Gurnau

Gurnau z Zabłocia (ęm. Gornav, biał. Grudnau, imię prawdopodobnie od praęm. *gortə - wiedzący; ur. 153 p.u., zm. 28 p.u.) - staroęmucki filozof, twórca gurnawizmu.

Jego przemyślenia odegrały znaczącą rolę w kształtowaniu się eckiej myśli filozoficznej oraz kultu Rallata, którego przewidział przyjście na świat. Żył 125 lat (5 * 5 * 5) i zmarł w dniu narodzin Rallata.

Ważniejsze twierdzenia

• „co robisz w gniewie, to tego nie wiesz, tylko ci zdaje się” - uczucia odbierają ludziom panowanie nad sobą.
• „na Rackiej pada deszcz” - rzeczywiście stwierdzono wyższy poziom opadów deszczu w Bezadacie na ulicy Rackiej. Na innych ulicach - cichosza.
• „moja śmierć na pięć” - związane z mikanizmem twierdzenie, że śmierć jest powodowana zamarciem pięciu obszarów duszy.
• „ktoś mi tę rolę wymyślił, dał” - rola ludzi w historii jest z góry ustalona.
• „lepiej z daleka widać i słychać mnie” - słyszalność głosu proroka rośnie wraz z odległością; Eci wędrowali na drugi koniec świata, by dokładniej słuchać nauk Gurnaua.

Zasada cienia

Gurnau stwierdził w traktacie filozoficznym "Kawałek cienia", iż „brak cienia jest dowodem nieistnienia” - wszystko, co istnieje, rzuca cień. Istnienie jest najbardziej intensywne nocą, a najmniej w południe. Bóg rzuca cień na świat potępionych.

Mimo iż w tym samym dokumencie wspominano wielokrotnie o Słońcu, jego kwestia pozostała nierozstrzygnięta. Spowodowało to kłótnie i podział na odłam gynnonranów (słoneczników, osób wierzących w istnienie Słońca) i kiś-gynnonranów (niesłoneczników, osób sprzeciwiających się wierze w Słońce).