Strasznie podoba mi się [ʔʲ].
Przykładowém wyrazém z tą zbitką może być czasownik «
s'iчić» ['sʲʔʲiʧʲiʨ] - doprowadzić do skutku, zrealizować. Jest to dość powszechna głoska. W wygłosie występuje tylko w przeczeniu «nï'ь» (jako odpowiedź na pytanie tak/nie).
Dobra, jedziemy daléj!
Rzeczownik i deklinacjeTo, do któréj deklinacji należy rzeczownik, jest podporządkowane li tylko końcówce. Rodzaj nie wpływa na nic. Jak wcześniéj wspomniałem, są tylko dwa rodzaje - mężski i żeński. A co stało się z rodzajém nijakiém? Otóż zlał się z rodzajém mężskiem w większości przypadków. W czasie przeszłém jednak nadal jest rozróżniany rodzaj nijaki, opisuje on zwierzęta bądź dzieci/młode (jest więc nie związany z końcówką). Ze względu na brak końcówki rodzaju nijakiego mamy mniéj deklinacyj, które można podzielić na parę grup:
- spółgłoskowe - rzeczownik kończy się spółgłoską. Spółgłoska może być miękka, lub twarda, co nieznacznie wpływa na odmianę rzeczownika. Spółgłoska może także się wymienić na inną (skutek przesuwki rabawanskiéj)
- samogłoskowy - rzeczownik kończy się samogłoską -a, -á, -aá w mianowniku, zachowywana jest długość, i dochodzi tylko do wymiany samogłoski
- spółgłoskowy ukryty - rzeczownik kończy się długo samogłoską, ale w pozostałech formach tematém jest jakaś zbitka (zazwyczaj -Vr-, -V-), najrzadsza
- istnieje téż grupa wyrazów nieodmiennech, zazwyczaj są to zapożyczenia
Końcówki dla poszczególnech przypadków:
Mianowik l. mn. -i, -í, -ií
Dopełniacz l. poj. -ə (dla społgłoskowech twardech), -ьa (dla społgłoskowech miękkiech), -y, -ý, -yý (dla samogłoskowech)
Dopełniacz l. mn. -uф (dla społgłoskowech twardech), -i (dla społgłoskowech miękkiech), -0 (lub obniżenie stopnia długości) (dla samogłoskowech)
Partytyw. l. poj. -a, -á, -aá
Partytyw. l. mn. -ám, -aám
Celownik l. poj. -u, -ï
Celownik l. mn. -ą
Biernik l. poj. -0 (w przypadku nieżywotnech), dopełniacz dla żywotnech mężskiech, -u, -į (u żeńskiech)
Biernik. l.mn. - biernik liczby mnogiéj zlał się z dopełniaczém liczby mnogiéj
CzasownikJeżeli chodzi o czaswoniki, to został zachowany system czas przeszły - czas teraźniejszy/czas przyszły prostu - czas przyszły złożony, chociaż ten ostatni jest teraz syntetyczny.
Czas teraźniéjszy ma końcówki wywodzące się z języka polskiego:
L.poj. :
1. os. -ą, -ѣt, -į, -u (+ możliwe formy długie)
2. os. -aš, -ѣš, -ïš, -eš, -yš (+ możliwe formy długie)
3. os. -a, -ѣ, -ï, -e, -y (+ możliwe formy długie)
L.mn. :
inkluzywna 1.os. -abët, -ѣbët, -ïbët, -ebët, -ybët (+ możliwe formy długie)
exkluzywna 1.os. -abë, -ѣbë, -ïbë, -ebë, -ybë (+ możliwe formy długie)
inkluzywna 2. os. -aćï, -ѣćï, -ïćï, -ećï, -yćï (+ możliwe formy długie)
exkluzywna 2. os. -aćïpešь, -ѣćïpešь, -ïćïpešь, -ećïpešь, -yćïpešь (+ możliwe formy długie)
3. os. -ųų, -ѣjų, -'ų (+ możliwe formy długie)
Czasy przeszłe są bardziéj skomplikowane. Została odmiana przez osoby, przez rodzaje, i liczby. Oto końcówki:
L.poj.:
1. os:
Rodzaj mężski: -ѣt, -ѣѣt, -yet, -ït, -y (+ możliwe formy długie)
Rodzaj zeński: -ąą, -ѣą, -ïą, -eą, -ą (+ możliwe formy długie)
Rodzaj nijaki: -ó, -ѣo, -ïo, -ö (+ możliwe formy długie)
2. os:
Rodzaj mężski: -ѣś, -ѣѣś, -yeś, -ïś, -yś (+ możliwe formy długie)
Rodzaj zeński: -áś, -ѣѣś, -ïaś, -ѣś, -aś (+ możliwe formy długie)
Rodzaj nijaki: -óś, -ѣoś, -ïoś, -öś (+ możliwe formy długie)
3. os:
Rodzaj mężski: -ѣ, -ѣѣ, -ye, -ï, -y (+ możliwe formy długie)
Rodzaj zeński: -á, -ѣѣ, -ïa, -ѣ, -a (+ możliwe formy długie)
Rodzaj nijaki: -ó, -ѣo, -ïo, -ö (+ możliwe formy długie)
Liczb mnogiech nie chce się mnie robić, ale mamy:
1. os. inkluzywne: -fьbët (-t z pierwszéj osoby)
1. os. exkluzywne: -fьbë
2. os. inkluzywne: -чïpešь (skrót od bez ich > pes jih > pesjih > peših )
2. os. exkluzywne: - чï
Czas przyszły tworzy się dodając do formy trzeciéj osoby czasu przeszłego następującą końcówkę:
L.poj. :
1. os. -du
2. os. -ѓïš
3. os. -ѓï
L.mn. :
inkluzywna 1.os. -ѓïbët
exkluzywna 1.os. -ѓïbë
inkluzywna 2. os. -ѓïćï
exkluzywna 2. os. -ѓïćïpešь
3. os. -dų
To tyle jeżeli chodzi o odmianę
podmiotowę.
Teraz czas na odmianę
przedmiotową. Odmiana przedmiotowa pochodzi ze ściągnięcia zaimków. Końcówki odmiany przedmiotowéj są wymienne z zaimkami. Dokleja się je do czasownika odmienionego podmiotowe. Odmiana podmiotowa bliższa:
L.poj. :
1. os. -tь
2. os. -ć
3. os. -j (+ wzdłużenie poprzedajacéj samogłoski jeżeli dotyczy wyrazu w rodzaju mężskiém bądź nijakiém)
L.mn. :
inkluzywna 1.os. -bë
exkluzywna 1.os. -t
inkluzywna 2. os. -v
exkluzywna 2. os. -vьšь
3. os. -ji
dalsza:
L.poj. :
1. os. -n
2. os. -to
3. os. -bu (+ wzdłużenie poprzedajacéj samogłoski jeżeli dotyczy wyrazu w rodzaju mężskiém bądź nijakiém)
L.mn. :
inkluzywna 1.os. -më
exkluzywna 1.os. -t
inkluzywna 2. os. -v
exkluzywna 2. os. -vьšь
3. os. -jį
