Język zimny: Różnice pomiędzy wersjami
(→Deklinacja: Moar info.) |
|||
Linia 71: | Linia 71: | ||
*Palatalizacja I: k > ċ | g > ż | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż | *Palatalizacja I: k > ċ | g > ż | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż | ||
*Palatalizacja II/III: k > c | g > z | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż | *Palatalizacja II/III: k > c | g > z | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż | ||
− | *Palatalizacja IV: k > c | g, h > j | ſk > ſc | zg? | + | *Palatalizacja IV: k > c | g, h > j | ſk > ſc* | zg? |
*Jotacja: kj > ċ | gj > ż | hj > ẛ | ſkj > ċ | zgj > ż | cj > ċ | tj > c | dj > z | ſtj > ċ | zdj > ż | *Jotacja: kj > ċ | gj > ż | hj > ẛ | ſkj > ċ | zgj > ż | cj > ċ | tj > c | dj > z | ſtj > ċ | zdj > ż | ||
IV palatalizacja jest zmianą typową dla języka zimnego, zaszedłszą już w czasach historycznych. Powodują ją nowo powstałe z kontrakcji samogłoski przednie. Jest to najrzadsza z tych alternacyj - dotyczy kilku końcówek w deklinacji przymiotników i jest też produktywną regułą w zapożyczaniu obcych rdzeni. | IV palatalizacja jest zmianą typową dla języka zimnego, zaszedłszą już w czasach historycznych. Powodują ją nowo powstałe z kontrakcji samogłoski przednie. Jest to najrzadsza z tych alternacyj - dotyczy kilku końcówek w deklinacji przymiotników i jest też produktywną regułą w zapożyczaniu obcych rdzeni. | ||
+ | |||
+ | <nowiki>*</nowiki>Czytane [st]. | ||
=Morfologia= | =Morfologia= | ||
Linia 199: | Linia 201: | ||
*Wszystkie rzeczowniki tego typu deklinacyjnego są rodzaju żeńskiego. | *Wszystkie rzeczowniki tego typu deklinacyjnego są rodzaju żeńskiego. | ||
*Rzeczownik ''lubųvi'' - miłość (pl. tantum, choć syngularne ''luby'' też bywa używane) ma wyjątkowy Gen. pl. (indef.) - ''lub''. Tak samo wyraz pokrewny ''prəlubųvi'' (Gen. ''prəlub'') - cudzołóstwo, zdrada małżeńska. | *Rzeczownik ''lubųvi'' - miłość (pl. tantum, choć syngularne ''luby'' też bywa używane) ma wyjątkowy Gen. pl. (indef.) - ''lub''. Tak samo wyraz pokrewny ''prəlubųvi'' (Gen. ''prəlub'') - cudzołóstwo, zdrada małżeńska. | ||
+ | |||
+ | ==Deklinacja przymiotników== | ||
+ | W języku zimnym istnieją jedynie dwie deklinacje przymiotnikowe - twardo- i miękkotematowa. Historycznie przymiotniki miały dwie odmiany - "krótszą" nieokreśloną (rzeczownikową) i "dłuższą" określoną (polegającą na dołożeniu do formy krótkiej zaimka osobowego). W języku zimnym jednak krótka odmiana przymiotników zanikła i jako jedyna ustaliła się odmiana długa (z wtórnie skróconymi przez kontrakcję końcówkami). Pozostałością krótkiej odmiany jest fakt, iż prawie każdy rzeczownik posiada krótką (predykatywną) formę mianownika i narzędnika, używaną w roli orzecznika. Istnieje również wązka, reliktowa grupa przymiotników odmieniających się jak rzeczowniki (również w funkcji atrybutywnej) i nie posiadających form długich (np. ''rad'', ''doſtojin'' - rad, godzien). Rzeczownikowo odmieniają się też wszystkie przymiotniki dzierżawcze zakończone na ''-ov'', ''-in''. Jeden przymiotnik (''cuzi'' - cudzy, obcy) ma deklinację zaimkową miękką. | ||
+ | |||
+ | Przymiotniki odmieniają się przez rodzaj i podobnie jak rzeczowniki mają trzy liczby, z tym że zawsze zgadzają się z liczbą określanego rzeczownika - tak więc forma określana jako "pl. def" może oznaczać liczbę mnogą określoną lub podwójną, w zależności od typu składniowego przymiotnika. | ||
+ | |||
+ | Przymiotniki z zasady nie mają wołacza, używa się form mianownika wraz z rzeczownikami w wołaczu. W potocznej mowie można jednak spotkać przykłady przenoszenia końcówki wołacza rodzaju żeńskiego także do przymiotników (np. ''dobro żeno''). | ||
+ | |||
+ | ===Twardotematowa=== | ||
+ | Przykład: ''novų'' - nowy, ''dragų'' - drogi. | ||
+ | {| class=wikitable | ||
+ | !!!sing. masc.!!sing. neut.!!sing. fem.!!pl. def. masc.!!pl. def. neut.!!pl. def. fem.!!pl. indef. masc.!!pl. indef. neut.!!pl. indef. fem. | ||
+ | |- | ||
+ | !Nom. | ||
+ | |novų, dragų||nove, draje||nova, draga||nova, draga||novəj, drazəj||novəj, drazəj||novi, drazi||nova, draga||novə, drajə | ||
+ | |- | ||
+ | !Gen. | ||
+ | |novago, dragago||novago, dragago||novyjə, dragyjə||novu, dragu||novu, dragu||novu, dragu||novyh, dragyh||novyh, dragyh||novyh, dragyh | ||
+ | |- | ||
+ | !Dat. | ||
+ | |novumu, dragumu||novumu, dragumu||novəj, drazəj||novyma, dragyma||novyma, dragyma||novama, dragama||novym, dragym||novym, dragym||novam, dragam | ||
+ | |- | ||
+ | !Acc. | ||
+ | |novų, dragų||nove, draje||novį, drajį||nova, draga||novəj, drazəj||novəj, drazəj||novə, drajə||nova, draga||novə, drajə | ||
+ | |- | ||
+ | !Ins. | ||
+ | |novym, dragym||novym, dragym||novoį, dragoį||novyma, dragyma||novyma, dragyma||novama, dragama||novymi, dragymi||novymi, dragymi||novami, dragami | ||
+ | |- | ||
+ | !Loc. | ||
+ | |novəm, drazəm||novəm, drazəm||novəj, drazəj||novu, dragu||novu, dragu||novu, dragu||novyh, dragyh||novyh, dragyh||novah, dragah | ||
+ | |} | ||
+ | |||
+ | ===Miękkotematowa=== | ||
+ | Przykład: ''velij'' - wielki. | ||
+ | {| class=wikitable | ||
+ | !!!sing. masc.!!sing. neut.!!sing. fem.!!pl. def. masc.!!pl. def. neut.!!pl. def. fem.!!pl. indef. masc.!!pl. indef. neut.!!pl. indef. fem. | ||
+ | |- | ||
+ | !Nom. | ||
+ | |velij||velje||velja||velja||veli||veli||veli||velja||velə | ||
+ | |- | ||
+ | !Gen. | ||
+ | |veljago||veljago||veləjə||velju||velju||velju||velih||velih||velih | ||
+ | |- | ||
+ | !Dat. | ||
+ | |veljumu||veljumu||velij||velima||velima||veljama||velim||velim||veljam | ||
+ | |- | ||
+ | !Acc. | ||
+ | |velij||velje||velį||velja||veli||veli||velə||velja||velə | ||
+ | |- | ||
+ | !Ins. | ||
+ | |velim||velim||veljeį||velima||velima||veljama||velimi||velimi||veljami | ||
+ | |- | ||
+ | !Loc. | ||
+ | ||veljem||veljem||velij||velju||velju||velju||velih||velih||veljah | ||
+ | |} | ||
+ | |||
+ | ==Formy krótkie== | ||
+ | Istnieją dwie reliktowe formy deklinacji krótkiej dla każdego przymiotnika - mianownika i narzędnika (we wszystkich trzech rodzajach i liczbach). Mają one typowo rzeczownikowe końcówki. Forma mianownika jest używana przy orzeczeniach zwykłych (typu "być"), a narzędnika - przy orzeczeniach tranzytywnych (typu "stać się"). | ||
+ | |||
+ | {| class=wikitable | ||
+ | !!!sing. masc.!!sing. neut.!!sing. fem.!!pl. def. masc.!!pl. def. neut.!!pl. def. fem.!!pl. indef. masc.!!pl. indef. neut.!!pl. indef. fem. | ||
+ | |- | ||
+ | !Nom. | ||
+ | |nov, veli||novo, (velje)||(nova, velja)||(nova, velja)||novə, (veli)||novə, (veli)||(novi, veli)||(nova, velja)||novy, (velə) | ||
+ | |- | ||
+ | !Ins. | ||
+ | |novum, (velim)||novum, (velim)||(novoį, veljeį)||[novoma, veljema]||[novoma, veljema]||(novama, veljama)||novy, veli||novy, veli||(novama, veljama) | ||
+ | |} | ||
+ | |||
+ | Formy podane w nawiasach są tożsame z odmianą długą. Podane w nawiasie kwadratowym formy typu ''novoma'', ''veljema'' wychodzą z użycia. Coraz częściej używa się zamiast nich form deklinacji długiej (''novyma'', ''velima''). | ||
==Przypisy== | ==Przypisy== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[Kategoria:Słowiańskie języki Jaruzji|Zimny]] | [[Kategoria:Słowiańskie języki Jaruzji|Zimny]] |
Wersja z 16:09, 18 lip 2012
zimny zimnų įzyk | |
---|---|
Utworzenie: | Dynozaur, RWHÔ w 2008-2010 |
Cel utworzenia: | na potrzeby conworldu |
Używany w (Unia Krajów Słowiańskich): | Zimka |
Liczba użytkowników (Unia Krajów Słowiańskich) | ? |
Sposoby zapisu: | łaciński, rzadziej cyrylica |
Klasyfikacja: | języki indoeuropejskie słowiańskie zachodniosłowiańskie zimny |
Język urzędowy (Unia Krajów Słowiańskich): | Zimka |
Kody | |
Conlanger–2 | - |
Lista conlangów |
Język zimny, zimka (zimnų įzyk) - język republiki Zimki, najbliższy zachodniej grupie języków słowiańskich (zwłaszcza grupie czechosłowackiej). Posiada dość zachowawczą, w porównaniu do innych języków słowiańskich, morfologię i morfofonologię. Charakteryzuje się małymi wpływami języków sąsiednich i daleko posuniętym puryzmem morfofonologicznym (obce słowa są przerabiane tak, by w pełni odpowiadały zimnemu systemowi morfofonologicznemu - nie posiadały obco brzmiących połączeń głosek oraz mogły odmieniać się wg jednego ze wzorów odmiany. Przez to obce nazwy brzmią w języku zimnym nierzadko zupełnie niepodobnie do oryginału). Język zimny nie jest pozbawiony pożyczek słownikowych z innych języków (przeważnie są to hellenizmy i latynizmy), jednak ostatnimi czasy widoczna jest tendencja do tworzenia słowiańskich neologizmów dla nowych przedmiotów. W rozwoju literackiego języka zimnego także brał udział język cerkiewnosłowiański, już na bardzo wczesnym etapie rozwoju. Zapożyczenia cerkiewnosłowiańskie są często trudne do wykrycia, gdyż zimny i zimicka redakcja CSu są niemal identyczne, różnią się przede wszystkim wymową niektórych głosek i pewnymi konstrukcjami gramatycznymi.
Alfabet i fonologia
a | ą | b | c | ċ | d | e | ę | ə | f | g | h | i | į | j | |
[a] | [ã] | [b] | [ʦ] | [tʂ] | [d] | [ɛ] | [ə̃] | [ə] | [f] | [ɣ] | [x] | [i] | [ĩ] | [j] | |
k | l | m | n | o | p | r | ſ/s | ẛ/ṡ | t | u | ų | v | y | z | ż |
[k] | [ɫ] | [m] | [n] | [ɔ] | [p] | [r] | [s] | [ʂ] | [t] | [u] | [ɯ̃] | [v] | [ɨ] | [z] | [ʐ] |
- Na początku wyrazu samogłoski i oraz į ulegają prejotacji, która nie jest odzwierciedlana na piśmie.
- Samołoska [i] posiada alofon [ɪ], który pojawia się po [ʂ], [ʐ], [ʦ], [tʂ], [ɫ], [n] (w efekcie unikając palatalizacji dwu ostatnich).
- Spółgłoska [ɫ] posiada alofon [ʎ], pojawiający się w rzadkim połączeniu <lj> [ʎj].
- Głoski [ɫ] i [r] posiadają warianty sylabotwórcze - [ɫ̩] i [r̩] (równoprawne samogłoskom pod względem akcentuacyjnym).
- Formy liter <s> i <ṡ> używane są zawsze jako wielkie litery (S, Ṡ), na końcu wyrazu, oraz w przyimku <s> (kiedy stanowi samodzielny wyraz).
- Litery u, ų i y przed spółgłoskami nosowymi są wymawiane jednako - [ɯ]. Rozróżnienie pomiędzy nimi jest ortograficzne.
- Norma języka zimnego nie pozwala na jakiekolwiek dźwięki nie wchodzące w skład zimnego systemu fonologicznego ani na używanie znaków nie wchodzących w skład alfabetu zimnego (ani na czytanie istniejących liter inaczej niż w zimnym). Każdy obcy wyraz czy nazwa podlega surowym zasadom transliteracji oraz przystosowania do zimnego systemu morfofonetycznego (o czym niżej).
Akcent
W języku zimnym akcent pada na pierwszą sylabę niewywodzącą się z jeru (to znaczy, że <ų> w pierwszej jest zawsze nieakcentowane, a czasami także <i>), chyba że w następnej sylabie znajduje się kolejna samogłoska jerowa (wtedy mamy do czynienia z "jerem mocnym", akcentowanym). Nieakcentowane <i> w słownikach zwykle zapisuje się jako <ĭ>, chociaż w nowszych słownikach można też spotkać akuty w miejscach nieregularnego akcentu.
Nie akcentuje się też większości przedrostków przyimkowych (zwłaszcza w czasownikach, rzeczowniki są mniej konsekwentne). Jeżeli jednak w pierwszej sylabie rdzenia znajduje się samogłoska wywodząca się z jeru słabego, wtedy akcent pada na przedrostek.
Istnieje też dodatkowa reguła - <ų> w pierwszej sylabie wyjątkowo jest akcentowane, jeżeli powstało ze zderzenia przedrostka ze rdzeniem wyrazowym zaczynającym się na i- (np. w czasowniku ſųgrati [s- + igrati] = "wygrać [melodię]).
Zgodnie z tymi regułami, akcent w języku zimnym nigdy nie pada dalej niż na drugą sylabę wyrazu.
Morfofonologia
Język zimny rządzi się wieloma prawami i zakazami morfofonologicznymi, decydującymi jakie połączenia głoskowe nie mogą znajdować się w zimnym wyrazie. Zakazy te są ściśle przestrzegane w słowotwórstwie i zapożyczaniu obcych nazw i słów. Do takich "zakazanych" połączeń należą przede wszystkim:
- Połączenia spółgłosek welarnych z samogłoskami przednimi (także ze scentralizowanymi [ə] i [ə̃]).
- Połączenia głosek c/ċ/j/ṡ/ż z <o>, <ų> <y> (w zapożyczeniach jo > je).
- Połączenia spółgłosek c/ċ/ṡ/ż z półsamogłoską <j>. Ponadto, zbitka <lj> występuje tylko na granicach morfemów.
- Jakiekolwiek zbitki spógłoskowe zawierające c/ċ/ṡ/ż (za wyjątkiem -cti spotykanego w bezokolicznikach oraz zbitek z <l>, <r>, często występujących w nagłosie).
- Jakiekolwiek geminacje.
- Dystrybucja <f> jest mocno ograniczona. Często się udźwięcznia (np. między samogłoskami), unika się też zbitek spółgłoskowych z tym dźwiękiem.
- Połączenia <j> z <ą>, <ę> zamieniają się w <į>. Praktycznie nistnieje też <į> w pozycji po spółgłosce wewnątrz rdzenia.
- Ze względu na specjalne właściwości morfonologiczne samogłoski <ų> (jest to unosowiony historyczny jer), nie wykorzystuje się jej w zapożyczeniach (połączenia typu [un] oddaje się przez <ą>).
- Samogłoski <e>, <ę>, <ə> nigdy nie stoją na początku wyrazu. Ulegają prejotacji (a dodatkowo ję > į).
- Początkowe <ų> także nie istnieje, gdyż jest w ogóle niezgodne z rozwojem języka zimnego.
- Końcowe <ų> ograniczone jest do końcówki przymiotnika.
- Dozwolone jest początkowe <y> w zapożyczeniach, jednak w mowie potocznej najczęściej wymawia się jako [vy-].
- Spółgłoska <c> jako jedyna nie występuje na końcu wyrazu (w zapożyczeniach dodaje się wtedy -i na końcu wyrazu).
- Niedozwolone są jakiekolwiek zbitki samogłosek (które mogłyby wystąpić na granicach morfemów). W takich przypadkach <ą>, <o>, <u> i <y> są poprzedzone spółgłoską <v> (prelabializacja), a pozostałe samogłoski (za wyjątkiem tych, które nie występują na początku rdzenia) ulegają prejotacji.
- Większość wyrazów z początkowymi -arT, -alT ulega metatezie po przedrostkach (np. ne + arſti = neraſti [nie rosnąć]).
Istnieją także dodatkowe reguły sandhi związane z poszczególnymi przyimkami. Zostaną omówione w dziale "przyimki".
Mutacje i alternacje
Główne mutacje spółgłoskowe zachodzące przed pewnymi końcówkami (dalej będzie to omówione przy opisach morfologii):
- Palatalizacja I: k > ċ | g > ż | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż
- Palatalizacja II/III: k > c | g > z | h > ẛ | ſk > ċ | zg > ż
- Palatalizacja IV: k > c | g, h > j | ſk > ſc* | zg?
- Jotacja: kj > ċ | gj > ż | hj > ẛ | ſkj > ċ | zgj > ż | cj > ċ | tj > c | dj > z | ſtj > ċ | zdj > ż
IV palatalizacja jest zmianą typową dla języka zimnego, zaszedłszą już w czasach historycznych. Powodują ją nowo powstałe z kontrakcji samogłoski przednie. Jest to najrzadsza z tych alternacyj - dotyczy kilku końcówek w deklinacji przymiotników i jest też produktywną regułą w zapożyczaniu obcych rdzeni.
*Czytane [st].
Morfologia
Język zimny cechuje duża, w stosunku do innych języków słowiańskich, archaiczność w sferze morfologii. Zimna deklinacja zachowuje 7 przypadków (choć wołacz jest formą mało eksploatowaną, głównie w celach poetyckich, religijnych, a także dodania do rozmowy pewnego elementu intymności) oraz trzy liczby. Największą innowacją, unikalną na skalę słowiańszczyzny, jest przekształcenie użycia liczby podwójnej i mnogiej. Dawna liczba podwójna (w zimnym nazywana "liczbą mnogą określoną") jest używana po liczebnikach porządkowych lub kiedy oznacza określone grupy, policzonych osób/rzeczy. Liczba mnoga (nieokreślona) jest używana przy wszelkich uogólnieniach, po liczebnikach nieokreślonych (np. mało, wiele, kilka) i zwielokrotnionych (np. setki ludzi), a także do podkreślenia wielości. Ten nowy, typowo zimny układ liczb nazywany jest przez zimnistów "bipluralnym". Mimo to, część rzeczowników zachowuje pierwotny układ dualno-pluralny. Są to np. przedmioty występujące w parach (np. większość części ciała), nazwy jednostek miar czy walut czy też przedmioty często liczone (np. dzieci, w żargonie pasterskim też niektóre zwierzęta). W przypadku takich rzeczowników obie liczby używane są zgodnie z ich prasłowiańskim zastosowaniem.
Język zimny zachowuje też prasłowiańską mnogość typów deklinacyjnych. Zachowane są wszystkie deklinacje spółgłoskowe (poza tym, NT-tematowa jest wciąż wielce produktywna, a S-tematowa pochłonęła wiele dawnych O-tematów [tendencja zauważalna już w niektórych dokumentach SCSa]). Jedynie wzór U-tematowy i męski I-temat ograniczyły się do paru rdzeni. Deklinacja w zimnym jest w dużej regularna i możliwa do zamknięcia w pewnym zbiorze zasad, choć przypadki regularności się oczywiście zdarzają.
Deklinacja rzeczowników
A-tematowa
Przykład: rəka - rzeka.
sing. | pl. def. | pl. indef. | |
---|---|---|---|
Nom. | rəka | rəcə | rəky |
Gen. | rəky | rəku | rək |
Dat. | rəcə | rəkama | rəkam |
Acc. | rəką | rəcə | rəky |
Ins. | rəkoį | rəkama | rəkami |
Loc. | rəcə | rəku | rəkah |
Voc. | rəko | rəcə | rəky |
- Wszystkie rzeczowniki odmieniane według tego wzoru są rodzaju żeńskiego, z wyjątkiem kilku (np. vojevoda), będącego rodzaju męskiego. "Męskość" takich rzeczowników objawia się jednak jedynie w liczbie pojedynczej - w obu liczbach mnogich przyjmują modyfikatory rodzaju żeńskiego (np. tə blazəj vojevodə).
- Końcówka -ə w Dat./Loc. sing. i Nom./Acc. pl. def. powoduje II palatalizację (p. morfofonologia).
JA-tematowa
Przykłady: zemja - ziemia, duẛa - dusza (także "osoba", w tym znaczeniu rzecz. dualny), mlnij - piorun.
sing. | pl. def. | pl. indef. | |
---|---|---|---|
Nom. | zemja, duẛa, mlnij | zemi, duẛi, mlni | zemə, duẛə, mlnjə |
Gen. | zemə, duẛə, mlnjə | zemju, duẛu, mlnju | zemi, duṡ, mlnij |
Dat. | zemi, duẛi, mlni | zemjama, duẛama, mlnjama | zemjam, duẛam, mlnjam |
Acc. | zemį, duẛą, mlnį | zemi, duẛi, mlni | zemə, duẛə, mlnjə |
Ins. | zemjeį, duẛeį, mlnjeį | zemjama, duẛama, mlnjama | zemjami, duẛami, mlnjami |
Loc. | zemi, duẛi, mlni | zemju, duẛu, mlnju | zemjah, duẛah, mlnjah |
Voc. | zemje, duẛe, mlnje | zemi, duẛi, mlni | zemə, duẛə, mlnə |
- Podobnie jak w przypadku A-tematu, część rzeczowników tej deklinacji może być rodzaju męskiego (np. ſądij - sędzia, nazwy zawodów zakończone na -ċij) i podobnie jak one, są morfologicznie żeńskie w liczbach mnogich.
- Istnieje pewna część rzeczowników zakończonych na -za odmieniających się miękkotematowo (np. meza - miedza, G. mezə, DL. mezi, A. mezą, I. mezeį itd.). Są one nie do rozróżnienia od zwykłych, twardotematowych rzeczowników na -za (np. koza, G. kozy). Etymologicznie <z> wywodzi się w nich od wcześniejszego <dz>.
- Rzeczowniki zakończone na -yni odmieniają się jak zemja, jedyną różnicą jest Nom. sing.
I-tematowa
Przykłady: koſti - kość (fem.), lųż - kłamstwo (fem.), pąti - ścieżka, szlak (masc.).
sing. | pl. def. | pl. indef. | |
---|---|---|---|
Nom. | koſti, lųż, pąti | koſtje, lųżi, pątje | koſtje, lųżi, pątje |
Gen. | koſti, lųżi, pąti | koſtju, lųżu, pątju | koſtij, lųżij, pątij |
Dat. | koſti, lųżi, pąti | koſtima, lųżima, pątima | koſtim, lųżim, pątim |
Acc. | koſti, lųż, pąti | koſtje, lųżi, pątje | koſtje, lųżi, pątje |
Ins. | koſtį, lųżį, pątim | koſtima, lųżima, pątima | koſtimi, lųżimi, pątimi |
Loc. | koſti, lųżi, pąti | koſtju, lųżu, pątju | koſtih, lųżih, pątih |
Voc. | koſti, lųżi, pąti | koſtje, lųżi, pątje | koſtje, lųżi, pątje |
- Rzeczowniki rodzaju męskiego są w tym typie deklinacyjnym zdecydowaną mniejszością. Wiele pierwotnych męskich i-tematów przeszło do paradygmatu jo-tematowego, zostało tylko parę(naście?) leksemów (np. pąti - ścieżka, ągli - węgiel, Goſpodi - Pan). Są one również morfologicznie żeńskie w liczbach mnogich.
- Rzeczowniki i-tematowe ze rdzeniem zakończonym na -ż, -ċ, -ṡ wyróżniają się końcówką zerową w Nom./Acc. sing. oraz końcówką -i w Nom./Acc. liczb mnogich.
Ū-tematowa
Przykład: crky - kościół, cerkiew.
sing. | pl. def. | pl. indef. | |
---|---|---|---|
Nom. | crky | crkųvi | crkųvi |
Gen. | crkųve | crkųvu | crkųv |
Dat. | crkųvi | crkųvama | crkųvam |
Acc. | crky | crkųvi | crkųvi |
Ins. | crkųvį | crkųvama | crkųvami |
Loc. | crkųve | crkųvu | crkųvah |
Voc. | crky | crkųvi | crkųvi |
- Wszystkie rzeczowniki tego typu deklinacyjnego są rodzaju żeńskiego.
- Rzeczownik lubųvi - miłość (pl. tantum, choć syngularne luby też bywa używane) ma wyjątkowy Gen. pl. (indef.) - lub. Tak samo wyraz pokrewny prəlubųvi (Gen. prəlub) - cudzołóstwo, zdrada małżeńska.
Deklinacja przymiotników
W języku zimnym istnieją jedynie dwie deklinacje przymiotnikowe - twardo- i miękkotematowa. Historycznie przymiotniki miały dwie odmiany - "krótszą" nieokreśloną (rzeczownikową) i "dłuższą" określoną (polegającą na dołożeniu do formy krótkiej zaimka osobowego). W języku zimnym jednak krótka odmiana przymiotników zanikła i jako jedyna ustaliła się odmiana długa (z wtórnie skróconymi przez kontrakcję końcówkami). Pozostałością krótkiej odmiany jest fakt, iż prawie każdy rzeczownik posiada krótką (predykatywną) formę mianownika i narzędnika, używaną w roli orzecznika. Istnieje również wązka, reliktowa grupa przymiotników odmieniających się jak rzeczowniki (również w funkcji atrybutywnej) i nie posiadających form długich (np. rad, doſtojin - rad, godzien). Rzeczownikowo odmieniają się też wszystkie przymiotniki dzierżawcze zakończone na -ov, -in. Jeden przymiotnik (cuzi - cudzy, obcy) ma deklinację zaimkową miękką.
Przymiotniki odmieniają się przez rodzaj i podobnie jak rzeczowniki mają trzy liczby, z tym że zawsze zgadzają się z liczbą określanego rzeczownika - tak więc forma określana jako "pl. def" może oznaczać liczbę mnogą określoną lub podwójną, w zależności od typu składniowego przymiotnika.
Przymiotniki z zasady nie mają wołacza, używa się form mianownika wraz z rzeczownikami w wołaczu. W potocznej mowie można jednak spotkać przykłady przenoszenia końcówki wołacza rodzaju żeńskiego także do przymiotników (np. dobro żeno).
Twardotematowa
Przykład: novų - nowy, dragų - drogi.
sing. masc. | sing. neut. | sing. fem. | pl. def. masc. | pl. def. neut. | pl. def. fem. | pl. indef. masc. | pl. indef. neut. | pl. indef. fem. | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nom. | novų, dragų | nove, draje | nova, draga | nova, draga | novəj, drazəj | novəj, drazəj | novi, drazi | nova, draga | novə, drajə |
Gen. | novago, dragago | novago, dragago | novyjə, dragyjə | novu, dragu | novu, dragu | novu, dragu | novyh, dragyh | novyh, dragyh | novyh, dragyh |
Dat. | novumu, dragumu | novumu, dragumu | novəj, drazəj | novyma, dragyma | novyma, dragyma | novama, dragama | novym, dragym | novym, dragym | novam, dragam |
Acc. | novų, dragų | nove, draje | novį, drajį | nova, draga | novəj, drazəj | novəj, drazəj | novə, drajə | nova, draga | novə, drajə |
Ins. | novym, dragym | novym, dragym | novoį, dragoį | novyma, dragyma | novyma, dragyma | novama, dragama | novymi, dragymi | novymi, dragymi | novami, dragami |
Loc. | novəm, drazəm | novəm, drazəm | novəj, drazəj | novu, dragu | novu, dragu | novu, dragu | novyh, dragyh | novyh, dragyh | novah, dragah |
Miękkotematowa
Przykład: velij - wielki.
sing. masc. | sing. neut. | sing. fem. | pl. def. masc. | pl. def. neut. | pl. def. fem. | pl. indef. masc. | pl. indef. neut. | pl. indef. fem. | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nom. | velij | velje | velja | velja | veli | veli | veli | velja | velə |
Gen. | veljago | veljago | veləjə | velju | velju | velju | velih | velih | velih |
Dat. | veljumu | veljumu | velij | velima | velima | veljama | velim | velim | veljam |
Acc. | velij | velje | velį | velja | veli | veli | velə | velja | velə |
Ins. | velim | velim | veljeį | velima | velima | veljama | velimi | velimi | veljami |
Loc. | veljem | veljem | velij | velju | velju | velju | velih | velih | veljah |
Formy krótkie
Istnieją dwie reliktowe formy deklinacji krótkiej dla każdego przymiotnika - mianownika i narzędnika (we wszystkich trzech rodzajach i liczbach). Mają one typowo rzeczownikowe końcówki. Forma mianownika jest używana przy orzeczeniach zwykłych (typu "być"), a narzędnika - przy orzeczeniach tranzytywnych (typu "stać się").
sing. masc. | sing. neut. | sing. fem. | pl. def. masc. | pl. def. neut. | pl. def. fem. | pl. indef. masc. | pl. indef. neut. | pl. indef. fem. | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nom. | nov, veli | novo, (velje) | (nova, velja) | (nova, velja) | novə, (veli) | novə, (veli) | (novi, veli) | (nova, velja) | novy, (velə) |
Ins. | novum, (velim) | novum, (velim) | (novoį, veljeį) | [novoma, veljema] | [novoma, veljema] | (novama, veljama) | novy, veli | novy, veli | (novama, veljama) |
Formy podane w nawiasach są tożsame z odmianą długą. Podane w nawiasie kwadratowym formy typu novoma, veljema wychodzą z użycia. Coraz częściej używa się zamiast nich form deklinacji długiej (novyma, velima).