{{{conworld}}}

{{{seria konfliktów}}}

{{{nazwa konfliktu}}}

{{{rok}}}

{{{grafiki}}}

Dane podstawowe

Czas	{{{czas}}}
Miejsce	{{{miejsce}}}
Przyczyna	{{{przyczyna}}}
Wynik	{{{wynik}}}

Strony

{{{strona A}}}

{{{strona B}}}

Przywódcy polityczni

{{{strona A - politycy}}}

{{{strona B - politycy}}}

Dowódcy wojskowi

{{{strona A - wojskowi}}}

{{{strona B - wojskowi}}}

Straty

{{{strona A - straty}}}

{{{strona B - straty}}}

Interwencja Ajdyniru w Pojcji i Trugii była próbą przywrócenia dynastii pojckiej wygnanej jeszcze w czasach Meleína II oraz podporządkowania całej Pojcji Ajdynirowi. Wyprawa, rozpoczęta w 8392 EK , przyniosła początkowe sukcesy militarne, ale zakończyła się całkowitym niepowodzeniem, osłabieniem pozycji Ajdyniru oraz ostatecznym umocnieniem niezależności Pojtów spod panowania Trugów.

Tło

Potomkowie dawnej dynastii pojckiej, wygnani po zwycięstwach Meleína II w (7624 EK ), utrzymali władzę nad zamorskimi koloniami. Około (8354 EK ) jeden z książąt kolonialnych zwrócił się do Ajdyniru o pomoc w odzyskaniu tronu Pojcji, obiecując w zamian uzależnienie państwa od Ajdyniru. Propozycja została przyjęta, a w (8391 EK ) w Pojcji doszło do przewrotu. Nowy władca koronował się na króla i rozpoczął rozbudowę armii, którą wspierali ajdynirscy oficerowie, szkoląc i dowodząc nowymi oddziałami.

Początkowe sukcesy

Niedługo po reorganizacji wojsko pojcko–ajdynirskie ruszyło na północ, w stronę granic Trugii. Armia truska nie była już tak potężna jak dwieście lat wcześniej – brakowało żołnierzy, a południowa część sił zbrojnych zajmowała się głównie zbieraniem podatków i tłumieniem powstań niewolników. Jedynie armia północna, walcząca na co dzień z barbarzyńcami, zachowała dawną wartość bojową.

Do pierwszego starcia doszło tuż po przekroczeniu granicy. Pojtowie i Ajdynirczycy pobili armię południową Trugów, jednak bitwa ujawniła poważne problemy w dowodzeniu: król Pojtów utracił panowanie nad sytuacją, a ajdynirscy dowódcy działali w rozproszeniu, bez koordynacji. Mimo zwycięstwa poniesiono duże straty, a doświadczenie przeciwnika było dopiero przed nimi – armia północna zmierzała już na front.

Kryzys koalicji

Po pierwszej bitwie narastały napięcia pomiędzy królem Pojtów a oficerami ajdynirskimi. Władca oskarżał ich o zlekceważenie jego rozkazów i otoczył się osobistą strażą złożoną z żołnierzy przywiezionych zza morza. Wkrótce doszło do otwartych konfliktów, dezercji wśród pojckich żołnierzy, a nawet prób zamachu. Ajdynirczycy, widząc beznadziejność sytuacji, zdecydowali się na odwrót, co król Pojtów potraktował jako zdradę. Spróbował zastawić zasadzkę na wycofujących się sojuszników, lecz został łatwo pokonany. Mimo to zaufanie i morale w całej armii pojckiej uległy całkowitemu załamaniu.

Klęska

Tymczasem Trugowie odbudowali rozproszone oddziały Armii Południowej, a Klèndor, dowódca Armii Północnej, rozbił flotę pojcką i zablokował Ajdynirczykom odwrót przez morze. Choć nie zaatakował od razu, czekając na nadejście posiłków, Ajdynirczycy postanowili przebić się przez jego linie. W ciężkiej bitwie część elitarnych oddziałów zdołała wyrwać się na południe, ale reszta armii poniosła ogromne straty. Po powrocie do obozu wśród Poitów wybuchł bunt: żołnierze wymordowali ajdynirskich oficerów, po czym poddali się Trugom. Klèndor nakazał jednak szturm, który zakończył się masakrą. Ofiary ajdynirskie pochował z honorami, a ich broń odesłał do Ajdyniru.

Skutki

Choć Ajdynir nie utracił wielu żołnierzy, największym ciosem okazała się śmierć licznych doświadczonych oficerów, których trudno było zastąpić. Pojcja, mimo klęski, nie została ponownie podporządkowana Trugom – nowy król zdołał utrzymać tron, a państwo przetrwało. Trugowie również byli wyczerpani wojną, utracili znaczną część dochodów (zwłaszcza trybut z Pojcji) i musieli odsłonić północne granice. Ograniczyli się do ekspedycji karnych, które spustoszyły część ziem, ale nie przyniosły trwałych efektów.

Znaczenie

Druga interwencja Ajdyniru potwierdziła kres epoki truskiej dominacji nad Poitami. Od tej pory Pojcja pozostawała niezależna, a Ajdynir, mimo swojej potęgi, zrezygnował z dalszych prób bezpośredniego podporządkowania regionu. Dla Trugów konflikt okazał się zwycięstwem strategicznym, ale również preludium do okresu osłabienia, które wkrótce wykorzystali barbarzyńcy zza Dachu Świata.

Dla późniejszej historii Ajdyniru istotny jest też tytuł Pana nad Pojtami, odnowiony dużo później, podczas wojen pojckich.