Język miecki/proto-miecki

Język proto-miecki — dialekt języka proto-zachodniogermańskiego używany w pierwszej połowie pierwszego tysiąclecia n.e., przodek języka mieckiego.

Fonologia

System początkowy

m	n		(ŋ)	(ŋʷ)
p	t		k	kʷ
f	θ	s	x	xʷ
b~β	d~ð	z	ɡ~ɣ	ɡʷ~ɣʷ
	l	r	j	w

i	iː		u	uː
e	(eː)
	ɛː	ɛːː		ɔː	ɔːː
			ɑ	(ɑː)

Procesy fonologiczne

Etap północno-zachodnio-germański

i-mutacja

• krótkie /ɑ ɔ u/ -> [æ ɵ ʉ] (przed /i j/ w kolejnej sylabie)

a-mutacja

• krótkie /i u/ -> [e o] (przed /ɑ ɛ ɔ/ w kolejnej sylabie, z wyjątkiem przed spółgłoskami nosowymi)

skrócenie samogłosek

• /ɛː ɔː/ -> /a u/ (na końcu wyrazu)
• /ɛː ɛːː/ -> /aː/
• /ɔːː ɔːi/ -> /oː/

monoftongizacja

• /ɑi ɑu/ -> /eː oː/
• uwaga: w proto-mieckim zachodzi także w sylabach akcentowanych

denasalizacja

• V[+nosowa] -> V[-nosowa] (na końcu wyrazu)

Etap zachodniogermański

zanik Z

• /z/ -> 0 (na końcu wyrazu)
• /z/ -> /r/

unosowienie (częściowo współdzielone z ingweońskimi)

• V -> V + /ə̯̃/ (przed nosowymi)
• /m n ŋ/ -> 0 (przed spółgłoskami nie-zwartymi i na końcu wyrazu)

redukcja

• /ɔː/ -> /aː/ (na końcu wyrazu; z PGm *-ǭ, *-ōz)
• /ɔː/ -> /oː/ (pozostałe)
• /a/ -> 0 (koniec wyrazu; tylko końcówki rzeczowników a-tematycznych z PGm *-azm *-ą)

geminacja zachodniogermańska

• w proto-mieckim nie staje się fonemiczna

System końcowy

m	n		ŋ	(ŋw)
p	t		k	(kw)
b	d		ɡ	(ɡw)
f	θ	s	x	(xw)
	l	r	j	w

i iː iə̃	ʉ ʉə̃	u uː uə̃
e eː eə̃	ɵ ɵə̃	o oː oə̃
	æ æə̃	a aː aə̃

Morfologia

Zaimki osobowe

	1sg	2sg	3sg m	3sg f	3sg n	1pl	2pl	3pl m	3pl f	3pl n
N.	ek	θuː	i	siː	it	wiː	jiː	iː	ijoː	iju
A.	mik	θik	iə̃naː	ijaː	it	uə̃s	iwi	iə̃	ijoː	iju
G.	miə̃n	θiə̃n	es	eraː	es	uə̃ser	iwer	eroː	eroː	eroː
D.	mi	θi	iə̃meː	eroː	iə̃meː	uə̃si	iwi	iə̃m(a)	iə̃m(a)	iə̃m(a)

Zaimki wskazujące

	sg m	sg f	sg n	pl m	pl f	pl n
N.	sa	su	θat	θɛː	θoː	θu
A.	θaə̃naː	θaː	θat	θaə̃	θoː	θu
G.	θas	θɛːraː	θas	θɛːroː	θɛːroː	θɛːroː
D.	θaə̃meː	θɛːroː	θaə̃meː	θɛə̃m	θɛə̃m	θɛə̃m