Język solferański

solferański SOLPHERANOM
Utworzenie:	Widsið w 2015
Najnowsza wersja:	1
Sposoby zapisu:	alfabet łaciński
Typologia:	a priori inspirowany łaciną SOV/SVO fleksyjny
Klasyfikacja:	języki Ancory dalsza klasyfikacja nieustalona
Kody
Conlanger–3	anc.sph.wid
Lista conlangów

Język solferański to inspirowany łaciną język sztuczny Widsiða, który stanowi podstawę do derywowania ancorańskich języków, używanych przez ludzi. Obok niego planowane są także prajęzyk elfów – zakładający wizualne podobieństwo do języków germańskich, oraz prajęzyki krasnoludów i nag, głównych ras kontynentu. Wzajemne relacje między tymi mowami nie są jeszcze ustalone, chociaż wstępnie zakłada się, że prajęzyk krasnoludzki zapożyczał całe struktury z bardziej rozpowszechnionego solferańskiego, a także, że solferański i elficki dysponują pewną grupą zbliżonego słownictwa podstawowego – być może z powodu wspólnego pochodzenia genetycznego, działania substratu lub podobieństwa ze względu na wzajemne przenikanie się obu języków na tym samym obszarze.

Solferański jest językiem fleksyjnym. Grupa nominalna odmienia się przez przypadki, liczby, rodzaje i określoność, a grupa werbalna przez osoby, liczby, czasy, tryby i aspekty. Rodzajniki w języku solferańskim jako takie nie istnieją, określoność oznacza się w inny sposób. Część końcówek została poddana recyklingowi z łaciny, chociaż niekoniecznie w zbliżonym do oryginalnego znaczeniu. Składnia solferańska pozwala na zbliżoną dowolność szyku, jak w języku polskim, chociaż pewne spójniki mogą wymusić np. szyk SOV.

W Ancorze solferański jest językiem martwym, ale powszechnie używa się go w legislaturze i do pisania traktatów naukowych. Dodatkowo, szereg zwrotów, powiedzeń, czy pojedyńczych słów pozostaje w codziennym użyciu. Zasięg użycia tej mowy jest nieco większy, niż łaciny w średniowieczu w rzeczywistym świecie.

Fonologia

Samogłoski

	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	/iː/ ‹I i ī›	/ʉ/ ‹Y y› /ʉː/ ‹Y y ȳ›	/uː/ ‹Uu ū›
Pr. przym.	/ɪ/ ‹I i›		/ʊ/ ‹U u›
Średnie	/e/ ‹E e› /eː/ ‹E e ē›		/o/ ‹O o› /oː/ ‹O o ō›
Otwarte	/aː/ ‹A a ā›		/ɑ/ ‹A a›
Dyftongi
/ae̯/ ‹AE ae›	/oe̯/ ‹OE oe›	/ue̯/ ‹UE ue›	/uu̯/ ‹UU uu›

Dyftongi są traktowane jak samogłoski długie, jeśli chodzi o akcent. Redukcja samogłoski nieakcentowanej zdarza się stosunkowo rzadko i głównie w sylabie przedostatniej i takiej, która leży między akcentami.

Zapis

Solferański jest zapisywany alfabetem łacińskim, w realiach Ancory zwanym alfabetem wspólnym. Teksty pisane w tym języku były zapisywane albo wyłącznie wielkimi, albo wyłącznie małymi literami, poszczególne słowa (a czasem także przedrostki) oddzielano od siebie za pomocą symbolu ∙, a zdania — |. Rozróżnienie między samogłoskami długimi i krótkimi nie było oznaczane. Współcześnie długość oznacza się za pomocą makronu, a konwencje interpunkcyjne zależą od ojczystego języka autora.