśli "sześć" to "pół tuzina" jest zupełnie zbędnym ozdobnikiem. Zupełnie nie rozumiem, po co komu poetyckie określenie liczby "sześć", chyba nikt nigdy nie narzekał, że nie da się piękniej wyrazić "czterech" czy "ośmiu".

Jeśli zaś chodzi nam o "około sześć"... to po pierwsze rzadko mamy taki problem, bo trudno nie odróżnić pięciu od siedmiu i to znowu tylko bardziej skomplikowane ujęcie prostych określeń - "pięć-sześć", "ze sześć", itd.

[Ghoster]

[...........]

[Noqa]

Tak. Ale niespecjalnie widzę sens wkładania takiego innego poczucia słowa "sześć", a mocno się tego nadużywa. W każdym razie ja ostatnio bardzo często trafiałem na "pół tuzina" pojawiające się zupełnie z dupy.

EDIT: Do tego dochodzi jeszcze, że "tuzin" jest dość nienaturalne. Stąd jego pół jest jeszcze mniej intuicyjne.

[Wedyowisz]

5 decytuzinów

[Feles]

"pół tuzina".

Najlepszy przykład jak nie opisywać ilości.

A to nie jest jakaś tania kalka z angielskiego, stosowana w polskich tłumaczeniach fantezów?

[Dynozaur]

Wkurwia mię, że wiele języków mniejszościowych Rosji przyjęło dla tegoż kraju nazwę "Rossija", zamiast utworzyć coś swojego z natywnych, często zupełnie niepodobnych określeń Rosjan. Przecież to kraj, w którym (bądź co bądź) żyją, powinni nazywać go więc po swojemu.

Na przykład
Wotjacki: Rosjanie - Ӟучъёс, ale Rosja - Россия.
Bałkarski: Rosjanie - Оруслула, ale Rosja - Россия.
Awarski: Rosjanie - ГӀурусал, ale Rosja - Россия.
Czeczeński: Rosjanie - Оьрсий, ale Rosja - Росси. (przynajmniej grekołacińską końcówkę raczyli usunąć)

I inne. Nie sądzicie, że to marnotrawstwo?

Zwłaszcza tych Wotjaków szkoda, bo ich określenie na Rosjan jest wyjątkowo fajne.

[spitygniew]

Skąd są te wszystkie nazwy?