Miałem zapytać czym jest uzasadnione podwójne n w piśmienny – czy tylko tym, że nie ma przymiotników zakończonych na -eny i się wyrównało, czy istnieniem w przeszłości słowa piśmień (jak płomień czy promień), albo istnieniem słowa piśmię (jak brzemię czy plemię), albo istnieniem słowa piśmiono (jak... no właśnie nie wiadomo co, bo takie słyszane to tu to tam strzemiono czy plemiono są zdaje się niepoprawnie i niepotrzebnie „odmnożone”: l. poj. strzemię, plemię > l. mn. strzemiona, plemiona > l. poj. strzemiono, plemiono), czy jeszcze czymś innym?
No i właśnie to piśmię istniało. I to chyba będzie z tego: -ę przeszło w -en + -ny. Czy tak?
Czy w związku z tym nie należałoby uznać za prawidłowe zapisy słów brzemięny, piśmięny, plemięny, strzemięny oraz ciemięny, siemięny, ślemięny?
Sprawdzając w słownikach te i podobne słowa (jęczmień, kamień, krzemień, płomień, promień, rzemień, strumień) zauważyłem, że niezłe zamieszanie jest z dociekaniem ich początków.