Języki a posteriori

Języki a posteriori – języki sztuczne, które wyprowadza się z istniejących języków naturalnych. Określenie język a posteriori jest w dużej mierze synonimiczne z określeniem język naturalistyczny — różnicę stanowi tutaj podstawa klasyfikacyjna: podczas gdy pierwsze określenie odnosi się przede wszystkim do sposobu tworzenia danego języka sztucznego, drugie stosuje się najczęściej w odniesieniu do końcowego efektu procesu twórczego, przy czym, zakładając nieskończone możliwości rozwijania projektu, za „efekt końcowy” może uchodzić wiele rzeczy, takich jak np. przygotowanie szczegółowych zmian fonetycznych, opracowanie morfologii czy funkcjonalnej składni.

Do utworzenia języka a posteriori potrzebna jest zarówno ogólna wiedza lingwistyczna, jak i przynajmniej oględne zaznajomienie się z genezą, gramatyką i systemami dźwiękowymi języków, na których autor się opiera. Zaniedbanie tego, jeśli nie jest celowe, a sam język sztuczny stanowi formę eksperymentu myślowego, może doprowadzić do przekroczenia cienkiej granicy, oddzielającej conlang a posteriori od stereotypowego nooblangu. Do najbardziej znanych języków a posteriori należą: esperanto z naturalistycznym słownictwem i aprioryczną gramatyką oraz interlingua, oparta zarówno leksykalnie, jak i gramatycznie na językach romańskich – oba powstałe w celu usprawnienia komunikacji międzynarodowej, a także brithenig i wenedyk, używane w społecznościowej historii alternatywnej Ill Bethisad.