Język Kaukazki

[Henryk Pruthenia]

Język kaukazki ([xeʊxəzʏ t'əjɦeːχ]) - język wywodzony z PIE. Miałby on rozwijać się w towarzystwie języków semickiech, a potém kaukazkiech. Póki co, niezapisywany, ale najprawdopodobniéj wybiorę cyrylicę (jeżeli byłby w tamtech rejonach używany, to prędzéj czy późniéj została by mu nadana cyrylica, a pałeczka jest bardzo produktywném znakiém). Oddzielił się od PIE jeszcze gdy ten miał laryngały.

FONOLOGJA:
Spółgłoski:

	Dwuwargowe	Warogwo-zębowe	Międzyzębowe	Dziąsłowe	Zadziąsłowe	Podniebienne	Miękkopodniebienne	Języzkowe	Krtaniowe
Nosowe	m̥ m			n̥ n				ɴ̥ ɴ
Zwarte	p p' ɓ			t t' ɗ			k k' ɠ	q q' ɢ	ʔ
Zwarto-Szczelinowe	p͡f							q͡χ ɢ͡ʁ	ʔ͡h
Szczelinowe		f	ð	s z			x ɣ	χ ʁ	h h̃ ɦ
Aproksymanty		ʋ		r̝̥ r̝		j̥ j
Boczne aproksymanty				l̥ l

Koartykulacje:

w̥	Półotwarta wargowo-miękkopodniebienna bezdźwięczna
w	Półotwarta wargowo-miękkopodniebienna

Samogłoski:

	Przednie		Centrelne		Tylne
Przymknięte	i iː				u uʏ
Prawe przymknięte		ɪ ʏ
Półprzymknięte	e eː eɪ eʊ				ɤ ɤʊ
Średnie			ə
Półotwarte
Prawie otwarte	æ æː æɪ
Otwarte

Bajka Schleichera:
(Wersja Lühra)
ʁɤʊwiː ɦeːj̥w̥ɤʊɢ͡ʁe

    ʁɤʊwiː, ɣjeːznĩ ʁulʁɴeːχ ne eːɦeʔ͡h, t'ek'ɤr̝̥ j̥e ɦeːj̥w̥ɤ̃ʊ, kɤ̃ʊ, wɤʊjɦɤ̃ ʋeːr̝ʁũ weːjɦɤn̥tʏ, kɤʊ̃, ɓɤʊʁɤ̃ meːjɤʁʏ, kɤʊ̃, ɗiɦeːnɤnʏ ʁɤxj̥uː ɓeːr̝ɤn̥tʏ. ʁɤʊwiː ɦeːj̥w̥ɤɓɤs eweɢe: j̥eːr̝ð ʁɴukeɪ neɪ wit'ətæː ɗɣnɤʊnʏ ɦeːj̥w̥ɤ̃ʊ ʁeːjɤn̥tʏ. ɦeːj̥w̥ɤʊs eweɢ: l̥uɗiː, ʁɤʊwi! j̥eːr̝ð ʁɴukeɪ wit'əzɓɤʊ: ɗɣeːnɤʊ, pɤʊtiː, ʁulneːʁʏ ʁɤʊjɤʏ qɴ̥eʊki seːɓeɪ ʋeːr̝n̥ɤ̃ weːʔ͡hɤm; ʁeːwiɓɤɢ͡ʁe ʁwlʁɴeːχ neː ɦeʔ͡hi. kɤʊt' j̥æ̥luwɤʊ ʁɤʊwiː ʁæːr̝ ɤ̃ eɓuge.


Jest to tylko po procesach, nie ma zmian gramatycznech, znaczeniowech etc. Sądzę, że mimo to daje jakieś wyobrażenie o brzmieniu języka. Co do gramatyki: będzie ona dość archaiczna, jednakowoż pojawią się takie innowacje jak nowe przypadki, czas przeszły i nieprzeszły etc.

[CookieMonster93]

Marzę o tym, by usłyszeć, jak to wymawiasz. Nie traktuj tego jako wyzwanie, po prostu podoba mi się egzotyczność brzmieniowa tego języka.

[Henryk Pruthenia]

Pojedyncze słowa bym dał radę (aż tak bardzo charczeć nacodzień nie charczę). Ale no cóż, brak sprzętu nagrywającego.

[CookieMonster93]

Szkoda, ale masz plusa u mnie za wymyślenie takiej fajnej charczącej wymowy. :-)

[Ghoster]

[...........]

[Aureliusz Chmielewski]

Czyli język dla pornostarów...
Też mi się podobają te dźwięki, choć nie jestem pewien czy je dobrze wymawiam (och, wymawiam to chyba trochę błędne słowo )

[Henryk Pruthenia]

Naprawdę podoba mi się fonetyka tego języka, afrykaty są naprawdę unikalne (pokroju [ʔ͡h])

Ta afrykata po prostu pasowała mnie do reszty. Nie jest także czémś zbyt trudném, znam angielski, która ma [h], no i znam [ʔ]. Wymówić to jedno po drugiéj tak samo jak [ts], a potém jak /c/... Po prostu pasowałoa. 

a głoski występują w ciekawych opozycjach (tylko dlaczego [ɢ] nie jest iniektywne?).

Historja języka. Nie sądzę, by otaczające języki jakoś zmuszały do zapożyczania tego dźwięku.

Poza tym nieco nieprawdopodobne wydaje mi się posiadanie [ɴ] przy braku [ŋ] w takim języku,

Szczérze powiedziawszy, to to wszystko to de facto allofony. PIE m, n zlały się w ten sam dźwięk, który potém zależnie od miejsca artykulacji przechodził następném upodbnieniom (początkowo w miejscu artykulacji, a potém także dźwięczność, brak [ŋ] jest uwidzian tém, że PIE *k, g przestały istnieć, a te nowe /k/ to początkowo był allofon *t przed paroma samogłoskami, a te potém uległy drobném zmianom, i przestało to być allofoniczne)

ale cóż; samogłoski też ciekawe.

Praktycznie nie zmieniony system PIE. Tylko parę dyftongów uległo monoftongizacji i tyle.

Ach, no i jakże mógłbyś nie dodać tutaj [ʋ].

No cóż, lubię ten dźwięk.

Czekam na jakąś opracowaną ortografię, a nagrywaj choćby komórką, też tak robiłem.

Ortografja będzie dość kaukazka i cyrylicka. Samogłoski mam już zrobione:
i /ь/ iː /и/ u /у/ uʏ /уу/ ɪ /і/ ʏ /ү/ e /е/ eː /ё/ eɪ /еі/ eʊ /еұ/ ɤ /ъ/ ɤʊ /о/ ə /ә/ æ /ѣ/ æː /ѣѣ/ æɪ /ѣі/
Nosowość jest zaznaczana znakiém Vн.

A co do spółgłosek, to póki co, niech będzie tak:
Nosowe: m̥ m n̥ n ɴ̥ ɴ /н/   
Zwarte: p /п/ p' /пӀ/ ɓ /б/ t /т/ t' /тӀ/ ɗ /д/ k /ҭ/ k' /ҭӀ/ ɠ /ꚉ/ q /ҟ/ q' /ҟӀ/ ɢ /ԍ/ ʔ /ɪ/
Zwarto-Szczelinowe: p͡f /ѳ/ q͡χ /ӿ/ ɢ͡ʁ /ӻ/ ʔ͡h /ԧ/
Szczelinowe: f /ф/ ð /ѕ/ s /с/ z /з/ x /к/ ɣ /г/ χ /х/ ʁ /ғ/ h /һ/ h̃ /ң/ ɦ /ґ/
Aproksymanty: ʋ /в/ r̝̥ /ш/ r̝ /ж/ j̥ /ј/ j /й/   
Boczne aproksymanty: l̥ /л̴/ l /л/               
w̥ /ў̴/ w /ў/   

Póki co, to wygląda tak. Gdybym robił to na papierze, byłoby bardziéj symetrycznie.

PS: Tak właśnie doszedłem do wniosku, że gdybym odczytał tę bajkę, to wyszedłby z tego black-metal, nawét gdyby rytm był kulawy, a jedyném grającém instrumentém byłby trójkąt czy durne cymbałki...

[Feles]

Nie wiem, mnie się fonologja nie bardzo nrawi.

Ale pomysł ciekawy, czekam na więcéj.

[Henryk Pruthenia]

Dobra, idziemy z gramatyką.

A więc, system przypadków jest dość prosty.
Mamy więc system absolutywno-ergatywny (absolutyw z biernika, ergatyw z celownika), PIE mianownik skończył jako coś w rodzaju prepozycjonalisa, ale raczéj powinno się go nazywać "postpozycjonalis". Końcówka PIE dopełniacza dała przymiotniki (dopełniacz zaczął się odmieniać przez przypadki), i dzisiejszy dopełniacz to bardziéj poseswy. Jest często doczepiany do rzeczownika, którego opisuje (tak samo jak przymiotnik), przy czém dochodzi tu do paru lenicyj. Wołacz oraz przypadki umieszczenia są jak były, raczéj nie zmieniły swojech funkcyj. A oto końcówki:

Rodzaj ożywiony I:
Absolutyw: ўёжйън [weːr̝jɤ̃] (pracownik)
Ergatyw: ўёжйънѣ [weːr̝jɤnæ]
Posesyw: ўёжйъно [weːr̝jɤnɤʊ]
Wołacz: ўёжйън [weːr̝jɤ̃]
Narzędnik: ўёжйънеһ [weːr̝jɤneh]
Ablatyw: ўёжйънъс [weːr̝jɤnɤs]
Innesyw: ўёжйънь [weːr̝jɤni]
Postpozycjonal: [weːr̝jɤʊ̃] ўёжйон

Rodzaj ożywiony II:
Absolutyw: йёнғ [jeːɴʁʏ] (kobieta)
Ergatyw: йёнғѣ [jeːɴʁæ]
Posesyw: йёнғәз [jeːɴʁəz]
Wołacz: йён [jẽː]
Narzędnik: йёнғеһ [jeːɴʁeh]
Ablatyw: йёнғәз [jeːɴʁəz]
Innesyw: йёнғь [jeːɴʁi]
Postpozycjonal: йён [jẽː]

Rodzaj nieożywiony:
Absolutyw: нёбо [neːɓɤʊ]
Ergatyw: нёбѣѣ [neːɓæː]
Posesyw: нёбос [neːɓɤʊs]
Wołacz: нёбъс [neːɓɤs]
Narzędnik: нёбёһ [weːr̝jɤneh] [neːɓeːh]
Ablatyw: нёбос [neːɓɤʊs]
Innesyw: нёби [neːɓiː]
Postpozycjonal: нёбъс [neːɓɤs]

Liczba mnoga
Liczba mnoga jest wspólna dla wszystkiech rodzai i odmian. Ma to w sobie, że jest rzadko używana. Jéj końcówki pochodzą mieszanie z liczby mnogiéj i podwójnéj. Jest grupa słów, która nie posiada liczby mnogiéj (głównie słowa abstrakcyjne). Liczbę mnogą można utworzyć dodając po rzeczowniku ў̴ё (< uper)

Końcówki są następujące:
Absolutyw: йёнғ [jeːɴʁəɦe]
Ergatyw: йёнғнъс [jeːɴʁɴɤs]
Posesyw: йёнғохън [jeːɴʁoχɤ̃]
Wołacz: йёнғәґе [jeːɴʁəɦe]
Narzędnik: йёнғәбь [jeːɴʁəɓi]
Ablatyw: йёнғнъс [jeːɴʁɴɤs]
Innesyw: йёнғзу [jeːɴʁzu]
Postpozycjonal: йёнғес [jeːɴʁes]

[Toivo]

Ta afrykata po prostu pasowała mnie do reszty. Nie jest także czémś zbyt trudném, znam angielski, która ma [h], no i znam [ʔ]. Wymówić to jedno po drugiéj tak samo jak [ts], a potém jak /c/... Po prostu pasowałoa.

A to w ogóle jest możliwe do wymówienia? Bo afrykata to jednak nie do końca to samo, co jedno po drugim. Ja raczej sobie tego nie mogę wyobrazić, mogę sobie tylko wyobrazić zbitkę /ʔh/, która brzmi jak stęknięcie

Ortografja będzie dość kaukazka i cyrylicka. Samogłoski mam już zrobione:
i /ь/ iː /и/ u /у/ uʏ /уу/ ɪ /і/ ʏ /ү/ e /е/ eː /ё/ eɪ /еі/ eʊ /еұ/ ɤ /ъ/ ɤʊ /о/ ə /ә/ æ /ѣ/ æː /ѣѣ/ æɪ /ѣі/

Pomysł na /i/ i /i:/ jest super, ale już dalej mi się nie podoba - przede wszystkim użycie jaci dla /æ/, podczas gdy 'a' jest niewykorzystane. Może gdyby dobrze poszukać, dla każdego monoftongu znalazłaby się osobna litera? Np. 'a' dla /æ/, 'ѣ' dla /æ:/, 'o' dla /ɤ/, ъ dla /u/ i /ʊ/ w dyftongach itd.

[Henryk Pruthenia]

Hmmm, pomysł z «а» dla [æ] oraz «ѣ» dla [æ:] jest fajny, aż go wprowadzę. Chciałem, by ta jać była, by ortografja była jak najbardziéj nietuzinkowa. A co do «'o' dla /ɤ/, ъ dla /u/ i /ʊ/ w dyftongach itd.», to mamy jaką sytuację jaką mamy z ъ oraz о wynika z historji języka. Ten dyftong pochodzi od długiego [ɤ].

A co do wymowy, chodzi mi o to, że najpierw łapiesz czém się różni afrykata od zbitki, a potém tę myśl nakładasz na [ʔh] i wymawiasz.

W ogóle, zdziwiło mię, że nikt nie zwrócił uwagę na obecność czeskiego /rz/ w wersji dźwięcznéj i bezdźwięcznéj. Myślałem, że ta para będzie uważana przez paru ludzi z tego fora za coś dziwnego. No cóż, przez Silmetha i jego kurs (w ogóle, gdzie on?) ludzie poznali ten dźwięk

[Ghoster]

[...........]