Język akwarelski

Język akwarelski (akw. tum far) - język używany przez rasę Aulnów w świecie Gruszek na wierzbie i śliwek na sośnie. Język ten poza umowną transkrypcją łacińską nie posiada zapisu.

Fonetyka i fonologia

Aulnowie komunikują się za pomocą fal wywoływanych przez wirowanie (1), drżenia (2) lub skurcze (3) pewnych określonych mięśni - wielkiego mięśnia płetwy tylnej (A), wielkiego mięśnia podłbia (B) oraz głównego zginacza (C). Każdy z tych sygnałów może mieć różny "iloczas", przy czym "fonemiczna" jest opozycja czterech długości, oznaczanych kolejno cyframi rzymskimi od I do IV.

Fonemy podstawowe

	A	B	C	AB	AC	BC	ABC
drżenie	pa	ka	ta	sa	–	fa	–
wirowanie	po	ko	to	so	ho	fo	co
skurcz	=	ku	tu	=	=	fu	=

Tabela przedstawia zbiór występujących w j. akwarelskim fonemów wraz z ich umowną transkrypcją łacińską. Myślnik (–) oznacza, że dany fonem jest możliwy do artykulacji, ale nieużywany, znak równości (=) oznacza, że fonem jest niemożliwy do artykulacji.

Fonemy koartykułowane

Możliwe są też bardziej złożone głoski, powstające przy wykonywaniu przez poszczególne mięśnie różnych ruchów.

• he - skurcz C, drżenie A
• ce - skurcz B i C, drżenie A
• pe - wirowanie A, drżenie B
• ke - wirowanie B, drżenie A

Iloczas

Długość fonemu w transkrypcji łacińskiej oznacza się w przedziale od II do IV przy pomocy liter r, n, m.

Przykłady

• ku - skurcz mięśnia B, długość I
• far - drżenie mięśni B i C, długość II
• con - wirowanie mięśni A, B i C, długość III
• kem - wirowanie mięśnia B, drżenie mięśnia A, długość IV
• tor - wirowanie mięśnia C, długość II

Funkcje języka i gramatyka

Funkcja apelatywna (impresywna)

Jest to podstawowa i pierwotna funkcja języka akwarelskiego. Służy do nakazywania (nadawania, wskazywania) Aulnom-odbiorcom przez Aulna-nadawcę kierunku płynięcia.

Osiownik

Stanowi główną część mowy dla tej funkcji językowej, jest niezbędny do utworzenia zdania. Odmienia się przez szybkość płynięcia.

Osiowniki podstawowe

Dla ułatwienia zrozumienia relacji przestrzennych w j.akwarelskim w nawiasach zostały podane obiekty na powierzchni ziemi, w okolice których "dopłynąłby" obiekt znajdujący się w jądrze ziemi, kierując się w danym kierunku przy założeniu, że przód to punkt (0,0), a góra - biegun północny.

jednokierunkowe	kierunek	dwukierunkowe	kierunek	trójkierunkowe	kierunek
fuka	góra (Biegun N)	takurkor	góra lewo (Ałtaj)	takurkur	góra lewo przód (Kaukaz)
fufufu	dół (Biegun S)	pofer	góra prawo (Wielkie Jeziora)	porco	góra prawo przód (Nowa Funlandia)
kukor	lewo (Sumatra)	hokarhor	góra przód (Pireneje)	henkar	góra lewo tył (Mandżuria)
kutoku	prawo (W-y Galapagos)	sarsar	góra tył (Aleuty)	poporpa	góra prawo tył (Zat. Alaska)
fuku	przód (Zat. Gwinejska)	honfacon	lewo przód (Somalia)	tusar	dół lewo przód (Grzbiet Zachodnioindyjski)
kuku	tył (Polinezja)	horkaton	lewo tył (Nowa Gwinea)	fapepa	dół prawo przód (Falklandy)
		poporku	prawo przód (Gujana)	kutasa	dół lewo tył (Tasmania)
		fufam	prawo tył (Markizy)	pokem	dół prawo tył (Basen Południowo Pacyficzny)
		sotan	dół lewo (W-y Kerguelena)
		taper	dół prawo (Basen Bellingshausena)
		karkar	dół przód (Grzbiet Afrykańsko-Antarktyczny)
		porpor	dół tył (Nowa Zelandia)

Osiowniki złożone

Osiowniki złożone tworzy się przez zestawienie obok siebie kilku osiowników podstawowych. Na przykład henkar sarsar to "płynąć w górę, w lewo i w tył, ale z większym nachyleniem w górę i w tył (Kamczatka)".

Szybkość ruchu

Odmiana osiownika przez szybkość ruchu odbywa się poprzez zmianę długości fonemów w osiowniku.

powoli		szybciej		bardzo szybko
I I	- -	II III	n n	III III	n n
I I I	- - -	I II I	- r -	I IV II	- m r
I II	- r	II II	r r	IV II	m r
I II I	- r -	III II I	n r -	I IV IV	- m m
I II II	- r r	II III II	r n r	I IV I	- m -
I III	- n	II IV	r m	IV I	m -
I IV	- m	II IV	r m	III III	n n
II I	r -	II IV	r m	III III	n n
II II	r r	I III	- n	I IV	- m
III I III	n - n	III II III	n r n	III II IV	n r m
III II	n r	II II	r r	I II	- r

Na przykład jeśli porpor (schemat długości II II) to "płynąć powoli do tyłu ku dołowi", to popon (schemat I III) będzie oznaczało "płynąć szybciej do tyłu ku dołowi", zaś popom (I IV) "płynąć bardzo szybko w ww. kierunku".
W osiownikach złożonych różnica w szybkości poszczególnych składowych może zmieniać trajektorię ruchu. Na przykład hokarhor takurkor to "płynąć powoli w przód do góry z większym nachyleniem w górę i odchyleniem w lewo (Moskwa)", zaś hokamho takurkor to "płynąć bardzo szybko w przód do góry z nieco większym nachyleniem w górę i małym odchyleniem w lewo (Polska)"

Do dokończenia

Funkcja metajęzykowa

Język akwarelski nie posiada w zasadzie funkcji metajęzykowej. Nie istnieją w nim nawet najprostsze pojęcia z zakresu językoznawstwa ani nawet takie kategorie jak spójność, niespójność czy błąd językowy.