Język sarnacki

Język sarnacki Sarnath Zardhahal ᛋᚨᚱᚾᚨᚦ ᛉᚨᚱᚦᚨᚺᚨᛚ [saɹ'naθ zaɹða'hal]
Sposoby zapisu:	sarnackie, łacińskie, runy
Typologia:	fleksyjny, SVO
Faktycznie
Utworzenie:	Henryk Pruthenia w 2017
W ?
Używany w :	Sarnath
Klasyfikacja:	J. sarnackie 'sarnacki
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język sarnacki - starożytny język Sarnatu. Na jego bazie rozwinęły się języki sarnackie.

Dźwięki

Spółgłoski

• m n (m n)
• t d k (t d k)
• θ ð s z ç h (th dh s z kh h)
• ʋ ɹ j l (v r j l)

Samogłoski

• i u (i u)
• ɛ ɔ (e o)
• æ (â)
• a (a)

Akcent

Akcent pada zawsze na ostatnią sylabę słowa.

Budowa sylaby

W języku sarnackim może występować jedynie sylaba CRVRC, gdzie "C" to spółgłoska, "V" to samogłoska, a "R" - to dowolna spółgłoska sonorna inna niż /j/. Na granicy dwóch sylab możliwe jest też geminatyczne połączenie spółgłosek zwartych: CVC¹C¹VC.

S-lenicja

Przed częścią sufiksów dochodzi do osłabienia spółgłosek, to jest przejścia w ich szczelinowy wariant:

• t > th
• d > dh
• k > h
• j > kh

W gramatykach zaznaczana jest za pomocą znaku ^S przed końcówką.

N-lenicja

Po niektórych przyimkach dochodzi do udźwięcznienia spółgłosek zębowych:

• t > d
• θ > ð
• s > z

W gramatykach zaznaczana jest za pomocą znaku ^N przed końcówką.

Zapis

Dla języka starosarnackiego używano własnego sylabariusza. Zastępczo można także użyć pismo łacińskie i runy.

Zapis łaciński

Zapis łaciński charakteryzuje się dwuznakami tworzonymi z pomocą litery h, np. "th", "dh", "kh", a także obecności daszka, jedynego użytego diakrytyku dla litery â.

Zapis runiczny

• m n (ᛗ ᚾ)
• t d k (ᛏ ᛞ ᚲ)
• θ ð s z ç h (ᚦ ᚦ ᛋ ᛉ ᛃ ᚺ)
• ʋ ɹ j l (ᚹ ᚱ ᛃ ᛚ)
• i u (ᛁ ᚢ)
• ɛ ɔ (ᛖ ᛟ)
• æ (ᛇ)
• a (ᚨ)

Gramatyka

Zaimki

Zaimki osobowe

Osoba	Sg	Pl
1.	ik	kah
2.	thra	dhaz
3.	lod	lodod

Zaimki dzierżawcze

Zaimki dzierżawcze są doklejane do rzeczowników w postaci sufiksów.

Osoba	Sg	Pl
1.	-ak	-Sah
2.	-Sath	-az
3.	-ad	-adh

Rzeczownik

Rzeczownik w języku sarnackim odmienia się przez przypadki i liczby. Występuje 5 deklinacji. Rzeczownik może także występować w formie określonej.

Kategorie rzeczownika

Przypadki

W języku sarnackim występuje pięć przypadków:

• mianownik;
• dopełniacz;
• ablatyw;
• biernik;
• wołacz.

Liczby

Występują dwie liczby: mnoga i pojedyncza. Istnieje też duża grupa rzeczowników nie posiadających liczby, są to rzeczowniki niepoliczalne, zbiorowe, a także określające materiał.

Określoność

Rzeczownik występuje w jednej z dwóch form:

• nieokreślonej - nie jest ona zaznaczona w żaden sposób;
• określonej - zaznaczane jest to za pomocą sufiksy -^Sal, -l doklejanego do rzeczownika.

Deklinacja

Występuje pięć wzorów odmiany deklinacyjnej:

• I, -∅ - większość rzeczowników, mianownik i biernik są sobie równe;
• II, -∅ - duża część rzeczownik, formy mianownika i biernika są różne;
• III, -i - rzeczowniki kończące się na -i;
• IV, -∅ - tzw. odmiana miękka, końcówka rzeczownika ulega S-lenicji;
• V, -∅ - mała grupa rzeczowników, głównie oznaczających przedmioty, których temat rozszerza się o spółgłoskę -j-.

Deklinacja I tharnah "miasto"
Przypadek	Sg	Pl
Nom.	tharnah	tharnahar
Gen.	tharnahan	tharnahadak
Abl.	tharnaha	tharnaheth
Acc.	tharnah	tharnahar
Voc.	tharnahe!	tharnahar!

Deklinacja II khirad "ręka"
Przypadek	Sg	Pl
Nom.	khirad	khirada
Gen.	khiradan	khiradadak
Abl.	khirada	khiradeth
Acc.	khiradu	khiradaz
Voc.	khirade!	khirada

Deklinacja III larnaki "człowiek"
Przypadek	Sg	Pl
Nom.	larnaki	larnaka
Gen.	larnakid	larnakidak
Abl.	larnaku	larnaketh
Acc.	larnaku	larnakiz
Voc.	larnake	larnaka

Deklinacja IV dorrak "głowa"
Przypadek	Sg	Pl
Nom.	dorrak	dorrahu
Gen.	dorrakun	dorrakud
Abl.	dorraki	dorrakoth
Acc.	dorraki	dorrakuz
Voc.	dorrak!	dorrahu

Deklinacja V nahar "dziecko"
Przypadek	Sg	Pl
Nom.	nahar	naharjaz
Gen.	naharjur	naharjed
Abl.	nahar'jun	naharjath
Acc.	naharja	naharjaz
Voc.	naharji!	naharjaz!

Przymiotnik

Przymiotnik występując w formie przydawki jest nieodmienny. Może odmieniać się jak zwykły rzeczownik jeżeli występuje niezależnie bez rzeczownika. Przyjmuje wtedy formę określoną.

Czasownik

Czasownik odmienia się przez osoby i liczby, a także trzy czasy (teraźniejszy, przyszły i przeszły), dwie strony (czynną i bierną) i trzy tryby (oznajmujący, łączący i rozkazujący)

Koniugacja I
			Oznajmujący		Łączący		Rozkazujący
			Czynna	Bierna	Czynna	Bierna	Czynna	Bierna
Teraźniejszy	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przyszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przeszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Bezokolicznik
Imiesłów czynny
Imiesłów bierny

Koniugacja II
			Oznajmujący		Łączący		Rozkazujący
			Czynna	Bierna	Czynna	Bierna	Czynna	Bierna
Teraźniejszy	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przyszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przeszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Bezokolicznik
Imiesłów czynny
Imiesłów bierny

Koniugacja III
			Oznajmujący		Łączący		Rozkazujący
			Czynna	Bierna	Czynna	Bierna	Czynna	Bierna
Teraźniejszy	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przyszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Przeszły	Sg	1.
		2.
		3.
	Pl	1.
		2.
		3.
Bezokolicznik
Imiesłów czynny
Imiesłów bierny

Składnia

Szyk zdania to SVO, przymiotniki poprzedzają rzeczowniki.

Przykładowe Teksty

Owca i konie

Owca i konie
	Na wzgórzu owca, która nie miała wełny, zobaczyła konie: jeden ciągnął ciężki wóz, drugi dźwigał wielki ładunek, a trzeci wiózł szybko człowieka. Owca rzekła do koni: „Serce mnie boli, widząc, co człowiek nakazuje robić koniom”. Konie odpowiedziały: „Słuchaj, owco, serca nas bolą, kiedy widzimy, jak człowiek, pan, zabiera twoją wełnę na płaszcz dla samego siebie. I owca nie ma wełny”. Usłyszawszy to, owca pobiegła przez równinę.
- owca - koń - i - nie - wzgórze - który - mieć - wełna - widzieć - jeden - ciągnąć - ciężki - wóz - drugi - dźwigać - wielki - ładunek - trzeci - wieźć - szybko - człowiek - mówić - serce - boleć - co - kazać - robić - odpowiedzieć - słuchać - kiedy - pan - zabierać - płaszcz - sam - pobiec - równina