Tarykański: Różnice pomiędzy wersjami
Hapana Mtu (dyskusja | edycje) |
Hapana Mtu (dyskusja | edycje) |
||
Linia 599: | Linia 599: | ||
====Zaimki nieokreślone==== | ====Zaimki nieokreślone==== | ||
− | Podstawowym zaimkiem z tej grupy jest ''шні'' 'któryś, jakiś', które tworzy pochodne na podobnej zasadzie jak pytajne ''кі'', np. ''ндеЈереш'' 'w jakimś miejscu, gdzieś', ''ндеСграбеш'' 'w jakimś czasie, kiedyś'. | + | Podstawowym zaimkiem z tej grupy jest ''шні'' 'któryś, jakiś', które tworzy pochodne na podobnej zasadzie jak pytajne ''кі'', np. ''ндеЈереш'' 'w jakimś miejscu, gdzieś', ''ндеСграбеш'' 'w jakimś czasie, kiedyś'.<br> |
+ | Zaimki nieokreślone o znaczeniu dowolności tworzy się od zaimków pytających (oprócz ''кепшрем'') za pomocą cząstki ''-кўеліўех'', np. ''Ўерангечкўеліўех'' 'ktokolwiek', ''Кўезечкўеліўех'' 'cokolwiek', ''ндеЈеречкўеліўех'' 'gdziekolwiek'. | ||
====Zaimki przeczące==== | ====Zaimki przeczące==== |
Wersja z 02:37, 7 sie 2013
Język tarykański (nazwa własna Бахас тарыкане) - pół nooblang.
Alfabet
Litera w cyrylicy |
Litera w łacince |
Nazwa litery | Fonem | Przykładowe słowo | IPA | Znaczenie | Uwagi |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Д д | D d | Де | d | Дух | duχ | kura | |
Е е | E e | Е | ə | Ентун | əntun | kaczka | |
Р р | R r | Ре | r | Рапс | rapθ | wyjście | |
Т т | T t | Те | t | Тач | tas | szczur | |
З з | Z z | Зе | z | Зејтін | zəjtin | oliwka | |
У у | U u | У | u | Удіш | udiʃ | chwast | |
Ў ў | V v | Ўе | w | Ўакабу | wakabu | dziewczyna | |
Ш ш | Ş ş | Ше | ʃ | ша | ʃa | już | |
І і | İ i | І | i | ігласте | iglaθtə | żółty | |
Ј ј | Y y | Је | j | јун | jun | ona | |
П п | P p | Пе | p | Прат | prat | świat | |
Ы ы | I ı | Ы | ɨ | Ынах | ɨnaχ | dziecko | |
А а | A a | А, Ыта | a | Ўакабу | wakabu | dziewczyna | nie występuje na początku wyrazu |
Ц ц | X x | Це | ts | Цар | tsar | cebula | |
С с | S s | Се | θ | Сер | θər | żołądź | |
Г г | G g | Ге | g | ыглада | ɨglada | mówić | |
Х х | H h | Хе | χ | Хаы | χaɨ | grupa | |
К к | K k | Ке | k | Кат | kat | słowo | nie występuje na końcu wyrazu |
Ч ч | Ç ç | Че | s | ЧантКіцај | sant kitsaj | kangur | |
Ӵ ӵ | C c | Ӵе | ʧ | Ӵіх | ʧiχ | grot | |
Ћ ћ | F f | Ће | c | Ћун | cun | pies | |
Ђ ђ | Q q | Ђе | ɟ | Ђуђ | ɟuɟ | mgła | |
Ж ж | J j | Же | ʒ | Жітр | ʒitr | życie | |
Б б | B b | Бе | b | Бут | but | but | |
Л л | L l | Ле | l | Ліўах | liwaχ | komar | |
Н н | N n | Не | n | Немч | nəms | tchórz | |
Ң ң | Ğ ğ | Не лачаје | n | ыңерца | ɨnərtsa | przybywać | używane dla zaznaczenie n protetycznego |
М м | M m | Ме | m | ымалпа | ɨmalpa | myśleć |
Przy literowaniu słowa jeśli dwie takie same litery oznaczające spółgłoski stoją koło siebie, zmienia się ich schemat z CeCe na eCCe, np. wyraz ујја 'ogony' literuje się у-ејје-а, a nie *у-је-је-а. Podobnie zachowują się połączenia spółgłosek пш i бж, np. ўўепше 'zły' należy literować еўўе-е-епше-е nie *ўе-ўе-е-пе-ше-е.
Fonetyka
Samogłoski
Język tarykański posiada 5 fonemów samogłoskowych.
Przednie | Centralne | Tylne | ||
---|---|---|---|---|
Przymknięte | i | ɨ | u | |
Średnie | ə | |||
Otwarte | a |
Spółgłoski
Dwuwargowe | Zębowe | Dziąsłowe | Zadziąsłowe | Podniebienne | Welarne | Języczkowe | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nosowe | m | n | ||||||
Zwarte | p b | t d | c ɟ | k g | ||||
Afrykaty | ʦ | ʧ | ||||||
Szczelinowe | θ | s z | ʃ ʒ | χ | ||||
Drżące | r | |||||||
Półsamogłoski | w | j | ||||||
Boczne | l |
Gramatyka
Rzeczownik
Rzeczowniki tarykańskie zapisywane są zawsze z dużej litery, jeśli zaś są to rzeczowniki złożone, kapitalizować należy wszystkie ich człony, np. ДіБуУдерЧід 'zakochana para'. Tej zasady nie stosuje się, gdy człony złożenia ulegają deformacji na skutek zmian fonetycznych, np. Лакјажен 'małżeństwo' (zniekształcenie od dawnego tarykańskiego Лакі а Жен 'mąż i żona').
Rzeczowniki odmieniają się przez kategorie liczby oraz przypadka. Przyłączają też niektóre zredukowane zaimki i negację.
Liczba
W języku tarykańskim mamy trzy liczby: pojedynczą, mnogą ogólną i mnogą poszczególną. Liczba pojedyncza nie ma swojego morfemu. Liczbę mnogą ogólną tworzy się od form liczby pojedynczej na zasadach ujętych w tabeli. Liczbę mnogą poszczególną tworzy się od liczby mnogiej ogólnej regularną końcówką ма.
Typ wyrazu | Tworzenie l.m.ogólnej | Przykład w l.p. | Znaczenie | Przykład w l.m. ogólnej | Przykład w l.m. poszczególnej |
---|---|---|---|---|---|
zakończony na VC | C ulega geminacji, dodaje się а | Ынах | 'dziecko' | Ынахха | Ынаххама |
zakończony na więcej niż jedną spółgłoskę | dodaje się а | Плешт | 'pchła' | Плешта | Плештама |
zakończony na і, е | dodaje się тта | Лакі | 'mężczyzna' | Лакітта | Лакіттама |
zakończony na у | dodaje się а | Ыпшу | 'meduza' | Ыпшуа | Ыпшуама |
zakończony na ы, а po kombinacji VC | końcowa samogłoska wypada, C ulega geminacji, dodaje się а | Духы | 'kura' | Духха | Духхама |
zakończony na ы, а po innej kombinacji | końcowa samogłoska wypada, dodaje się а | Хаы | 'grupa' | Хаа | Хаама |
Istnieje też pewna liczba rzeczowników o nieregularnej liczbie mnogiej ogólnej, np. Ўакабу 'dziewczyna' -> Ўакабутта 'dziewczyny', Зерел 'kwadrat' -> Зерілла 'kwadraty'.
Przypadek
Przypadki wyraża się prefiksami. Wszystkie one z jednym wyjątkiem kończą się na samogłoski. Jeśli odmieniane słowo rozpoczyna się również samogłoską, pojawia się protetyczne ң. Prefiksów przypadków nigdy nie zapisuje się z dużej litery, zaś ich obecność nie wpływa na zapis dużych liter w rdzeniu.
Przypadek | Prefiks | Przykład | Użycia |
---|---|---|---|
mianownik | - | Бут, Ынах | podmiot zdania; po przyimkach |
biernik | ја, јаң | јаБут, јаңЫнах | dopełnienie bliższe |
komitatyw | бје, бјең | бјеБут, бјеңЫнах | współwykonawca czynności |
narzędnik | ме, мең | меБут, меңЫнах | narzędzie czynności; wykonawca czynności w stronie biernej |
celownik | ла, лаң | лаБут, лаңЫнах | dopełnienie dalsze (odbiorca czynności); ruch ku czemuś, komuś |
przeciwcelownik | мбе, мбең | меБут, меңЫнах | dopełnienie dalsze (odbiorca czynności); ruch od czegoś, kogoś |
miejscownik | нде, ндең | ндеБут, ндеңЫнах | okolicznik miejsca, rzadziej czasu |
zagadnik | прі, прің | пріБут, пріңЫнах | temat czegoś (pytanie: o kim? o czym?) |
łżeergatyw | м | мБут, мЫнах | dodatkowe podkreślenie wykonawcy czynności; wykonawca czynności w zdaniu łżeergatywnym |
Sufigowane zaimki
W języku tarykańskim istnieje pewna grupa zaimków, które przejawiają tendencję do uniesamodzielniania się i przyłączania do poprzedzających je słów. Zaimki te zawarte są w poniższej tabeli.
Pełna forma zaimka | Forma sufigowana | Przykład pełnej formy | Przykład formy sufigowanej | Tłumaczenie przykładów | Znaczenie zaimka |
---|---|---|---|---|---|
треў | ет, ңет, т | Ўеранг треў | Ўерангет | ten człowiek | zaimek wskazujący (ten, ta itp.); określoność |
шні | еш, ңеш, ш | Ўеранг шні | Ўерангеш | jakiś człowiek | zaimek nieokreślony (jakiś, jakaś itp.); nieokreśloność |
кі | еч, ңеч, ч | Ўеранг кі? | Ўерангеч? | jaki człowiek? który człowiek? | zaimek pytajny (który? jaki? co za jeden?) |
Wersje rozpoczęte od samogłoski pojawiają się po słowach zakończonych spółgłoską, wersje z protetycznym ң po słowach zakończonych samogłoską. Najkrótsze wersje współistnieją z wersjami z ң przy samodzielnej odmianie zaimków przez przypadki (np. јатреў = јаңет = јат 'tego'). Ponadto na identycznych zasadach ulegają sufigacji pierwsze człony złożonych zaimków шнікўеліўех 'jakikolwiek' i треўдраге 'tamten'.
Negacja
Wykładnikiem negacji rzeczownika jest sufiks ха stawiany po rzeczowniku, np. Ўерангха 'nie człowiek, nieczłowiek', ндеХаамаха 'nie w poszczególnych grupach'. Jeśli rzeczownik kończy się spółgłoską х, to sufiks przybiera formę ша i powoduje upodobnienie w rdzeniu, np. Ынашша 'nie dziecko, niedziecko'.
Przymiotnik i przysłówek
Przymiotniki tarykańskie niemal zawsze kończą się na е. Od przysłówków odróżnia je jedynie sposób użycia w zdaniu. Przymiotniki i przysłówki stoją zazwyczaj po elementach, które określają.
Liczba przymiotnika
Przymiotniki tarykańskie nie posiadają kategorii liczby. Jeśli zachodzi konieczność podkreślenia mnogości samodzielnie użytego przymiotnika, dostawia się po nim zaimek га 'oni', np. петле га 'jaśni, jasne'.
Przypadek przymiotnika
Przymiotnik przez przypadki odmienia się w dwóch sytuacjach: gdy użyty jest samodzielnie, np. мерапіде '(tym) szybkim'; oraz gdy dla celów stylistycznych przenosi się go przed rzeczownik - w takiej sytuacji odmieniają się oba człony, np. мерапіде меРеклет 'szybką kolejką'. W sytuacji użycia przymiotnika jako przydawki stojącej po rzeczowniku nie przyłącza on wykładnika przypadka (inkongruencja), np. меРеклет рапіде 'szybką kolejką'.
Sufigowane zaimki
Po przymiotnikach użytych samodzielnie zaimki mogą sufigować się na takiej samej zasadzie, jak po rzeczownikach. Jeśli przymiotnik opisuje rzeczownik, to sufigowany zaimek może przyczepić się do dowolnego członu, np. меРеклетет рапіде = меРеклет рапідеңет 'tą szybką kolejką'.
Negacja przymiotnika
Odbywa się na takiej samej zasadzie, jak przy rzeczowniku.
Stopniowanie przymiotników i przysłówków
Przymiotniki i przysłówki posiadają cztery stopnie.
Stopień | Końcówka | Przykład | Tłumaczenie |
---|---|---|---|
równy | - | кубўе | duży |
wyższy | ј | кубўеј | większy |
najwyższy względny | јка | кубўејка | największy (z jakiejś grupy) |
najwyższy bezwzględny | јкајка | кубўејкајка | największy (większy już być nie może) |
Zaimek
Zaimki osobowe
System tarykańskich zaimków osobowych jest dość rozbudowany. Zaimki liczby pojedynczej nie pokrywają się znaczeniowo z zaimkami liczby mnogiej, a w przypadku zaimków drugiej osoby liczba w ogóle nie jest rozróżniana, stąd w tabeli wszystkie zaimki ułożone są w jednej kolumnie bez rozróżniania liczby.
Zaimek tarykański | Znaczenie | Oboczności |
---|---|---|
јех | ja neutralne | w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę јх, np. biernik јајех~јајх |
геўа | ja uniżone (wobec rozmówcy) | |
јеўа | ja z dystansem do siebie | |
камі | my ekskluzywne | |
кіта | my inkluzywne | |
ында | ty, wy neutralne | ma też krótką formę нда używaną we wszystkich przypadkach, np. biernik јаңында~јанда |
каму | ty, wy poufałe z odcieniem zaufania | ma też krótką formę у używaną we wszystkich przypadkach, np. biernik јакаму~јаңу |
јен | on, ona, ono (nie precyzuje płci) | w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę јн, np. biernik јајен~јајн |
јун | ona (precyzuje płeć) | w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę јн, np. biernik јајун~јајн |
јан | on (precyzuje płeć) | w przypadkach innych niż mianownik ma oboczną formę јн, np. biernik јајан~јајн |
га | oni, one |
Zaimki wskazujące
Do tej grupy należą takie słowa jak треў 'ten, ta, to', тру 'to miejsce, tu' (ндетру 'w tym miejscu, tutaj', латру 'do tego miejsca, dotąd', мбетру 'stąd', мтру 'to miejsce'), таре 'teraz', кўе 'tak, taki'. Często w znaczeniu zaimka wskazującego używa się wyrazów o znaczeniu ogólnym połączonych z треў, np. меЖжіјет 'tą drogą, tędy', Ўерангет 'ten człowiek', ндеСграбет 'w tym czasie, wtedy'. Zaimki wskazujące na dalszy element tworzy się za pomocą sufiksu -драг(е), np. треўдраг 'tamten, tamta, tamto', мбетрудраг 'stamtąd', меЖжіјетдраг 'tamtą drogą, tamtędy'.
Zaimki pytające
Podstawowym zaimkiem pytającym jest кі 'co, kto, jaki, który', które może zawężać swoje znaczenie doczepiając się do innych słów, np. меЖжіјеч 'jaką drogą, którędy', Ўерангеч 'co za człowiek, kto', Кўезеч 'jaka rzecz, co', ндеЈереч 'w jakim miejscu, gdzie'. Zachowało się archaiczne pytanie кепшрем 'skąd', obok młodszego мбеЈереч 'z jakiego miejsca, skąd'.
Zaimki nieokreślone
Podstawowym zaimkiem z tej grupy jest шні 'któryś, jakiś', które tworzy pochodne na podobnej zasadzie jak pytajne кі, np. ндеЈереш 'w jakimś miejscu, gdzieś', ндеСграбеш 'w jakimś czasie, kiedyś'.
Zaimki nieokreślone o znaczeniu dowolności tworzy się od zaimków pytających (oprócz кепшрем) za pomocą cząstki -кўеліўех, np. Ўерангечкўеліўех 'ktokolwiek', Кўезечкўеліўех 'cokolwiek', ндеЈеречкўеліўех 'gdziekolwiek'.
Zaimki przeczące
Jak wyżej, tyle że podstawowym zaimkiem jest хапан 'nikt, nic, zero'. W języku tarykańskim nie ma podwójnej negacji, toteż zaimki z tej grupy łączą się zwykle z niezanegowanym czasownikiem, np. ыңерцу хапан 'nikt nie przyszedł', nie *хаңерцу хапан; ніслеша јахапан 'nic nie słyszę', nie *ніхаслеша јахапан.
Zaimki upowszechniające
Jak wyżej, z użyciem кажђ 'każdy, wszelki, wszyscy'.
Zaimki zwrotne
W języku tarykańskim nie ma osobnego zestawu zaimków zwrotnych. Zwykle wystarczy użycie odpowiednich zaimków osobowych, niestety zdania takie często są niejednoznaczne, np. нічіда јајх 'lubię się (sam siebie)', ычіда Бўанет јајн 'ten pan lubi się (sam siebie)' ale też 'ten pan lubi go (kogoś innego)'. Partykuła ўлаже 'właśnie' postawiona po zaimku osobowym nadaje mu jednoznacznie charakter zwrotny, np. нічіда јајх ўлаже 'lubię się (sam siebie)', ычіда Бўанет јајн ўлаже 'ten pan lubi się (sam siebie)'.
Zaimek czasownikowy
Jest to twór specyficznie tarykański. Posiada rdzeń =ј= i podlega odmianie jak każdy czasownik, nie posiada jednak własnego znaczenia, a jedynie zastępuje inne czasowniki, stąd klasyfikowany jest jako zaimek. Jego najczęstsze użycia to:
- formułowanie krótkich odpowiedzi, np. -¿мналаЛібідлізулі? 'czy poszedłeś do szkoły?', -ніју 'tak, poszedłem', -ніхају 'nie, nie poszedłem';
- redukowanie powtórzeń, np. ніхагладу бјејн, ніхаја, кыј ніхаје 'nie rozmawiałem z nim, nie rozmawiam i rozmawiać nie będę';
- omijanie słowa znanego z kontekstu;
- zapomnienie słowa w pośpiechu;
- niechlujna, potoczna mowa.
Liczebnik
Czasownik
Odmiana
Odmiana czasownika odbywa się przy pomocy prefiksów i sufiksów, obowiązuje w niej następująca kolejność morfemów:
1. łącznik 2a. modyfikator rdzenia 3. osoba podmiotu 4. negacja 5. inkorporowany okolicznik/dopełnienie 2b. rdzeń 6. czas 7. pytanie 8. znacznik niepewności 9. grupa modalności 10. rozkaz
Z tej listy do utworzenia osobowej formy czasownika potrzebne są elementy 2., 3., oraz 6.
Łącznik
Ma postać ўа. Jego obecność wskazuje na to, że dany czasownik jest w jakiś sposób powiązany lub podporządkowany wcześniejszemu elementowi, zwykle też czasownikowi. Często w tłumaczeniu odpowiada on spójnikom że, żeby.
Przykłady: ніжжеду ўаўаңерце 'wiedziałem, że przyjdą'; -¿јач мнаглада? -ўаніхајнбжелцабр. '-Co mówisz? -Że nie mogę go dojrzeć.; ніпра ўамнахабјејнгладар 'chcę, abyś z nim nie rozmawiał'.
Modyfikator rdzenia
De facto stanowią integralną część rdzenia czasownika, w formach osobowych są jednak oddzielone od niego licznymi sufiksami. Mogą nieść informację o stronie czasownika lub, tak jak polskie przedrostki, modyfikować jego znaczenie.
- бі - modyfikator sprawczy, np =жр= 'jeść', бі=жр= 'karmić'
- ді - modyfikator bierno-zwrotny, np =жжелц= 'patrzyć, widzieć', ді=жжелц= 'wyglądać [jakoś]'
- бер - modyfikator o znaczeniu czegoś stałego, dokonanego lub o dużym natężeniu, np. =чід= 'lubić, kochać', бер=чід= '[nieodmiennie] lubić, kochać'
- кі - modyfikator nagłego lub dynamicznego ruchu, zmiany stanu, ruchu na zewnątrz lub ku górze, np. =ћыј= 'recytować', кі=ћыј= 'śpiewać'
- ыћ - modyfikator o znaczeniu antonimu lub parodii, np. =чід= 'lubić, kochać', ыћ=чід= 'nie cierpieć, nienawidzić'
Jeden czasownik może posiadać tylko jeden modyfikator. Po modyfikatorach nigdy nie występuje protetyczne ң, jeśli modyfikator kończy się, zaś następny morfem zaczyna samogłoską, to samogłoski oddziela nienotowane zwarcie krtaniowe np. кіыћыје 'zaśpiewa', nie *кіңыћыје.
Osoba
Prefiksy osób odpowiadają zasadniczo osobom wyrażanym zaimkami osobowymi, mają jednak inną postać niż zaimki. Istnieje też prefiks form o nieokreślonej osobie wykonawcy.
Zaimek osobowy | Prefiks osoby |
---|---|
јех | ні |
геўа | ге |
јеўа | ы/ј/brak |
камі | мі |
кіта | ту |
ында | мна |
каму | у |
јен, јун, јан | ы/ј/brak |
га | ўа |
- | ўе |
Prefiks zdystansowanego 'ja' oraz trzeciej osoby l. poj. ma formę 'ј' w przypadku, gdy przed stoi przed negacją a po łączniku, formę zerową przed negacją po innych morfemach, a w pozostałych przypadkach formę 'ы', np. ыглада 'mówi', хаглада 'nie mówi', ўајхаглада '[że] nie mówi'.
Jeżeli po prefiksach osoby występuje morfem rozpoczynający się samogłoską, pojawia się między nimi protetyczne ң, np. ніңерца 'przybywam'.
Negacja
Prefiksem negacji jest ха, np. нітахка 'proszę; dziękuję', ніхатахка 'nie proszę; nie dziękuję'.
Inkorporacja
Jest stosunkowo rzadkim zjawiskiem. Polega na wpleceniu do wnętrza czasownika na pozycję bezpośrednio przed rdzeniem pojedynczej frazy okolicznikowej lub dopełnieniowej, przy czym przy inkorporacji dopełnienia bliższego można pominąć wykładnik biernika. W zapisie inkorporowanej frazy zachowuje się wielkie litery, pomija się natomiast spacje. Przykład: нігладеўр јаКатет ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = ніјаКатетгладеўр ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = ніКатетгладеўр ндеңЕрценеж меБахас тарыкане = ніндеңЕрценежгладеўр јаКатет меБахас тарыкане = німеБахастарыканегладеўр јаКатет ндеңЕрценеж 'w przyszłości będę umieć powiedzieć to słowo po tarykańsku'.
Rdzeń
Stanowi jądro czasownika. Rdzenie zaczynające się od sekwencji бж mają po samogłoskach oboczną postać жж, stąd np. czasownik o rdzeniu =бжелц= 'patrzyć, widzieć' ma w formie słownikowej postać ыжжелца. W praktyce w formach osobowych czasownika dominuje postać z жж, gdyż forma z бж może pojawić się tylko po inkorporacji do czasownika frazy zakończonej spółgłoską (np. нілаПріцетбжелца 'patrzę na ten kwiat'), imiesłowy natomiast (oprócz imiesłowu czasownikowego) zaczynają się od бж (choć mogą przejść do жж pod wpływem sandhi).
Czas
Sufiksy czasu to а dla czasu teraźniejszego, е dla przyszłego i у dla przeszłego, np. мнажра 'jesz', мнажре 'zjesz', мнажру 'jadłeś'.
Pytanie
Sufiks pytania ma postać лі, np. мнајхчіда 'kochasz mnie', мнајхчідалі 'czy mnie kochasz?'.
Niepewność
Wykładnikiem niepewności jest sufiks ћта, przy czym obecna w nim samogłoska а może - ale nie musi - upodabniać się do samogłoski w sufiksie czasu (a więc możliwe są formy oboczne ћте w czasie przyszłym i ћту w czasie przeszłym). Wykładnik niepewności oznacza, że mówiący do opisywanego zdarzenia odnosi się z dystansem, uważa je za mało możliwe lub niemożliwe; używany jest też do formułowania nienatarczywych, uprzejmych próśb, w znacznej mierze odpowiada polskiemu trybowi przypuszczającemu. Przykłady: нігладаћта 'mówiłbym; chyba mówię', ыжжецећта~ыжжецећте 'widziałby; chyba zobaczy', мнапрућта~мнапрућту 'chciałbyś; chyba chciałeś'.
Modalność
Sufiksy modalne obejmują sobą grupę sześciu rdzeni czasownikowych o podobnym brzmieniu, które mogą się uniesamodzielnić i przyłączyć do innego czasownika. Te rdzenie to:
- =бр= 'móc'
- =пр= 'chcieć'
- =ўр= 'potrafić'
- =др= 'próbować'
- =гр= 'musieć'
- =тр= 'potrzebować, być zobowiązanym'
Proces taki może zajść wtedy, gdy mowa o dwóch czasownikach o jednakim wykonawcy połączonych ze sobą łącznikiem, z których pierwszy jest czasownikiem modalnym z powyższej grupy, a drugi nie jest zanegowany. Otrzymana forma nie posiada łącznika, a jej wykładniki gramatyczne (czas, negacja, pytanie, osoba, rozkaz) odnoszą się się do czasownika modalnego (pewne informacje o drugim czasowniku mogą zostać utracone). Poniżej kilka przykładów dla zilustrowania zjawiska.
- німалпа ўанікўелме 'myślę, że umrę' - pierwszy czasownik (=малп=) nie należy do powyższej grupy, nie może się więc uniesamodzielnić
- нітра ўанілізе 'jestem zobowiązany, że pójdę; powinienem pójść' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do нілізатр 'powinienem pójść'
- ніхагра ўаніжжелце 'nie muszę zobaczyć (bardziej dosłownie: nie muszę, że zobaczę)' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do ніхажжелцагр 'nie muszę zobaczyć'
- нідре ўаніхагладе 'próbuję nie mówić (bardziej dosłownie: próbuję, że nie powiem)' - drugi czasownik jest zanegowany, przekształcenie nie jest możliwe
- ніхапра ўаыпрета 'nie chcę, żeby on wrócił' - czasowniki mają różne podmioty, przekształcenie nie jest możliwe
- ¿ніўралі ўанібегна? 'czy potrafię biec? (bardziej dosłownie: czy potrafię, że biegnę?)' - wszystkie warunki spełnione, możliwe jest przekształcenie do ¿нібегналіўр? 'czy potrafię biec?'
Sufiksy modalne mogą się na siebie nakładać, choć zdarza się to bardzo rzadko. W takim przypadku rozdziela je protetyczne і, a informacja gramatyczna odnosi się do ostatniego z nich, np. ¿ніпралі ўаніўра ўанібеге? => ¿нібегналіўріпр? 'czy chcę potrafić biec?', мнахагра ўамнадре ўамнапре ўамнапрете => мнахапретапрідрігр 'nie musisz próbować chcieć wrócić'.
Rozkaz
Wykładnikiem rozkazu jest р, a po sufiksach modalnych ір, np. мнајхчіда 'kochasz mnie', ¡мнајхчідар! 'kochaj mnie!'; мнахапретапрідрігр 'nie musisz próbować chcieć wrócić', ¡мнахапретапрідрігрір! 'nie bądź zmuszony próbować zechcieć wrócić!'.
Imiesłowy
Przymiotnikowe
Używane stosunkowo rzadko, stoją po obiekcie opisywanym, tworzone są od tematu czasownika. Należą do nich:
- imiesłów teraźniejszy czynny - o końcówce -аје, np. Ўеранг малпаје 'myślący człowiek'.
- imiesłów przeszły czynny - o końcówce -аўе, np. Ўакабу ерцеўе лакамі 'kobieta, która przyszła do nas'.
- imiesłów przeszły bierny - ma końcówkę -ене, może przyłączać wykonawcę wyrażonej w nim czynności w celowniku, np. Каз бжелцене мејх 'dom widziany przeze mnie'.
Przy tworzeniu tych imiesłowów rdzenie z zewnętrznymi modyfikatorami traktuje się jako jedną ciągłą całość, np. Ібу чідаје 'kochająca matka', Ібу берчідаје '[niezmiennie] kochająca matka'.
Czasownikowe
Tworzone są od form osobowych czasownika za pomocą postpozycji та. Podobnie jak imiesłowy przymiotnikowe stoją po obiekcie opisywanym. Zasadnicza różnica polega na tym, że opisywany obiekt nigdy nie jest podmiotem czynności wyrażonej w imiesłowie, a jego dokładna funkcja nie jest sprecyzowana i należy dopisać ją z kontekstu, np. Ўерангет нігладу та 'ten człowiek, z którym rozmawiałem' albo' ten człowiek, o którym mówiłem', Јер мнахалізебр та 'miejsce, do którego nie będziesz mógł pójść' albo 'miejsce, gdzie nie będziesz mógł chodzić', Ўакабу нічіда та 'dziewczyna, którą kocham' (przedstawiono tylko najprawdopodobniejsze interpretacje).
Przysłówkowe
Praktycznie już nie używane. Należą do nich:
- imiesłów równoczesny - o końcówce -ајі, np. ыгладу жрајі 'mówił jedząc';
- imiesłów uprzedni - o końcówce -ені, np. ылізу гладені јат 'to powiedziawszy wyszedł'.
Przy tworzeniu tych imiesłowów rdzenie z zewnętrznymi modyfikatorami traktuje się jako jedną ciągłą całość, np. ыгладу біжрајі 'mówił karmiąc'.