Język ludżorycki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Conlanger
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
 
(Nie pokazano 10 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 77: Linia 77:
 
|{{IPA|n}} <''ν''>
 
|{{IPA|n}} <''ν''>
 
|{{IPA|ɲ}} <''νι''>
 
|{{IPA|ɲ}} <''νι''>
−
|
+
|{{IPA|ŋ}} <''γ''>
 
|
 
|
 
|- align="center"
 
|- align="center"
Linia 118: Linia 118:
  
 
Spółgłoski /ɲ t͡ʃ d͡ʒ ʃ/ nigdy nie występują na końcu wyrazu - ulegają wtedy depalatalizacji. Przed samogłoskami '''ε ει ευ η ι''' jota służąca do miękczenia jest pomijana, co czasem może prowadzić do niejasności (/kɛ/ czy /t͡ʃɛ/?).
 
Spółgłoski /ɲ t͡ʃ d͡ʒ ʃ/ nigdy nie występują na końcu wyrazu - ulegają wtedy depalatalizacji. Przed samogłoskami '''ε ει ευ η ι''' jota służąca do miękczenia jest pomijana, co czasem może prowadzić do niejasności (/kɛ/ czy /t͡ʃɛ/?).
 +
 +
Dźwięk /ŋ/ występuje tylko przed /k/, /g/ oraz /x/.
  
 
W dialektach istnieje dużo więcej dźwięków. W zasadzie wszystkie mają dodatkowe spółgłoski /t͡ɕ/ /d͡ʑ/ /ɕ/ powstałe w wyniku drugiej palatalizacji, częste jest także /ð/ powstałe z /d/ przed historycznymi '''ι υ''' (ale nie '''η''').
 
W dialektach istnieje dużo więcej dźwięków. W zasadzie wszystkie mają dodatkowe spółgłoski /t͡ɕ/ /d͡ʑ/ /ɕ/ powstałe w wyniku drugiej palatalizacji, częste jest także /ð/ powstałe z /d/ przed historycznymi '''ι υ''' (ale nie '''η''').
Linia 159: Linia 161:
 
| -αδαυ /adaʊ̯/
 
| -αδαυ /adaʊ̯/
 
| colspan=2 | -αυ /aʊ̯/
 
| colspan=2 | -αυ /aʊ̯/
−
| colspan=2 | -ιο /jo/
+
| colspan=2 | -(ι)ο /ɔ/
 
|-
 
|-
 
! GEN. PL.
 
! GEN. PL.
 
| -αδαυς /adaʊ̯s/
 
| -αδαυς /adaʊ̯s/
 
| colspan=2 | -αυς /aʊ̯s/
 
| colspan=2 | -αυς /aʊ̯s/
−
| colspan=2 | -ιευς /jɛʊ̯s/
+
| colspan=2 | -(ι)ος /os/
 
|-
 
|-
 
! ACC. PL.
 
! ACC. PL.
 
| -αδαι /adɛ/
 
| -αδαι /adɛ/
 
| colspan=2 | -αι /aɪ̯/
 
| colspan=2 | -αι /aɪ̯/
−
| colspan=2 | -ιοκ /jok/
+
| colspan=2 | -(ι)οκ /ɔk/
 
|-
 
|-
 
|}
 
|}
Linia 197: Linia 199:
 
! NOM. PL.
 
! NOM. PL.
 
| -αυ /aʊ̯/
 
| -αυ /aʊ̯/
−
| colspan=2 | -ιο /jɔ/
+
| colspan=2 | -(ι)ο /ɔ/
 
|-
 
|-
 
! GEN. PL.
 
! GEN. PL.
 
| -αυς /aʊ̯s/
 
| -αυς /aʊ̯s/
−
| colspan=2 | -ιευς /jɛʊ̯s/
+
| colspan=2 | -(ι)ος /ɔs/
 
|-
 
|-
 
! ACC. PL.
 
! ACC. PL.
 
| -αι /aɪ̯/
 
| -αι /aɪ̯/
−
| colspan=2 | -ι /i/
+
| colspan=2 | -ιυ /ji/
 
|-
 
|-
 
|}
 
|}
Linia 213: Linia 215:
 
*3 osoby – pierwsza, druga oraz trzecia. Bardzo grzecznościowe zaimki drugiej osoby typu ''βανσαυπα'' przyjmują czasowniki formy trzeciej osoby. W odmianie odróżnia się ''my inkluzywne'' od ''my ekskluzywnego'';
 
*3 osoby – pierwsza, druga oraz trzecia. Bardzo grzecznościowe zaimki drugiej osoby typu ''βανσαυπα'' przyjmują czasowniki formy trzeciej osoby. W odmianie odróżnia się ''my inkluzywne'' od ''my ekskluzywnego'';
 
*2 liczby – pojedyncza i mnoga;
 
*2 liczby – pojedyncza i mnoga;
−
*czasownik ludżorycki jest dwuosobowy – odmienia się nie tylko przez podmiot, ale i dopełnienie bliższe. Z tego drugiego zwolnionych jest kilka czasowników;
+
*czasownik ludżorycki jest dwuosobowy – odmienia się nie tylko przez podmiot, ale i dopełnienie bliższe. Z tego drugiego zwolnionych jest kilka czasowników oraz czasowniki nieprzechodnie;
−
*8 czasów – teraźniejszy, przeszły niedokonany, przeszły dokonany, przyszły, zaprzeszły, teraźniejszy ciągły, przeszły niedokonany ciągły, przeszły dokonany ciągły;
+
**w większości końcówki dopełnienia bliższego są aglutynacyjne i doklejają się na koniec czasownika, są wspólne dla wszystkich koniugacyj. Ewentualnie rozbieżności są podane przy konkretnych odmianach;
 +
*5 czasów – teraźniejszy, przeszły niedokonany (imperfekt), przeszły dokonany (perfekt), aoryst, przyszły;
 
*5 trybów – oznajmujący, rozkazujący, optatyw, przypuszczający i nieświadka;
 
*5 trybów – oznajmujący, rozkazujący, optatyw, przypuszczający i nieświadka;
 
*stronę czynną i bierną.
 
*stronę czynną i bierną.
 +
Aby móc w pełni odmienić czasownik, potrzebne są formy: bezokolicznika, II osoby l. pojedynczej czasu teraźniejszego oraz III osoby l. pojedynczej czasu przeszłego niedokonanego. Wynika to z tego, że forma czasu teraźniejszego, a także aorystu, na ogół jest zredukowana.
 +
 +
====Koniugacja I====
 +
Czasowniki tej grupy charakteryzują się bezokolicznikiem ''–ις'' lub ''–ες''. W formach II osoby zachodzi ablaut.
 +
{| class="wikitable"
 +
! colspan=2 |Osoba
 +
! ja
 +
! ty, Ty
 +
! on, ona, ono<br>Pan, Pani
 +
! my ex.
 +
! my in.
 +
! wy, Wy
 +
! oni, one<br>Panowie, Państwo
 +
|-
 +
! rowspan=5| Tryb oznajmujący
 +
! Teraźniejszy
 +
| –αι /ɛ/
 +
| –υ(γ) /i/
 +
| –Ø
 +
| –ιν /in/
 +
| –ωλ /ul/
 +
| –Ø
 +
| –ερ /ɛr/
 +
|-
 +
! Imperfekt
 +
| –αιορ /ajɔr/
 +
| –υγορ /igɔr/
 +
| –ορ /ɔr/
 +
| –ινορ /inɔr/
 +
| –ωλορ /ulɔr/
 +
| –ατορ /atɔr/
 +
| –ερορ /ɛrɔr/
 +
|-
 +
! Perfekt
 +
| –αια /aja/
 +
| –υγα /iga/
 +
| –α /a/
 +
| –ινα /ina/
 +
| –ωλα /ula/
 +
| –ατα /ata/
 +
| –ερα /ɛra/
 +
|-
 +
! Aoryst
 +
| –αικελ /ɛt͡ʃɛl/
 +
| –υκελ /it͡ʃɛl/
 +
| –κελ /t͡ʃɛl/
 +
| –ινκελ /iɲt͡ʃɛl/
 +
| –ωικελ /uɪ̯t͡ʃɛl/
 +
| –ακελ /at͡ʃɛl/
 +
| –ερκελ /ɛrt͡ʃɛl/
 +
|-
 +
! Przyszły
 +
| –αιη /aju/
 +
| –υγη /id͡ʒi/
 +
| –η /i/
 +
| –ινη /iɲi/
 +
| –ωιη /uji/
 +
| –ατη /ati/
 +
| –ερη /ɛri/
 +
|-
 +
! rowspan=4| Tryb przypuszczający
 +
! Teraźniejszy
 +
| –αιζι /ɛtsi/
 +
| –υζι /itsi/
 +
| –ζι /tsi/
 +
| –ινζι /intsi/
 +
| –ωλζι /ultsi/
 +
| –αζι /atsi/
 +
| –ερζι /ɛrtsi/
 +
|-
 +
! Imperfekt
 +
| –αιζιορ /ɛtsjɔr/
 +
| –υζιορ /itsjɔr/
 +
| –ζιορ /tsjɔr/
 +
| –ινζιορ /intsjɔr/
 +
| –ωλζιορ /ultsjɔr/
 +
| –αζιορ /atsjɔr/
 +
| –ερζιορ /ɛrtsjɔr/
 +
|-
 +
! Perfekt, Aoryst
 +
| –αιβος /ɛbɔs/
 +
| –υβος /ibɔs/
 +
| –βος /bɔs/
 +
| –ινβος /inbɔs/
 +
| –ωλβος /ulbɔs/
 +
| –αβος /abɔs/
 +
| –ερβος /ɛrbɔs/
 +
|-
 +
! Przyszły
 +
| –αιζιη /ɛtsjɛ/
 +
| –υζιη /itsjɛ/
 +
| –ζιη /tsjɛ/
 +
| –ινζιη /intsjɛ/
 +
| –ωλζιη /ultsjɛ/
 +
| –αζιη /atsjɛ/
 +
| –ερζιη /ɛrtsjɛ/
 +
|-
 +
|}
  
 
===Przysłówki===
 
===Przysłówki===
Linia 254: Linia 355:
 
| μακιερ /ˈmakjɛr/
 
| μακιερ /ˈmakjɛr/
 
| βανσαυπαδαυ /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯/
 
| βανσαυπαδαυ /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯/
−
| βανολδιο /baˈnɔldjɔ/
+
| βανολδο /baˈnɔldɔ/
 
| χεταδαυ /ʃɛˈtadaʊ̯/
 
| χεταδαυ /ʃɛˈtadaʊ̯/
−
| χετιο /ˈʃɛtjɔ/
+
| χετο /ˈʃɛtɔ/
 
|-
 
|-
 
! GEN.
 
! GEN.
Linia 272: Linia 373:
 
| μαγυσες /maˈgisɛs/
 
| μαγυσες /maˈgisɛs/
 
| βανσαυπαδαυς /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯s/
 
| βανσαυπαδαυς /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯s/
−
| βανολδιευς /baˈnɔldjɛʊ̯s/
+
| βανολδος /baˈnɔldɔs/
 
| χεταδαυς /ʃɛˈtadaʊ̯s/
 
| χεταδαυς /ʃɛˈtadaʊ̯s/
−
| χετιευς /ˈʃɛtjɛʊ̯s/
+
| χετος /ˈʃɛtɔs/
 
|-
 
|-
 
! ACC.
 
! ACC.
Linia 290: Linia 391:
 
| μαγυς /ˈmagis/
 
| μαγυς /ˈmagis/
 
| βανσαυπαδαι /bansaʊ̯ˈpadɛ/
 
| βανσαυπαδαι /bansaʊ̯ˈpadɛ/
−
| βανολδιοκ /baˈnɔldjɔk/
+
| βανολδοκ /baˈnɔldɔk/
 
| χεταδαι /ʃɛˈtadɛ/
 
| χεταδαι /ʃɛˈtadɛ/
−
| χετιοκ /ˈʃɛtjɔk/
+
| χετοκ /ˈʃɛtɔk/
 
|-
 
|-
 
|}
 
|}

Aktualna wersja na dzień 17:15, 22 maj 2024

język ludżorycki
λυγιορικες τωλα
Typologia: fleksyjny, mianownikowo-biernikowy
Utworzenie: Emil (w 2024)
Cel utworzenia: język Hadżalu
Liczba użytkowników (faktyczna) 1
Sposoby zapisu: greka
Klasyfikacja: w Hadżalu:
  • języki karmoleckie
    • języki zachodniokarmoleckie
      • języki sujlkiewskie
        • język ludżorycki
Kody
Conlanger–1 ludż.
Conlanger–3 had.ludż.em
Lista conlangów

        

Nuvola apps bookcase 1 blue.svg.png Zobacz też słownik tego języka.

Język ludżorycki (ludż. λυγιορικες τωλα /lid͡ʒɔˈrit͡ʃɛs ˈtula/), czasem też język sadaryński (ludż. σαδαρινες τωλα /sadaˈriɲɛs ˈtula/) – jeden z języków Hadżalu, używany w Sadarynie jako jeden z dwóch języków urzędowych, rodzimy język regionu Ludżorycji. Ponoć Netflix jest w tym języku.

Fonologia

Samogłoski

Przednie Tylne
Wysokie i <ι, η, υ, υι> u <ω>
Średnie ɛ <ε, αι> ɔ <ο>
Niskie a <α>

Dwuznak αι może też znaczyć dyftong (o tym niżej). W nazwach własnych do zapisu /ɛ/ oraz /ɔ/ mogą też służyć dwuznaki ει ου.

Dyftongi

Zakończone na /ɪ̯/ Zakończone na /ʊ̯/
uɪ̯ <ωι> iʊ̯ <ηυ>
ɛɪ̯ <ει> ɛʊ̯ <ευ>
ɔɪ̯ <οι> ɔʊ̯ <ου>
aɪ̯ <αι> aʊ̯ <αυ>

Spółgłoski

Wargowe Przedniojęzykowe Podniebienne Welarne Gardłowe
Nosowe m <μ> n <ν> ɲ <νι> ŋ <γ>
Zwarte bezdźwięczne p <π> t <τ> t͡ʃ <κι> k <κ> ʔ <psili>
dźwięczne b <β> d <δ> d͡ʒ <γι> g <γ>
Szczelinowe f <φ> s <σ ς> ʃ <χι> x <χ> h <dasja>
Drżące, półsamogłoski w <υ> r <ρ> j <ι>
Boczne l <λ>

Spółgłoska /h/, która występuje tylko przed samogłoską, jest zapisywana za pomocą dasji nad samogłoską (ἁ). Jeżeli w nagłosie absolutnym występuje zaś zwarcie krtaniowe (które zanika w innych sytuacjach), zapisane jest za pomocą psili (ἀ).

Spółgłoski /ɲ t͡ʃ d͡ʒ ʃ/ nigdy nie występują na końcu wyrazu - ulegają wtedy depalatalizacji. Przed samogłoskami ε ει ευ η ι jota służąca do miękczenia jest pomijana, co czasem może prowadzić do niejasności (/kɛ/ czy /t͡ʃɛ/?).

Dźwięk /ŋ/ występuje tylko przed /k/, /g/ oraz /x/.

W dialektach istnieje dużo więcej dźwięków. W zasadzie wszystkie mają dodatkowe spółgłoski /t͡ɕ/ /d͡ʑ/ /ɕ/ powstałe w wyniku drugiej palatalizacji, częste jest także /ð/ powstałe z /d/ przed historycznymi ι υ (ale nie η).

Akcent

Akcent pada na przedostatnią sylabę.

Gramatyka

Rzeczownik

Rzeczownik jest odmienny i odmienia się przez rodzaje: męski, żeński i nijaki, trzy przypadki: mianownik, dopełniacz(-celownik) i biernik oraz liczby: pojedynczą i mnogą. Wyróżnia się pięć deklinacji, powiązanych z rodzajem: I i II są męskie, IV i V żeńskie, a III nijaki (jest jednak kilka wyjątków od tej zasady).

I (m) II (m) V (ż) IV (ż) III (n)
NOM. SG. -α /a/ -Ø -α /a/ -η /i/ -Ø
GEN. SG. -αις /aɪ̯s/ -ας /as/ -αις /ɛs/ -ης /is/ -ις /is/
ACC. SG. -αδ /ad/ -αι /ɛ/ -ακ /ak/ -ηκ /ik/ -ι /i/
NOM. PL. -αδαυ /adaʊ̯/ -αυ /aʊ̯/ -(ι)ο /ɔ/
GEN. PL. -αδαυς /adaʊ̯s/ -αυς /aʊ̯s/ -(ι)ος /os/
ACC. PL. -αδαι /adɛ/ -αι /aɪ̯/ -(ι)οκ /ɔk/

Przymiotniki

Do budowy przymiotników wykorzystuje się różne morfemy, najczęstsze to: -εσ-, -αυν-, -ε(γ)-, -οκ-, -ωισ-. Przymiotnik, tak jak rzeczownik, odmienia się.

męski nijaki żeński
NOM. SG. -Ø -η /i/
GEN. SG. -ας /as/ -ις /is/ -ης /is/
ACC. SG. -αι /ɛ/ -ι /i/ -ηκ /ik/
NOM. PL. -αυ /aʊ̯/ -(ι)ο /ɔ/
GEN. PL. -αυς /aʊ̯s/ -(ι)ος /ɔs/
ACC. PL. -αι /aɪ̯/ -ιυ /ji/

Czasowniki

W ludżoryckim czasownik jest bardzo rozwiniętą kategorią mowy i odmienia się przez:

  • 3 osoby – pierwsza, druga oraz trzecia. Bardzo grzecznościowe zaimki drugiej osoby typu βανσαυπα przyjmują czasowniki formy trzeciej osoby. W odmianie odróżnia się my inkluzywne od my ekskluzywnego;
  • 2 liczby – pojedyncza i mnoga;
  • czasownik ludżorycki jest dwuosobowy – odmienia się nie tylko przez podmiot, ale i dopełnienie bliższe. Z tego drugiego zwolnionych jest kilka czasowników oraz czasowniki nieprzechodnie;
    • w większości końcówki dopełnienia bliższego są aglutynacyjne i doklejają się na koniec czasownika, są wspólne dla wszystkich koniugacyj. Ewentualnie rozbieżności są podane przy konkretnych odmianach;
  • 5 czasów – teraźniejszy, przeszły niedokonany (imperfekt), przeszły dokonany (perfekt), aoryst, przyszły;
  • 5 trybów – oznajmujący, rozkazujący, optatyw, przypuszczający i nieświadka;
  • stronę czynną i bierną.

Aby móc w pełni odmienić czasownik, potrzebne są formy: bezokolicznika, II osoby l. pojedynczej czasu teraźniejszego oraz III osoby l. pojedynczej czasu przeszłego niedokonanego. Wynika to z tego, że forma czasu teraźniejszego, a także aorystu, na ogół jest zredukowana.

Koniugacja I

Czasowniki tej grupy charakteryzują się bezokolicznikiem –ις lub –ες. W formach II osoby zachodzi ablaut.

Osoba ja ty, Ty on, ona, ono
Pan, Pani 		my ex. my in. wy, Wy oni, one
Panowie, Państwo
Tryb oznajmujący Teraźniejszy –αι /ɛ/ –υ(γ) /i/ –Ø –ιν /in/ –ωλ /ul/ –Ø –ερ /ɛr/
Imperfekt –αιορ /ajɔr/ –υγορ /igɔr/ –ορ /ɔr/ –ινορ /inɔr/ –ωλορ /ulɔr/ –ατορ /atɔr/ –ερορ /ɛrɔr/
Perfekt –αια /aja/ –υγα /iga/ –α /a/ –ινα /ina/ –ωλα /ula/ –ατα /ata/ –ερα /ɛra/
Aoryst –αικελ /ɛt͡ʃɛl/ –υκελ /it͡ʃɛl/ –κελ /t͡ʃɛl/ –ινκελ /iɲt͡ʃɛl/ –ωικελ /uɪ̯t͡ʃɛl/ –ακελ /at͡ʃɛl/ –ερκελ /ɛrt͡ʃɛl/
Przyszły –αιη /aju/ –υγη /id͡ʒi/ –η /i/ –ινη /iɲi/ –ωιη /uji/ –ατη /ati/ –ερη /ɛri/
Tryb przypuszczający Teraźniejszy –αιζι /ɛtsi/ –υζι /itsi/ –ζι /tsi/ –ινζι /intsi/ –ωλζι /ultsi/ –αζι /atsi/ –ερζι /ɛrtsi/
Imperfekt –αιζιορ /ɛtsjɔr/ –υζιορ /itsjɔr/ –ζιορ /tsjɔr/ –ινζιορ /intsjɔr/ –ωλζιορ /ultsjɔr/ –αζιορ /atsjɔr/ –ερζιορ /ɛrtsjɔr/
Perfekt, Aoryst –αιβος /ɛbɔs/ –υβος /ibɔs/ –βος /bɔs/ –ινβος /inbɔs/ –ωλβος /ulbɔs/ –αβος /abɔs/ –ερβος /ɛrbɔs/
Przyszły –αιζιη /ɛtsjɛ/ –υζιη /itsjɛ/ –ζιη /tsjɛ/ –ινζιη /intsjɛ/ –ωλζιη /ultsjɛ/ –αζιη /atsjɛ/ –ερζιη /ɛrtsjɛ/

Przysłówki

Zaimki

ja ty Ty Pan Pani on ona ono my ex. my in. wy Wy Panowie Panie, Państwo oni one
NOM. περ /ˈpɛr/ ὑπ /ˈhyp/ μαυπ /ˈmaʊ̯p/ βανσαυπα /banˈsaʊ̯pa/ βανολδη /baˈnɔldi/ χετα /ˈʃɛta/ χετη /ˈʃɛti/ χετ /ˈʃɛt/ λαξ /ˈlaks/ υολ /ˈwɔl/ κιερ /ˈkjɛr/ μακιερ /ˈmakjɛr/ βανσαυπαδαυ /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯/ βανολδο /baˈnɔldɔ/ χεταδαυ /ʃɛˈtadaʊ̯/ χετο /ˈʃɛtɔ/
GEN. δως /ˈdus/ ιες /ˈjɛs/ μαιες /ˈmajɛs/ βανσαυπαις /banˈsaʊ̯paɪ̯s/ βανολδης /baˈnɔldis/ χεταις /ˈʃɛtaɪ̯s/ χετης /ˈʃɛtis/ χετις /ˈʃɛtis/ κοπις /ˈkɔpis/ ἁμνις /ˈhamɲis/ γυσες /ˈgisɛs/ μαγυσες /maˈgisɛs/ βανσαυπαδαυς /bansaʊ̯ˈpadaʊ̯s/ βανολδος /baˈnɔldɔs/ χεταδαυς /ʃɛˈtadaʊ̯s/ χετος /ˈʃɛtɔs/
ACC. δυ /ˈdi/ ϊ /ˈji/ μαϊ /ˈmaji/ βανσαυπαδ /banˈsaʊ̯pad/ βανολδηκ /baˈnɔldik/ χεταδ /ˈʃɛtad/ χετηκ /ˈʃɛtik/ χετι /ˈʃɛti/ κοπ /ˈkɔp/ ἁμν /ˈhamn/ γυς /ˈgis/ μαγυς /ˈmagis/ βανσαυπαδαι /bansaʊ̯ˈpadɛ/ βανολδοκ /baˈnɔldɔk/ χεταδαι /ʃɛˈtadɛ/ χετοκ /ˈʃɛtɔk/

Zaimki βανσαυπαδαυ, χεταδαυ są używane tylko do grup rodzaju męskiego, gdzie indziej używa się zaimków βανολδιο oraz χετιο.

Liczebniki

W ludżoryckim stosuje się system dwunastkowy oraz czasem dziesiętny.

Główny Porządkowy
1 ὑλ /ˈhil/ ὑιε(γ) /ˈhijɛ/
2 πως /ˈpus/ πωσε(γ) /ˈpusɛ/
3 κετ /ˈt͡ʃɛt/ κετε(γ) /ˈt͡ʃɛtɛ/
4 υας /ˈwas/ υασε(γ) /ˈwasɛ/
5 μοραυν /ˈmɔraʊ̯n/ μοραυνε(γ) /mɔˈraʊ̯ɲɛ/
6 τιεσαυν /ˈtjɛsaʊ̯n/ τιεσαυνε(γ) /tjɛˈsaʊ̯ɲɛ/
7 χαρκαυν /ˈxarkaʊ̯n/ χαρκαυνε(γ) /xarˈkaʊ̯ɲɛ/
8 ἀνταυν /ˈantaʊ̯n/ ἀνταυνε(γ) /anˈtaʊ̯ɲɛ/
9 γελβαυν /ˈd͡ʒɛlbaʊ̯n/ γελβαυνε(γ) /d͡ʒɛlˈbaʊ̯ɲɛ/
10 δοραυν /ˈdɔraʊ̯n/ δοραυνε(γ) /dɔˈraʊ̯ɲɛ/
11 ιοκαυν /ˈjɔkaʊ̯n/ ιοκαυνε(γ) /jɔˈkaʊ̯ɲɛ/
12 δλομαυν /ˈdlɔmaʊ̯n/ δλομαυν(γ) /dlɔˈmaʊ̯ɲɛ/

Spółgłoska γ jest dodawana przy odmianie liczebników porządkowych.

Zapis

Do zapisu ludżoryckiegp używa się alfabetu greckiego:

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

Litery Ζ, Ξ, Ψ reprezentują kolejno zbitki /ts/, /ks/ oraz /ps/ i jako takie nie mogą pojawiać się na początku wyrazów. Theta nie jest wogóle używana w ludżoryckim.

Trzeba mieć na uwadze, że pismo to często nie jest fonetyczne – jeden dźwięk może być zapisany na kilka sposobów, a czasem określona litera lub zbitka może oznaczać różne dźwięki np. αι /aɪ̯/ oraz /ɛ/. Do rozwiązania kilku takich problemów powstały znaki diakrytyczne:

  • dasja (῾) – oznacza głoskę /h/ występującą przed samogłoską, np. ἱγαν. W rodzimych wyrazach występuje tylko na początku wyrazów, ale w zapożyczeniach pojawić może się także do oznaczania /h/ interwokalicznego;
  • psili (᾿) – oznacza głoskę /ʔ/ występującą przed samogłoską, np. ἀτακη. Występuje tylko na początku wyrazu - można go traktować więc jako oznaczenie zerowego nagłosu (zwarcie krtaniowe nie pojawia się w innych pozycjach);
  • diereza (¨) - występuje tylko nad ι υ i oznacza wtedy odpowiednio /ji/ oraz /wi/. Kontrastuje to z tymi znakami bez dierezy, które po samogłoskach są czytane jako /ɪ̯/ oraz /ʊ̯/ lub tworzą dwuznak. Litery ϊ ϋ występują też w nagłosie, by także zapisać /ji/ oraz /wi/;
  • akut (´) - nie jest obowiązkowy i rzadko się go stawia. Umieszczany nad dyftongami w celu sprecyzowania czytania: na pierwszym elemencie oznacza prawdziwy dyftong (np. άι to /aɪ̯/), a na drugim elemencie oznacza dwuznak (np. αί to /ɛ/).
Źródło: „https://jezykotw.webd.pl/w/index.php?title=Język_ludżorycki&oldid=56474”