Pojowie

Obszar bytowania

Pojowie są ludem zamieszkującym na zachodzie Wielkiej Dewii oraz nad południowym wybrzeżem Małej Dewii. Posługują się językiem pojskim.

Główną dziedziną gospodarki Pojów jest rybołówstwo, toteż ich ekspansja ma miejsce głównie wzdłuż wybrzeży.

Demografia

Pojowie parają się głównie rybołówstwem, choć w cieplejszych porach roku również zbieractwem i łowiectwem.

Ich osady znajdują się w pewnej odległości od łowisk (zazwyczaj około 500 metrów). Zamieszkują w niewielkich osadach lub drewnianych gródkach położonych na dużych polanach. Na południu niektóre grody wybudowane są na jeziornych wyspach, z lądem połączone są groblami.

Kultura

Imiona

Pojowie noszą zazwyczaj proste jednoczłonowe imiona, a mężczyźni używają dodatkowo patronimika. Znani ludzie często noszą też przydomki. U niektórych klanów powszechne jest nadawanie synom imion oznaczających kolejność urodzeń. Powszechne są imiona mleczne, szczególnie u chłopców.

Różne klany mają jednak różne tradycje nadawania imion.

Święta

Pojowie obchodzą dwa główne cykliczne święta.

Pierwszym jest nowy rok, obchodzony w dzień przesilenia zimowego; symbolizuje on przebaczenie Boga za winy i obietnicę, że tym razem zima się skończy — jest to bardzo radosne święto.

Drugim najważniejszym świętem pojskim jest Święto zmarłych, obchodzone w dzień równonocy jesiennej — jako że wówczas dni zaczynają stawać się krótsze od nocy, na ziemię zstępuje Śmierć i zaczyna zbierać dusze zmarłych tułające się po świecie. Powoduje to ogromną wrzawę w świecie umarłych i rozbudza z letargu wiele złych duchów. W noc równonocy jesiennej odprawia się zatem wiele rytuałów mających odstraszyć wszelkie wrogie ludziom istoty.

Do pewnego stopnia świętuje się również równonoc wiosenną, jako koniec zimy i dzień odlotu Śmierci wraz z zebranymi duszami za morze.

Religia

Pojowie wierzą w jednego boga, które zwą Ek. Nie wierzą, że stworzył on świat, a jedynie, że jest najwyższą i najdoskonalszą istotą ze wszystkich istniejących. Ze względu na wydarzenia opisane w pojskim micie kosmogonicznym ludzie zobowiązali się przed Ekiem postępować słusznie, a gdy ci łamali przysięgę, ten zsyłał na nich różne cierpienia, z których ostatnim była śmierć.

Zima jest przez Pojów uznawana za przypomnienie Eka o śmierci i o tym, że ludzie zobowiązali się wyrzec się zła. Z tego powodu w pojskim folklorze zima i śmierć są niemal synonimiczne, a w języku pojskim słowo Tluh (Ћуһ [t͡ɬṳ]) oznacza oba te pojęcia.

Życie pozagrobowe

Według Pojów w momencie śmierci sam człowiek umiera, ale pozostaje jego życiowa energia (dusza, karma), którą pozostawił na świecie (która może przyjmować różne formy w świecie materialnym). Śmierć stąpa jednak po ziemi tylko przez pół roku (od równonocy jesiennej do wiosennej), a na ziemi roi się od różnych zmor i potworów, które żywią się energią życiową ludzi. Istoty takie będą wykorzystywać przywary zmarłych ludzi (pychę, głupotę, brawurę itp.), ażeby zwabić ich w pułapkę i móc ich pożreć.

Dlatego też, pomimo że niosąca śmierć zima budzi w Pojach strach, za zły omen uważana jest śmierć w tej połowie roku, gdy Śmierci nie ma na ziemi — im dalej od równonocy jesiennej, tym gorzej, gdyż większe jest prawdopodobieństwo, że dusza zostanie zwabiona przez ludożerców.

Te dusze, które zostaną odebrane przez śmierć, zamieniają się w ptaki, by odlecieć za morze. W większości pojskich podań, łączą się one wtedy z duchami wszystkich innych zmarłych istot i sprawiają, że świat dalej funkcjonuje.