Co mówicie, a mówić nie powinniście, czyli zmutowany polski

[CookieMonster93]

jestrze zamiast jeszcze
Wygłosowe -ą, które normalnie wymawiam standardowo [ɔ̃ɰ̃], lubię sobie zamieniać na [ɔŋ]

[Ліцьвін]

Pod wpływem litewskiego (biał.):
Zdarza mi się zamienić rz w r np. trzeba, przyjemny > treba, pryjemny.
Czasem zmiękczam d w dź np. Radymicze > Radzimicze
Ogółem większość miast na wschód od Polski pamiętam głównie tylko w litewskiej wymowie np. Maładzieczna, Krewa, Aszmіana, Mazyr, Śwіaciany

Co prawda to nie moje ale gdy byłem w Wilnie tamtejsza Polka mówiła "nie znam" jako "nie wiem", zapewne od lit. "я не знаю".

[poloniok]

Mi się zdarza, że jeżeli istnieją dwa spółgłoski zadziąsłowe lub dziąsłowo-podniebienne w dwóch następujących sylabach (lub na początku i na końcu jednej sylabie), wymawiam drugą zawsze z Mazurzeniem.

Przykład: "wiedzieć" wymawiam wiedziec

[Obcy]

Przykład: "wiedzieć" wymawiam wiedziec

To jest akurat kaszubienie, a nie mazurzenie.

[poloniok]

Przykład: "wiedzieć" wymawiam wiedziec

To jest akurat kaszubienie, a nie mazurzenie.

Że właśnie akurat tutaj można mówić o kaszubieniu. Jak napisałem, że wymawiam z Mazurzeniem, to miałem na myśli, z Mazurzeniem i z Kaszubieniem, nie wiedziałem, że Mazurzenie dotyka tylko cz, sz i ż (inny przykład dla mojej niepoprawnej wymowy byłby czescyzna). Jeżeli się staram poprawnie mówić, mi się ten fenomen nie zdarza, tylko mi się zdarza, jeżeli szybko mówię (co u mnie normą jest).

Zapomniałem wczoraj tutaj napisać, ale dodatkowo zdarza mi się, że końcówkę "-ść" wymawiam jako "-(j)ś". Przykłady: cześ, ijś, szejś, jeś

[Spiritus]

Zapomniałem wczoraj tutaj napisać, ale dodatkowo zdarza mi się, że końcówkę "-ść" wymawiam jako "-(j)ś". Przykłady: cześ, ijś, szejś, jeś

No to jest akurat w miarę częste w szybkiej mowie, choć może też wystąpić wariant bez tego "j", np. bardzo częste "cześ".

[Kazimierz]

Zapomniałem wczoraj tutaj napisać, ale dodatkowo zdarza mi się, że końcówkę "-ść" wymawiam jako "-(j)ś". Przykłady: cześ, ijś, szejś, jeś

No to jest akurat w miarę częste w szybkiej mowie, choć może też wystąpić wariant bez tego "j", np. bardzo częste "cześ".

To może dziwne, ale nigdy nie zdarzyło mi się tak powiedzieć. Prędzej wyszło by mi jakieś " czejć" albo "czeć".

[Widsið]

Że właśnie akurat tutaj można mówić o kaszubieniu. Jak napisałem, że wymawiam z Mazurzeniem, to miałem na myśli, z Mazurzeniem i z Kaszubieniem, nie wiedziałem, że Mazurzenie dotyka tylko cz, sz i ż (inny przykład dla mojej niepoprawnej wymowy byłby czescyzna). Jeżeli się staram poprawnie mówić, mi się ten fenomen nie zdarza, tylko mi się zdarza, jeżeli szybko mówię (co u mnie normą jest).

Zapomniałem wczoraj tutaj napisać, ale dodatkowo zdarza mi się, że końcówkę "-ść" wymawiam jako "-(j)ś". Przykłady: cześ, ijś, szejś, jeś

Musisz chyba bardziej osłuchać się z poprawniejszą wymową. I poczytać trochę też. Mutowanie mutowaniem, ale twoja polszczyzna jest szczególnie narażona na poważną erozję przez zmniejszony z nią kontakt za granicą, więc nie kultywowałbym tych dziwnych nawyków, które tutaj prezentujesz - zwłaszcza że ewidentnie jesteś świadomy, że to niekoniecznie są dobre nawyki.

[Pluur]

No to jest akurat w miarę częste w szybkiej mowie, choć może też wystąpić wariant bez tego "j", np. bardzo częste "cześ".

Prauda. Myślę, że to jedno z zjawisk fonetycznych, które może zajść za naszego życia - w końcu nie wiem czy język polski utrzyma pozycje s-sz-ś na stałe. Często przed ową miękką szczelinówką pojawia się j, a owa czasem staje się twarda, czasem upraszcza się grupa (podobny proces już zaszedł: wiejski, ojciec etc...). Mi cześć zdarza się wypowiedzieć jako /cześś/ - z długim /ś/. Jestem ciekaw czy ten proces zachodzi tylko w wygłosie, czy też przed spółgłoskami i czy dotyczy nosówki ń kojn?

[poloniok]

No to jest akurat w miarę częste w szybkiej mowie, choć może też wystąpić wariant bez tego "j", np. bardzo częste "cześ".

Prauda. Myślę, że to jedno z zjawisk fonetycznych, które może zajść za naszego życia - w końcu nie wiem czy język polski utrzyma pozycje s-sz-ś na stałe. Często przed ową miękką szczelinówką pojawia się j, a owa czasem staje się twarda, czasem upraszcza się grupa (podobny proces już zaszedł: wiejski, ojciec etc...). Mi cześć zdarza się wypowiedzieć jako /cześś/ - z długim /ś/. Jestem ciekaw czy ten proces zachodzi tylko w wygłosie, czy też przed spółgłoskami i czy dotyczy nosówki ń kojn?

U mnie zauważyłem wymowę właśnie taką. Poznań wymawiam Poznajn na przykład. O tym niedawno temu tutaj nawet pisałem.

[Henryk Pruthenia]

Przecież to jest prawie niewymawialne.

[Kazimierz]

Przecież to jest prawie niewymawialne.

E tam. Przecież chyba nikt nie ma problemu z wymówieniem słowa kombajn.

[Spiritus]

Przecież to jest prawie niewymawialne.

E tam. Przecież chyba nikt nie ma problemu z wymówieniem słowa kombajn.

Już nie wspominając o biednych Niemcach i Anglikach, którzy muszą się mierzyć z takimi słowami jak /majn/, /fajn/, /lajn/, /zajn/, /dajn/, /rejn/, /pejn/, /sejn/, /vejn/...

[Obcy]

U mnie zauważyłem wymowę właśnie taką. Poznań wymawiam Poznajn na przykład. O tym niedawno temu tutaj nawet pisałem.

Asynchroniczne [ń]? Dziwne zjawisko, podobniejszych przykładów to tylko æ-tensing przed [n] mi się przypomina: "man" /mæn/ => /mɛən/.

[poloniok]

Kolejny Poloniokizm mam do przedstawienia.

najczęstny - najczęstszy (również najczęstniej zamiast najczęściej)