Pytania odnośnie natlangów

[Siemoród]

@up A w czyjej wymowie? U rodzimomówców, których ja słyszałem, tam ewidentnie jest palatalizacja.

Žodis
No chyba, że jestem głuchy.

[Caraig]

Dlaczego właściwie w duńskiej IPie zapisuje się [b̥, d̥], itd.?
Nie prościej po prostu [p, t]?

[Widsið]

Bo [p t k] oznaczają tak naprawdę ich aspirowane warianty. W ten sposób radzą sobie z rozróżnieniem fortis-lenis.

[Todsmer]

[b̥] to niekoniecznie [p]. Jeśli różnica lenis/fortis jest fonemiczna w języku, [b̥] jest lenis, a natomiast przykładowo [p] fortis.

EDIT: Jak Widsith już wyjaśnił wcześniej.

[Toivo]

@up A w czyjej wymowie? U rodzimomówców, których ja słyszałem, tam ewidentnie jest palatalizacja.

Žodis
No chyba, że jestem głuchy.

Ja tam słyszę [dʲ]. Może na tym nagraniu to rzeczywiście słabo słychać, ale możesz mi uwierzyć - swego czasu uczyła mnie Litwinka

[Siemoród]

To widocznie jestem głuchy.

A w szczegółach - czy dobrze kminię, że przy tem litewskiem [d^j] czubek języka dotyka zębów, w odróżnieniu od rosyjskiego <дь>, gdzie dotyka podniebienia przedniego? Bo coś takiego też jestem w stanie usłyszeć.

Skoro znasz litewski to znasz może jakieś dobre źródło litewskiej fonetyki? Bo tego, kiedy oni <a> czytają jak [æ] czy [ε], a <e> jak [æ] lub [a] to ja nie ogarniam za cholerę.

[Obcy]

Po spółgłosce miękkiej może też być obniżenie wymowy [a:] do [æ:] i [ɐ] do [ɛ], natomiast przed twardą spółgłoską zachodzi też [ɛ:] na [æ:]. W wyrazach obcych tej przesuwki raczej się nie praktykuje. Nie zapominaj też, że 'a" i "e" też mają warianty długie i miękkie, nawet jeśli są nieogonkowane.

A ta palatalizacja przed przednimi to musi być i już.

[Toivo]

Siemoród: <a> jest wymawiane jak [æ] po spółgłoskach miękkich - całość jest wtedy zapisywana jako spółgłoska + <ia>, np. čia "tu", reikia "trzeba". <e> ZTCW zawsze jest wymawiane [æ], nigdy [a].

Ogólnie to en.wiki:Lithuanian phonology zawiera chyba wszystko, co potrzebne.

Że znam litewski, to bym nie powiedział, jestem raczej początkujący, może ukończone A1. Ale miałem ten luksus swego czasu uczyć się z nejtywką, a teraz z prawie nejtywem, więc mam dostęp do poprawnej wymowy

[Henryk Pruthenia]

Jaki jest najbardziej konserwatywny dialekt angielski? Chodzi mi głównie o gramatykę, ale fonologia i leksyka też może być.

[Obcy]

Jeśli chodzi o całokształt, to stawiam na Scots i inne północnoangielskie języki/dialekty, gdzie jest m.in. wymawianie "gh" jako

• i "wh" jako [ʍ], "ou" jako [u], wyrazów typu "most" jako [mest], rozróżnienie form typu "found" jako Simple Past i jako Past Participle (czyli np. find/fand/fund), więcej nieregularnych liczb mnogich (np. cauf/caur - cielęta, ee/een - oczy), czasem też utrzymanie się rozróżnienia między "thou" a "you". Nie mówię już o licznych archaizmach leksykalnych i wyrazach o niezmienionym znaczeniu, np. "frain" (pytać), "gome" (mężczyzna).

[Widsið]

Northumbria, jak nic.

[Spiritus]

Czy ja się przesłychuję (?) czy anglofoni wymawiają "if" przed samogłoską jako [ɪv]?

[Caraig]

Skąd właściwie w hiszpańskim, portugalskim formy conmigo etc? Dlaczego nie po prostu migo?
No jak dla mnie cum + mecum jest po prostu redundantne

[Widsið]

Skąd właściwie w hiszpańskim, portugalskim formy conmigo etc? Dlaczego nie po prostu migo?
No jak dla mnie cum + mecum jest po prostu redundantne

Sam sobie rozwiązałeś to pytanie. Niemniej, łączone formy comecom, cotecom, covoscom pojawiają się już w lokalnej łacinie ludowej. Być może to działanie substratowe, a być może jakaś forma podkreślenia istotnego, a krótkiego elementu w zdaniu, cf. portugalskie dou, vou, estou < *dō-ō, *vādō-ō, *stō-ō i analogiczna dyftongizacja w tej pozycji w hiszp. (doy, voy, estoy), a także wzmocnienie nieco innej natury w kat. estic.

[Dynozaur]

A to nie jest tak, że to -cum się na tyle zdegradowało fonetycznie, że przestało być w ten sposób rozumiane (poza tem, model z poimkowym -cum przestał być produktywny, co sprzyjało takiej "regularyzacji"), więc "dorobiono" je na nowo?

Coś podobnego jak w polskim wniwecz - z podwojonym "w(e)" (gdzie zanikł [jakże piękny] model z przyimkiem jako wrostkiem, wchodzącym po "ni"/"nie", a więc kiedy konstrukcja ta przestała być tak rozumiana, to dorzucono redundantne w- na początku).